Προλογικό σημείωμα Διαδρομής Ελευθερίας φ.167

Το προλογικό σημείωμα αυτού του φύλλου έχει ως ακολούθως:

Ο MarcBloch, αμέσως μετά την πρώτη παγκόσμια ανθρωποσφαγή, έγραψε το δοκίμιο «Ψευδείς ειδήσεις σε καιρό πολέμου».

Μεταξύ άλλων, υποστήριζε, ότι «Η ψευδής είδηση προέρχεται πάντα από συλλογικές αναπαραστάσεις που προηγούνται της γένεσής της· δεν είναι παρά φαινομενικά τυχαία ή, για να είμαι πιο ακριβής, το μόνο τυχαίο είναι το αρχικό συμβάν, κατά κανόνα μηδαμινό, που πυροδοτεί τις διεργασίες της φαντασίας. Ωστόσο, αυτή η ενεργοποίηση λαμβάνει χώρα μόνο και μόνο επειδή η φαντασία των ανθρώπων είναι ήδη προετοιμασμένη και βρίσκεται σε κρυφό αναβρασμό. Ένα γεγονός, κάτι που δεν γίνεται καλά αντιληπτό, χωρίς ωστόσο να ακολουθεί την κατεύθυνση προς την οποία τείνει ήδη ο νους όλων, μπορεί να αποτελέσει γενεσιουργό αίτιο ενός ατομικού λάθους, αλλά όχι μιας ψευδούς είδησης με λαϊκή απήχηση και ευρεία διάδοση».

Η «ΑΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ» ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΚΑΙ Ο ΑΝΕΦΙΚΤΟΣ (;) ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ

«Ό, τι σήμερα προσφέρεται ως νέα πυξίδα προσανατολισμού της πολιτικής δράσης και ως πανάκεια — προ παντός ο οικουμενισμός των ανθρωπίνων δικαιω­μάτων— κατά πάσα πιθανότητα θα μεταβληθεί σε ένα νέο πεδίο μάχης, όπου η πάλη των ερμηνειών θα συνδέεται με ακόμα πιο χειροπιαστές μορφές πάλης. Στη διελκυστίνδα ανάμεσα σ’ έναν ανέφικτο οικουμενισμό και σε μια υπεράσπιση συλλογικών συμφερόντων αναπόδραστα οργανωμένη πάνω σε στενότερη τοπική και πληθυσμιακή βάση, το κρατικά οργανωμένο έθνος δεν διαλύεται, όπως περίμεναν πολλοί, μέσα σε υπερεθνικά μορφώματα, παρά αναλαμβάνει έναν νέο ιστορικό ρόλο, λίγο ή πολύ διαφορετικό από εκείνον πού έπαιξαν στο απώτερο παρελθόν το αστικό έθνος και στο πιο πρόσφατο οι αποκρυσταλλώσεις του κομμουνιστικού εθνικισμού. Πρωταρχικό του μέλημα είναι η εξασφάλιση μιας θέσης μέσα σε μια πυκνή και έντονα ανταγωνιστική παγκόσμια κοινωνία — όμως το μέλημα αυτό θα συναιρείται όλο και περισσότερο σ’ ένα αίτημα στοιχειώδους επιβίωσης στον βαθμό πού θα στενεύουν τα περιθώρια κινήσεων μέσα στους κόλπους της παγκόσμιας κοινωνίας. Η εξ αντικειμένου νέα αυτή λειτουργία του εθνικισμού παραμένει καθοριστική ανεξάρτητα από τις συνήθως αυτάρεσκες μυθολογίες μέσω των οποίων κατανοεί ο ίδιος τον εαυτό του, αντλώντας από το πραγματικό ή φανταστικό, κοντινό ή μακρινό παρελθόν». Απόσπασμα κειμένου, που αποτελεί Επίμετρο στο βιβλίο του Παναγιώτη Κονδύλη «Πλανητική πολιτική μετά τον ψυχρό πόλεμο» (1992).

ΝΤΟΥΡΡΟΥΤΙ –Πριν από τη Θύελλα–

Μια επιστολή του Μπουεναβεντούρα Ντουρρούτι (1935)

Στην πρότυπη φυλακή της Βαλένθια, όπου ο Ντουρρούτι είναι φυλακισμένος τον Αύγουστο του 1935, βρίσκονται κατά πλειοψηφία μέλη της CNT και της FAI που προήλθαν από την Καταλωνία, την Αραγωνία και το Λεβάντε. Αυτή η ομοιογένεια μεταξύ των φυλακισμένων τούς έδινε την δυνατότητα να εστιάζουν τις συζητήσεις τους στα εσωτερικά θέματα της CNT και της FAI. Δύο χρόνια μετά τη διάσπαση με τη CNT και τώρα που η διαμάχη που περιβάλλει αυτό το ζήτημα έχει γίνει λιγότερο εμπαθής, η ιδέα της επιστροφής στην αγκαλιά της CNT, όπως υποστηρίζεται από τους J. Pedro και J. Lopez, άρχισε να σημειώνει κάποια πρόοδο· κανείς, όμως, δεν γνώριζε τον τρόπο διαπραγμάτευσης για αυτήν την επιστροφή. Όλα αυτά τα ζητήματα συζητούνται παθιασμένα στα κελλιά και στα προαύλια της πρότυπης φυλακής.

Bayer/Monsanto: Κάτι παραπάνω από μια συμφωνία εξαγοράς

Όποιος ανατρέξει σε υλικό που αφορά την κατανομή και το εύρος των επαγγελμάτων που υπήρχαν μέχρι και πριν από μερικές δεκαετίες θα εκπλαγεί τόσο από το πλήθος των επαγγελμάτων όσο και από τον αριθμό των μικροεπαγγελματιών. Μπορούμε να πούμε ότι υπήρχε μια περισσότερο ορθολογική κατανομή πλούτου απ’ ότι σήμερα. Ασφαλώς αυτό δεν σημαίνει ότι αγνοούμε ή παραβλέπουμε τις συνθήκες εκμετάλλευσης, που πάντα υπήρχαν και υπάρχουν σε συνθήκες εξαρτημένης εργασίας, όπως και της παρουσίας του πλούτου και του χρήματος στις ανθρώπινες σχέσεις. Ούτε, επίσης, προσπερνάμε και την παρουσία μικροαστικής νοοτροπίας που ανέκαθεν αποτελούσε μια συντηρητική παράμετρο στην ανθρώπινη κοινωνία, αφού τις περισσότερες φορές ο μικροαστός-επαγγελματίας λειτουργεί εγωκεντρικά στο κυνήγι του κέρδους, έχοντας αποδειχθεί την ταυτότητα του «οικονομικού τύπου ατόμου», που δρα βάσει του δικού του αποκλειστικά συμφέροντος. Και εάν για δεκαετίες ο εργάτης δεν μπορεί να χαρακτηριστεί «μικροαστός», είναι το τελευταίο μέλος της αλυσίδας βιομήχανος/βιοτέχνης-επαγγελματίας-εργάτης που αποκτά σταδιακά, από το 1950 και μετά, αυτή την αντίστοιχη νοοτροπία, με αποκορύφωμα τη δεκαετία του ’80 και μετά. Η καταναλωτική κοινωνία χτίζεται και μεγεθύνεται βάζοντας και τους εργάτες στο κόλπο, που πρόθυμα αυτοπαγιδεύονται σε ένα όνειρο απατηλό. Αυτό της διαρκούς απόκτησης υλικών αγαθών και λοιπών αξιών.

Νέοι εν κινδύνω

Επιτήρηση, αναμόρφωση και δικαιοσύνη ανηλίκων μετά τον πόλεμο

Το βιβλίο αυτό της Έφης Αβδελά, καταπιάνεται με την αντιμετώπιση των νέων από το μετεμφυλιακό κράτος.

Η συγγραφέας αναφέρεται στα χιλιάδες αγόρια και κορίτσια που «απασχόλησαν» τα δικαστήρια ανηλίκων μεταπολεμικά, είτε επειδή διέπραξαν κάποιο αδίκημα, είτε γιατί διέτρεχαν «ηθικό κίνδυνο».

Στην μεταπολεμική περίοδο η πειθάρχηση των νέων και μάλιστα των ανηλίκων με μη αποδεκτή κοινωνικά συμπεριφορά αποδείχθηκε μια από τις προτεραιότητες του μετεμφυλιακού κράτους.

Ο ΤΟΣΚΑΣ, ΤΟ «ΠΡΟΣΚΛΗΤΗΡΙΟ» ΚΑΙ Η «ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΔΙΑΚΙΝΗΣΗ ΙΔΕΩΝ ΣΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ»…

Αποφασίσαμε να επανέλθουμε στο περίφημο «προσκλητήριο» Τόσκα στο οποίο ήδη έχουμε αναφερθεί με προηγούμενο δημοσίευμα μας στην Διαδρομή Ελευθερίας, καθώς, όπως άλλωστε είχαμε εκτιμήσει, γεγονότα, που εξελίσσονται φαινομενικά ασύνδετα, απαιτούν μια διεξοδικότερη τοποθέτηση.

Ο Τόσκας δημοσιοποιεί το «προσκλητήριο» στις 4 Αυγούστου στο Σκάι:

«Έχω καλέσει τις συλλογικότητες από τα Εξάρχεια να συζητήσουμε για να υπάρξει ανεμπόδιστη και ελεύθερη έκφραση των ιδεών, όχι όσους έχουν σχέση με ναρκωτικά βέβαια».

Έχουν προηγηθεί κατασταλτικές κινήσεις με αποτέλεσμα την εκκένωση καταλήψεων στην Θεσσαλονίκη και στα Εξάρχεια, στον απόηχο μάλιστα δηλώσεων του Γιώργου Κυρίτση στον ίδιο σταθμό σύμφωνα με τις οποίες ότι για τις μακροχρόνιες καταλήψεις μπορεί να βρεθεί χρυσή τομή «με συμφωνία κυρίων», κράτους – καταληψιών.

Μίσος ανήκατε μάχαν!

Μίσος ταξικό, μίσος μηδενιστικό, μίσος έτσι, μίσος γιουβέτσι, μίσος στο φούρνο με πατάτες και δενδρολίβανο. Το μίσος ως φθηνότατο ιδεολόγημα, ως εργαλείο αφομοίωσης κι εκφυλισμού της φυσικής τάσης προς ανυπακοή. Το μίσος ως συνεκτικός ιστός, για την πολιτικοποίηση και κεφαλαιοποίηση, από την αριστερά, της αντίδρασης των ανθρώπων στις βουλές της κυριαρχίας. Όπως κι αν έχει, το να γίνεσαι απάνθρωπος, να υποβιβάζεις την ακεραιότητα του ήθους σου σε επίπεδο βρακολάστιχου και να παραδίδεις, αμαχητί, το μεγαλύτερο όπλο που διαθέτουν οι καταπιεσμένοι (αυτό της αγάπης για τον άνθρωπο, για την ίδια τη ζωή) στους καταπιεστές, είναι σαν να πηγαίνει ο λύκος οικειοθελώς στον οδοντογιατρό, προς αφαίρεση των κυνοδόντων του.

Έμμα Γκόλντμαν: Η απογοήτευση μου στη Ρωσία

[…Την πρώτη φορά που είδα αυτό το βιβλίο στον πάγκο ενός βιβλιοπώλη αυτός αμέσως μου είπε «αυτό που κρατάς είναι φανταστικό». Αποκρίθηκα ότι δεν είχα χρήματα να το αγοράσω εκείνη τη στιγμή και αυτός αμέσως μου είπε ότι «…δεν έχει σημασία, να το πάρεις όταν έχεις, θα το βρεις σχεδόν παντού. Προσωπικά το διάβασα με τη μία…»]

Η Έμμα Γκόλντμαν φτάνει στη Ρωσία το Γενάρη του 1920 αφού είχε απελαθεί από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ενθουσιασμένη και με ακμαίο ηθικό ανυπομονεί να δει τη «μητέρα Ρωσία» τη χώρα που απελευθερώθηκε από τους πολιτικούς και οικονομικούς δυνάστες της. Πήγε για να διδαχθεί από το Ρώσο αγρότη και το Ρώσο εργάτη το κουράγιο και την ελπίδα, να προσφέρει τη ζωή της στο βωμό της Επανάστασης.

Δεν αργεί, όντας ανήσυχη, να δει με το πέρασμα του χρόνου μια διαφορετική από αυτή που είχε στο νου της επαναστατική Ρωσία. Οι συναντήσεις της με την Αντζέλικα Μπαλαμπάνοφφ, το Μαξίμ Γκόρκι και τον Πιοτρ Κροπότκιν ενισχύουν το σκεπτικισμό της για την τύχη της επανάστασης του ρωσικού λαού, που βρίσκεται στα χέρια του απολυταρχικού μπολσεβίκικου κράτους. Χαρακτηριστικά ο Πιοτρ Κροπότκιν της αναφέρει «…πάντα ξέραμε τι σημαίνει ο Μαρξισμός στη πράξη. Γιατί να εκπλαγούμε τώρα;»

Το πλοίο των ηλιθίων

Μια φορά και έναν καιρό, ο καπετάνιος και οι αξιωματικοί ενός πλοίου έγιναν τόσο ματαιόδοξοι από την ικανότητά τους στην ναυτική τέχνη, τόσο ανόητα ασεβείς και τόσο εντυπωσιασμένοι με τους εαυτούς τους που οδηγήθηκαν στην τρέλα.

Έστρεψαν το πλοίο βόρεια και προχώρησαν μέχρι που συνάντησαν παγόβουνα και επικίνδυνους ογκόπαγους. Συνέχισαν να πηγαίνουν βόρεια σε όλο και περισσότερο επικίνδυνα νερά με μόνο σκοπό να δώσουν στους εαυτούς τους ευκαιρίες να πραγματοποιήσουν ακόμα περισσότερα λαμπρά κατορθώματα στην ναυσιπλοΐα.

Καθώς το πλοίο έφτανε σε όλο και υψηλότερα γεωγραφικά πλάτη, οι επιβάτες και το πλήρωμα γίνονταν όλο και περισσότερο δυσαρεστημένοι. Άρχισαν καυγάδες μεταξύ τους και παράπονα για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ζούσαν.

O δάσκαλος που δίδασκε και οι μικροί ήρωες της αλληλεγγύης

«Μια φορά ήταν ένας διοικητής της Αεροπορίας με τα γαλόνια του, μια πιτσιρίκα από τον αντιεξουσιαστικό χώρο, ένας ιερέας και ένας εθελοντής γιατρός…»[1]

Βιάζεστε να ακούσετε και τη συνέχεια από το ανέκδοτο; Θα κλάψετε με λυγμούς.

…

Τέλος πάντων αφού επιμένετε, ορίστε:

«… σε ένα στρατόπεδο στη Φιλιππιάδα και να συναποφασίζουν, ο αξιωματικός και η πιτσιρίκα για το πώς θα γίνει η διάθεση των προμηθειών, να τσακώνονται και να τα βρίσκουν. Αυτό έγινε στο λιμάνι, στο Σχιστό, στο Σκαραμαγκά κλπ κλπ»

«Προς μουσείο Κεμάλ Ατατούρκ»!

Αυτή την πινακίδα αντίκρισα, κυρίες και κύριοι, εξ υπονομίου κιγκλιδώματος εξερχόμενος, εις την συμβολή των οδών Πρίγκηπος Νικολάου κι Ολυμπιάδος. Η χαρά μου δεν περιγράφεται! Εντάξει, γνώριζα εκ προοιμίου για την ύπαρξη μουσείου στην μνήμη αυτού του «άγιου» ανθρώπου, στην οικία όπου είδε τις πρώτες του φωτός ηλιαχτίδες και σήμερα στεγάζεται το τουρκικό προξενείο Θεσσαλονίκης. Ντροπή κι όνειδος που δεν είχε βάλει μια ταμπέλα για το μουσείο ο δήμος τόσα χρόνια! Καλά που ήρθε ο Γιάννης, η δημαρχάρα πασών των Θεσσαλονικέων, να βάλει τα πράγματα στην θέση τους. Ποιος δίνει τώρα δεκάρα τσακιστή για μερικές, σου λέει, γενοκτονίες εκατομμυρίων Ελλήνων (Ποντίων και Μικρασιατών), Αρμένιων κι άλλων, με τις πλέον αντιανθρώπινες κι απεχθείς μεθόδους; Ψιλολόγια δηλαδή. Περασμένα ξεχασμένα κι από την μνήμη διαγραμμένα!

Μια κοινωνία εργαζομένων χωρίς εργασία

**Πρόκειται για το 1ο μέρος του κειμένου «Ένα σπάνιο εμπόρευμα: για την άνοδο και την πτώση της εργασίας», Κοινοί Τόποι: σχόλια για τον ψυχισμό της εποχής, τχ. 1 (2016), σσ. 73-81.

Όταν η σιωπή που περιβάλλει την ανεργία σπάει, τότε ο καθένας έρχεται αντιμέτωπος με μια πρωτοφανή αμηχανία, με μια έλλειψη ίσως ερμηνευτικών σχημάτων και αναλυτικών κατηγοριών ικανών να συσχετίσουν το ανθρωπολογικό με το οικονομικό, το συγκεκριμένο με το αφηρημένο, την ψυχική κατάσταση με την αριθμητική καταμέτρηση. Αποτέλεσμα αυτής της αμφισημίας των λογικών σχηματισμών είναι μια αδυναμία διαύγασης των αιτιών και των αιτιατών της μαζικής ανεργίας, που σαν φαινόμενο παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Το σίγουρο είναι πως υπάρχει μια συμπάθεια και μια αγωνία για τους ανέργους, όσο είναι απομακρυσμένοι στον αρκτικό πόλο των στατιστικών στοιχείων, μια προσπάθεια να θυματοποιηθούν και ίσως μέσω αυτής της διαδικασίας να γίνουν και όπλο καταγγελίας ενάντια στις κυβερνητικές πολιτικές. Όμως, όταν η έκφραση της αφηρημένης λύπησης αποκτά σάρκα και οστά και εντοπίζεται μέσα στην κόλαση του πραγματικού, τότε οι όροι αντιστρέφονται. Εκεί που το πρόβλημα αρχίζει να σκουντάει τους ενσωματωμένους στην αγορά εργασίας, τότε είναι αναγκαία η εμφάνιση ενός ιδεολογικού αμυντικού μηχανισμού που θα μεταβιβάσει στους ανέργους όλα τα άγχη και όλη την πίεση της οικουμένης, ξεκινώντας από αιτιάσεις περί ατυχίας, προσωπικής ανεπάρκειας και έλλειψης εργασιακής πείρας και καταλήγωντας σε μια αντιπαρασιτολογική κλινική μελέτη που σκοπεύει στην κάθαρση του σώματος από το μικρόβιο της «τεμπελιάς». Κατ’ αυτό τον τρόπο διεκπεραιώνεται και η περίφραξη του προβλήματος της ανεργίας στην ιδιαίτερη κατηγορία των ανθρώπων που βρίσκονται εντός της: είναι η στιγμή που ο πιο ακραίος υποκειμενισμός εμπεδώνεται σαν κοινωνικό αντίδοτο, σαν δίχτυ προστασίας των άμεσων ανταγωνιστών των ανέργων προκειμένου να μεταμφιεσθεί με μια, έστω και παροδική, ανακούφιση ο κατά τ’ άλλα διαρκής κίνδυνος που βλέπει κάποιος στα θαμπά τζάμια απ’ τις ανάσες τους, καθώς γρατζουνάνε τα παράθυρα. Άλλωστε, στο κάτω κάτω, με την ανεργία να διακηρύσσεται δημόσιος κίνδυνος τότε και ο καθένας αντιμετωπίζεται ως δυνητικός εχθρός, έτοιμος να πετάξει κάποιους άλλους έξω απ’ τα παράθυρα που χωρίζουν τον λαμπρό κόσμο της εργασίας από τις χωματερές ανθρώπινων απορριμμάτων.

Το σκοτεινό πρόσωπο του διεθνισμού

Αντιγράφουμε ένα ενδιαφέρον απόσπασμα από το βιβλίο «Κυβερνώντας τον Κόσμο – Η ιστορία μιας ιδέας» του Mark Mazower:

Στο τέλος του αιώνα (σημείωση: εννοεί τον 19ο) μια ευρεία και συνεχώς αναπτυσσόμενη μελλοντολογική λογοτεχνία, μεγάλο μέρος της οποίας φανταζόταν επικείμενο πόλεμο στην Ευρώπη και στη συνέχεια στον κόσμο, είχε παραγάγει ένα πολύμορφο και συνεχώς μεταβαλλόμενο σύνολο πολύ διαφορετικών διεθνιστικών προβλέψεων. Καθώς η Ευρωπαϊκή Συμφωνία κατακερματίστηκε σε ανταγωνιστικά συστήματα συμμαχιών και οι κυβερνήσεις επέβαλλαν φόρους, για να χρηματοδοτηθούν μεγάλοι στρατοί κληρωτών, εξοπλισμένοι με όλο και πιο καταστροφική τεχνολογία, η λογοτεχνία συμβάδιζε με αυτές τις εξελίξεις και διεθνείς πολιτικές για το μέλλον διατυπώνονταν με ακόμη περισσότερες λεπτομέρειες από ό,τι προηγουμένως.

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΥΡΙΑΡΧΙΚΗ ΣΚΑΚΙΕΡΑ: Ο ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΦΙΛΟΥ ΜΟΥ ΣΥΜΜΑΧΟΣ ΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΕΧΘΡΟΥ ΚΑΙ ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΕΧΘΡΟΣ…

«Η μεγάλη οικονομική επιτυχία της Κίνας απαιτεί διαρκή υπομονή καθώς και την επίγνωση από την χώρα στο ότι όποιος βιάζεται στα πολιτικά θέματα σκοντάφτει στα κοινωνικά. Η καλύτερη πολιτική προοπτική για την Κίνα στο εγγύς μέλλον είναι να γίνει κύριος εταίρος της Αμερικής στο να συμπεριλάβει όλο εκείνο το παγκόσμιο χάος που εξαπλώνεται προς τα έξω (και προς τα βορειοανατολικά) από Μέση Ανατολή. Αν δεν αναχαιτιστεί, οι νότιες και ανατολικές περιοχές της Ρωσίας θα επηρεαστούν, όπως και τα δυτικά τμήματα της Κίνας. Οι στενότερες σχέσεις μεταξύ Κίνας και των νέων δημοκρατιών της Κεντρικής Ασίας, τα μεταβρετανικά μουσουλμανικά κράτη στην Νοτιοανατολική Ασία (κυρίως το Πακιστάν) και ειδικά το Ιράν (λόγω των στρατηγικών του προσόντων και της οικονομικής του σημασίας) είναι οι φυσικοί στόχοι της παγκόσμιας σινο-αμερικανικής συναντίληψης». Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι, Προς μια παγκόσμια επανευθυγράμμιση

Εκδυτικισμός: Μια παλιά συνταγή σε νέα συσκευασία

Τον Ιούλιο του 1942, επτά μήνες αφ’ ότου οι Ιάπωνες βομβάρδισαν τον αμερικανικό στόλο στο Πέρλ Χάρμπορ, μερικοί διακεκριμένοι ιάπωνες ακαδημαϊκοί συναντήθηκαν στο Κυότο στα πλαίσια ενός συνεδρίου, με τίτλο: «Πώς να υπερβούμε το μοντέρνο;». Ένας από τους συνέδρους, ο Χαγιάσι Φουσάο, πρώην μαρξιστής που εξελίχθηκε σε εθνικιστή, έγραψε ότι η επίθεση ενάντια στη Δύση τον είχε ενθουσιάσει. Κάποιος υποστήριξε ότι ο εκδυτικισμός έμοιαζε με επιδημία που είχε προσβάλει την ιαπωνική ψυχή. Πολλά ειπώθηκαν σχετικά με την βλαβερή εξειδίκευση της γνώσης, που είχε θρυμματίσει την ολότητα του ανατολικού πνευματικού πολιτισμού. Πολλά από αυτά δίδονταν μέσα από μια καθαρά εθνικιστική σκοπιά της ιαπωνικής αυτοκρατορικής τάξης, αλλά δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι για τους ασιάτες εκείνη την εποχή, η «Δύση» ταυτιζόταν με την «αποικιοκρατία».

Αγάπη και Αναρχία

Είναι πράγματι περίεργο, πώς τρεις από τις πιο συχνές και καίριες λέξεις τής Ελληνικής σε μεγάλη χρήση από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, οι λέξεις αγαπώ/αγάπη, φιλώ/φίλος και έρωτας, παραμένουν άγνωστες ως προς την ετυμολογική τους προέλευση.

 

Το ρήμα ἀγαπῶ (από το οποίο παρήχθη το ουσιαστικό ἀγάπη, μόλις τον 3ο αιώνα π.Χ.), μολονότι απαντά ήδη στον Όμηρο (Οδ. Ψ 214 «οὕνεκά σ’ οὐ τό πρῶτον, ἐπεì εἶδον, ὧδ’ ἀγάπησα») και χρησιμοποιήθηκε σε μεγάλη έκταση σε όλη την αρχαιότητα φθάνοντας μέχρι σήμερα (πβ. λ.χ. Πλάτωνος Πολιτεία 330c «ὥσπερ γάρ οἱ ποιηταì τά αὑτῶν ποιήματα καì οἱ πατέρες τούς παῖδας ἀγαπῶσι»), δεν μάς είναι ακόμη γνωστή η ετυμολογική του προέλευση. Χαρακτηρίζεται στα ειδικά λεξικά ως «αγνώστου ετύμου». Μία ετυμολογική υπόθεση (τού 1991) που δέχεται τελευταία στο ετυμολογικό του Λεξικό τής Αρχαίας Ελληνικής ο Robert Beekes είναι: ἀγαπῶ < ἄγα(ν) «πολύ» + πᾶ- «προστατεύω» (από μια ρίζα *pa- «προστατεύω»), ήτοι από μια αρχική σημασία «προστατεύω πολύ».

ΕΞΟΥΣΙΑ, ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΒΡΩΣΗ «ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΩΝ ΧΩΡΩΝ»…

«Το 1955 ένας υψηλόβαθμος ιταλός δικαστής, ο Τζουζέπε Γκουίντο Λο Σκιάβο, διακήρυξε ότι αστυνομία και Μαφία συνεργάζονταν στενά. «Ο κόσμος λέει ότι η Μαφία δε σέβεται την αστυνομία και το σύστημα δικαιοσύνης», ανέφερε ο δικαστής. «Αυτό είναι ανακριβές. Η Μαφία πάντα σεβόταν το σύστημα Δικαιοσύνης και την ίδια την δικαιοσύνη. Στην διάρκεια των διώξεων κατά των συμμοριτών και των παρανόμων, ουσιαστικά ένωσε τις δυνάμεις της με την αστυνομία». Tim Newark, Μαφία και Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, Η συμπαιγνία των Συμμάχων με το οργανωμένο έγκλημα 1941-1950

«Εάν θέλεις να αναμειχθείς σε αντι-ανατρεπτικές ή υπονομευτικές επιχειρήσεις, να συλλέξεις πληροφορίες και να διαθέσεις όπλα, είσαι υποχρεωμένος να συνεργάζεσαι με διακινητές ναρκωτικών». Στρατηγός Paul Gormap, πρώην αρχηγός του γενικού επιτελείου της αμερικανικής στρατιάς των Νοτίων Πολιτειών, Latin America Weekly Report, 23/3/1984

Είναι δύσκολο έως απίθανο, όσοι παλεύουν ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας και εκμετάλλευσης να μην έχουν διαχρονικά ιδιαίτερη αγωνία, ώστε οι απόψεις και οι πρακτικές τους, όχι μόνο να μην σπέρνουν την σύγχυση, αλλά αντίθετα να διατυπώνονται και να εκφράζονται ευρύτερα με απλότητα, αλλά και με σαφήνεια.

Ο Αόρατος Άνθρωπος

«Όλοι ξέρουν πως υπάρχει ένας Αόρατος Άνθρωπος […] κι αυτός ο Αόρατος Άνθρωπος πρέπει τώρα να ιδρύσει ένα Βασίλειο Τρόμου […]». Χ. Τζ. Γουέλς, Ο αόρατος άνθρωπος

Το πρόσωπο του φόβου παραφυλά μέρες και νύχτες, πίσω από τις γρίλιες του μυαλού μας. Παραφυλά την κάθε ευκαιρία, μικρή ή μεγάλη, να ενσαρκωθεί, να αποκτήσει χέρια, πόδια, χείλη, μάτια, να ράψει σημαίες και φλάμπουρα πολεμικά από ρετάλια θερινών ονείρων. Κι όταν, εν τέλει, αυτό συμβεί, τον αναπόφευκτο όλεθρο συνοδεύει κι ένα μύχιο αίσθημα ανακούφισης· ναι, αυτό που όλοι περιμένατε, μα ονομάζατε μόνον ψιθυριστά τώρα ήρθε, γιατί εσείς το διαλέξατε. Γιατί αυτό είστε εσείς ή, καλύτερα, από το όλον των επιλογών σας αυτό διαλέξατε να γίνεται. Τι γλυκά που ακονίζατε τα βράδια το μαχαίρι! Μη ντρέπεστε λοιπόν. Και το να μην επιλέγεις είναι μια κάποια επιλογή. Έτσι δεν είναι; Και η σιωπή, καμιά φορά γίνεται πιο εκκωφαντική κι από χιλιάδες ανομολόγητες συμφωνίες. Το πρόσωπο του φόβου είναι τόσο παλιό όσο και η εξουσία, μα σφριγηλό κι αγέραστο, στεφανωμένο στις ματωμένες δάφνες του. Καραδοκεί άοκνα στο άχρονο γιατάκι του για φρέσκους ξενιστές.

Οι Ευρωπαϊκές Αξίες και οι Αποικίες

Οι τελευταίες εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή της Ν.Α. Μεσογείου και ο τρόπος διαχείρισης των συνεπειών που προκύπτουν από τις αποφάσεις των «μεγάλων δυνάμεων», μας φέρνει στο νου τη στάση που είχε η Δύση απέναντι στον λεγόμενο τρίτο κόσμο, με την κατοχή νέων εδαφών και τη δημιουργία αποικιών. Ήταν η εποχή κατά την οποίαν τα πλέον εκβιομηχανισμένα ευρωπαϊκά κράτη, στην προσπάθειά τους να βρουν νέες αγορές για τα προϊόντα τους, νέες πηγές πρώτων υλών και ασφαλώς πετρέλαιο, επέκτειναν την εθνική κυριαρχία τους σε νέα εδάφη.

Ο κοιμώμενος

«- Εσύ είσαι ζωγράφος. Ξέρεις εκείνο το μεγάλο πίνακα στο μουσείο, εκείνο τον πίνακα του Ρουσσώ. Λέγεται Ο κοιμώμενος τσιγγάνος.

-Ναι, βέβαια. Είναι φημισμένος πίνακας.

– Κανονικά θα ‘πρεπε να λέγεται Ο κοιμώμενος Άραβας. Δείχνει έναν Άραβα ξαπλωμένο στην έρημο, να κοιμάται κάτω από ένα φεγγάρι με τρελή όψη. Ένα λιοντάρι μυρίζεται τον Άραβα, ο Άραβας δεν φοβάται. Ο Άραβας ονειρεύεται. Το ποτάμι που φαίνεται στο βάθος νομίζω ότι είναι το όνειρο του Άραβα. Μπορεί και το λιοντάρι να είναι μέσα στο όνειρο – αν προσέξεις, θα δεις ότι δεν έχει αφήσει ίχνη στην άμμο. Όπως και να ‘ χει, αγαπητή μου, αυτός ο πίνακας είναι το καλύτερο πορτρέτο του χαρακτήρα του Άραβα. Άγριος και ελεύθερος, κοιμάται άφοβα κάτω από τ’ αστέρια της νύχτας. Αλλά, ονειρεύεται. Πάντα ονειρεύεται το νερό. Ονειρεύεται τον κίνδυνο όταν δεν υπάρχει πραγματικός κίνδυνος, για να δείχνει παλικαριά. Οι Άραβες ζουν στις φαντασιώσεις τους. Δεν είμαστε πρακτικοί άνθρωποι, σαν τους Εβραίους. Οι Εβραίοι καταφέρνουν να πραγματώνουν ορισμένα πράγματα. Οι Άραβες ονειρεύονται και μιλούν στο φεγγάρι.

15 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΣΤΗΝ ΓΕΝΟΒΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ CARLO GUILIANI…

«Η μνήμη είναι ένα κομμάτι ουρανού, αλέκιαστο από την υποκρισία και το ψέμα, ένα κομμάτι ουρανού που μπορείς να καρφώνεις τα μάτια σου αχόρταγα, ένα κομμάτι ουρανού που χωρά και θα χωρά για πάντα, όλα εκείνα και όλους εκείνους που αποκλείονται σαν παράσιτα έξω από τα συρματοπλέγματα του κάθε κινήματος. Εκεί μπορείς να αναζητήσεις το «αδύνατο» που έγινε δυνατό, τις ολοκάθαρες ματιές που φεγγίζουν τα μουτζουρωμένα πρόσωπα από τους καπνούς και τα δακρυγόνα, τα πρόσωπα των αδελφών μας που ομόρφυναν τις πόλεις με ταραχές, φωτιές και οδοφράγματα, που άρπαζαν την επόμενη πέτρα για να την πετάξουν γιατί ήξεραν ότι δεν είχαμε τελειώσει ακόμη…

Εκεί, σ’ αυτόν τον ουρανό αν κοιτάξεις θα καταλάβεις γιατί λέμε ότι δεν υπάρχουν ήρωες, ότι δεν μπορείς παρά να αποστρέφεσαι κάθε είδους πολιτική, κάθε είδους εξουσία. Ανυποχώρητα αναρχικοί, ανυποχώρητα άνθρωποι. Με μια άσβεστη δίψα να καταλάβουμε τα λάθη μας, αλλά και τα λάθη των συντρόφων μας. Με ακλόνητη την πεποίθηση ότι δεν είμαστε «λίγοι», γιατί το πάθος μας για ελευθερία αψηφά το «αδύνατο».

Στρατιωτικό νόμο επιβάλλει ο Ερντογάν, για να πατάξει τους πραξικοπηματίες…

Αίρεται «προσωρινά» η ισχύς της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο πλαίσιο της κήρυξης κατάστασης έκτακτης ανάγκης, όπως χαρακτηριστικά δήλωσε στο τηλεοπτικό δίκτυο NTV ο αντιπρόεδρος της τουρκικής κυβέρνησης Νουμάν Κουρτουλμούς, ο οποίος θύμισε ότι ο ίδιο έχει πράξει και το γαλλικό κράτος με αφορμή το μακελειό στην Νίκαια. Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης επιβάλλεται για τρεις μήνες. Μ’ άλλα λόγια ο Ερντογάν προχώρησε στην προκήρυξη «κατάστασης έκτακτης ανάγκης” με βάση τον νόμο του 1983, γεγονός που του επιτρέπει να παρακάμψει όλους του εκλεγμένους κρατικούς θεσμούς υποκαθιστώντας τους με προεδρικά διατάγματα.

Ο Ερντογάν είναι προγραμμένος από τις ΗΠΑ; Κατά την γνώμη μας δεν υπάρχει αμφιβολία περί τούτου. Θα σημειώσουμε ότι λίγες μόλις ώρες πριν την εκδήλωση της απόπειρας πραξικοπήματος Κέρι και Λαβρόφ συνομιλούσαν στην Μόσχα, ενώ η Ιεράπολις (Μανμπίτζ) έπεφτε με αποτέλεσμα την ένωση των δύο καντονιών Κομπάνι και Αφρίν.

Ο «ΑΚΛΟΝΗΤΟΣ» ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟ (;) ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ…

Ο «πανίσχυρος» Ερντογάν αντιμετώπισε μια στρατιωτική στάση εκ μέρους στρατιωτικής κίνησης με την ονομασία «Συμβούλιο Ειρήνης», η καταστολή της οποίας εξελίσσεται.

Καταλήφθηκε το αεροδρόμιο και το κρατικό τηλεοπτικό δίκτυο TRT, πολεμικά ελικόπτερα με στασιαστές έφθασαν από την Σμύρνη στην Μαρμαρίδα, επιτέθηκαν στο ξενοδοχείο, στο οποίο διέμενε ο ίδιος ο Ερντογάν, το οποίο και βομβάρδισαν, ενώ πραγματοποιήθηκε σφοδρή μάχη με την φρουρά του. Στασιαστές έπληξαν με πυρά και το κοινοβούλιο, ενώ μαχητικά αεροσκάφη F-16 βομβάρδιζαν τον χώρο, που περιβάλλει το παλάτι του σουλτάνου, ενώ άλλες δυνάμεις προσπάθησαν να ελέγξουν την γέφυρα του Βοσπόρου.

Το καθεστώς Ερντογάν προχώρησε σε μαζικές συλλήψεις είτε συμμετεχόντων είτε φερόμενων ότι συμμετείχαν, ενώ 300 είναι οι νεκροί και 1400 οι τραυματίες μέχρι στιγμής.

Χάννα Άρεντ – H δημόσια σφαίρα: τα κοινά

Ο όρος «δημόσιος» δηλώνει δύο στενά αλληλένδετα, αλλά όχι εντελώς ταυτόσημα φαινόμενα:

Σημαίνει, πρώτον, πως ό,τι εμφανίζεται δημοσίως μπορεί να ιδωθεί και να ακουστεί από τον καθένα και πως έχει την ευρύτερη δυνατή δημοσιότητα. Για μας, το φαινόμενο –κάτι ορατό και ακουστό τόσο από τους άλλους όσο κι από μας τους ίδιους– αποτελεί πραγματικότητα. Σε σύγκριση με την πραγματικότητα που προέρχεται από τα ορατά και τα ακουστά, ακόμη και οι ισχυρότερες δυνάμεις της εσωτερικής ζωής –τα πάθη της καρδιάς, οι σκέψεις της διάνοιας, οι απολαύσεις των αισθήσεων– έχουν μιαν αόριστη, σκιώδη ύπαρξη, ως την στιγμή που θα μετασχηματιστούν, θα αποϊδιωτικοποιηθούν και θα αποταμιευθούν, για να πούμε έτσι, παίρνοντας τη μορφή που θα τα κάνει κατάλληλα να εμφανιστούν δημοσίως1. Ο πιο συνηθισμένος απ’ αυτούς τους μετασχηματισμούς γίνεται στην αφηγηματική τέχνη και γενικά στην καλλιτεχνική μετάθεση των ατομικών βιωμάτων. Δεν μας χρειάζεται όμως η μορφή της τέχνης για να βεβαιωθούμε γι’ αυτή την μεταμόρφωση. Κάθε φορά που μιλάμε για πράγματα, τα οποία δεν μπορούν να βιωθούν παρά ιδιωτικά και ενδόμυχα, τα μετατοπίζουμε σε μια σφαίρα όπου θα προσλάβουν έναν πραγματικό χαρακτήρα, τον οποίο, παρά την έντασή τους, ποτέ πριν δεν μπόρεσαν ν’ αποκτήσουν. Η παρουσία των άλλων που βλέπουν ό,τι βλέπουμε και ακούνε ό,τι ακούμε μας βεβαιώνει για την πραγματικότητα του κόσμου και του ίδιου του εαυτού μας, και ενώ η εσωτερικότητα μιας πλήρως ανεπτυγμένης ιδιωτικής ζωής, άγνωστης πριν από την έλευση της νεότερης εποχής και την συνακόλουθη παρακμή της δημόσιας σφαίρας, θα ενισχύει και θα εμπλουτίζει πάντα σε μεγάλο βαθμό ολόκληρη την κλίμακα των υποκειμενικών συγκινήσεων και των προσωπικών αισθημάτων, ωστόσο αυτή η ενίσχυση θα γίνεται πάντα εις βάρος της βεβαιότητας για τον κόσμο και τους ανθρώπους.

Το τσακάλι και το λαγουδάκι - Λιαντίνης

Ένα λευκό τσακάλι κυνηγά ένα λευκό λαγουδάκι. Στις απέραντες χιονισμένες στέπες του Καναδά. Το σαρκοβόρο είναι πεινασμένο και άγριο ως την άκρη των νυχιών κι ως την άκρη της τρίχας του. Το λαγουδάκι το αλαλιάζει τρελός ο φόβος του θανάτου. Τρέχει σα σφαίρα.

Το ένστικτο του ολέθρου, που πλακώνει, πολλαπλασιά­ζει τις δυνάμεις φυγής στο αθώο ζώο. Η οργή της πείνας, που δεν αντέχεται, πολλαπλασιάζει τις δυνάμεις καταδίω­ξης του αγριμιού. Πόλεμος φρικαλέος χωρίς όρια και χω­ρίς όρους ξετυλίγεται στο πεδίο της φύσης.

Παρακολουθούμε τη σκηνή στην οθόνη. Ένα μόλις πή­δημα χωρίζει το χορτοφάγο από το σαρκοβόρο. Τα δόντια του κακού ζουλαπιού λάμπουνε λευκοπυρωμένα καρφιά στην παγωνιά. Το δέρμα του τρυφερού λαγού το ταράζουν ριπές από έξαλλες φρικιάσεις. Νιώθει κιόλας στη ράχη του το αγκομαχητό του αγριμιού.

Πώς ξεχάσαμε τη Δημοκρατία

Τα τελευταία χρόνια φαίνεται πως υπάρχει αυξανόμενο ενδιαφέρον από σκηνοθέτες και ηθοποιούς στην Ελλάδα να καταπιαστούν με προσωπικότητες και γεγονότα της Αθηναϊκής δημοκρατικής εποχής. Με αφορμή τρεις από τις πιο χαρακτηριστικές παραστάσεις θα παρουσιάσουμε την προβληματική σχέση των αποδόσεων αυτών με τα θέματα που πραγματεύονται. Αυτό θα γίνει για να τονίσουμε την κατά τη γνώμη μας διαστρεβλωμένη εικόνα που επικρατεί στους θεατρικούς χώρους σε σχέση με την ερμηνεία γεγονότων της αρχαιότητας που σχετίζονται με την Δημοκρατία. Παρόμοιες απόψεις κυριαρχούν και στην κοινή γνώμη και διαδίδονται ευρύτερα μέσω της τέχνης, της αρθρογραφίας και ενίοτε και του ακαδημαϊκού χώρου.

Πλάτωνα, Απολογία Σωκράτη (2015-16) με τους Βασίλη Καραμπούλα (Σωκράτης) και Θανάση Δισλή (Μέλητος) σε σκηνοθεσία Δήμου Αβδελιώδη. Ας δούμε ένα καίριο αποσπάσμα του σημειώματος του σκηνοθέτη σχετικά με την παράσταση:

ΡΙΤΣΩΝΑ: H Εργολαβία και οι σύγχρονοι «ανθρωποφύλακες»

Στο χώρο του πρώην στρατοπέδου της Αεροπορίας, στη Ριτσώνα, στα διοικητικά όρια μεταξύ Ευβοίας και Βοιωτίας, έχει στηθεί από την κυβέρνηση «κέντρο προσωρινής φιλοξενίας». Ένα «κέντρο» που ούτε φιλόξενο είναι ούτε προσωρινό. Και δεν θα μπορούσε να είναι και διαφορετικά, από τη στιγμή που οι προτεραιότητες και οι στόχοι της κυβέρνησης ευθυγραμμίζονται στα πλαίσια των αποφάσεων που λαμβάνονται εντός των Συνόδων Κορυφής και άλλων οργάνων της ΕΕ. Και είναι εκείνες οι αποφάσεις που φέρουν την πρωθυπουργική υπογραφή και δεν προσφέρουν, σε κανένα ενεργό κομματικό στέλεχος του Σύριζα, την δυνατότητα να νιώθει και πολύ άνετα με έννοιες όπως η αλληλεγγύη.

Φιλανθρωπία, φυσικά και ο καθείς μπορεί να δείχνει και να επιδεικνύει. Άλλωστε και οι μεγαλύτεροι καπιταλιστές ανέκαθεν είχαν κι από ένα ίδρυμα που έτρεχε θέματα φιλανθρωπίας. Όμως, άβυσσος χωρίζει τις έννοιες αλληλεγγύη-συμπαράσταση ή φιλοξενία-φιλανθρωπία. Όταν, λοιπόν, κάποιος συμμετέχει και συ-στοιχίζεται πίσω από τις αποφάσεις που φέρουν αρνητικό πρόσημο για δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους (ιθαγενείς και πρόσφυγες) έχει κάνει τις επιλογές του.

Ανάγκα και οι θνητοί πείθονται

Μίλα μου για ανάγκες, μη ντρέπεσαι. Για ανάγκες που έχουμε «όλοι», για ανάγκες χάρτινες, για ανάγκες κίβδηλες, για της Γριάς Τέφρας τις ανάγκες. Ξέρεις εσύ. Ναι, έχεις δίκιο, πως είναι δυνατόν να κυκλοφορείς με τα πόδια, δίχως «ρόδα», δίχως σπίτι ιδιόκτητο, δίχως σαλόνι δερμάτινο, που ζεις; Θα «μάθω». Θα μεγαλώσω και θα «μάθω», μείνε ήσυχος. Αργά ή γρήγορα όλοι πρέπει να «μάθουμε». Αλλιώς… ξέρω, ξέρω, σου φορούν το ακάνθινο στέμμα του απόκληρου και καλά σου ξεμπερδέματα. Υπάρχουν τόσα «χρήσιμα» πράγματα να αγοράσεις. Δούλεψε, δούλεψε (αν βρεις, βέβαια, δουλειά), δούλεψε λίγο ακόμη και θα γίνουν (;) δικά σου. Πίσω από την επίπεδη οθόνη σου κρύβεται ο φόβος, στα καινούρια σου «μοδάτα» έπιπλα κρύβεται ο φόβος. Γιατί ο Δυτικός Πολιτισμός κατασκευάζει «ανάγκες» κι εσύ «οφείλεις» να τις χρειάζεσαι, να μη μπορείς δίχως αυτές. Ανάγκες. Απτές ή άυλες. Μια «αθώα» ψευδαίσθηση πως μπορείς να απλώσεις το χέρι και να «απολαύσεις» όλα αυτά τα «αγαθά». Κι ο φόβος έρχεται, ο φόβος που προκαλεί η ματαίωση της ικανοποίησης των «αναγκών». Διότι όσες «ανάγκες» και να καλύψεις, όσους ηδονικούς «κόσμους» κι αν γευτείς με την άκρη της γλώσσας σου, η εξουσία θα κατασκευάζει συνεχώς κι άλλους, κι άλλους, αστραφτερούς κι ελκυστικούς.

Gay Pride και Εξουσία

1) Εικόνες από το σκηνικό

Πρόσφατα ολοκληρώθηκαν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη οι λεγόμενες γιορτές «υπερηφάνειας» των ομοφυλόφιλων, υπό την αιγίδα της πολιτικής ηγεσίας των Δήμων.

Θα ήταν ένα προφανές ερώτημα ενός καλοπροαίρετου το τί ακριβώς «ανάγκη» νοιώθει η πολιτική ηγεσία, η οποία ασφαλώς δεν περιορίζεται στις λογικές συγκεκριμένων προσώπων όπως κάποιοι Δήμαρχοι, ώστε να υποστηρίξει με όλα της τα μέσα, υλικά και προπαγανδιστικά, μια τέτοια εκδήλωση. Το ερώτημα πιθανώς να μην είχε τόση σημασία εάν επρόκειτο για ένα τοπικό φαινόμενο, κάτι που όμως δεν ισχύει. Πρόκειται για καθολικό φαινόμενο σε όλο το χώρο των λεγόμενων Δυτικών κοινωνιών, οι πολιτικές ηγεσίες να εναγκαλίζουν με πάθος τις εκδηλώσεις αυτές. Τέτοιο «πάθος» ώστε να έχει αποκτήσει πλέον τη διάσταση μιας πολιτικής γραμμής που (όπως και τόσα άλλα) τείνει κι αυτή να «παγκοσμιοποιηθεί».

Έλληνες είστε και φαίνεσται! (...και δυο κλούβια αυγά Τουρκίας)

Να είμαι ειλικρινής, όταν το πρωτοδιάβασα, δειλά-δειλά, από της τρύπας μου το τσαρδί εξερχόμενος, η πρώτη σκέψη που έκανα, αυθορμήτως, είναι πως επρόκειτο για «έργο» τω πνεύματι μωρών. Και τούτο, μιας και θεωρώ πως κάποια απλά, θεμελιώδη ζητήματα, ο κοινός νους των ανθρώπων, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο επιδιώκει καθημερινώς την απελευθέρωση του, είναι εις θέσιν να τα αντιληφθεί. Η αλήθεια είναι πως η άνωθι φράση συνέχισε (και συνεχίζει) να «κυκλοφορεί» γραπτώς, στο κοινωνικό γίγνεσθαι, στο πλαίσιο αυτού που, αδόκιμα, θα μπορούσε να ονομαστεί «κινηματική αγκιτάτσια». Ας έρθω, όμως, σε αυτό καθαυτό το νόημα της εν λόγω φράσης. Είναι ντροπή, λοιπόν, να νιώθεις έλληνας, έτσι γενικά κι αόριστα; Όσοι νιώθουν έλληνες είναι για τους αναρχικούς/αντιεξουσιαστές το ίδιο; Όποιος, λοιπόν, μιλά ελληνικά, γράφει ελληνικά, προσπαθεί, με όνυχες κι οδόντες, να διατηρήσει την (όποια) συνέχειά του μέσω της μνήμης στον παρόντα τόπο, είναι ένα σιχαμένο ανθρωπάριο; Όποιος δεν εγκαταλείπει όσους δικούς του έχει εν ζωή, αλλά ακόμη και τους τάφους των προγόνων του, για να κυνηγήσει, ως νέο-αστικός «νομάς», καριέρα και πλούτη εις την αλλοδαπήν είναι οπισθοδρομικός κι επιεικώς καθυστερημένος; Μήπως τα ανωτέρω είναι καλώς καμωμένα, μόνο αν γίνεται λόγος, φέρ’ ειπείν, για Ινδιάνους;

ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, προλογικό σημείωμα, φ.161

Από τον Κύκλο Σύνταξης:

 

Η γνώση του «σκοπού της ιστορίας» σύμφωνα με τους αριστερούς, όχι μόνο υφίσταται σαν τέτοια, αλλά αποτελεί ιδεολογικό σκεύος του οποίου, όπως υποστηρίζουν, τυγχάνουν αποκλειστικοί ιδιοκτήτες. Παρ’ όλα αυτά η πληθωρική, όπως αυτοπαρουσιάζεται αριστερά όσον αφορά τις «ενορατικές» ικανότητές της, εμφανίζεται ξάφνου να έχει χάσει την φόρμα της και να ομολογεί τα γνωστά περί αυταπατών. Αυταπάτες στις οποίες υποτίθεται ότι οφείλεται ο «διασυρμός» της ή άλλως ο «ξεπεσμός» στις λεγόμενες μνημονιακές δυνάμεις.

Εν ολίγοις, τα αναγνωρισμένα ως ιστορικά «λάθη», όπως η συμφωνία της Βάρκιζας, η διαπόμπευση των διαφωνούντων ως «εχθρών του λαού», «χαφιέδων» και «προβοκατόρων», αλλά και η παραδειγματική εξόντωσή τους, και αργότερα η συγκυβέρνηση με την δεξιά το 1989 και η συμμετοχή στην Οικουμενική το 1990, βρίσκουν τώρα την φυσική τους συνέχεια στις «αυταπάτες».

ΠΡΟ ΤΩΝ ΠΥΛΩΝ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΝΑΤΟ ΣΤΗΝ ΛΙΒΥΗ…

Η στρατιωτική επέμβαση του ΝΑΤΟ στη Λιβύη, με αφορμή την αντιμετώπιση του ISIS, ουσιαστικά έχει ήδη προαναγγελθεί με πολλούς τρόπους.

Ως γνωστόν πραγματοποιήθηκε και ολοκληρώθηκε προ ολίγων ημερών στρατιωτική πολυεθνική άσκηση του ΝΑΤΟ με την ονομασία «Phoenix Express 2016», σε περιοχές με επίκεντρο την βόρεια Αφρική και στην οποία συμμετείχαν στρατιωτικές δυνάμεις από την Αλγερία, την Αίγυπτο, την Ελλάδα, την Ιταλία, τη Μάλτα, τη Μαυριτανία, το Μαρόκο, την Ισπανία, την Τυνησία, την Τουρκία και φυσικά τις Ηνωμένες Πολιτείες. Κινήσεις ενταγμένες σ’ αυτόν ακριβώς τον σχεδιασμό εκτός των άλλων αποτελούν η αναγγελία εκ μέρους κρατών, όπως το ιταλικό, το μαλτέζικο και το ελληνικό για το συντονισμένη και ταυτόχρονη δέσμευση των λεγόμενων εναέριων συνόρων τους και μάλιστα για τους τρεις επόμενους μήνες.

Τα δολώματα της αριστεράς και οι «περιστερές» της αντιεξουσίας

Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε πριν από τρία και πλέον χρόνια. Εν τούτοις δεν χάνει την επικαιρότητά του, λαμβανομένου υπ’ όψιν ότι η διερεύνηση των σχέσεων και του διαγκωνισμού ανάμεσα στα κομματικά παραρτήματα της εξουσίας και των συνθηκών όσμωσης του λεγόμενου χώρου, ήταν και παραμένει ένα διαρκές μία πραγματικότητα με συνέπειες που όλοι μπορούμε να διαπιστώσουμε χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια.

O Κέρβερος, σύμφωνα με την αρχαία ελληνική μυθολογία, ήταν ένας σκύλος με τρία κεφάλια και μια λεπιδωτή, δυνατή ουρά. Στεκόταν στην είσοδο του Άδη, και άφηνε εύκολα τις ψυχές των νεκρών να περάσουν την πύλη. Από την στιγμή, όμως, που περνούσαν, οι λεπίδες της ουράς του καθιστούσαν αδύνατη την επιστροφή. Πολλές παγίδες για θηράματα βασίζονται ακριβώς στο ίδιο μηχανισμό. Τα θηράματα που έλκονται από το δόλωμα εισέρχονται με ευκολία στην παγίδα από την οποία, στην συνέχεια είναι αδύνατον να αποδράσουν.

ΚΟΜΙΣΙΟΝ: ΤΟ ΕΝΑ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΜΕΤΑ ΤΟ ΑΛΛΟ ΚΑΙ ΒΛΕΠΟΥΜΕ…

«Άλλαξε η Αθήνα όψη, σαν μαχαίρι δίχως κόψη, πήρε κάτι απ’ την Ευρώπη και ξεφούσκωσε σαν τόπι. Άλλαξαν χαζοί και κούφοι και μας κάναν κλωτσοσκούφι. Άλλαξε κι ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς».[1]

Σύμφωνα με την ανακοίνωση της Κομισιόν η απόφαση του Eurogroup προβλέπει ρητά «Συμπληρωματικό μνημόνιο συμφωνίας», (εκτός από το τέταρτο, το διαρκείας) διευκρινίζοντας ότι το «συμπληρωματικό μνημόνιο» συνιστά προϋπόθεση, ώστε να συμπληρωθεί το επιβαλλόμενο πλαίσιο για την υλοποίηση του συμφωνηθέντος προγράμματος, ενώ η εκταμίευση της πρώτης δόσης, όπως τονίζει η Επιτροπή θα πραγματοποιηθεί τον Ιούνιο, μετά την πλήρη εφαρμογή των προαπαιτούμενων δράσεων και την έγκριση από τα εθνικά Κοινοβούλια.

Αμέσως μετά και το σχετικό σούσουρο η μετάφραση μετέτρεψε την έννοια «συμπληρωματικό» σε «συμπληρωμένο».

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΘΕΙΣΑ ΕΚΚΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΕΙΔΩΜΕΝΗΣ…

Η προαναγγελθείσα εδώ και δύο ακριβώς μήνες επέμβαση στον καταυλισμό της Ειδωμένης με στόχο την εκκένωση του από πρόσφυγες και μετανάστες προχώρησε με τις ανάλογες τυμπανοκρουσίες από το καθεστώς Τσίπρα ακριβώς μετά την ψήφιση των νέων και σκληρότερων μέτρων, του νέου δηλαδή, διπλού μνημονίου και ακριβώς την ημέρα της περίφημης συνεδρίασης του Γιούρογκουπ.

Η ωμότητα του αριστεροδεξιού καθεστώτος, όπως έχουμε επανειλημμένα τονίσει, είναι τέτοιος που δεν πρέπει να εκπλήσσεται κάποιος μ’ οποιαδήποτε έκφρασή του.

Με πόνο ψυχής…

Όλοι γνωρίζετε τι σημαίνει πόνος ψυχής. Έχει γραφτεί, έχει τραγουδηθεί, έχει εκφραστεί με χίλιους δύο τρόπους.

Πόνο ψυχής εκφράζει κάποιος με ειλικρίνεια, ενώ ένας άλλος με υποκρισία. Άλλος επαναλαμβάνει την φράση μηχανικά κι άλλος με συνειδητό τρόπο ή με συναίσθηση, όπως λέγεται συνήθως. Υπάρχει εκείνος που μιλά για τον πόνο της ψυχής του προκειμένου να συμπαρασύρει άλλους σε ένα σχέδιο που έχει εκπονήσει (να που κι εδώ υπάρχει πόνος).

«Πόνο ψυχής» επικαλούνται συνεχώς διάφοροι βουλευτές της αριστεροδεξιάς (γνωστής και ως αριστεροκαμμένης) διακυβέρνησης. Η εξουσία καίει αυτή την εποχή και το τελευταίο χαρτί της, την αριστερά. Το κάνει γιατί δεν χρειάζεται αυτά τα προσχήματα και προχωρά χωρίς υποκρισίες και άνευ πόνου ψυχής. Εδώ, υπάρχει η ωμή ειλικρίνεια: οι σκλάβοι πρέπει να κατανοήσουν πως θα παραμείνουν δούλοι, επειδή εμπιστεύθηκαν και με το παραπάνω τους διάφορους πράκτορες της κυριαρχίας, που σπάρθηκαν και αναπτύχθηκαν μέσα στους κόλπους της κοινωνίας.

ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΣΤΗ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΧΡΗΣΤΟΥ ΤΣΟΥΤΣΟΥΒΗ…

31 χρόνια μετά τον θάνατο του Χρήστου Τσουτσουβή.

Με τα παραφουσκωμένα λόγια των ειδημόνων περί «ενόπλου» να ελέγχουν την «κατάσταση». Παραφουσκωμένα λόγια, κομπασμοί, μεγαλομανία και τσιτάτα, και «εξηγήσεις», αλλά χωρίς εξηγήσεις για την ήττα, αλλά και για το μέγεθός της. Εκεί που κάποτε η λάμψη της πίστης στην υπόθεση της ελευθερίας, αλλά και της ανιδιοτέλειας, ήταν πραγματικά εκτυφλωτική, εκεί όπου τα «αστέρια» του αγώνα δεν κυλούσαν στον βούρκο της πολιτικής και όχι μόνον.

Αλλά ας είναι, αυτοί που έχουν απομείνει καταλαβαίνουν και ας σιωπούν. Αυτοί που έρχονται, θα καταλάβουν. Όχι βάσει κάποιας νομοτέλειας. Και θα συνεχίσουν. Ο αγώνας ενάντια σε κάθε μορφής εξουσία δεν έχει ανάγκη από ήρωες. Ο Τσουτσουβής δεν ήταν ήρωας. Ήταν αντάρτης. Πρώτα απ’ όλα γιατί τα «μεγάλα» πολιτικά σχέδια τον απωθούσαν, όπως και η πολιτική, οι υπολογισμοί, και η υποταγή στην πλειοψηφία των ένοπλων ιερατείων.

Ορθολογικότητα και συναίσθημα

Στο Μουσείο Ερμιτάζ στην Αγία Πετρούπολη ένας ερυθρόμορφος αμφορέας των αρχών του 4ου αι. π.Χ. αναπαριστά τη χειραψία Διόνυσου και Απόλλωνα στους Δελφούς. Γιατί όμως οι Έλληνες των ιστορικών χρόνων (5ος και 4ος αιώνας) έβαλαν τον Διόνυσο να συμφιλιωθεί με τον Απόλλωνα;

Τι θα μπορούσαν μαζί να κουβεντιάσουν το διονυσιακό πρότυπο (Νίτσε), δηλαδή τα ένστικτα, το συναίσθημα, το πάθος για χορό και μουσική, η έκσταση του εδώ και τώρα, με το απολλώνιο ιδεώδες του ορθού λόγου, της υπολογιστικής σκέψης, του κάλλους, των υψηλών ιδανικών; Τίποτα, θα πουν οι ορθολογιστές, οι φωταδιστές της προόδου. Και όμως πολλά, γιατί και τα δύο είναι στοιχεία της ανθρώπινης ταυτότητας.

Το θείο τραγί

Ένας αέρας φυσούσε κείνο το βράδυ.

Η δημοσιά φιδοσέρνονταν ατέλειωτη - σαν μιαν αιωνιότη - στον κάμπο. Εβούιζαν οι καλαμιές, κρύο έκανε.

Κι' αυτός προχωρούσε.

Ήταν παραδομένος στο δρόμο του, σαν ο στραβός στο αιώνιο σκοτάδι· επήγαινε - όλο πήγαινε - σαν μια ψυχή μεσ' στην ερημία του χρόνου.

Τον είχαν παρεξηγήσει οι ανθρώποι· η σκόνη τον είχε κάνει κατάσπρο, κι ο δρόμος - αχ θεέ μου - ο δρόμος ποτέ δε θα τέλειωνε. Δεν αιστάνονταν τίποτε· μήτε χαρά μήτε λύπη· αδιάφορος ήτανε κι' ήσυχος· γιατί; μήπως δεν ήτανε η δημιουργία στη θέση της; ή μην είχε αντίρρηση για το νόμο της έλξης; η σιωπή τον εγνώριζε, οι νύχτες τον ξέραν· ήταν της ερημιάς αυτός ανθός...

Η Βίβλος των Ηδονών

Odysseus and Calypso,  Max Beckmann

«Άν ο έρωτας είναι τυφλός, ο λόγος είναι ότι δεν βλέπει τίποτα με τα μάτια της εξουσίας. Μην ελπίζετε να κρίνει και να κυβερνήσει, γιατί αγνοεί την ανταλλακτική σχέση. Αρκείται στον εαυτό του. Όντας το κέρας της Αμάλθειας της σεξουαλικότητας, εκφράζει καλύτερα απ’ οτιδήποτε άλλο στον κόσμο του ευνουχισμού τη θέληση για ζωή και την υπέροχη αγριάδα της.

Αν πάντως, οι εραστές που χτες λατρευόταν, χωρίζουν ξαφνικά μέσα στο μίσος και στην περιφρόνηση, η αιτία δεν βρίσκεται σε κάποιον αναλλοίωτο νόμο της παρακμής, σε κάποια αδυσώπητη μοίρα της κούρασης. Προέρχεται από τη μέγγενη των ανταλλαγών, που μαραίνει τα πάθη, σβήνει τις φλόγες της καρδιάς, πνίγει τις παρορμήσεις.

Ο κυρ-Δημητρός απ’ το Παντείχι της Μικρασίας θυμάται…

«Ήταν, θυμάμαι, γύρω στα τέλη του Μάρτη του 1923 που σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λωζάνης αποφασίστηκε η λεγόμενη «ανταλλαγή πληθυσμών» ανάμεσα σε Τουρκία και Ελλάδα.

Εμείς ζούσαμε μαζί με τους γονείς μας σε ένα μεγάλο χωριό το Παντείχι απέναντι από τα Πριγκιποννήσια. Σ’ αυτόν τον τόπο είχαν γεννηθεί οι παππούδες μας, και οι παππούδες των παππούδων μας και βάλε, χρόνια και χρόνια.

Ήρθε η διαταγή, λοιπόν, και έπρεπε να εγκαταλείψουμε αυτόν τόπο που μέχρι τότε για μας τα παιδιά ήταν ολόκληρος ο κόσμος, μιας και τα βράχια, εκεί που άρχιζε η θάλασσα, μας φάνταζαν σαν τα σύνορα της γης.

Το απόγευμα το σπίτι γέμισε «τουρκάλες» γειτόνισσες – αγαπημένες φιλενάδες της μάνας μας. Πέσανε στην αγκαλιά της και έκλαιγαν και την φιλούσαν και δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι δεν θα μας έβλεπαν ξανά.