Τα δολώματα της αριστεράς και οι «περιστερές» της αντιεξουσίας

Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε πριν από τρία και πλέον χρόνια. Εν τούτοις δεν χάνει την επικαιρότητά του, λαμβανομένου υπ’ όψιν ότι η διερεύνηση των σχέσεων και του διαγκωνισμού ανάμεσα στα κομματικά παραρτήματα της εξουσίας και των συνθηκών όσμωσης του λεγόμενου χώρου, ήταν και παραμένει ένα διαρκές μία πραγματικότητα με συνέπειες που όλοι μπορούμε να διαπιστώσουμε χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια.

O Κέρβερος, σύμφωνα με την αρχαία ελληνική μυθολογία, ήταν ένας σκύλος με τρία κεφάλια και μια λεπιδωτή, δυνατή ουρά. Στεκόταν στην είσοδο του Άδη, και άφηνε εύκολα τις ψυχές των νεκρών να περάσουν την πύλη. Από την στιγμή, όμως, που περνούσαν, οι λεπίδες της ουράς του καθιστούσαν αδύνατη την επιστροφή. Πολλές παγίδες για θηράματα βασίζονται ακριβώς στο ίδιο μηχανισμό. Τα θηράματα που έλκονται από το δόλωμα εισέρχονται με ευκολία στην παγίδα από την οποία, στην συνέχεια είναι αδύνατον να αποδράσουν.

ΚΟΜΙΣΙΟΝ: ΤΟ ΕΝΑ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΜΕΤΑ ΤΟ ΑΛΛΟ ΚΑΙ ΒΛΕΠΟΥΜΕ…

«Άλλαξε η Αθήνα όψη, σαν μαχαίρι δίχως κόψη, πήρε κάτι απ’ την Ευρώπη και ξεφούσκωσε σαν τόπι. Άλλαξαν χαζοί και κούφοι και μας κάναν κλωτσοσκούφι. Άλλαξε κι ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς».[1]

Σύμφωνα με την ανακοίνωση της Κομισιόν η απόφαση του Eurogroup προβλέπει ρητά «Συμπληρωματικό μνημόνιο συμφωνίας», (εκτός από το τέταρτο, το διαρκείας) διευκρινίζοντας ότι το «συμπληρωματικό μνημόνιο» συνιστά προϋπόθεση, ώστε να συμπληρωθεί το επιβαλλόμενο πλαίσιο για την υλοποίηση του συμφωνηθέντος προγράμματος, ενώ η εκταμίευση της πρώτης δόσης, όπως τονίζει η Επιτροπή θα πραγματοποιηθεί τον Ιούνιο, μετά την πλήρη εφαρμογή των προαπαιτούμενων δράσεων και την έγκριση από τα εθνικά Κοινοβούλια.

Αμέσως μετά και το σχετικό σούσουρο η μετάφραση μετέτρεψε την έννοια «συμπληρωματικό» σε «συμπληρωμένο».

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΘΕΙΣΑ ΕΚΚΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΕΙΔΩΜΕΝΗΣ…

Η προαναγγελθείσα εδώ και δύο ακριβώς μήνες επέμβαση στον καταυλισμό της Ειδωμένης με στόχο την εκκένωση του από πρόσφυγες και μετανάστες προχώρησε με τις ανάλογες τυμπανοκρουσίες από το καθεστώς Τσίπρα ακριβώς μετά την ψήφιση των νέων και σκληρότερων μέτρων, του νέου δηλαδή, διπλού μνημονίου και ακριβώς την ημέρα της περίφημης συνεδρίασης του Γιούρογκουπ.

Η ωμότητα του αριστεροδεξιού καθεστώτος, όπως έχουμε επανειλημμένα τονίσει, είναι τέτοιος που δεν πρέπει να εκπλήσσεται κάποιος μ’ οποιαδήποτε έκφρασή του.

Με πόνο ψυχής…

Όλοι γνωρίζετε τι σημαίνει πόνος ψυχής. Έχει γραφτεί, έχει τραγουδηθεί, έχει εκφραστεί με χίλιους δύο τρόπους.

Πόνο ψυχής εκφράζει κάποιος με ειλικρίνεια, ενώ ένας άλλος με υποκρισία. Άλλος επαναλαμβάνει την φράση μηχανικά κι άλλος με συνειδητό τρόπο ή με συναίσθηση, όπως λέγεται συνήθως. Υπάρχει εκείνος που μιλά για τον πόνο της ψυχής του προκειμένου να συμπαρασύρει άλλους σε ένα σχέδιο που έχει εκπονήσει (να που κι εδώ υπάρχει πόνος).

«Πόνο ψυχής» επικαλούνται συνεχώς διάφοροι βουλευτές της αριστεροδεξιάς (γνωστής και ως αριστεροκαμμένης) διακυβέρνησης. Η εξουσία καίει αυτή την εποχή και το τελευταίο χαρτί της, την αριστερά. Το κάνει γιατί δεν χρειάζεται αυτά τα προσχήματα και προχωρά χωρίς υποκρισίες και άνευ πόνου ψυχής. Εδώ, υπάρχει η ωμή ειλικρίνεια: οι σκλάβοι πρέπει να κατανοήσουν πως θα παραμείνουν δούλοι, επειδή εμπιστεύθηκαν και με το παραπάνω τους διάφορους πράκτορες της κυριαρχίας, που σπάρθηκαν και αναπτύχθηκαν μέσα στους κόλπους της κοινωνίας.

ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΣΤΗ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΧΡΗΣΤΟΥ ΤΣΟΥΤΣΟΥΒΗ…

31 χρόνια μετά τον θάνατο του Χρήστου Τσουτσουβή.

Με τα παραφουσκωμένα λόγια των ειδημόνων περί «ενόπλου» να ελέγχουν την «κατάσταση». Παραφουσκωμένα λόγια, κομπασμοί, μεγαλομανία και τσιτάτα, και «εξηγήσεις», αλλά χωρίς εξηγήσεις για την ήττα, αλλά και για το μέγεθός της. Εκεί που κάποτε η λάμψη της πίστης στην υπόθεση της ελευθερίας, αλλά και της ανιδιοτέλειας, ήταν πραγματικά εκτυφλωτική, εκεί όπου τα «αστέρια» του αγώνα δεν κυλούσαν στον βούρκο της πολιτικής και όχι μόνον.

Αλλά ας είναι, αυτοί που έχουν απομείνει καταλαβαίνουν και ας σιωπούν. Αυτοί που έρχονται, θα καταλάβουν. Όχι βάσει κάποιας νομοτέλειας. Και θα συνεχίσουν. Ο αγώνας ενάντια σε κάθε μορφής εξουσία δεν έχει ανάγκη από ήρωες. Ο Τσουτσουβής δεν ήταν ήρωας. Ήταν αντάρτης. Πρώτα απ’ όλα γιατί τα «μεγάλα» πολιτικά σχέδια τον απωθούσαν, όπως και η πολιτική, οι υπολογισμοί, και η υποταγή στην πλειοψηφία των ένοπλων ιερατείων.

Ορθολογικότητα και συναίσθημα

Στο Μουσείο Ερμιτάζ στην Αγία Πετρούπολη ένας ερυθρόμορφος αμφορέας των αρχών του 4ου αι. π.Χ. αναπαριστά τη χειραψία Διόνυσου και Απόλλωνα στους Δελφούς. Γιατί όμως οι Έλληνες των ιστορικών χρόνων (5ος και 4ος αιώνας) έβαλαν τον Διόνυσο να συμφιλιωθεί με τον Απόλλωνα;

Τι θα μπορούσαν μαζί να κουβεντιάσουν το διονυσιακό πρότυπο (Νίτσε), δηλαδή τα ένστικτα, το συναίσθημα, το πάθος για χορό και μουσική, η έκσταση του εδώ και τώρα, με το απολλώνιο ιδεώδες του ορθού λόγου, της υπολογιστικής σκέψης, του κάλλους, των υψηλών ιδανικών; Τίποτα, θα πουν οι ορθολογιστές, οι φωταδιστές της προόδου. Και όμως πολλά, γιατί και τα δύο είναι στοιχεία της ανθρώπινης ταυτότητας.

Το θείο τραγί

Ένας αέρας φυσούσε κείνο το βράδυ.

Η δημοσιά φιδοσέρνονταν ατέλειωτη - σαν μιαν αιωνιότη - στον κάμπο. Εβούιζαν οι καλαμιές, κρύο έκανε.

Κι' αυτός προχωρούσε.

Ήταν παραδομένος στο δρόμο του, σαν ο στραβός στο αιώνιο σκοτάδι· επήγαινε - όλο πήγαινε - σαν μια ψυχή μεσ' στην ερημία του χρόνου.

Τον είχαν παρεξηγήσει οι ανθρώποι· η σκόνη τον είχε κάνει κατάσπρο, κι ο δρόμος - αχ θεέ μου - ο δρόμος ποτέ δε θα τέλειωνε. Δεν αιστάνονταν τίποτε· μήτε χαρά μήτε λύπη· αδιάφορος ήτανε κι' ήσυχος· γιατί; μήπως δεν ήτανε η δημιουργία στη θέση της; ή μην είχε αντίρρηση για το νόμο της έλξης; η σιωπή τον εγνώριζε, οι νύχτες τον ξέραν· ήταν της ερημιάς αυτός ανθός...

Η Βίβλος των Ηδονών

Odysseus and Calypso,  Max Beckmann

«Άν ο έρωτας είναι τυφλός, ο λόγος είναι ότι δεν βλέπει τίποτα με τα μάτια της εξουσίας. Μην ελπίζετε να κρίνει και να κυβερνήσει, γιατί αγνοεί την ανταλλακτική σχέση. Αρκείται στον εαυτό του. Όντας το κέρας της Αμάλθειας της σεξουαλικότητας, εκφράζει καλύτερα απ’ οτιδήποτε άλλο στον κόσμο του ευνουχισμού τη θέληση για ζωή και την υπέροχη αγριάδα της.

Αν πάντως, οι εραστές που χτες λατρευόταν, χωρίζουν ξαφνικά μέσα στο μίσος και στην περιφρόνηση, η αιτία δεν βρίσκεται σε κάποιον αναλλοίωτο νόμο της παρακμής, σε κάποια αδυσώπητη μοίρα της κούρασης. Προέρχεται από τη μέγγενη των ανταλλαγών, που μαραίνει τα πάθη, σβήνει τις φλόγες της καρδιάς, πνίγει τις παρορμήσεις.

Ο κυρ-Δημητρός απ’ το Παντείχι της Μικρασίας θυμάται…

«Ήταν, θυμάμαι, γύρω στα τέλη του Μάρτη του 1923 που σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λωζάνης αποφασίστηκε η λεγόμενη «ανταλλαγή πληθυσμών» ανάμεσα σε Τουρκία και Ελλάδα.

Εμείς ζούσαμε μαζί με τους γονείς μας σε ένα μεγάλο χωριό το Παντείχι απέναντι από τα Πριγκιποννήσια. Σ’ αυτόν τον τόπο είχαν γεννηθεί οι παππούδες μας, και οι παππούδες των παππούδων μας και βάλε, χρόνια και χρόνια.

Ήρθε η διαταγή, λοιπόν, και έπρεπε να εγκαταλείψουμε αυτόν τόπο που μέχρι τότε για μας τα παιδιά ήταν ολόκληρος ο κόσμος, μιας και τα βράχια, εκεί που άρχιζε η θάλασσα, μας φάνταζαν σαν τα σύνορα της γης.

Το απόγευμα το σπίτι γέμισε «τουρκάλες» γειτόνισσες – αγαπημένες φιλενάδες της μάνας μας. Πέσανε στην αγκαλιά της και έκλαιγαν και την φιλούσαν και δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι δεν θα μας έβλεπαν ξανά.

ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΣΙΠΡΑ «ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ» ΗΔΗ ΤΟ «ΚΑΤΟΡΘΩΜΑ» ΤΟΥ…

Δεν είναι απίθανο, όπως πηγαίνουν τα πράγματα, το καθεστώς Τσίπρα να επιβάλλει και τον επίσημο εορτασμό, από τούδε και στο εξής της μεγάλης ημέρας που ψήφισε τρίτο και τέταρτο μνημόνιο μαζί χωρίς να διαταραχθεί ουσιαστικά η προγραμματισμένη διαδικασία.

Εδώ που τα λέμε, δεν είναι και μικρή υπόθεση. Η επιτυχία είναι πράγματι μεγάλη.

Το γεγονός χαιρετίστηκα αναλόγως από την μάζωξη των «δανειστών». Οι μεγαλοκαρχαρίες εμφανίζονται με αστραφτερά χαμόγελα, και δόντια καλογυαλισμένα.

«Το Eurogroup χαιρετίζει την ολοκλήρωση ενός πακέτου πολιτικής, που θα ανοίξει το δρόμο για την επιτυχή ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης του προγράμματος του ESM , μετά την έγκριση των προαπαιτούμενων.

Η Ελλάδα θα εφαρμόσει ως μέρος των προαπαιτούμενων για την πρώτη αξιολόγηση:

H Τέχνη της Πολιτικής Ψευδολογίας

...«η τέχνη αυτή είναι προορισμένη να αποκτήσει

μεγάλη υπόληψη κατά τους προσεχείς αιώνες»… (John Arbuthnot[1] – 18ος αι.)

 

Αρχές του 18ου αιώνα. Η Αγγλία εμφανίζεται νικήτρια στους πολέμους (με Ολλανδία και Γαλλία) που κατά καιρούς εμπλέκεται, ενώνεται με τη Σκωτία, οι αποικίες της επεκτείνονται σε Αμερική και Ινδία, το εμπόριο βρίσκεται σε ακμή, ενώ, συγχρόνως, παίρνει τα πρωτεία από τη Γαλλία εις την «ποσότητα και ποιότητα λογοτεχνικής παραγωγής».

Οι λέσχες και τα «λογοτεχνικά» καφενεία αυξάνονται ως τόποι συναντήσεως και οι «ζυμώσεις» που διεξάγονται εκεί δεν είναι μόνο πνευματικές αλλά και πολιτικές. Λογοτέχνες της εποχής γίνονται μόνιμα μέλη: ο Ντράϋντεν, ο Άντισον, ο Σουΐφτ κ.ά. Αργά προετοιμάζεται, σε όλη την ευρώπη, το κίνημα του, λεγόμενου, ευρωπαϊκού διαφωτισμού.

Κορνήλιος Καστοριάδης – Κοινωνικός μετασχηματισμός και πολιτισμική δημιουργία (αποσπάσματα)

Μπορούμε να διασαφηνίσουμε περαιτέρω τη στενή σχέση ανάμεσα στην πολιτισμική δημιουργία και στον κοινωνικό προβληματισμό του καιρού μας. Μπορούμε να το κάνουμε με τη βοήθεια ορισμένων ερωτημάτων, των προϋποθέσεων τους, των συνεπειών τους και των επιπτώσεών τους ως διαπιστώσεων γεγονότων, ακόμα και αν είναι συζητήσιμες, ή ως διασυνδέσεις νοήματος;

Κάποιες σύντομες σκέψεις

Η κυριαρχία, πάντοτε, προσπαθεί να μεταβάλλει τους πραγματικούς όρους της καθημερινότητας. Να ξεγελάσει, να παραπλανήσει, να ωθήσει τους ανθρώπους στην υιοθέτηση απόψεων που όχι μόνο δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, αλλά και προκαλούν εμπόδια σημαντικά στην απελευθερωτική- επαναστατική προοπτική…

Η ισχύς του κράτους είναι γεγονός. Αυτό, όμως που καθορίζει τη δυναμική, την ένταση και την αποτελεσματικότητα της δεν είναι τόσο αυτό το ίδιο και οι κινήσεις του, αλλά μάλλον το μέγεθος της αδιαλλαξίας και της έντασης των δράσεων που αναπτύσσονται εναντίον του.

Πως θα αποτρέψει όμως μια τέτοια συνθήκη;

Ο Φάρος, Αντρέ Μπρετόν

Ήταν ο μαύρος καθρέφτης του αναρχισμού εκείνος που έκανε τον σουρεαλισμό να πρωτοαναγνωρίσει τον εαυτό του, πολύ πριν τον ορίσει, όταν ήταν μία ελεύθερη ένωση μεταξύ ατόμων η οποία αρνιόταν τα κοινωνικά και ηθικά δεσμά της εποχής της, αυθορμήτως και ολοσχερώς. Μία από τις πιο υψηλές σφαίρες μες στις οποίες θα συναντούσαμε ο ένας τον άλλον εκείνον τον καιρό, μετά τον πόλεμο του ’14, που η εγερτική δύναμή της δεν εξέλειψε ποτέ, ήταν η «μπαλάντα του Σόλνες» του Laurent Tailhade, η οποία καταλήγει ως εξής:

Η ΣΤΡΟΥΘΟΚΑΜΗΛΟΣ ΤΟΥ «ΧΩΡΟΥ» ΚΑΙ ΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ…

«Το φυτό δεν μπορεί παρά να ανθίσει.

Ωστόσο, άνθιση γι’ αυτό σημαίνει ενίοτε

και θάνατο. Και λοιπόν;

Ο χυμός θα αναβλύζει πάντα!» Ζαν-Μαρί Γκυγιώ

«Καταστρέφοντας τα πάντα σημαίνει να οικοδομείς χωρίς θεμέλια· αλλά θα πρέπει να κρατάς όρθιους τους τοίχους με τα χέρια σου. Εκείνος που απαρνιέται το παρελθόν στο σύνολό του, χωρίς να κρατά τίποτα που να χρησιμέψει για να ζωογονήσει την επανάσταση καταδικάζεται να βρει τη δικαίωση μόνο στο μέλλον και στο μεταξύ αναθέτει στην αστυνομία να τον δικαιώσει για το παρόν». Αλμπέρ Καμύ, Ο επαναστατημένος άνθρωπος

Η Υπόθεση Haymarket

ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ…

Δύο μόλις δεκαετίες πριν από το τέλος του 19ου αιώνα υπάρχει έντονη εξεγερτική και επαναστατική δράση, ιδιαίτερα στο βόρειο τμήμα της Αμερικής. Στις 14 Οκτωβρίου 1883 γίνεται το ενοποιητικό συνέδριο των σοσιαλιστών της Β. Αμερικής. Σ’ αυτό υιοθετείται η άποψη πως το συνδικάτο είναι το σημαντικότερο μέσο δράσης και χώρος ανάπτυξης των βίαιων απελευθερωτικών κοινωνικών πρακτικών των εργατών.