Λυρικά Αφιερώματα - Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ

17

 Προσμένω μόνο την Αγάπη, για να παραδοθώ,
τέλος, στα χέρια της. Να γιατί είναι τόσο αργά, και
γιατί είμαι ένοχος τόσων παραλείψεων.
Έρχουνται με τους νόμους τους και με τους
κώδικές τους για να με δέσουν χειροπόδαρα. Μα, εγώ
πάντα τους διαφεύγω, γιατί προσμένω μόνο την
αγάπη για να παραδοθώ, τέλος, στα χέρια της.
Ο κόσμος με κατηγορεί και με λέει αξένοιαστο:
δεν αμφιβάλλω πως έχει δίκαιο να με κατηγορεί ο
κόσμος.
Η μέρα της αγοράς τέλειωσε κι' όλη η εργασία
έγινε. Εκείνοι πού 'ρθαν και με κάλεσαν του κάκου,
γύρισαν πίσω με θυμό. Προσμένω μόνο την αγάπη
για να παραδοθώ, τέλος, στα χέρια της.

  18

Σύννεφα σωριάζουνται απάνω σε σύννεφα κι' ο
κόσμος σκοτεινιάζει. Α! Αγάπη γιατί μ' αφήνεις
να περιμένω έξω από την πόρτα ολομόναχος;
Στις πολυάσχολες στιγμές της μεσημεριάτικης
δουλειάς είμαι με το πλήθος, μα, στη μοναξιά της
σκοτεινής αυτής ημέρας, μόνο για σένα ελπίζω.
Αν δε μου δείξεις το πρόσωπό Σου, αν μ' αφήσεις
ολότελα παραμερισμένο, δεν ξέρω πώς να περάσω
τις μακρινές και βροχερές αυτές ώρες.
Στέκομαι και κοιτάζω τον ουρανό που σκοτεινιάζει
ως πέρα μακρυά, κ' η καρδιά μου τριγυρνά
θρηνώντας με τον ανήσυχο άνεμο.

Ομήρου Οδύσσεια Θ "Αφροδίτη, Άρης και Ήφαιστος"

261 Κι ο κράχτης τη γλυκόλαλη έφερε την κιθάρα

για το Δημόδοκο, κι αυτός στη μέση πήγε τότε

κι ολόγυρά του στάθηκαν πρωτόχνουδοι λεβέντες

όλοι τεχνίτες στο χορό κι άρχισαν να χορεύουν,

χτυπώντας με τα πόδια τους τη γης, που λες πετούσαν

φωτιές, και θάμαζε ο θεϊκός Δυσσέας να τους βλέπει.

Κι άρχισε εκείνος παίζοντας γλυκά να τραγουδήσει

ο Άρης πώς αγάπησε την όμορφη Αφροδίτη

και πως κρυφά πρωτόσμιξαν στον πύργο του Ηφαίστου