ΡΟΥΣΗΣ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟΣ ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ

Επαναστατικός Αγώνας: «Είμαστε επαναστάτες κι όχι τρομοκράτες»

Με τις τοποθετήσεις των κατηγορουμένων επί του κατηγορητηρίου συνεχίζεται στη δικαστική αίθουσα των φυλακών Κορυδαλλού η δίκη για την υπόθεση της τρομοκρατικής οργάνωσης «Επαναστατικός Αγώνας», που ξεκίνησε στις 5 Οκτωβρίου. Μετά την ανάγνωση του κατηγορητηρίου -στο οποίο περιλαμβάνονται κατηγορίες για συγκρότηση τρομοκρατικής οργάνωσης, απόπειρες ανθρωποκτονιών, εκρήξεις, προμήθειες, κατασκευές και κατοχές εκρηκτικών υλών και διακεκριμένες φθορές- έλαβαν τον λόγο οι κατηγορούμενοι.

Αυτή η δίκη είναι πολιτική, στην οποία δικάζονται επαναστάτες που θέλουν να ανατρέψουν τον καπιταλισμό. Το δικαστήριό σας είναι Ειδικό Δικαστήριο, τη σύσταση του οποίου επέβαλαν Αμερικανοί και 'Αγγλοι. Κρίθηκε ανεπαρκές το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο, που δικάζουν και πολίτες. Μας αναγνωρίζετε έμμεσα ως πολιτικούς αντιπάλους. Αντίστοιχα, οι αντάρτες του ΕΛΑΣ λοιδωρήθηκαν και καταδιώχθηκαν ως συμμορίτες. Εμείς καταδιωκόμαστε ως τρομοκράτες. Τρομοκράτες είναι η σημερινή χούντα των σύγχρονων δοσίλογων. Αυτοί που θα έπρεπε να κάτσουν στο εδώλιο και να απολογηθούν για εγκλήματα σε βάρος του λαού είναι ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί, που υπέγραψαν μνημόνιο για την καταλήστευση του λαού, είναι η προηγούμενη κυβέρνηση, τραπεζίτες, επιχειρηματίες, εφοπλιστές, ο Τρισέ, ο Μπαρόζο, ο Στρος-Καν (...). Εσείς είστε οι συνεργοί και οι υπηρέτες όλων αυτών των εγκληματιών. Είστε μέλη μιας εξαιρετικά δομημένης εγκληματικής οργάνωσης, που λέγεται κράτος. Θα μας δικάσετε για λογαριασμό όλων αυτών των καθαρμάτων, τους οποίους ο λαός θα έπρεπε να δει κρεμασμένους στο Σύνταγμα. Εμείς, ως επαναστάτες, δεν έχουμε λόγο να απολογηθούμε για τίποτα. Ο ένοπλος αγώνας είναι πιο επίκαιρος από ποτέ» υποστήριξε στην τοποθέτησή του ο Νίκος Μαζιώτης.

Η Παναγιώτα Ρούπα, από την πλευρά της, είπε: «Από μόνο του το κατηγορητήριο αποδεικνύει ότι πρόκειται για πολιτική δίκη και ότι εμείς είμαστε πολιτικά υποκείμενα με πολιτικούς στόχους. Δεν παραδέχεστε ότι ο Επαναστατικός Αγώνας είναι μια οργάνωση που πρεσβεύει μια άλλου τύπου κοινωνική οργάνωση (...). Αν κατάφερνε ο Επαναστατικός Αγώνας να ανατρέψει το σύστημα, αν ήμασταν νικητές, θα μας αναγνωρίζατε ως πολιτικά όντα. Είναι η κουλτούρα του νικητή, οι αξίες της κοινωνίας είναι ποιος νικάει. Ο Επαναστατικός Αγώνας είναι μία καθαρά πολιτική οργάνωση με βαθιά πολιτικά και ταξικά χαρακτηριστικά (...). Πιστεύω θα καταδικαστούμε και για την αρχηγία (σ.σ. η ίδια, ο Μαζιώτης και ο Γουρνάς βαρύνονται για τη διεύθυνση της οργάνωσης) και για τις ενέργειες. Έχετε εντολή να μας καταδικάσετε και να μας ρίξετε εκατοντάδες χρόνια».

«Στέκομαι απέναντί σας και δηλώνω περήφανος για τον Επαναστατικό Αγώνα, για τους συντρόφους μου και για τους αγώνες μας. Δεν έχω ν' απολογηθώ για τίποτα, δεν είμαι εγώ ο εγκληματίας ή ο τρομοκράτης. Θεωρώ πως οι ενέργειες της οργάνωσης ήταν πραγματικά επωφελείς για την κοινωνία. Το δικαστήριό σας είναι ταξικό και δικάζει με το δίκαιο του ισχυρού. Είμαστε δύο εμπόλεμες δυνάμεις. Σκοπεύετε να μας λοιδωρήσετε. Στην ταξική σύγκρουση, που θα ακολουθήσει το επόμενο διάστημα εντός και εκτός της αίθουσας, εμείς θα νικήσουμε» υποστήριξε ο Κώστας Γουρνάς.
«Αρνούμαι στο σύνολο και επιμέρους το κατηγορητήριο. Η δίωξή μου οφείλεται στην πολιτική μου ταυτότητα και στο ότι είμαι αναρχικός» επεσήμανε ο Χριστόφορος Κορτέσης ενώ και ο Ευάγγελος Σταθόπουλος δήλωσε: «Αρνούμαι τις κατηγορίες, η δίωξή μου είναι πολιτική».
«Από την πρώτη στιγμή αρνούμαι τις κατηγορίες. Η δίωξή μου είναι πολιτική και οφείλεται στο γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια, από την εφηβεία μου, είμαι συνεπής στις απόψεις μου για τον αντιεξουσιαστικό χώρο. Είμαι μπροστά σας με ένα αβάσιμο και διάτρητο κατηγορητήριο. Αυτό που δικάζετε είναι το εξής: Υπερασπίζομαι τους αγώνες μου στον αντιεξουσιαστικό χώρο, υπερασπίζομαι τη δράση μου με τον σύντροφο και φίλο μου Λάμπρο Φούντα. Τρομοκρατία είναι η φτώχεια και η πείνα» επεσήμανε ο Σαράντος Νικητόπουλος.
Ο Κωνσταντίνος Κάτσενος αρνήθηκε τις κατηγορίες και τη συμμετοχή του στην οργάνωση, ενώ η Μαρία Μπεραχά υποστήριξε «Αρνούμαι τις κατηγορίες, δεν είμαι μέλος της οργάνωσης, η δίωξή μου είναι εκδικητική, επειδή είναι σύζυγός μου ο Κώστας Γουρνάς».
Η δίκη συνεχίζετε .

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ - ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΤΗΣ ΑΚ

Αποκλειστικά υπεύθυνο για τα σημερινά (20-10-11) γεγονότα στο Σύνταγμα είναι το ΚΚΕ. Η απόφασή του να μονοπωλήσει τη διαδήλωση στο Σύνταγμα και να καταλάβει μονοπωλιακά το πάνω διάζωμα (Β. Αμαλίας) πάρθηκε για λόγους τηλεοπτικής και πολιτικής υπεραξίας και ήταν μία πράξη επιθετική απέναντι στην κοινωνία. Αποφάσισαν να αποκλείσουν την πρόσβαση του κόσμου προς τη Βουλή, ανοίγοντας το δρόμο για τους βουλευτές, προκειμένου να πανηγυρίσουν την έξοδο των δικών τους βουλευτών, των βουλευτών υποτίθεται του ‘όχι’.

Χρησιμοποιώντας την περίφημη περιφρούρησή του –η οποία συνετρίβη με το πρώτο μπαμ και διεσώθη πρόσκαιρα με την συνεργασία και την επέμβαση των ΜΑΤ- εμπόδισε, σαν δύναμη καταστολής, την διέλευση στους πολίτες.

Οι προκλητικές δηλώσεις των προβεβλημένων στελεχών του κόμματος περί προβοκατόρων, κουκουλοφόρων και άλλα ηχηρά παρόμοια πυροδότησαν από μέρες το κλίμα. Προσπάθησαν δε να οικειοποιηθούν το Σύνταγμα, το οποίο κατασυκοφαντούσαν και λοιδορούσαν από την στιγμή που έγινε χώρος δημόσιος, χώρος της Άμεσης Δημοκρατίας.

Δεν κατάλαβε τίποτε το ΚΚΕ από τον Δεκέμβρη του ’08, όταν έντρομο ζητούσε τη βοήθεια του Καραμανλή με επίσημες επισκέψεις. Οι καιροί των ροπαλοφόρων του ΚΚΕ πέρασε ανεπιστρεπτί, όπως πέρασε και η εποχή που έκοβαν χέρια και έβγαζαν τα μάτια των ανήμπορων αρχειομαρξιστών και τροτσκιστών.

Το αντιεξουσιαστικό κίνημα, που τα τελευταία 30 χρόνια μπαινοβγαίνει στις φυλακές και βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της αντίστασης της κοινωνίας ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο, έχει αποκτήσει δύναμη, δυνατότητα και συνείδηση.

Ας μην παρασύρεται το κόμμα από τη γνωστή του τακτική στο χώρο των πανεπιστημίων. Η κοινωνία είναι μια σκληρή πραγματικότητα, ένας ωκεανός, όπου αρκεί ένας μικρός κυματισμός για να πνίξει κάθε ολοκληρωτισμό.

Η Άμεση Δημοκρατία αναδύεται στα συντρίμμια του παλιού κόσμου.

Αντιεξουσιαστική Κίνηση Αθήνας

To EEK KATAΓΓEΛΛEI

Tο Eργατικό Eπαναστατικό Kόμμα χαιρετίζει την χωρίς προηγούμενο γιγάντια κινητοποίηση της εργατικής τάξης και των λαϊκών μαζών σε όλη την Ελλάδα στη Γενική Απεργία της 19-20 Οκτωβρίου. Τα ποσοστά της συμμετοχής στην απεργία ήταν πρωτοφανή. Προπαντός η απέραντη λαοθάλασσα που πλημμύρισε τους δρόμους και το Σύνταγμα στην Αθήνα αλλά και τις πλατείες και τους δρόμους σε όλη την χώρα. Οι εργάτες κι όλες οι λαϊκές μάζες που καταστρέφονται από την Tρόϊκα και τους ντόπιους γκαουλάϊτέρ της νοιώθουν πια την δύναμή τους, την συνειδητοποιούν και αρχίζουν να την ασκούν στην αρένα της ιστορικής πάλης που κρίνεται η μοίρα τους.
H υπερψήφιση του αισχρού πολυνομοσχέδιου της κυβέρνησης της Tρόικας δεν έχει καμμιά κοινωνική νομιμοποίηση. Aυτή η κυβέρνηση πρέπει αμέσως να φύγει, όπως είναι η απαίτηση των διαδηλωτών και εκατομμυρίων λαού. H βία των MAT δεν πρόκειται να τη σώσει.
Tο EEK καταγγέλλει την κυβέρνηση της Tρόϊκας και την αστυνομία ως υπεύθυνες για το θάνατο διαδηλωτή, μέλους του ΠAME και γραμματέα του σωματείου οικοδόμων στο Bύρωνα. Εκφράζουμε τα συλλυπητήριά μας στην οικογένεια και τους συντρόφους του νεκρού.
Γύρω από τη σωρό του νεκρού για αρκετές ώρες στήθηκε μια μεγάλη προπαγανδιστική επιχείρηση με στόχο να μεταθέσει τις ευθύνες από την αστυνομία και την κυβέρνηση σε άλλες ομάδες διαδηλωτών και ειδικά στους αντιεξουσιαστές που συγκρούστηκαν με την περιφρούρηση του ΠΑΜΕ. Η στοχοποίηση επιδιώκει τόσο να βγάλει λάδι τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους αλλά και να ανάψει πράσινο φως σε ένα πογκρόμ κατά των αναρχικών αλλά και κατά οποιουδήποτε δεν συμμορφώνεται προς τας υποδείξεις.
Στην επιχείρηση παραπληροφόρησης μετείχαν δυστυχώς το ίδιο το KKE αλλά και άλλες δυνάμεις της αριστεράς, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ακόμα και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ που με μια κατάπτυστη ανακοίνωση θέλησε να υπερακοντίσει και το ίδιο το ΚΚΕ σε σταλινικού τύπου προβοκατορολογία. Αποδείχθηκε από το επίσημο ανακοινωθέν του νοσοκομείου Eυαγγελισμός ότι ο νεκρός πέθανε, όχι από χτύπημα με πέτρα, όπως αρχικά λεγόταν, αλλά από ανακοπή. Όπως σύντροφοί του δηλώνουν τα φονικά ασφυξιογόνα αέρια της αστυνομίας είναι η άμεση αιτία που οδήγησε στο θάνατο.
Tο EEK καταγγέλλει την απαράδεκτη στάση της ηγεσίας του KKE, που την Πέμπτη, δεύτερη ημέρα της πανεργατικής γενικής απεργίας, περικύκλωσε τη βουλή, όχι για να διαμαρτυρηθεί εναντίον της ψήφισης των καταστροφικών κυβερνητικών μέτρων, αλλά για να προστατεύσει τη βουλή από τη μήνι των διαδηλωτών. Γιατί τί νόημα είχαν οι «αλυσίδες» για να μην περάσουν οι υπόλοιποι διαδηλωτές των άλλων συνδικάτων που δεν ανήκουν στο ΠAME και των οργανώσεων της αριστεράς; Πού ακούστηκε η περιφρούρηση να έχει πλάτες στη βουλή και να κοιτάζει απειλητικά στους διαδηλωτές; Aκόμη και το 2008, στην εξέγερση του Δεκέμβρη, η ηγεσία του KKE δεν είχε τέτοια συμπεριφορά, αν και τότε κατάγγελνε τους «κουκουλοφόρους» και υποσχόταν επανάσταση που δεν θα σπάσει τζάμι… Tότε, έκανε διαδηλώσεις μακρυά από τους υπόλοιπους προς το Mεταξουργείο και την πλατεία Kουμουνδούρου. Tώρα βγήκε να προστατέψει τον -κατά τη λενινιστική διατύπωση- αστικό κοινοβουλευτικό στάβλο, το πολιτικό σύστημα του του σήποντος καπιταλισμού. Aντί για περικύκλωση της βουλής η ηγεσία του KKE οργάνωσε την περιφρούρηση της βουλής και τον αποκλεισμό του λαού!
Το EEK είναι κατηγορηματικά αντίθετο με την χρήση βίας για την «λύση» των πολιτικών διαφορών μέσα στο κίνημα. Είναι εγκληματική και τυχοδιωκτική η χρησιμοποίηση πετροπόλεμου και μολότοφ από την μεριά ορισμένων αναρχικών εναντίον της περιφρούρησης και των οπαδών του KKE που είχαν συγκεντρωθεί στο Σύνταγμα. H συντηρητική σταλινική πολιτική της ηγεσίας του KKE πρέπει πολιτικά να νικηθεί μέσα στο εργατικό κίνημα. Mόνο τις δυνάμεις του αστικού κράτους και την κυβέρνηση της Tρόικας συμφέρει να μετεξελιχθεί ο κοινωνικός πόλεμος σε μια αριστεροαναρχική ή ενδοαριστερή βίαιη βεντέτα. Όλη η δύναμη του μαζικού κινήματος πρέπει να στραφεί κατά του κράτους και του κεφαλαίου κι όχι κατά μελών και οπαδών άλλων εργατικών οργανώσεων με διαφορετική πολιτική κατευθύνση.
Mετά την επιτυχία της διήμερης πανεργατικής απεργίας είναι η ώρα να οργανώσουμε άμεσα μια γενική πολιτική απεργία διαρκείας, για την ανατροπή των Tροϊκανών και των Mνημονίων τους, για μια εργατική απάντηση στην καπιταλιστική κρίση, για να ανοίξει ο δρόμος για την εργατική εξουσία και τον ελευθεριακό κομμουνισμό.
Eργατικό Eπαναστατικό Kόμμα
Αθήνα, 20/10/2011

Να ανατρέψουμε το κατοχικό και παράνομο καθεστώς

Φουντώνει η οργή και η αγανάκτηση του λαού ενάντια στην επιχείρηση εξανδραποδισμού του. Καθημερινά πληθαίνουν οι απεργίες και πορείες, οι καταλήψεις υπουργείων και δημόσιων κτιρίων, οι συσπειρώσεις πολιτών και κινήσεων για την οργάνωση της μαζικής πολιτικής ανυπακοής. Η χτεσινή κατάληψη του Μηχανογραφικού της ΔΕΗ συγκέντρωσε άμεσα την υποστήριξη εκατοντάδων εργαζόμενων και νέων, και τη συμπάθεια της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας, παρά την εχθρότητα των μεγαλοδημοσιογράφων και τις κυβερνητικές απειλές και συκοφαντίες. Η κατοχική κυβέρνηση «απάντησε» στην κατάληψη με μια ακόμη καταπάτηση των δικών της νόμων και συνταγματικών εγγυήσεων.
Σήμερα ακόμη περισσότεροι καταλαβαίνουν ότι πρέπει να ανατρέψουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται αυτό το κατοχικό και παράνομο καθεστώς. Να εκφραστεί με κάθε τρόπο η υποστήριξη αυτών των αγώνων, να δυναμώσει κι άλλο η ενεργητική λαϊκή συμμετοχή και οργάνωση, ιδίως ενόψει της γενικής απεργίας της 19ηςκαι 20ης Οκτωβρίου. Ας εργαστούμε όλοι ώστε τα ρυάκια και οι χείμαρροι των αντιστάσεων να συγκλίνουν σε ένα μεγάλο ποτάμι ανατροπής και παλλαϊκού ξεσηκωμού για τη σωτηρία του λαού και την ανατροπή της χούντας του ΠΑΣΟΚ.

Δηλαδή η Χούντα πώς ήταν;

Τα σχόλια περιττά

15 Οκτωβρίου όλος ο κόσμος μια πλατεία!

Στις 15 Οκτωβρίου οι λαοί σε όλο τον κόσμο βγαίνουμε στους δρόμους και στις πλατείες

Από την Αμερική ως την Ασία , από την Αφρική ως την Ευρώπη ξεσηκωνόμαστε για να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας και να δείξουμε στους πολιτικούς και την παγκόσμια οικονομική ελίτ που υπηρετούν ότι εμείς οι λαοί θ’ αποφασίσουμε για το μέλλον μας. Δεν αναγνωρίζουμε τις κυβερνήσεις γιατί λειτουργούν για το όφελος των λίγων, αγνοώντας το ανθρώπινο και περιβαλλοντικό κόστος που πληρώνουμε όλοι. Δεν είμαστε εμπορεύματα στα χέρια των πολιτικών και των τραπεζιτών. Εκατομμύρια ανθρώπων συνεχίζουμε να γεμίζουμε τις πλατείες όλου του κόσμου καταγγέλλοντας το υπάρχον πολιτικό και πολιτειακό σύστημα, τη διαφθορά και την οικονομική εκμετάλλευση. Παίρνουμε τις ζωές μας στα χέρια μας συμμετέχοντας στις λαϊκές συνελεύσεις και δείχνουμε την αντίθεσή μας στα μέτρα λιτότητας που μας επιβάλλονται, στην ακύρωση των ονείρων μας και της αξιοπρέπειάς μας. Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα τώρα, είναι ο εφιάλτης που περιμένει και τις υπόλοιπες χώρες στο μέλλον. Η αλληλεγγύη των λαών είναι το όπλο μας. 15 Οκτωβρίου: 6.00 μμ, συγκέντρωση και συναυλία στο Σύνταγμα 16 Οκτωβρίου: 8.00 μμ, συνέλευση των συνελεύσεων και δικτύωση των πλατειών 19 Οκτωβρίου: συμμετοχή στην πανελλαδική και πανεργατική απεργία-11.00 πμ συγκέντρωση στο Σύνταγμα Τώρα μιλάμε εμείς Λαϊκή Συνέλευση Συντάγματος

Οι αγανακτισμένοι της Wall Street: Όταν ο Κάφκα συναντά τον Ομπάμα

(Αναδημοσίευση)

Ήταν περασμένα μεσάνυχτα στη Νέα Υόρκη, όταν ο Τζον, ένας από τους εκατοντάδες «αγανακτισμένους της Wall Street» που συγκεντρώνονται εδώ και τρεις εβδομάδες έξω από το αμερικανικό χρηματιστήριο, κάθισε μπροστά στον υπολογιστή του για να στείλει μερικά e-mail. Ήθελε να προσκαλέσει κάποιους φίλους του να επισκεφθούν την ηλεκτρονική σελίδα του Occupy Wall Street, από όπου συντονίζονται οι δράσεις της πρωτοβουλίας. Με έκπληξη διαπίστωσε, όμως, ότι ο λογαριασμός του στη Yahoo μπλόκαρε κάθε μήνυμα που περιελάμβανε αναφορές στη συγκεκριμένη σελίδα. Το μήνυμα που εμφανιζόταν στον υπολογιστή ανέφερε ότι «το σύστημα κατέγραψε ύποπτη δραστηριότητα και δεν επιτρέπει την αποστολή του μηνύματος για την προστασία των χρηστών της συγκεκριμένης υπηρεσίας».

Καθώς η πληροφορία άρχισε να κάνει το γύρο του διαδικτύου η Yahoo απάντησε στις κατηγορίες λέγοντας ότι πρόκειται για τεχνικό λάθος σε κάποιο από τα αυτόματα φίλτρα του δικτύου και πως θα επιχειρούσε να το διορθώσει αμέσως. Οι καταγγελίες όμως για ύποπτες παρεμβάσεις από τα λεγόμενα μέσα κοινωνικής δικτύωσης συνεχίστηκαν και τις επόμενες ημέρες. Χιλιάδες χρήστες του διαδικτύου κατήγγειλαν, λόγου χάρη, ότι ενώ η συζήτηση για το κίνημα της Wall Street είχε φουντώσει στο twitter, οι διαχειριστές της υπηρεσίας δεν επέτρεπαν στο θέμα να εμφανιστεί στη λίστα με τα πιο δημοφιλή. Να σημειωθεί ότι το Twitter είχε δεχθεί ανάλογες καταγγελίες το βράδυ της ισραηλινής επιδρομής στο στόλο της Ελευθερίας που έπλεε προς τη Γάζα αλλά και την ημέρα της αποκάλυψης του Wikileaks.

Δεν είναι η πρώτη φορά που εταιρείες τηλεπικοινωνιών και διαδικτύου κατηγορούνται ότι παρεμβαίνουν στη λειτουργία των συστημάτων τους για να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένες πολιτικές επιδιώξεις. Κατά τη διάρκεια της αιγυπτιακής επανάστασης η Vodaphone κατηγορήθηκε ότι μπλόκαρε τις επικοινωνίες των εξεγερμένων της πλατείας Ταχρίρ ενώ το δίκτυο της χρησιμοποιούνταν για την μαζική αποστολή μηνυμάτων υπέρ του Μουμπάρακ. Στην περίπτωση των κινητοποιήσεων στο Ιράν, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ είχε ζητήσει από το Twitter να αναβάλλει προγραμματισμένες εργασίες συντήρησης προκειμένου να μην υπάρχουν προβλήματα στην επικοινωνία των εξεγερμένων ενώ αντίστοιχα το Youtube είχε άρει τους περιορισμούς που επιβάλλει για το ανέβασμα video με σκηνές βίας.

Αντίστοιχα στην Κίνα εταιρείες όπως η Google και η Yahoo είχαν κατηγορηθεί ότι συνεργάζονταν με το καθεστώς για να μπλοκάρουν συγκεκριμένες ιστοσελίδες αλλά και ότι έδιναν στο καθεστώς στοιχεία των χρηστών τους παρά το γεγονός ότι αυτό μπορούσε να οδηγήσει στη σύλληψη ή ακόμη και την εκτέλεσή τους.

Ενώ όμως αυτές οι κινήσεις θεωρούνται πλέον «αναμενόμενες» σε αντιδημοκρατικά καθεστώτα κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί ότι η κυβέρνηση, τα ΜΜΕ αλλά και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στις ΗΠΑ θα χρησιμοποιούσαν ορισμένες από τις πρακτικές αυταρχικών καθεστώτων του τρίτου κόσμου απέναντι σε ένα ειρηνικό κίνημα. Οι κινητοποιήσεις των τελευταίων εβδομάδων ενάντια στην κερδοσκοπική μανία του χρηματοπιστωτικού συστήματος έφεραν στην επιφάνεια και το σκοτεινό πρόσωπο μιας άλλης Αμερικής που είχε να εμφανιστεί από τα χρόνια του Μακαρθισμού.


Εξέγερση στη χώρα του πολιτικά ορθού λόγου

Οι αγανακτισμένοι της Wall Street γεννήθηκαν, ως κίνημα, στις 17 Σεπτεμβρίου ύστερα από σχετικό κάλεσμα ενός περιοδικού από τον Καναδά - του γνωστούς στους χώρους της εναλλακτικής ενημέρωσης Adbuster. Η κίνησή τους να στρατοπεδεύσουν κοντά στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης προκάλεσε σύντομα το ενδιαφέρον ανθρώπων του πνεύματος όπως ο Νόαμ Τσόμσκι αλλά και γνωστών δημοσιογράφων και καλλιτεχνών, από τον Μάικλ Μουρ μέχρι τη Σούζαν Σάραντον και το συγκρότημα Radiohead. Σύντομα στο πλευρό των αγανακτισμένων βρέθηκαν και ορισμένα από τα μεγαλύτερα συνδικάτα της Νέας Υόρκης ενώ τουλάχιστον 700 πιλότοι «παρέλασαν» με τις στολές τους δίπλα στο χρηματιστήριο.

Την ίδια ώρα τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης ακολούθησαν (τηρουμένων των αναλογιών) της στάση που είχε κρατήσει και η κρατική τηλεόρασης της Αιγύπτου πριν από την ανατροπή του Μουμπάρακ: Αρχικά αγνόησαν για ημέρες τους χιλιάδες ανθρώπους που συγκεντρώνονταν στην καρδιά της Νέας Υόρκη στη συνέχεια προχώρησαν σε ένα πρωτοφανή πόλεμο λάσπης. Συντάκτες των New York Times έφτασαν στο σημείο να παρουσιάζουν τους συγκεντρωμένους ως «ψυχικά ασθενείς» ενώ δεξιά μπλοκ έκαναν λόγω για «προσπάθεια ακραίων στοιχείων να ανατρέψουν το καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής και τη δημοκρατία».

Παρά το γεγονός ότι οι «αγανακτισμένοι της Wall Street» ζητούν αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας του χρηματοπιστωτικού συστήματος (με φορολόγηση των συναλλαγών και επιβολή περιορισμών στη λειτουργία του καπιταλισμού καζίνο) δύσκολα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν σαν απειλή για το αμερικανικό Status Quo.
Για τα δεδομένα του κινήματος των αγανακτισμένων της Ισπανίας ή της Ελλάδας (πολλώ δε μάλλον για την αιγυπτιακή επανάσταση) ο αριθμός των διαδηλωτών στη Νέα Υόρκη και τις άλλες πόλεις μπορεί να θεωρηθεί προς το παρόν αμελητέος. Ακόμη και έτσι όμως η συγκέντρωση μερικών χιλιάδων ατόμων σε απόσταση αναπνοής από την Γουόλ Στριτ αποτελεί εκδήλωση ιστορικών διαστάσεων για τα αμερικανικά δεδομένα.

Είναι χαρακτηριστικό ότι οι δημοσιογράφοι του CNN, όταν αναζήτησαν ανάλογα περιστατικά αναγκάστηκαν να γυρίσουν στον... Αύγουστο του 1967. Ήταν η στιγμή που μια μικρή ομάδα γίπις (το πλέον πολιτικοποιημένο και μαχητικό τμήμα των χίπις στις ΗΠΑ της δεκαετίας του ΄60) κατάφερε να εισέλθει κρυφά στο κτίριο του χρηματιστηρίου και αφού ανέβηκε σε μια σκάλα άρχισε να πετά κέρματα και χαρτονομίσματα στους χρηματιστές - βλέποντας προς μεγάλη ευχαρίστηση ότι οι παρευρισκόμενοι πραγματοποιούσαν πραγματικές βουτιές για να τα πιάσουν.

Παρά το γεγονός λοιπόν ότι οι σημερινές κινητοποιήσεις είναι ακίνδυνες για την ασφάλεια του χρηματιστηρίου η αντίδραση των αρχών ήταν να μετατρέψουν την ευρύτερη περιοχή σε αστυνομοκρατούμενη πόλη. Χιλιάδες ένστολοι αστυνομικοί βρέθηκαν από την πρώτη στιγμή στην περιοχή σε μια προσπάθεια να τρομοκρατήσουν τους συγκεντρωμένους με κάθε δυνατό μέσο. Οι δρόμοι που οδηγούν στο κτίριο του χρηματιστηρίου ελέγχονται 24 ώρες το 24ωρο ενώ σε αρκετές περιπτώσεις απαγορεύτηκε η πρόσβαση στην περιοχή ακόμη και σε τουρίστες που ήθελαν να φωτογραφίσουν το κτίριο. Οι περίπου 200-300 αγανακτισμένοι της Wall Street, που έστησαν αντίσκηνα σε ένα γειτονικό πάρκο, βρίσκονται υπό διαρκή επιτήρηση ενώ σε αρκετές περιπτώσεις η αστυνομία τους τυλίγει (κυριολεκτικά) με ένα πορτοκαλί πλαστικό δίχτυ απαγορεύοντάς τους να μετακινηθούν προς οποιαδήποτε κατεύθυνση.

Σε μια από αυτές τις περιπτώσεις μάλιστα αστυνομικοί έριξαν σπρέι πιπεριού στα μάτια γυναικών που είχαν εγκλωβιστεί μέσα σε ένα τέτοιο δίκτυ. Ήδη από τα πρώτα 24ωρα της κινητοποίησης στη Νέα Υόρκη η αστυνομία προσήγαγε 80 άτομα χωρίς συγκεκριμένη κατηγορία. Οι προκλήσεις της αστυνομίας όμως ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο στο τέλος της περασμένης εβδομάδας όταν χιλιάδες διαδηλωτές θέλησαν να διασχίσουν ειρηνικά το πεζοδρόμιο της γέφυρας Μπρούκλιν. Η αστυνομία αφού απέκλεισε την κεφαλή της πορείας, αναγκάζοντας αρκετούς από αυτούς που ακολουθούσαν να βγουν για λίγο στο οδόστρωμα, προσήγαγε τουλάχιστον 700 άτομα (συμπεριλαμβανομένων δημοσιογράφων) με την κατηγορία της παρακώλυσης συγκοινωνιών.

Για τα δεδομένα οποιασδήποτε ευρωπαϊκής χώρας, όπου ανάλογη συμπεριφορά της αστυνομίας θα προκαλούσε γενικευμένες συγκρούσεις, η εικόνα που παρουσιάζουν οι δρόμοι της Νέας Υόρκης θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μόνο σαν σουρεαλιστική. Ούτε λίγο ούτε πολύ οι αρχές επιχειρούν να απαγορεύσουν το δικαίωμα των διαδηλώσεων αναζητώντας αστείες δικαιολογίες για να χαρακτηρίσουν κάθε συνάθροιση παράνομη. Ενδεικτικό της κατάστασης είναι ότι επειδή οι αρχές έχουν απαγόρευσει τη χρήση μικροφωνικών εγκαταστάσεων αλλά ακόμη και μιας απλής ντουντούκας οι συγκεντρωμένοι είναι αναγκασμένοι να επαναλαμβάνουν κάθε φράση του ομιλητή σαν παιδιά πρώτης δημοτικού, προκειμένου να ακούν και αυτοί που βρίσκονται πιο πίσω.

Απέναντι σε ειρηνικούς διαδηλωτές η αστυνομία χρησιμοποιεί τεχνικές παρενόχλησης που θυμίζουν αυταρχικά καθεστώτα της Μέσης Ανατολής ή της κεντρικής Ασίας. Και μπορεί η βία των αρχών να είναι περιορισμένη σε έκταση, στο παρασκήνιο όμως ασκείται μια άλλη μορφή συγκαλυμμένης τρομοκρατίας: Οι περισσότεροι από τους προσαχθέντες δεν θα καταφέρουν να βρουν δουλειά για χρόνια καθώς ακόμη και αυτός ο ελάχιστος λεκές στο ποινικό τους μητρώο τους κλείνει αυτομάτως την πόρτα στις μεγάλες επιχειρήσεις της χώρας. «Πως περιμένουν από ένα πατέρα ή μια μητέρα να περάσει έστω και κοντά από τις περιοχές όπου συγκεντρώνονται οι «αγανακτισμένοι της Wall Street όταν και μόνο η εμφάνιση τους προσώπου τους στην τηλεόραση θα μπορούσε θεωρητικά να τους στερήσει τη δουλειά τους» αναρωτιόντουσαν αρκετοί από τους συγκεντρωμένους μιλώντας σε ξένα δίκτυα.

Αν και ο φόβος αυτός φαντάζει υπερβολικός για οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα, στις ΗΠΑ είναι απόλυτα δικαιολογημένος. Δεν έχει περάσει άλλωστε μεγάλο διάστημα από τη στιγμή που η Washington Post και άλλα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης έφεραν στο φως πληροφορίες για ένα τεράστιο δίκτυο παρακολούθησης του FBI το οποίο κατέγραφε τις κινήσεις μελών ειρηνιστικών και ανθρωπιστικών οργανώσεων. Ξεκινώντας επί προεδρίας Μπους ο μηχανισμός του FBI συνέλεγε στοιχεία ακόμη και για πρόσωπα που εμφανίζονταν συχνά σε συγκεντρώσεις εναντίον του πολέμου του Βιετνάμ και του Αφγανιστάν ενώ από το στόχαστρο των διωκτικών αρχών δεν ξέφευγαν ούτε μέλη οικολογικών οργανώσεων.

Η κινητοποίηση των αγανακτισμένων της Wall Street είχε στόχο να στείλει ένα μήνυμα αισιοδοξίας ότι κάποιοι αντιδρούν στη λεγόμενη δικτατορία των χρηματιστών. ταυτόχρονα όμως έστειλε και μια προειδοποίηση για τον καφκικό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν οι αμερικανικές αρχές κάθε φωνή διαμαρτυρίας.


Δημοσιεύτηκε στο εβδομαδιαίο περιοδικό Επίκαιρα, τχ. 103, 6/10/2011

Στο ίδιο θέμα: η εκπομπή INFOWAR

Σκέψεις για μια αριστερά στο ύψος των περιστάσεων

         Του Γ. ΡΟΥΣΗ*      Μέρος πρώτο

Ορισμένα πράγματα είναι τόσο αυτονόητα, που όταν δεν συμβαίνουν είναι πολύ δύσκολο να ερμηνεύσει κανείς για ποιο λόγο.

Ενα από αυτά είναι η κοινή δράση των δυνάμεων της αριστεράς για επί μέρους ζητήματα στην αντιμετώπιση των οποίων είναι σύμφωνες, και ακόμα σ' ένα ανώτερο επίπεδο, η δημιουργία ενός Πολιτικού Αντικαπιταλιστικού Αντιιμπεριαλιστικού Αριστερού Μετώπου .

Και συνειδητά δεν κάνω λόγο για ενότητα των δυνάμεων της αριστεράς και αρκούμαι στις επί μέρους συνεργασίες και στο Μέτωπο, έχοντας επίγνωση των πραγματικών διαφορών τους, των ιστορικών διαφορών, των αγκυλώσεων που χαρακτηρίζουν πολλές απ' αυτές.

Εκείνο που υποστηρίζω είναι ότι η κρισιμότητα των στιγμών απαιτεί μια αριστερά στο ύψος των περιστάσεων, μια αριστερά που δεν μπορεί να συνεχίσει να ομφαλοσκοπεί ενώ ο κόσμος χάνεται.

Την απαιτεί διότι οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και το τσουνάμι της κρίσης και της συνεπαγόμενης επίθεσης του κεφαλαίου δεν θα περιμένει να τα βρουν οι διάφοροι μικρόκοσμοι της αριστεράς. Την απαιτεί, διότι όπως σοφά λέει ένας αγαπημένος σύντροφος, «πιστέψαμε ότι είχαμε χρόνο», ενώ στην πραγματικότητα δεν είχαμε, και πόσω μάλλον δεν έχουμε ούτε λεπτό για χάσιμο κάτω από τις παρούσες συνθήκες.

Και για να είμαι ευθύς εξαρχής ξεκάθαρος, όταν κάνω λόγο για αριστερά, επειδή στο οδόφραγμα των επικείμενων μαχών, όπως άλλωστε σε όλα τα οδοφράγματα, δεν μπορεί να υπάρχουν παρά μόνον δυο πλευρές, καλό είναι να διευκρινιστεί ποιοι δεν ανήκουν στην αριστερά.

Και αυτοί είναι πρώτα απ' όλους εκείνοι οι σοσιαλδημοκράτες που απροκάλυπτα μετατράπηκαν σε νεοφιλελεύθερους, και μας καλούν να δεχτούμε ως «σωτήριες πιέσεις» όλα τα κελεύσματα του λησταρχείου της τρόικας, δηλαδή εκείνων που ο Μπρεχτ, στο «Ρομάντζο της Πεντάρας», θεωρούσε ότι οι απλοί φονιάδες και κακοποιοί δεν φτάνουν ούτε στο νύχι τους. Είναι επίσης εκείνοι που έχουν το θράσος να καλούν σε αντιμνημονιακό μέτωπο, ενώ είτε ψήφισαν το μνημόνιο -κάτι σαν να καλούσαν σε αντιπολεμικό μέτωπο οι γερμανοί σοσιαλδημοκράτες ενώ είχαν ψηφίσει τα πολεμικά κονδύλια- όσο και εκείνοι που από ανώτερες πολιτικές θέσεις συνέβαλαν να φθάσουμε σε αυτό.

Είναι τέλος εκείνοι οι οποίοι πιο έντεχνα, και συνεπώς πιο επικίνδυνα, εμφανίζονται ως κεντροαριστεροί .

Πρόκειται για εκείνους οι οποίοι στην απέλπιδα προσπάθειά τους να διασώσουν το καπιταλιστικό σύστημα, προβάλλουν και πάλι ως διέξοδο από την κρίση την επιστροφή στον κεϊνσιανισμό.

Ομως ο γνωστός κεντρισμός του Κέινς, ανάμεσα στον πιο δεξιό Χάγιεκ και τον πιο αριστερό Λάσκι, ο οποίος εκφράστηκε πρόσφατα και από τον Ομπάμα, στην «αριστερή» κριτική του προς τους Ευρωπαίους, σήμερα δεν μπορεί παρά να λειτουργήσει υπέρ της διατήρησης ενός τελειωμένου συστήματος. Και πρέπει να είναι ξεκάθαρο ότι όσοι υποστηρίζουν αυτές τις απόψεις, ανήκουν και εκείνοι στο μπλοκ της αστικής εξουσίας, που έχει ανάγκη τόσο τους ανοιχτούς υποστηριχτές τύπου Καρατζαφερο-Λοβέρδου όσο και τους μεταμφιεσμένους.

Η αριστερά, αν θέλει να διατηρήσει τα θεμελιακά της αντικαπιταλιστικά-αντιιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά, αλλά και να διασφαλίσει την παραδοσιακή ηθική στάση που ιστορικά τη χαρακτηρίζει, πρέπει αντί να φλερτάρει μαζί τους, και να επιδιώκει τη δημιουργία «κεντροαριστερών» σχηματισμών, να ξεκαθαρίσει ότι αυτοί ανήκουν στο αντίπαλο στρατόπεδο .

Σ' ένα πρώτο λοιπόν από τα κάτω επίπεδο, η αριστερά καλείται να ανοίξει ένα διάλογο για όλα τα ζητήματα που απασχολούν το παρόν και το μέλλον της κοινωνίας μας, ένα διάλογο που θα αντικαταστήσει τους παράλληλους μονόλογους των συνιστωσών της, τους συχνά διανθισμένους από ύβρεις αντί επιχειρημάτων.

Επίσης πρέπει να σμιλεύει για επί μέρους ζητήματα κοινές δράσεις των συνιστωσών της και ευρύτερες λαϊκές από τα κάτω αντιδράσεις, απαραιτήτως αναγκαίες για την επίτευξη του οποιουδήποτε στόχου της. Τέτοια επί μέρους ζητήματα μπορεί να είναι για παράδειγμα, η μη μετατροπή της ΔΕΗ σε φοροεισπρακτικό μηχανισμό και ο συντονισμός της μη πληρωμής του τελευταίου χαρατσιού στην ακίνητη περιουσία [1], κάτι με το οποίο από τις ξεχωριστές τους ανακοινώσεις φαίνεται να συμφωνούν όλες οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Επίσης θα μπορούσε να είναι η κοινή στάση για τη μη εφαρμογή του πανεπιστημιοκτόνου νόμου, ή ακόμη κοινές αντιδράσεις απέναντι σε επί μέρους μνημονιακά μέτρα, και μια σειρά άλλα ζητήματα.

Σε τέτοιες δράσεις είναι βέβαιο ότι όχι μόνον δεν αποκλείεται, αλλά πρέπει να επιδιώκεται η συνεργασία με δυνάμεις πέρα από την αριστερά, με ανένταχτες δυνάμεις, με δυνάμεις που απεγκλωβίζονται από τα αστικά κόμματα, με μέχρι σήμερα απολίτικες δυνάμεις, που αυθόρμητα για πρώτη φορά συμμετέχουν στους λαϊκούς αγώνες, με επί μέρους θεματικά κινήματα. Ομως ο διάλογος και οι κοινές επί μέρους δράσεις δεν αρκούν. Χρειάζεται πέρα από αυτά η άμεση συγκρότηση κι ενός πολιτικού αριστερού αντικαπιταλιστικού, αντιιμπεριαλιστικού ριζοσπαστικού Μετώπου. Σε αυτό το Μέτωπο θα είναι αφιερωμένο το σχόλιο της επομένης Κυριακής.

(1)Κάτι που σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει όπως δήλωσε ο Σαμαράς (από άγνοια περί την αριστερή θεωρία, αλλά και των θέσεων του ΚΚΕ, χειρότερη από μαθητή δημοτικού, ή ανάγοντας χυδαία τη διαστρέβλωση σε επιχείρημα) ότι έρχεται σε αντίθεση με τη δήθεν θέση του ΚΚΕ ενάντια στο να 'χει κάποιος ένα δικό του σπίτι.

Μέρος δεύτερο

Πέρα από το διάλογο και τις επιμέρους κοινές δράσεις των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, και σε συνδυασμό με αυτά, αυτή καλείται να συγκροτήσει ένα πολιτικό αντικαπιταλιστικό-αντιιμπεριαλιστικό ριζοσπαστικό μέτωπο. Αυτό σημαίνει κάτι παντελώς διαφορετικό από τη συμπαράταξη γύρω από μία εκ των συνιστωσών της αριστεράς, ή από την ταύτιση του αυθόρμητου κινήματος σε παράγοντα ικανό από μόνο του να επιφέρει την κοινωνική αλλαγή, ή από μέτωπα με μόνο οικονομικό ή συνδικαλιστικό περιεχόμενο.

Ενα τέτοιο μέτωπο είναι αναγκαίο για την οργάνωση μιας αποτελεσματικής αντίστασης, αποτελεί τη μοναδική εναλλακτική λύση απέναντι στο κυρίαρχο μπλοκ εξουσίας και προωθεί την υπόθεση της ριζοσπαστικής σοσιαλιστικής αλλαγής στο πλαίσιο του πολέμου θέσεων, μέσα από τον οποίο θα οδηγηθούμε σε αυτήν.

Η λογική ή όλα ή τίποτα, η ταύτιση της στρατηγικής με την τακτική, η απαξίωση ακόμη και θετικών για το λαϊκό κίνημα μεταρρυθμίσεων και η άρνηση συμμετοχής σε μια αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική κυβέρνηση στην πραγματικότητα αποτελούν εμπόδιο παρά προωθούν τον σοσιαλιστικό ριζοσπαστικό μετασχηματισμό. Βεβαίως εξυπακούεται η υπαγωγή των μέσων σε αυτόν τον τελικό σκοπό και η αξιολόγησή τους με βάση τη συμβολή τους σε αυτόν.

Το μέτωπο αυτό μπορεί να προέλθει από το συνδυασμό πρωτοβουλιών «από τα κάτω», ανένταχτων αριστερών και συντρόφων που συμμετέχουν στις διάφορες συνιστώσες της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, με πρωτοβουλίες των ίδιων των συνιστωσών της δηλαδή του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, των εκτός αυτής σχηματισμών της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, του Αριστερού Ρεύματος του Συνασπισμού, των αντικαπιταλιστικών δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ, του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής και βεβαίως του ΚΚΕ.

Αυτό προϋποθέτει: Το Αριστερό Ρεύμα του ΣΥΝ να αποφασίσει άμεσα τουλάχιστον να έχει μια σχετικά αυτοτελή παρουσία και να διαφοροποιείται δημόσια ως τέτοιο από τις «κεντροαριστερές» -μη αντικαπιταλιστικές-τοποθετήσεις της ηγεσίας του ΣΥΝ. Το ΝΑΡ, σεβόμενο την κατάκτηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, να συμβάλει με όλες του τις δυνάμεις, δίχως κομπασμούς, σε μια παραπέρα ολοκληρωμένη πολιτική μετωπική πρωτοβουλία. Οι ανένταχτοι αριστεροί να συμμετέχουν ενεργά και όχι ως παρατηρητές στο όλο εγχείρημα. Και -ίσως το πιο δύσκολο- το ΚΚΕ να αναλογιστεί τις ευθύνες του και να εγκαταλείψει την τακτική του απομονωτισμού που ακολουθεί.

Προϋποθέτει τελικά όλοι να κατανοήσουμε την κρισιμότητα των στιγμών και να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, αντί να ομφαλοσκοπούμε.

Το προγραμματικό περιεχόμενο ενός τέτοιου μετώπου πρέπει να οριοθετείται από τον σαφή αντικαπιταλιστικό-αντιιμπεριαλιστικό του χαρακτήρα και θα μπορούσε να συμπυκνώνεται σε ορισμένους βασικούς άξονες αντίστασης, αλλά και άμεσων θετικών μέτρων που θα μπορούσε να πάρει μια αριστερή ριζοσπαστική εξουσία στηριγμένη στο λαϊκό κίνημα, μια εξουσία υπόθεση αυτού του κινήματος.

Τέτοια άμεσα μέτρα και προγραμματικοί άξονες, ξεκινώντας από την αποτίναξη της θηλιάς που μας έχουν κρεμάσει, μπορεί να είναι:

* Παύση πληρωμών από τον λαό του χιλιοπληρωμένου ιμπεριαλιστικού χρέους.

* Αμεση αποχώρηση από τη ζώνη του ευρώ, ρήξη με την Ε.Ε. με βραχυπρόθεσμη στόχευση την αποδέσμευση από αυτήν, αλλά και από το ΝΑΤΟ.

* Αμεση αντίσταση ενάντια σε αντιλαϊκά μέτρα και όπου είναι εφικτό (όπως με το νόμο για τα ΑΕΙ ή τα διάφορα χαράτσια) οργανωμένη άρνηση εφαρμογής ή πληρωμής τους με προοπτική την κατάργησή τους.

* Αντίσταση στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και υπεράσπιση και διεύρυνση του δημόσιου τομέα, με πρώτες και καλύτερες τις τράπεζες και τις επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας. Ενταξή τους σε μια σχεδιοποιημένη οικονομία, μόνη ικανή να λύσει και το θεμελιώδες πρόβλημα της ανεργίας, και υποβολή τους σε λαϊκό έλεγχο.

* Δήμευση της περιουσίας όλων όσοι βαρύνονται με κλοπή δημόσιου πλούτου.

* Επιστροφή όλων όσων μας πήραν σε συνδυασμό με τη λήψη άμεσων μέτρων βελτίωσης των συνθηκών ζωής όλων όσοι επλήγησαν από τα πρόσφατα αντιλαϊκά μέτρα.

* Υπεράσπιση, διεύρυνση, ουσιαστικοποίηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων τόσο σε πολιτικό όσο και σε οικονομικό επίπεδο.

* Λιγότερη δουλειά και δουλειά για όλους, δίχως μείωση των αποδοχών τους.

* Λήψη μέτρων για την προστασία των φτωχών ανέργων όπως η διαγραφή των χρεών τους απέναντι σε τράπεζες, ΔΕΚΟ, εφορίες...

* Δραστική αύξηση της φορολόγησης του μεγάλου κεφαλαίου και παράλληλη δραστική μείωση της φορολόγησης των εργαζομένων.

* Αμεση καθιέρωση της απλής αναλογικής, της υποχρεωτικής εναλλαγής των βουλευτών και του ανώτερου πολιτικού προσωπικού, αμοιβή τους με έναν μέσο εργατικό μισθό, θεσμοθέτηση μορφών άμεσης δημοκρατίας.

* Δραστική μείωση των στρατιωτικών δαπανών.

* Διαχωρισμός κράτους - εκκλησίας και δήμευση της τεράστιας εκκλησιαστικής περιουσίας.

* Κατάργηση κάθε αντιπεριβαλλοντικής νομοθεσίας.

* Πάλη ενάντια στον «Καλλικράτη» και την ερήμωση της υπαίθρου, με προοπτική την αναδιάρθρωση της δομής της τοπικής αυτοδιοίκησης.

* Βελτίωση της δημόσιας διοίκησης μέσω της συμμετοχής σε αυτήν τόσο των απασχολουμένων σε αυτήν όσο και εκείνων στους οποίους απευθύνεται.

* Διάλυση όλων των ειδικών δυνάμεων που στόχο έχουν την καταστολή του λαϊκού κινήματος.

* Συνεργασία σε παγκόσμιο, και δη πανευρωπαϊκό επίπεδο, με όλες ανεξαιρέτως τις αντίστοιχες αντικαπιταλιστικές δυνάμεις...

Σε ένα τέτοιο μέτωπο, ηγεμονικό ρόλο καλείται να κατακτήσει ένας σύγχρονος κομμουνιστικός πόλος-κόμμα, με τα χαρακτηριστικά του οποίου θα ασχοληθούμε την επόμενη Κυριακή.

ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ

Το σχόλιο που ακολουθεί, σε καμιά περίπτωση δεν στοχεύει να θίξει ολόπλευρα το μέγα ζητούμενο που αποτελεί η συγκρότηση, λειτουργία και δράση ενός σύγχρονου κομμουνιστικού πόλου που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες των καιρών. Κάτι τέτοιο δεν μπορεί παρά να αποτελέσει προϊόν συλλογικών διεργασιών και διαλόγου ανάμεσα στις οργανωμένες και μη δυνάμεις της κομμουνιστικής αριστεράς.

 

Πρόκειται συνεπώς για ορισμένες προσωπικές, ανεπαρκείς, και λόγω χώρου σχηματοποιημένες σκέψεις, που τίθενται υπ’ όψη και υπό την καλοδεχούμενη κρίση όλων πιστεύουν στην κομμουνιστική προοπτική και μάχονται για αυτήν.

1.Είναι γεγονός ότι στην εποχή μας είναι αντικειμενικά αναγκαίο αλλά και εφικτό το πέρασμα στον κομμουνισμό, και πιο άμεσα στην κατώτερη φάση του, όπως αποδεικνύεται από τη σύγχρονη παγκόσμια δομική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, που θέτει άμεσα το δίλημμα σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα, αλλά και από τις αντικειμενικές δυνατότητες που προσφέρει η ανάπτυξη των σύγχρονων υλικών παραγωγικών δυνάμεων, στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, να καταστεί κυρίαρχη η ελεύθερη δραστηριότητα ως αυτοσκοπός, δηλαδή να υλοποιηθεί ο κομμουνισμός.

Ταυτόχρονα όμως είναι γεγονός ότι το πέρασμα αυτό είναι άμεσα ανέφικτο λόγω του επιπέδου συνείδησης της σύγχρονης εργατικής τάξης , η οποία είναι και η μόνη που μπορεί να το υλοποιήσει, και τούτο διότι αυτή έχει διαβρωθεί από την πολύχρονη καπιταλιστική ιδεολογική κυριαρχία.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, ακριβώς για να μπορέσει η εργατική τάξη, να αναδείξει τον εν δυνάμει επαναστατικό της χαρακτήρα, να ενστερνιστεί το όραμα της κομμουνιστικής χειραφέτησης και να πολεμήσει αποτελεσματικά για αυτό, δηλαδή για να αδράξει την ιστορική δυνατότητα που της προσφέρεται, είναι περισσότερο αναγκαίο από πότε ένα σύγχρονο Κομμουνιστικό Κόμμα.

Το Κόμμα αυτό δεν μπορεί να προκύψει από παρθενογένεση, αλλά από την υπέρβαση όλων των ήδη υπαρχουσών συνιστωσών της κομμουνιστικής αριστεράς, λαμβάνοντας υπόψη όλα τα θετικά και τα κουσούρια τους. Δεν μπορεί να προκύψει ούτε από την έμπνευση κάποιων φωστήρων, ούτε αυθόρμητα από την καθημερινή πάλη, αλλά από το συνδυασμό της ταξικής πάλης και επαναστατικής θεωρίας.

2. Βασικά χαρακτηριστικά αυτού του κόμματος πρέπει να είναι:

-Ο εργατικός του χαρακτήρας .

-Η αυτοαντιμετώπιση του ως μέσο και όχι ως αυτοσκοπός.

-Η αντιγραφειοκρατική –δημοκρατική του δομή έτσι ώστε να περιορίζεται στο ελάχιστο η πιθανότητα μετατροπής του σε μηχανισμό, που υπάρχει και αναπαράγεται με βασικό κριτήριο την αυτοσυντήρηση του και εκείνη των μη εναλλασσόμενων σχεδόν μονιμοποιημένων επαγγελματικών στελεχών του.

-Να θέτει ως στόχευση την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού και το πέρασμα στην υπό απονέκρωση σοσιαλιστική Κομμούνα ή μισοκράτος, και αυτό μέσα από:

• μια ανανεωτική, αλλά όχι αναθεωρητική στάση απέναντι στον μαρξισμό.
• μια κριτική στάση απέναντι στον «υπαρκτό σοσιαλισμό», με έμφαση στην αποκατάσταση της πολλαπλά βιασμένης λενινιστικής παρακαταθήκης, και την απερίφραστη καταδίκη των σταλινικών εκτρόπων.
• μια αυτοκριτική ολοκληρωμένη αντιμετώπιση της ιστορίας του κινήματος και όχι μια προσπάθεια αξιοποίηση της για την εκ των υστέρων θεωρητικοποίηση θεωρητικά ατεκμηρίωτων πολιτικών αποφάσεων.
• την προσπάθεια ανύψωσης της αυθόρμητης εργατικής συνείδησης σε επαναστατική.
• το συνδυασμό πράξης –ταξικής πάλης-και θεωρίας (κόμμα συλλογικό διανοούμενο)
• την καθημερινή πάλη αντίστασης και για άμεσες διεκδικήσεις, το συνδυασμό τακτικής και στρατηγικής, την ένταξη της πρώτης στη δεύτερη.

3.Το Κόμμα αυτό θα πρέπει να έχει ορθάνοιχτες τις αγκαλιές του στη συνεχώς αυξανόμενη εργατική τάξη, στα υπό προλεταριοποίηση μικρομεσαία στρώματα, στη φτωχή αγροτιά, στη νεολαία, και στα τμήματα εκείνα της μη εργατικής διανόησης που ενστερνίζονται την υπόθεση της εργατικής τάξης.

Πρώτο του καθήκον προς αυτήν την κατεύθυνση θα πρέπει να είναι η ουσιαστική και όχι κατ’ όνομα κατάκτηση της ηγεμονίας στην ίδια την εργατική τάξη.

Πολιτικά θα πρέπει να είναι ανοιχτό σε διάλογο, για όλα τα μεγάλα ζητήματα του σήμερα και του σοσιαλιστικού αύριο, ανοιχτό στην κοινή δράση και στη συνεργασία με άλλες αριστερές αντικαπιταλιστικές αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις, δίχως το ίδιο να απεμπολεί το δικαίωμα κριτικής τους, ή αντίστροφα να μην αποδέχεται την δική τους κριτική.

Αυτή του η συνεργασία όπως αναφέρονταν στο σχόλιο μου της περασμένης Κυριακής μπορεί να πάρει είτε τη μορφή ευρύτερων συνεργασιών για συγκεκριμένα ζητήματα, είτε ακόμη ενός αριστερού αντικαπιταλιστικού-αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου.

Επίσης θα πρέπει να επιδιώκει την κατάκτηση της ηγεμονίας μέσα σε όλα τα αυθόρμητα επί μέρους ή γενικότερα κινήματα αντίστασης, δίχως ούτε να μεγιστοποιεί το ρόλο που αυτά μπορεί να παίξουν από μόνα τους, ούτε όμως να τα σνομπάρει ή ακόμη χειρότερα να τα αντιμετωπίζει εχθρικά.

4. Και επειδή η αντιμετώπιση της παγκόσμιας καπιταλιστικής βαρβαρότητας απαιτεί μια συντονισμένη διεθνή απάντηση, επειδή ο κομμουνισμός είτε θα είναι παγκόσμιος είτε δεν θα υπάρξει, απαιτείται η δημιουργία μιας σύγχρονης κομμουνιστικής Διεθνούς στην οποία βεβαίως δεν μπορεί να συμμετέχουν κατ’ όνομα και μόνο ΚΚ, όπως αυτό της Κίνας το οποίο ηγείται ενός από τους πλέον άγριους καπιταλισμούς.

Ιδού λοιπόν λίγες πρώτες, λειψές, σκέψεις οι οποίες μακάρι να συμβάλουν στη συγκρότηση εκείνου του πόλου, του οποίου η ύπαρξη, ας μου επιτραπεί να υποστηρίζω, ότι αποτελεί απαραίτητο όρο για μια Αριστερά στο ύψος των περιστάσεων.