Raoul Vaneigem – Σχετικά με τον αγώνα κατά του φασισμού

Δεν πρέπει να δώσουμε λάθος μάχη. Μετατρέποντας τον αγώνα κατά του φασισμού σε ειδικευμένο τομέα, είναι σαν να ξεχνάμε ότι αγωνι­ζόμαστε για μια νέα κοινωνία και ότι η αυτοάμυνά μας αφορά το σύ­νολο του καταπιεστικού συστήματος. Είναι προφανές πως ο φασισμός αποτελεί μια διόλου αμελητέα απειλή για το πρόταγμα της χειραφέτη­σής μας. Ωστόσο, όπως και ο ισλαμισμός στις αραβικές χώρες, ο φασι­σμός δεν είναι σε θέση να βελτιώσει την κοινωνική κατάσταση ούτε να λύσει τα προβλήματα της ποιότητας της ζωής και του περιβάλλοντος, κάτι που επιζητά η πλειονότητα των ανθρώπων. Ο φασισμός και ο λαϊ­κισμός φέρνουν μόνο το χάος, την αυτοκαταστροφή, τη βαρβαρότητα. Εμείς, είμαστε η φωνή μιας κοινωνίας ανθρώπινης και αλληλέγγυας.

«Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ» ΚΑΙ ΟΙ «ΝΕΕΣ» ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕΙΣ ΣΤΗ ΣΥΝΘΗΚΗ ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ

Θεῶν δὲ φόβος ἢ ἀνθρώπων νόμος οὐδεὶς ἀπεῖργε, τὸ μὲν κρίνοντες ἐν ὁμοίῳ καὶ σέβειν καὶ μὴ ἐκ τοῦ πάντας ὁρᾶν ἐν ἴσῳ ἀπολλυμένους, τῶν δὲ ἁμαρτημάτων οὐδεὶς ἐλπίζων μέχρι τοῦ δίκην γενέσθαι βιοὺς ἂν τὴν τιμωρίαν ἀντιδοῦναι, πολὺ δὲ μείζω τὴν ἤδη κατεψηφισμένην σφῶν ἐπικρεμασθῆναι, ἣν πρὶν ἐμπεσεῖν εἰκὸς εἶναι τοῦ βίου τι ἀπολαῦσαι. (2,53,4)
Καὶ τὰς ἐς σφᾶς αὐτοὺς πίστεις οὐ τῷ θείῳ νόμῳ μᾶλλον ἐκρατύνοντο ἢ τῷ κοινῇ τι παρανομῆσαι. (3,82,6)

Το χαρούμενο κράτος

Το αύριο, και το αύριο και το αύριο/ με το μικρό το βήμα τους μας σέρνουν/
από μέρα σε μέρα, ως στη στερνή/ τη συλλαβή των χρόνων το βιβλίο,/
κι όλα τα εχτές μας φώτισαν τρελλούς/στο δρόμο προς τη σκόνη του θανάτου-/
Σβήσου, μικρό κερί! Η ζωή δεν είναι/ παρά ήσκιος διαβατάρικος, φτωχός/
θεατρίνος, που κορδώνεται κι αφρίζει/ στη σκηνή για τη λίγη του την ώρα,/
κ’ έπειτα κανείς δεν τον ακούει,/ είναι το παραμύθι που ένας βλάκας/
το λέει, γεμάτο λύσσα και φωνές,/ δίχως κανένα νόημα. (Σαίξπηρ «Μάκμπεθ», μτφρ. Κ. Θεοτόκη)

Το χρέος ως εργαλείο κυριαρχίας

Κυκλοφόρησε πρόσφατα και στη γλώσσα μας το βιβλίο του Αμερικανού ανθρωπολόγου Ντέιβιντ Γκρέιμπερ «Χρέος. Τα πρώτα 5.000 χρόνια» (Στάσει Εκπίπτοντες, 2013). Γεννημένος το 1961, ο Γκρέιμπερ ήταν καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Γέιλ από το 1998 ώς το 2007, ενώ σήμερα διδάσκει στο London School of Economics. Παραγωγικός συγγραφέας, πολιτικός ακτιβιστής και θεωρητικός του αναρχισμού, ο Γκρέιμπερ συμμετείχε ενεργά στο κίνημα Occupy Wall Street. Η ακόλουθη συνέντευξή του δημοσιεύτηκε στο γαλλικό περιοδικό «Le Nouvel Observateur».

Ενας «Στρατηλάτης» στην Αριστερά

Ακροδεξιά επιδρομή στελεχών του «βαθέος κράτους» στον ΣΥΡΙΖΑ, με όχημα την ειδίκευση σε «αμυντικά θέματα»

Του Δημήτρη Ψαρρά


Οποιος αμφιβάλλει για την εκλογική δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ, ας ρίξει μια ματιά στους ανθρώπους που συνωθούνται στις πύλες της αξιωματικής αντιπολίτευσης διεκδικώντας την είσοδό τους στις τάξεις της. Πρόκειται για ποικίλα στελέχη του «βαθέος κράτους», τα οποία εσχάτως εμφανίζονται ως φανατικοί οπαδοί της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Εχουν εγκαίρως αντιληφθεί το λαϊκό ρεύμα που ωθεί τoν ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και προσφέρονται ως «ειδικοί» να παράσχουν όποια υπηρεσία τούς ζητηθεί.

Τα 99 σκαλιά της λογοκρισίας

Ορισμένα από τα πιο αυταρχικά και σκοταδιστικά καθεστώτα του πλανήτη απολαμβάνουν υψηλότερα επίπεδα ελευθεροτυπίας από την Ελλάδα.

«Ελευθερία του Τύπου σήμερα είναι να τυπώνεις εκείνες τις προκαταλήψεις του εκδότη που δεν ενοχλούν τους διαφημιστές»
Χάνεν Σουάφερ

To να χάσεις μερικές θέσεις στην κατάταξη ελευθεροτυπίας των Ρεπόρτερ χωρίς Σύνορα μπορεί να θεωρηθεί ατυχία. Το να κατρακυλήσεις πενήντα θέσεις, από τη στιγμή που η χώρα σου εισήλθε σε καθεστώς οικονομικής κηδεμονίας από ξένους δανειστές, σημαίνει μάλλον ότι έχει συντελεστεί ένα σιωπηλό «πραξικόπημα».

Αγώνας για ΓΗ και ΕΛΕΥΘΕΡΙΆ

Πως εξαφανίζεται ένα κράτος…

Μπορεί να φαίνεται παράδοξο, αλλά όσο κι αν περάσει ο καιρός, όσο κι αν οι εξουσιαζόμενοι αντιταχθούν μέσα στα πλαίσια που ορίζει το σύστημα που τους διατηρεί υποδουλωμένους, στο τέλος αυτό που θα εκπληρωθεί θα είναι η θέληση των εξουσιαστών. Αργά ή γρήγορα…

Εκεί που βρίσκεται η διαφορά είναι πως με την δημοκρατική εξουσιαστική μέθοδο χρειάζεται να παρέλθει κάποιο χρονικό διάστημα για να γίνει το απαραίτητο «ψήσιμο» συνειδήσεων, να κατοχυρωθούν μέσω των κατάλληλων διαδικασιών (εκλογές ή πλύση εγκεφάλου από τα διάφορα μέσα προπαγάνδας) οι υποστηρικτές ή τα πειθήνια όργανα της συγκροτημένης υπερεθνικής εξουσίας (κυριαρχίας) που θα φέρουν σε πέρας το σχέδιο που θα εκπληρώνει τις θελήσεις των κρατούντων.

Απ’ ότι φαίνεται «ήγγικεν η ώρα», για την «λύση» του Κυπριακού προβλήματος.

Ανάμεσα σε δυο θεούς μια εξουσιαστική κόλαση κατοικεί

Μέσα σ’ ένα επιβλητικό κτήριο από γυαλί και ατσάλι, στην καρδιά μιας ευρωπαϊκής πρωτεύουσας, αντηχούν σαν μια πνοή οι φωνές των ιερέων, που προσεύχονται: «Ορκίζομαι ότι θα κάνω ό,τι είναι δυνατό για να διατηρήσω και να ενισχύσω την εμπιστοσύνη στον τομέα των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών. Θεέ μου, βοήθα με». Μόλις παύει η προσευχή, επικρατεί σιωπή λίγων λεπτών. Όλοι μένουν όρθιοι και σοβαροί. Το παράγγελμα δίνεται και η εκκωφαντική σιωπή παύει.

Αυτοοργάνωση: ο δημιουργικός διάλογος της τάξης με την αταξία

Σήμερα η στήλη της «Επιστήμης» έχει την τιμή να φιλοξενεί έναν μεγάλο στοχαστή επιστήμονα, επί δεκαετίες αδιαμφισβήτητο πρωταγωνιστή της βιοπληροφορικής και βασικό εισηγητή μιας νέας πολύπλοκης σύλληψης της ζωής. Ο Ανρί Ατλάν θεωρείται διεθνώς ένας από τους σημαντικότερους ερευνητές των φαινομένων της αυτοοργάνωσης στις φυσικές επιστήμες, αλλά και απόστολος της θεωρίας της πολυπλοκότητας όχι μόνο στην επιστήμη αλλά και στη φιλοσοφία.

Με άλλα λόγια, ο Ατλάν ανήκει στο αντισυμβατικό και μάλλον σπάνιο στις μέρες μας είδος επιστήμονα-φιλοσόφου (ή το αντίστροφο!) που ουδέποτε αποδέχτηκε τις απλοϊκές αναγωγές του πολύπλοκου στο απλό: τις κυρίαρχες δηλαδή επιστημονικές προσεγγίσεις και τις προσπάθειες διαχείρισης της εγγενούς πολυπλοκότητας της Φύσης.

Εν αμφιβολία κατά του κατηγορουμένου

«Είναι αδύνατο να υπερασπιστείς τον εαυτό σου όταν δεν υπάρχει καλή θέληση» *

Θα μπορούσαν να γραφτούν εκατοντάδες νομικά παράπονα για την δίκη-παρωδία και την καταδίκη του Τάσου Θεοφίλου, ο οποίος φανταζόταν και ο ίδιος, λίγο πολύ την κατάληξη της υπόθεσής του.

Οι δικαστές, σε μια προσπάθεια να ανταγωνιστούν τον έλληνα μεταμοντέρνο μπάτσο που ξέρει και να βασανίζει αλλά και να δουλεύει πίσω από ένα φορητό υπολογιστή προσπαθώντας να εντοπίσει τους κακοποιούς όπως στα αμερικάνικα b-movies, καταφέρνουν να ξεπερνούν τον εαυτό τους κάθε φορά που πέφτει στον ιστό τους κάποιος αναρχικός.

Eχει ο θεός, εμείς δεν έχουμε

Eχει ο θεός, εμείς δεν έχουμε

Μια ιλαρό-τραγική ανθρωπολογική ματιά στην κρίση

Κάποτε λέγαμε ότι η Ελλάδα είναι μια φτωχή χώρα με πλούσιους κατοίκους. Μια συνωμοτική παραδοχή ανάμεσα στους εκάστοτε εκπροσώπους της κεντρικής και τοπικής εξουσίας και το πόπολο που ανά τακτά χρονικά διαστήματα προσέρχονταν στις κάλπες με σκοπό να επικυρώσει αυτή την παραδοχή, με κριτήριο τις όποιες υποσχέσεις μιας ‘παχιάς αγελάδας’, που φαινομενικά η γαλακτοπαραγωγική της ικανότητα ήταν εφάμιλλη του κέρατος της Αμάλθειας.
 Αυτή η πολιτική της υπόσχεσης δεν αφορούσε βέβαια μόνο στις τελετουργικές επιτελέσεις , τις εκλογές δηλαδή, στην χώρα της ‘φατριοκρατίας’, αλλά και σε όλες τις εκφάνσεις του δημόσιου βίου.

Τρώγε την πρόοδο και με τα φλούδια και με τα κουκούτσια της.*

Του Κώστα Τσόγια
Βλέπω τις γάτες στο κτήμα του κουμπάρου μου να λιάζονται νωχελικά τη στιγμή που οι άνθρωποι τρέχουν αλαφιασμένοι γιατί εμάς, τα «νοήμονα όντα»,  μας πλάκωσε »κρίση» (!). Κάτι που ουδόλως απασχολεί τα άλλα είδη του ζωικού βασιλείου, τα οποία ουδέποτε θα νιώσουν την κρίση μας αν εμείς, στην προσπάθειά μας να απεμπλακούμε από αυτή δεν καταστρέψουμε τους βιοτόπους τους για να επιτύχουμε μία ανάπτυξη-μεγέθυνση που προπαγανδίζεται από τους συστημικούς παραγωγούς νοημάτων ως η μόνη λύση για να πληρώσουμε τα χρέη μας, ενώ στην πραγματικότητα είναι η μόνη σίγουρη μέθοδος για να εξαντλήσουμε τη δυνατότητα του πλανήτη να υποστηρίζει την επιβίωσή μας.
Το οικονομικό χρέος, όπως ξέρετε, δεν είναι ιδιαιτερότητα ελληνική.