Οι τεχνικοί της διαπραγμάτευσης θεωρούν κλασσική την εκδοχή τής μετατόπισης από τις λεγόμενες ήπιες στις σκληρές τακτικές, αφού είναι άκρως δοκιμασμένη η οδός της συνεχούς σκλήρυνσης και της κλιμάκωσης των απειλών πριν την προσφυγή σε κάποιου είδους «συνεργατική» στάση. Σε αυτές τις περιπτώσεις προβάλλεται αρχικά ως επιλογή η αμετακίνητη θέση, που επιβάλλεται από τις «αμετάκλητες δεσμεύσεις», που καθιστούν «αδιαπραγμάτευτη» την υποχώρηση. Ο εξαναγκασμός σ’ αυτήν έρχεται ως το «αναγκαίο κακό», ως η αναπόδραστη συνέχεια, αφού αποκλείεται η τελική έκβαση να αφορά την καθολική επικράτηση της μιας πλευράς.
