Η σημειολογία της ακαδημαϊκής μωρολογίας

Πόσες αμφισημίες χωράνε άραγε σε μια πρόταση; Η βαθιά κατανόηση του Είναι και του Εγώ, απελευθερώνει; Είσαι ένας αγροίκος αν δεν καταλαβαίνεις γρι απ’ την Φαινομενολογία του Πνεύματος[1]; Μήπως τελικά αν διαβάσω την Κριτική της Κριτικής Δύναμης[2] για τέταρτη φορά να βγάλω μιαν άκρη; Μήπως όλες οι απαντήσεις για το σύμπαν, την αλήθεια και τα πάντα μου φωνάζουν μέσα απ’ τις σελίδες της και εγώ κωφεύω; Αν κατανοήσω τους χρησμούς της εγελιανής αριστεράς, κλείνω v.i.p. θέση για τον μαρξιστικό παράδεισο; Εκεί που το κράτος μαραίνεται, γίνεται ένας μικρό τόπι και μ’ αυτό αθλοπαιδειούν οι ψυχές των προλετάριων. Τα ερωτήματα έρχονται αμείλικτα να διαταράξουν και την ελαφρότερη των συνειδήσεων. Στριφογυρίζεις στα σεντόνια σου, αναζητώντας την έρμη την απάντηση, αλλά αυτή έχει βάλει πλώρη για αλλού.

Ο δούρειος ίππος και η ρέπλικα της ελευθερίας

«Μερικά χιλιόμετρα μακριά από την πόλη, στις παρυφές της, στην άπλα του κάμπου, δέσποζε ένα μεγάλο σαραβαλιασμένο όχημα. Τα μεταλλικά του εξαρτήματα τα είχαν ξηλώσει από καιρό και το μόνο που του είχε απομείνει ήταν η ξύλινη κλειστή κλούβα. Καρφωμένη καθώς ήταν, έστεκε πάνω σε τέσσερα μικρά καδρόνια, μπηγμένα βαθιά στη γη. Κάποιος, φαίνεται το είχε σκαρφιστεί, για να προστατεύσει τον ξύλινο σκελετό από τα νερά και την υγρασία του κάμπου. Τις μέρες με ηλιοφάνεια το όχημα διακρινόταν καθαρά από τις ταράτσες ή τα ρετιρέ των σπιτιών της πόλης, καθώς όμως σουρούπωνε ή έπεφτε καταχνιά στον κάμπο, ωχριούσε σιγά-σιγά και χανόταν σαν να μην υπήρχε ποτέ.

 [...] Στ’ αλήθεια, για αρκετό καιρό έμεινε απαρατήρητο, ωσότου μια ανοιξιάτικη μέρα στη διάρκεια μιας εκδρομής (ήταν μια από κείνες τις εκδρομές που με το χρόνο ορθώνονται όλο και πιο μεγαλειώδεις και θορυβώδεις στη μνήμη) μερικοί έκφρασαν την αμφιβολία πως εκείνο το σαραβαλιασμένο όχημα πιθανόν να ήταν ο κρυψώνας ατόμων που προορίζονταν για αντιπερισπασμό».
Ισμαήλ Κανταρέ, «Το τέρας»

Στο κελλί του Μινώταυρου: Το νέο νομοσχέδιο για τα «σωφρονιστικά» κολαστήρια

«Κάθε εννιά χρόνια, έρχονται στο σπίτι εννιά άνθρωποι για να τους λυτρώσω απ’ το Κακό. Ακούω τα βήματά τους ή τις φωνές τους στα βάθη των πέτρινων στοών και τρέχω όλος χαρά να τους προϋπαντήσω. Η τελετή διαρκεί λίγα λεπτά. Ο ένας μετά τον άλλον σωριάζονται, χωρίς να λερώσω τα χέρια μου με αίμα [...]. Δεν ξέρω ποιοι είναι, αλλά ξέρω πως ένας από δαύτους, την ώρα που ξεψυχούσε, προφήτεψε πως κάποτε θα ’ρχόταν κι ο δικός μου λυτρωτής. Από τότε, δε με βαραίνει η μοναξιά, γιατί ξέρω ότι ο λυτρωτής μου ζει και μια μέρα θα προβάλει μέσα από τη σκόνη. Αν η ακοή μου μπορούσε να συλλάβει όλους τους ψιθύρους στον κόσμο, θα ξεχώριζα τα βήματά του. Είθε να με πάει σε κάποιο χώρο με λιγότερες στοές και λιγότερες πόρτες[...]»

Χόρχε Λουίς Μπόρχες, Το σπίτι του Αστέριου[1] απ’ τη συλλογή διηγημάτων «Άλεφ».

Αλήθειες αναφορικά με την κοινωνική επανάσταση του 1821

«Οι επαναστάσεις δεν αυτοσχεδιάζονται, δεν γίνονται αυθαίρετα ούτε από άτομα ούτε ακόμα από τα πιο δυνατά σωματεία. Ανεξάρτητα από κάθε θέληση κι από κάθε συνωμοσία, οδηγούνται πάντοτε απ’ την πίεση των πραγμάτων. Μπορούμε να τις προβλέψουμε προαισθανόμενοι, καμιά φορά, το πλησίασμά τους, αλλά δεν μπορούμε ποτέ να επιταχύνουμε την έκρηξή τους». (Μ. Μπακούνιν, Για έναν Αντιεξουσιαστικό Σοσιαλισμό)

Το ιστορικό αξίωμα που θέλει τις μεγάλες κοινωνικές εκρήξεις να συλλαμβάνουν κατά κανόνα εξ απροόπτου και σε βαθύ λήθαργο τις βαρυστομαχιασμένες απ’ το εκμεταλλευτικό δείπνο και σίγουρες –παρά τα έκδηλα σημάδια της αρρώστιας– για την ευρωστία τους εξουσίες, αλλά συνήθως και τους καραδοκούντες επίδοξους διαχειριστές της κληρονομιάς τους, θα βρει την εφαρμογή του και στην ελλαδική περίπτωση.

ΕΛΛΗΝΟ-ΑΛΒΑΝΙΚΕΣ ΣΥΜΜΑΧΙΕΣ

Έχουμε αναφερθεί, σε άλλα κείμενά μας, στην παρουσία αλβανικών φύλων στον ελλαδικό χώρο κατά τη κάθοδό τους τον 13ο-15ο αι. Σκοπός του παρόντος κειμένου δεν είναι ούτε να ωραιοποιήσει μια κατάσταση, που έτσι κι αλλιώς δεν υπήρξε, ούτε να προσεγγίσει τα γεγονότα υπό το πρίσμα μιας βολικής ματιάς. Στόχος μας είναι να δείξουμε πως λόγω του ότι δεν υπήρχαν εθνικές συνειδήσεις στον βαλκανικό χώρο, οι διάφορες ομάδες του πληθυσμού συνυπήρχαν μεταξύ τους και εξεγείρονταν συχνά ενάντια στους δυνάστες τους όπως αυτοί «εκπροσωπούσαν» την οθωμανική πύλη.

Γεγονότα, που η κυρίαρχη «εθνική» ιστορία αποσιωπά ή διαστρεβλώνει, καταδεικνύουν την ικανότητα των καταπιεσμένων να οργανωθούν και να αλληλοβοηθηθούν.

Αρχαία Ρώμη: Ο ρόλος των πληβείων στον κοινωνικό ανταγωνισμό

Θα μπορούσε να ειπωθεί πως η ιστορική αλήθεια δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ψυχρή, αλλά αντικειμενική ματιά στα σκοτάδια του χρόνου. Αρκεί, βέβαια, η κίνηση αυτή να μην αποτελεί φευγαλέο οφθαλμικό πετάρισμα, αλλά μια μέθοδο που διαχωρίζει την αλήθεια απ’ το πολιτικό ψεύδος. Συναντάμε, λοιπόν, συχνά πυκνά σε κείμενα ατομικιστών, απόψεις για τους πληβείους, οι οποίες, αν και δεν στερούνται αντικειμενικότητας, επικεντρώνονται ωστόσο στις δοσοληψίες ελαχίστων εξ αυτών με την εξουσία, αλλά και στην κατάσταση που περιήλθαν ως εξουσιαζόμενοι μετά από αιώνες άμεσης και έμμεσης καταστολής. Συνεπώς, παραγνωρίζεται η συμμετοχή μεγάλου κομματιού αυτού του κοινωνικού στρώματος σε βίαιους εξεγερτικούς αγώνες, κυρίως κατά την πρώιμη περίοδο της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας (507-287 Παλαιά Χρονολογία). Απ’ την άλλη, υπάρχει βεβαίως και η μαρξιστική ανάλυση, όπου οι πληβείοι, αν και εν δυνάμει προλεταριακή πρωτοπορία, δεν προχώρησαν σε κοινωνική επανάσταση, διότι δεν απέκτησαν μέσα απ’ τους κοινωνικούς αγώνες ταξική συνείδηση(!). Ωστόσο, μιας και ο Μαρξ έχρησε μόνον το βιομηχανικό προλεταριάτο ως «απελευθερωτές»-δικτάτορες επί της γης, μπορούμε να κλείσουμε τα βιβλία και να κοιμηθούμε ήσυχοι. Είναι όμως έτσι τα πράγματα;

Η «τροποποίηση» της Ελληνικής Ορθογραφίας

Δανείζομαι τον παραπάνω τίτλο από το βιβλίο «Τα Παρασκήνια του ΚΚΕ» του Ελευθέριου Σταυρίδη, ο οποίος αποτέλεσε στέλεχος, Γενικός Γραμματέας και βουλευτής του ΚΚΕ από της ιδρύσεώς του έως το 1928. Υπό τον τίτλο αυτόν εξιστορεί την τύχη ενός άλλου ιστορικού στελέχους του ΚΚΕ, του Γεώργιου Κολοζώφ, μετά την απόδραση του τελευταίου από τις φυλακές Συγγρού κατά το 1931 και την διαφυγή του στη Ρωσία με τη βοήθεια της Σοβιετικής πρεσβείας. Ακολουθεί ένα απόσπασμα από γράμμα που έστειλε στη σύζυγό του Δόμνα, κατά το 1934 ή 1935 (σε μονοτονική γραφή):

Ο Julian Assange στο Τέξας

Στο SXSW (South by Southwest) στο Austin του Τέξας, που περιλαμβάνει κάθε χρόνο ταινίες, διαδραστικά και μουσικά φεστιβάλ, πριν λίγες μέρες μίλησε στο συνέδριο για τις νέες τεχνολογίες μέσω skype και ο Julian Assange, ο ιδρυτής του Wikileaks. Βρίσκεται στην πρεσβεία του Εκουαδόρ, στο Λονδίνο, για να μην εκδοθεί στη Σουηδία. Η παραμονή του στην πρεσβεία είναι κάτι σαν κατ’ οίκον περιορισμό, μόνο που το βρετανικό κράτος έχει, όπως λέει ο ίδιος, διαθέσει ως τώρα για την επιτήρησή του περίπου οκτώ εκατομμύρια δολάρια. Σε μόνιμη βάση τον φρουρούν δώδεκα αστυνομικοί. Προφανώς και αυτοί αποτελούν μόνον το οφθαλμοφανές της ασφυκτικής επιτήρησης που εφαρμόζεται επάνω του. Η ομιλία του, που διήρκεσε κάτι παραπάνω από μια ώρα, είχε πολλά ενδιαφέροντα σημεία για το ρόλο του διαδικτύου.

Φυλλάδιο Ενάντια στην Αιολική Βιομηχανία

Πατήστε εδώ για να το διαβάσετε