Αποφασίσαμε να επανέλθουμε στο περίφημο «προσκλητήριο» Τόσκα στο οποίο ήδη έχουμε αναφερθεί με προηγούμενο δημοσίευμα μας στην Διαδρομή Ελευθερίας, καθώς, όπως άλλωστε είχαμε εκτιμήσει, γεγονότα, που εξελίσσονται φαινομενικά ασύνδετα, απαιτούν μια διεξοδικότερη τοποθέτηση.
Ο Τόσκας δημοσιοποιεί το «προσκλητήριο» στις 4 Αυγούστου στο Σκάι:
«Έχω καλέσει τις συλλογικότητες από τα Εξάρχεια να συζητήσουμε για να υπάρξει ανεμπόδιστη και ελεύθερη έκφραση των ιδεών, όχι όσους έχουν σχέση με ναρκωτικά βέβαια».
Έχουν προηγηθεί κατασταλτικές κινήσεις με αποτέλεσμα την εκκένωση καταλήψεων στην Θεσσαλονίκη και στα Εξάρχεια, στον απόηχο μάλιστα δηλώσεων του Γιώργου Κυρίτση στον ίδιο σταθμό σύμφωνα με τις οποίες ότι για τις μακροχρόνιες καταλήψεις μπορεί να βρεθεί χρυσή τομή «με συμφωνία κυρίων», κράτους – καταληψιών.
Επίσης η δημοσιοποίηση του προσκλητηρίου έπεται της «χειρουργικής», όπως την χαρακτήρισε επέμβασης στα Εξάρχεια με έρευνες σε σπίτια και συλλήψεις ατόμων αλβανικής καταγωγής για διακίνηση ναρκωτικών, δηλώνοντας χαρακτηριστικά ότι
«στα Εξάρχεια υπήρχε κουκούλωμα, μια περιοχή είχε γίνει μαύρη τρύπα, είχε εγκαταλειφθεί, και μόλις έγινε η χειρουργική επέμβαση κατά της αλβανικής μαφίας των ναρκωτικών κάποιοι είπαν να μιλήσουν για τα ναρκωτικά, να δούμε τα πραγματικά προβλήματα ασφάλειας…».
Όπως πάντα η σειρά των «πραγμάτων» έχει τεράστια σημασία.
Ο υπουργός δημόσιας τάξης δημοσιοποιεί το «προσκλητήριο», που έχει πραγματοποιηθεί σε προγενέστερο άγνωστο χρόνο, επιλέγοντας την κατάλληλη «στιγμή». Επιλεγμένες εκκενώσεις καταλήψεων σε Θεσσαλονίκη και Εξάρχεια, επιλεγμένες συλλήψεις («κατά της αλβανικής μαφίας των ναρκωτικών») εμπόρων ναρκωτικών στα Εξάρχεια. Μ’ άλλα λόγο επιλέγει την «στιγμή», που μπορεί να επιδείξει «έργο» προς διάφορες πλευρές, που αφορούν είτε το κινηματικό χώρο είτε τα κόμματα της αντιπολίτευσης, αλλά και να προβεί σε υποδειγματικές ασκήσεις πολιτικής ισορροπίας.
Παρ’ όλα αυτά το «προσκλητήριο», η μεθόδευση που το αφορά αποτελεί μέρος ενός ευρύτερου κατασταλτικού σχεδίου. Για να καταλήξει εύκολα και ακούραστα κάποιος σ’ αυτό το απλό συμπέρασμα δεν χρειάζεται καν να είναι ειδικός περί των κρατικών κατασταλτικών σχεδιασμών, πολύπειρος όσον αφορά παρόμοιες καταστάσεις ή να έχει ξεκαθαρίσει πέντε, επίσης, απλά πράγματα, όσον αφορά τον τρόπο εμπλοκής και τον έλεγχο των κρατικών υπηρεσιών στο εμπόριο ναρκωτικών στα Εξάρχεια, αλλά και γενικότερα.
Η δημοσιοποίηση του «προσκλητηρίου» έρχεται να ανακοινώσει μ’ έναν συγκεκριμένο τρόπο ότι οι «ενδιαφερόμενοι» έχουν ενημερωθεί για την πρόθεση του υπουργείου δημόσιας τάξης να διαχειριστεί τα «πράγματα» με έναν συγκεκριμένο τρόπο, ότι είναι διατεθειμένο να λάβει υπ’ όψιν τις θέσεις τους, να βρεθεί ένα κοινά αποδεκτός «τόπος», όπου θα διευθετηθούν «ορισμένα ζητήματα», που θα βάζουν ως προτεραιότητα οι «εμπλεκόμενες» στην διαδικασία πλευρές.
Και εν τέλει ότι ο υπουργός δημόσιας τάξης εφ’ όσον εμφανίζεται διατεθειμένος να συζητήσει εμφανίζεται και έτοιμος να διαπραγματευθεί (ανεχθεί) την προσωρινή, έστω, μεταβίβαση ορισμένων αρμοδιοτήτων, να αναγνωρίσει λόγου χάρη το δικαίωμα στην άσκηση ακόμη και άτυπων αστυνομικών καθηκόντων (κάπως αλλιώς ονομάζεται στην κινηματική αργκό…) εφ’ όσον και η «άλλη» πλευρά δείξει καλή θέληση σ’ «ορισμένα» θέματα…
Ο Τόσκας δείχνει μια χαρακτηριστική άνεση, όταν πραγματοποιεί την δημοσιοποίηση του «προσκλητηρίου». Αυτή η άνεση απορρέει από ένα και μοναδικό γεγονός. Οι «επαφές» έχουν ήδη προχωρήσει, συμφωνίες έχουν ήδη κλειστεί και φυσικά δεν αναιρούνται από εκδηλώσεις πολιτικής ανυπακοής ή ακτιβιστικού χαρακτήρα. Ο Τόσκας, λοιπόν, δεν θα προχωρούσε ποτέ σε οποιαδήποτε κίνηση τέτοιου τύπου ρισκάροντας ένα πολιτικό φιάσκο όντας ήδη πιεσμένος από την αντιπολίτευση για ζητήματα δημόσιας τάξης. Αντίθετα η «στιγμή» που επέλεξε, όπως είπαμε, ήταν στιγμή επίδειξης συνολικότερου «έργου», ώστε να αποσυμπιεστεί πολιτικά η κυβέρνηση συνολικότερα.
Ας θυμηθούμε ότι ο συγκεκριμένος υπουργός δημόσιας τάξης τοποθετήθηκε στο συγκεκριμένο πόστο διαδεχόμενος τον προκάτοχο του Γ. Πανούση, επειδή εκτιμήθηκαν συγκεκριμένα προσόντα και ικανότητές του. Προφανώς ένα από αυτά είναι λόγου χάρη η εμπειρία του στο τομέα των «πληροφοριών», αλλά και η διαρκής αφοσίωσή του (σύμφωνα και με τον ίδιο) στην συλλογή και επεξεργασία των «πληροφοριών», που τίθενται στην διάθεση των υπηρεσιών που προΐσταται.
Οι «χρήσιμες» πληροφορίες, αλλά και οι «επαφές» αποκτώνται άλλοτε με κόπο και άλλοτε επειδή υπάρχουν διαθέσιμοι οι «χρήσιμοι μαντατοφόροι», οι χρήσιμοι σύμβουλοι, οι ενδιάμεσοι (μεσολαβητές) οι οποίοι θα δώσουν το κάτι παραπάνω από τις κλασσικές ασφαλίτικες πληροφορίες για τον «χώρο». Και αυτή η δουλειά γίνεται μόνο από τα «μέσα».
Μ’ άλλα λόγια η δημοσιοποίηση του «προσκλητηρίου» δεν θα μπορούσε να γίνει, εάν οι έμπιστοι προφανώς και έμπειροι πολιτικοί μεσολαβητές δεν έδιναν τα κατάλληλα εχέγγυα ότι η κίνηση δεν θα «καεί», δεν θα πάει στράφι, δεν θα καταγγελθεί. Εάν με άλλα λόγια η διαδικασία δεν είχε προχωρήσει ήδη με ικανοποιητικό ρυθμό και με την δέουσα συμμετοχή.
Όπως αποδείχθηκε οι εμπλεκόμενες πλευρές διακρίθηκαν για την εχεμύθειά τους. Τέτοιου είδους ομερτά δικαιολογείται μόνο όταν τα εχέγγυα και τα ανταλλάγματα είναι σημαντικά.
Πρόσφατα είχαμε επισημάνει μια συγκεκριμένη τεχνική διαμεσολάβησης με την οποία συνηθίζουν οι ειδικοί της εξουσίας να διαχειρίζονται «κρίσεις». Συγκεκριμένα είχαμε μιλήσει «για την λεγόμενη μη ειδική αποζημίωση κατά τους ειδικούς της εξουσίας στην διευθέτηση και στην διαμεσολάβηση, η οποία δεν έχει σχέση με το ακριβές ή αλλιώς συμβατικά υπολογίσιμο κόστος, που προκαλείται στον εμπλεκόμενο. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις σημασία έχει τι είναι αυτό το οποίο προσφέρεται στον εμπλεκόμενο και τι αξία έχει για εκείνον. Σημασία, όμως, έχει κάτι ακόμα. Μια μη φανερή συμφωνία, μια συμφωνία περί μεταβίβασης οφέλους για να ευοδωθεί εκτός των άλλων, πρέπει να διατηρηθεί μυστική από τους πολλούς για ορισμένο χρονικό διάστημα. Δηλαδή, οι ξεχωριστές πράξεις εκείνων, που εμπλέκονται σ’ αυτήν να απομακρυνθούν χρονικά, έτσι ώστε οποιοσδήποτε μη μυημένος παρατηρητής να μην είναι σε θέση να αντιληφθεί με ποιο τρόπο συνδέονται. Αυτή λοιπόν η καθυστέρηση καλύπτει τα ίχνη, καθιστά «ακατανόητες» τις εκδηλώσεις αλληλοϋποστήριξης, αφού το όφελος δεν είναι ορατό».
Δεν χρειάζεται να ψάχνουμε «σκιές». Ο Συριζα είχε και διατηρεί στο «κίνημα», είχε και διατηρεί στον χώρο των Εξαρχείων τις πολιτικές του «άκρες», τις παλιές και νέες ορντινάτσες.
Έτσι οι προσκεκλημένες συλλογικότητες παραμένουν «άγνωστες». «Άγνωστος» ο ακριβής χρόνος της «επαφής», «άγνωστη» και η προσέλευση ή μη στον διάλογο των «εμπλεκομένων», «άγνωστοι» και οι λόγοι σε κάθε περίπτωση τη μη προσέλευσης, «άγνωστοι» και οι λόγοι της μη δημοσιοποίησης της επιτυχημένης «επαφής», «άγνωστοι» και οι λόγοι που σιωπούν και εκείνοι που δεν προσκλήθηκαν εντός ή εκτός Εξαρχείων. Γιατί, βέβαια, πλέον μόνο για επιτυχημένη «επαφή» μπορούμε να μιλάμε τουλάχιστον για την πλευρά του κράτους.
Τελικά ο μόνος που εκτέθηκε πολιτικά είναι ο πολιτικός προϊστάμενος του υπουργείου δημόσιας τάξης. Και όταν λέμε εκτέθηκε πολιτικά, εννοούμε ότι ανοικτά δημοσιοποίησε την απόφαση του για το εν λόγω «προσκλητήριο». Ουδείς πλην της συλλογικότητας, που υπογράφει το συγκεκριμένο κείμενο δεν έχει βγάλει άχνα για το «ασήμαντο» προφανώς για όλους (;;;) γεγονός.
Μα θα αναρωτηθεί κάποιος, μήπως ο Τόσκας είναι ένας κοινός ψεύτης, μήπως προσπαθεί να κατασκευάσει συνενόχους στο «κίνημα», να διασπείρει την σύγχυση και να αποπροσανατολίσει σύμφωνα με τους «σκοτεινούς» σχεδιασμούς του;
Μα σ’ αυτήν την περίπτωση τί θα ήταν αναμενόμενο άμεσα, απλά και καίρια να συμβεί; Μια απλή καταγγελία της μεθόδευσης, δηλαδή μιας κατασκευής που εμφανίζει «συλλογικότητες» των Εξαρχείων να καλούνται σε διάλογο από τον υπουργό δημόσιας τάξης για να «λύσουν» θέματα ελεύθερης διακίνησης ιδεών στην περιοχή!!! Παρ’ όλα αυτά ουδεμία «συλλογικότητα» των Εξαρχείων δεν τον χαρακτήρισε «ψεύτη», «δολοπλόκο», «συκοφάντη» κ.ο.κ. Η σιωπή, το σημαντικό διάστημα που έχει μεσολαβήσει, αλλά και γεγονότα φαινομενικά «ασύνδετα» μεταξύ τους απλά επιβεβαιώνουν με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο πλέον την δήλωσή Τόσκα, αλλά και το περιεχόμενό της.
Για να θυμηθούμε, όμως, τι περιλαμβάνει η οποιαδήποτε διαδικασία διαλόγου.
Κατ’ αρχήν την αναγνώριση των προσκεκλημένων, στην συνέχεια των συμμετεχόντων, επίσημων, ανεπίσημων, των μεσολαβητών, αλλά και την αναγνώριση της πολιτικής τους οντότητας, της θεσμικής τους θέσης, αλλά και των πρακτικών των όποιων μηχανισμών διαθέτουν.
Τονίσαμε και προηγουμένως ότι η συγκεκριμένη μεθόδευση αποτελεί αναπόσπαστο μέρος ενός ευρύτερου κατασταλτικού σχεδιασμού. Το γεγονός αυτό σύντομα θα γίνεται ολοένα και περισσότερο ορατό, όχι μόνο σε εκείνους, που βρίσκονται εκτός της συγκεκριμένης διαδικασίας, αλλά και σε πολύ περισσότερους ανθρώπους για ένα απλό λόγο.
Η διάβρωση, η καθήλωση, η κοινωνική απαξία ενός πάλαι ποτέ ανεξέλεγκτου για την εξουσία «χώρου» είναι ένα έπαθλο, που η αριστερά βιάζεται να επιδείξει ως ένα από τα πολλά «προαπαιτούμενα» για να παραμείνει λίγο παραπάνω στην εξουσία…
Συσπείρωση Αναρχικών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου