Εκεί, σ’ αυτόν τον ουρανό αν κοιτάξεις θα καταλάβεις γιατί λέμε ότι δεν υπάρχουν ήρωες, ότι δεν μπορείς παρά να αποστρέφεσαι κάθε είδους πολιτική, κάθε είδους εξουσία. Ανυποχώρητα αναρχικοί, ανυποχώρητα άνθρωποι. Με μια άσβεστη δίψα να καταλάβουμε τα λάθη μας, αλλά και τα λάθη των συντρόφων μας. Με ακλόνητη την πεποίθηση ότι δεν είμαστε «λίγοι», γιατί το πάθος μας για ελευθερία αψηφά το «αδύνατο».
Η εξέγερση του Ιούλη του 2001 στην Γένοβα και η δολοφονία του Τζουλιάνι δεν ήταν ένα πεφταστέρι, που ύστερα από μια σύντομη λαμπερή τροχιά έσβησε στο εξουσιαστικό σκοτάδι και ξεχάστηκε. Είναι από τα γεγονότα που θα φωτίζουν εκείνο, το δικό μας κομμάτι ουρανού που δεν σκοτεινιάζει παρ’ όλη την αγριότητα της ανελευθερίας, παρ’ όλη την κτηνωδία κάθε μικρού ή μεγάλου δυνάστη. Απλά συνεχίζουμε…»
(Για τον Τζουλιάνι δέκα χρόνια μετά, Συσπείρωση Αναρχικών).
Τι κοστίζει η ζωή ενός κουκουλοφόρου, τι κοστίζει για την εξουσία η ζωή ενός «προβοκάτορα»; Τι κοστίζει η δολοφονία ενός ταραξία για τους δικαστές που αποφάσισαν ότι έπεσε νεκρός εξ αιτίας του «εξοστρακισμού» μιας σφαίρας;
Δεν αξίζει τίποτα.
Δεν αξίζει τίποτα, γιατί πιστεύουν ότι πήγαινε γυρεύοντας. Δεν αξίζει τίποτα, γιατί πιστεύουν ότι το αίμα του νεαρού μασκοφόρου, που χύθηκε στην πλατεία Gaetano Alimonda της Γένοβα, λέκιασε απλά το οδόστρωμα…
Ίσως μάλλον αξίζει κάτι γι’ αυτούς. Ίσως πίστευαν ότι μπορεί να παραδειγματίσει, να τρομοκρατήσει τους υπόλοιπους σαν κι αυτόν ή ακόμη και όσους θα ήθελαν ή θέλουν να βαδίσουν στους ίδιους δρόμους…
Άλλο τόσο, όμως, δεν κοστίζει τίποτα και για εκείνες τις βδέλλες της αριστεράς, τους εκπροσώπους των κινημάτων. Όμως αυτοί ξέρουν να υποκρίνονται, ξέρουν να δακρύζουν, εκείνοι ξέρουν από πολιτική, μυρίζονται την «υπεραξία», ξέρουν να κεφαλοποιούν πολιτικά.
Είναι εκείνοι, πραγματικοί βρυκόλακες, που με επικήδειους και κροκοδείλια δάκρυα πουλάνε ακριβά την «θλίψη» τους στο πολιτικό χρηματιστήριο για εκείνον τον «αδικοχαμένο νεαρό ακτιβιστή». Λες και δεν είχαν υπογράψει προκαταβολικά την κτηνωδία των κατασταλτικών δυνάμεων, λες και δεν ήταν αυτοί που παζάρευαν, αλλά και συντόνιζαν με κάθε τρόπο πριν, κατά την διάρκεια και μετά, την καταστολή των εξεγερμένων στην Γένοβα.
Όσο για τον νεαρό μασκοφόρο που έπεσε μέσα σε μια λίμνη αίματος αυτόν τον τίμησαν συνεχίζοντας εκείνοι από τους χιλιάδες προβοκάτορες της προηγούμενης ημέρας παρέμειναν στην πόλη, για να συγκρουστούν και πάλι με τους καραμπινιέρους. Τον τίμησαν όλοι εκείνοι που έσφιξαν τα δόντια και σήκωσαν, μια ημέρα μετά, και πάλι οδοφράγματα επιτιθέμενοι με κάθε μέσο στις κατασταλτικές δυνάμεις.
Τα πολιτικά μνημόσυνα οι αναρχικοί τα απεχθάνονται. Ας τα χαρίσουμε, λοιπόν, στους σ’ αυτούς που τα έχουν ανάγκη για να επιβιώσουν πολιτικά. Ας τα χαρίσουμε σ’ εκείνους που έχουν μάθει να γλείφουν τις κατουρημένες ποδιές της αριστεράς, που επιτέλους ήρθε στα «πράγματα»…
Ο Τζουλιάνι δεν εκπροσωπούσε καμμιά γενιά που έχασε ξαφνικά την αθωότητά της, δεν εκπροσωπούσε καν την στιγματισμένη από την ειρηνικούς κινηματίες «μειονότητα των βίαιων αμφισβητιών» ή εκείνο το περιβόητο μαύρο μπλοκ, που «περιφερόταν» αδέσποτο από σύνοδο σε σύνοδο, συμμετέχοντας στις περικυκλώσεις των συνεδριακών κέντρων, όπου βρίσκονταν συγκεντρωμένοι κάθε φορά οι δυνατοί ολόκληρου του πλανήτη για να σχεδιάσουν την «επόμενη ημέρα». Ήταν, όμως, και παραμένει αδελφός με εκείνους που δεν φοβήθηκαν τις σιδερόφρακτες κατασταλτικές δυνάμεις, με αυτούς που έβαλαν και βάζουν φωτιά πρώτα απ’ όλα στα ξερά κλαδιά της υποταγής, στις αναπαυτικές πολυθρόνες των κομματικών στελεχών, με όσους έφτυναν και φτύνουν τους ιστορικούς συμβιβασμούς, τις θεσούλες και την ασφάλεια ή το ακαταδίωκτο, που απλόχερα προσφέρει η κυβερνώσα αριστερά, φανερά ή μη, στους «δικούς» της ανθρώπους ή όσους όψιμα υποκλίνονται στην εξουσία της…
Η «επόμενη ημέρα» όμως είναι ήδη εδώ, με ανθρωποσφαγές, όπως αυτή στην Συρία, και σ’ ολόκληρη την «νέα Μέση Ανατολή», με εκατοντάδες ανθρώπους να ζουν σαν τα ποντίκια σε φαβέλες, εκατοντάδες εκατομμύρια εξαρτημένους από ναρκωτικά, άστεγους, ανθρώπους, γυναίκες και άντρες, που πουλιούνται και αγοράζονται, παιδιά σκλάβους ή πολεμιστές. Η «επόμενη ημέρα» είναι ήδη εδώ με τον παγκόσμιο χάρτη να αλλάζει συθέμελα για να παραμείνει ίδια η ουσία της κυριαρχικής επιβολής: ολοένα και μεγαλύτερη καθυπόταξη των ανθρωπίνων κοινωνιών και συνεχής πορεία προς τον ολοκληρωτικό έλεγχο.
Ο Τζουλιάνι δεν χάθηκε άδικα, το όνειρο ζωής μας δεν είναι χαμένη υπόθεση, ούτε αυταπάτη…
Γιατί, όπως λέει και μια ινδιάνικη παροιμία, «Πολλά μονοπάτια οδηγούν στο ίδιο μέρος»…
Συσπείρωση Αναρχικών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου