ΓΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Ο Κεν Λόουτς σκηνοθετεί την ταινία με τίτλο «Γη και ελευθερία». Στο σύγχρονο Λίβερπουλ, ο Ντέιβιντ Καρν πεθαίνει από καρδιακή προσβολή σε μεγάλη ηλικία. Η Κιμ, η εγγονή του βρίσκει στα πράγματα του, γράμματα, φωτογραφίες και αποκόμματα εφημερίδων από τον ισπανικό εμφύλιο και ένα κόκκινο δεμένο μαντήλι που περιέχει λίγο χώμα. Αρχίζει να διαβάζει τα γράμματα που έστελνε ο παππούς της στην τότε αρραβωνιαστικιά του Κίτι, το 1936... Η ταινία του Κεν Λόουτς, «Γη και Ελευθερία», μας εισάγει στο ταραχώδες πεδίο του ισπανικού εμφυλίου, όπου πρωταγωνιστεί ένας άνεργος Αγγλος που αφήνει πίσω τη μνηστή του για να πολεμήσει κατά του φασισμού. Η ταινία απέσπασε το βραβείο «Felix» ως καλύτερη ευρωπαϊκή ταινία το 1995. Παίζουν: Ιαν Χαρτ, Ροζάνα Παστόρ, Ιθιάρ Μπολαίν, Τομ Τζιλρόι, Μαρκ Μαρτίνεζ

Από την ταινιοθήκη  του Αλλαντίνου
http://vimeo.com/17190850

Πηγή kepparou.blogspot.com

«Το βαθύ τραγούδι» της Αραβικής Άνοιξης

Ο στρατός είναι στα πράγματα στην Αίγυπτο, ο «μπεναλισμός» δεν ξεριζώθηκε ακόμα από την Τυνισία και το παλαιό καθεστώς δολοφονεί πάντοτε στη Συρία και στην Υεμένη. Πρέπει παρόλα αυτά να μιλούμε για ήττα; Με αυτή την έννοια, ο Μάης του ΄68 είχε «ηττηθεί» ήδη από τον Ιούλιο

Του Ζαν-Κλωντ Γκυγεμπώ Τον περασμένο Φεβρουάριο στην πλατεία Ταχρίρ στο Κάιρο μοιράζονταν στους διαδηλωτές κάποια φυλλάδια. Ανυπόγραφα τις περισσότερες φορές και όχι ευθέως πολιτικού περιεχομένου. Αλλά ήταν κάτι καλύτερο από αυτό. Ήταν εκφράσεις της ίδιας της υπόγειας ψυχής του κινήματος. Ο συνάδελφός μου Ρομπέρ Σολέ, Αιγύπτιος στην καταγωγή, με βοήθησε να διαβάσω ορισμένα. Εκπληκτικά κείμενα! Ο ανώνυμος συγγραφέας ενός από αυτά διαβεβαιώνει ότι είδε μια γυναίκα με μακριά μαλλιά να καπνίζει δίπλα σε έναν γενειοφόρο που προσεύχονταν. Ένα άλλο φυλλάδιο αναφέρεται σε μια γυναίκα με χιτζάμπ, η οποία επιδένει το τραύμα ενός άνδρα που έχει βγει το παντελόνι του. Έναν γυμνό άνδρα! Και αλλού μιλούν για την περίπτωση ενός μουσουλμάνου γεμάτου μώλωπες από τα χτυπήματα. Μια χριστιανή του καθαγιάζει τις πληγές με καθαρό νερό. Κανένας δεν γνωρίζει αν αυτές οι σκηνές είναι υπαρκτές ή όχι. Και τούτο λίγη σημασία έχει. Αρκεί από μόνο του το φαντασιακό που αφήνουν να φανεί αυτές οι εικόνες, όπως και τα κείμενα στα μπλογκς. Έτσι πιεσμένοι όπως είμαστε για να αποκρυπτογραφήσουμε τις αμιγώς πολιτικές διαστάσεις του κινήματος, ξεχνάμε να εκτιμήσουμε ό,τι υπήρξε ένα γεγονός άλλης τάξης, μια διαφορετικής φύσης αλήθεια. Κατ’ αναλογία, μπορούμε να θυμηθούμε τα σιτουασιονιστικά συνθήματα που άνθισαν στον παρισινό Μάη: «Ας είμαστε ρεαλιστές, ας ζητάμε το αδύνατο», «Η πλαζ κάτω από το πεζοδρόμιο» κλπ. Επέζησαν πολύ περισσότερο από την «πολιτική», από το ναυάγιο του αριστερισμού και τη φλύαρη εξάντληση των γκρουπούσκουλων. Σαράντα χρόνια αργότερα, ακόμα μας θερμαίνει η ευφρόσυνη ευθυμία αυτών των λόγων. Όταν ο Πεγκύ έγραφε ότι «καθετί αρχίζει με μυστικισμό και τελειώνει με πολιτική» είχε μόνο κατά το ήμισυ δίκιο. Η ποιητική ώθηση μιας εξέγερσης επιβιώνει πάντοτε από τις λογής ήττες και εμπειρίες καταστολής. Οι σφαίρες των φρανκιστών που δολοφόνησαν τον Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα στις 19 Αυγούστου του ΄36 στη Γρενάδα, δεν μπόρεσαν ποτέ να κάνουν τα ποιήματά του να σιγήσουν. Ιδίως αυτό τον στίχο του Λόρκα που, μιλώντας για την πολιτική, συνιστά στους ποιητές να «βουτήξουν μέχρι τη ζώνη στον πηλό για να βοηθήσουν κείνους που αναζητούν τους κρίνους». Τα φυλλάδια-κρίνοι που μοιράστηκαν χτες στην Τυνισία ή στο Κάιρο και σκορπίζονται ακόμα από την Μπενγκάζι στην Δαμασκό περνώντας από την Σαναά της Υεμένης, θα έχουν την ίδια γονιμοποιό σημασία με το Canto Jondo, το βαθύ τραγούδι του Λόρκα. Κατοικούν εφεξής τη συνείδηση του κόσμου και μας απαγορεύουν να μιλούμε για ήττα ή για «ελεγχόμενη κατάσταση», όπως γίνεται ήδη λόγος στα μήντια. Φυσικά, ο στρατός είναι στα πράγματα στην Αίγυπτο, ο «μπεναλισμός» δεν ξεριζώθηκε ακόμα από την Τυνισία και το παλαιό καθεστώς δολοφονεί πάντοτε στη Συρία και στην Υεμένη. Πρέπει παρόλα αυτά να μιλούμε για ήττα; Με αυτή την έννοια, ο Μάης του ΄68 είχε «ηττηθεί» ήδη από τον Ιούλιο, αφού η Δεξιά επέστρεψε με δύναμη στην εξουσία και ύστερα από δυό χρόνια η Γαλλία έγινε ευσεβώς χώρα του Πομπιντού. Αλλά με έναν τρόπο  η αλληλέγγυα, ηρωική και ανανεωτική ορμή της νεολαίας του Μαχρέμπ και της Μέσης Ανατολής έχει ήδη κερδίσει. Τηλεγράφησε σε όλο τον κόσμο ένα μήνυμα αξιοπρέπειας (alkarâma) και αδελφοσύνης (akhouyat). Αν θέλουμε την κατάλληλη σύγκριση, πρέπει να ανατρέξουμε στην «Άνοιξη των λαών» του 1848. Το ΄48 επίσης μεταμόρφωσε όλη την Ευρώπη πριν θεωρηθεί και αυτό στον καιρό του μια «ήττα». Στη Γαλλία, το λαϊκό κίνημα του 1848 ανέτρεψε την ιουλιανή Μοναρχία και κατέκτησε αλλαγές τόσο σημαντικές, όπως η κατάργηση της δουλείας. Κατέληξε ωστόσο πολύ γρήγορα στην δολοφονική εκδίκηση των «κατεχόντων» και του κόμματος της τάξης πριν κυοφορήσει τελικά ...τη δεύτερη Αυτοκρατορία. Η Δημοκρατία του λαού δεν μπόρεσε να διαρκέσει παρά μόνο μια πολύ σύντομη Άνοιξη. Πολιτική καταστροφή λοιπόν, αλλά ασφαλώς όχι ιστορικό ναυάγιο. Διότι είναι μετά το 1848, και χάρη στην εξέγερση την οποία ύμνησε ο Λαμαρτίνος, που η λέξη «αδελφότητα» προστέθηκε – μετά την «ελευθερία» και την «ισότητα»- στο ρεπουμπλικανικό μας έμβλημα. Ύστερα από ενάμιση αιώνα το σύνθημα διακοσμεί ακόμα τα δημαρχεία μας και ο καθένας μπορεί να το επικαλείται. Το «βαθύ τραγούδι» του αραβικού κόσμου, και αυτό επίσης, δεν θα λησμονηθεί σύντομα. Πηγή: Nouvel Observateur, τ.2424, 21/27 Απριλίου Επιμέλεια: Ν. Σεβ.

Ο Νίκος Πουλαντζάς για τη δικτατορία

Ο Άγγελος Ελεφάντης για την «Κρίση των Δικατοριών» του Νίκου Πουλαντζά

Του Άγγελου Ελεφάντη Τόσα άρθρα, βιβλία, χρονικά και κομματικά κείμενα κυκλοφόρησαν για το θέμα της δικτατορίας, και συνέδρια έγιναν επιστημονικά, κι ωστόσο, στο μικρό αυτό βιβλιαράκι του Νίκου Πουλαντζά, με τις διεισδυτικότατες αναλύσεις του, το ρωμέικο δεν έδωσε τη σημασία που του άξιζε. Κι όμως άξιζε, και άξιζε πολύ. Διότι η Κρίση των Δικτατοριών ήταν (και είναι) σημαντικό έργο που αν το προσέχαμε θα συνέβαλε στην ιστορική μας αυτογνωσία και την κατανόηση των διαδικασιών που έφεραν την «επάρατο» στην εξουσία, τον Απρίλη του 1967, με τις καταστροφικές για τον τόπο συνέπειες. Δεν το προσέξαμε, δυστυχώς, ούτε η ανανεωτική Αριστερά, παρόλο που ο Πουλαντζάς μέλος του ΚΚΕ εσωτερικού έγραφε από τη σκοπιά της ανανέωσης και ως μαρξιστής που ήταν. Ο αναγνώστης μπορεί να διαβάσει το βιβλίο του Νίκου Πουλαντζά με ωφέλεια και να αναγνωρίσει μόνος του την αξία του. Παρά ταύτα λίγα λόγια είναι απαραίτητα. α) Ο Νίκος Πουλαντζάς αντιμετωπίζει τη δικτατορία ως ειδική μορφή Κράτους Εκτάκτου Ανάγκης θεωρώντας την, τυπολογικά, ως μορφή στρατιωτικής δικτατορίας. Οδηγείται στο συμπέρασμα περί του στρατιωτικού χαρακτήρα της δικτατορίας καθ’όσον η κύρια πολιτική της δύναμη ήταν στρατιωτικοί που χρησιμοποίησαν το σύνολο του Σώματος των Ελλήνων Αξιωματικών τόσο για την επιβολή της δικτατορίας όσο και για την άσκηση της εξουσίας επί επτά συναπτά έτη. Βέβαια, οι στρατιωτικοί δεν έδρασαν μόνοι τους αλλά δέχτηκαν σοβαρή επικουρία και από άλλες πολιτικές δυνάμεις, ο πυρήνας όμως της εξουσίας τους ήταν στρατιωτικός. β) Το καθεστώς αυτό ήταν προϊόν μιας βαθύτατης πολιτικής κρίσης, όπως κάθε μορφή Κράτους Εκτάκτου Ανάγκης, που προσέβαλε τον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό και το πολιτικό του σύστημα, παρά την ήττα της Δεξιάς στις εκλογές του 1963 και 1964 (Ιουλιανά, αποστασίες, κυβερνητική αστάθεια, ακατασίγαστες λαϊκές κινητοποιήσεις, ματαίωση των εκλογών την άνοιξη του 1967). Η κρίση αυτή έδειξε ότι το πολιτικό σύστημα δεν μπορούσε να αναπαραχθεί «φυσιολογικά» ως κοινοβουλευτική δημοκρατία στην οποία μάλιστα η μόνιμη μετεμφυλιοπολεμική δικτατόρευση είχε φτάσει στα όριά της. γ) Η στρατιωτική δικτατορία, κατά τον Πουλαντζά, ως ειδική μορφή Κράτους Εκτάκτου Ανάγκης, δεν ήταν φασισμός. Και τούτο διότι η Χούντα δεν ήταν κόμμα φασιστικό, όπως το ναζιστικό στη Γερμανία και το φασιστικό στην Ιταλία κατά τον μεσοπόλεμο. Δεν είχε οργανώσει μάζες σε προσίδιους, φασιστικού τύπου, μηχανισμούς, δεν είχε δράσει ιδεολογικά και πολιτικά πριν την άνοδο των στρατιωτικών στην εξουσία ούτε κατά τη διάρκεια της επταετίας. Έτσι, δεν είχε πετύχει τον εκφασισμό των κρατικών μηχανισμών, των συνδικάτων, των αντιπροσωπευτικών σωμάτων, μηδέ της αστικής μονοπωλιακής τάξεως εξαιρουμένης. Όπως ο ίδιος δείχνει στο έργο του Φασισμός και Δικτατορία, που είχε προηγηθεί (1970), ο φασισμός είναι μια ιδιότυπη μορφή Κράτους Εκτάκτου Ανάγκης, που δεν πρέπει να συγχέεται ούτε με τις μορφές στρατιωτικών δικτατοριών ούτε με τις αυταρχικές μορφές του κράτους του μονοπωλιακού καπιταλισμού. Δεν είναι όλες οι δικτατορίες φασισμός· ο «παναφασισμός» ήταν ιδέα ξένη στον Πουλαντζά. Οι πολιτικές συνέπειες της θέσης αυτής ήταν σημαντικές, μολονότι ούτε τα κόμματα της Αριστεράς είχαν υιοθετήσει τις απόψεις του και τα οποία παρέμειναν στην τριτοδιεθνίστικης προέλευσης, άποψη περί του φασιστικού χαρακτήρα της δικτατορίας. δ) Ο Πουλαντζάς εστιάζει την προσοχή του όχι μόνο στην περίπτωση της Ελλάδας, αλλά ξανοίγεται στον ευρωπαϊκό χώρο, περιλαμβάνοντας στην ίδια τυπολογία της στρατιωτικής δικτατορίας την περίπτωση της Ισπανίας και της Πορτογαλίας. Οι διαφορές ορατές αλλά και οι ομοιότητες διδακτικές. ε) Με τη μελέτη του αυτή ο Πουλαντζάς δείχνει το πλέγμα εξαρτήσεων μεταξύ Χούντας και Παλατιού, Χούντας και αμερικανικού ιμπεριαλισμού, Χούντας και αστικών κομμάτων. Συνάμα επισημαίνει πως η αρχική ανοχή προς το δικτατορικό καθεστώς της ενδογενούς αστικής τάξης, όπως την ονομάζει, μεταστρέφεται σε ανοιχτή αντίθεση περί το 1972-73 καθώς αυτή και οι συναρτημένες σ’αυτήν αστικές πολιτικές δυνάμεις προσανατολίζονται πλέον προς την ΕΟΚ. στ) Δείχνει επίσης τη σχέση του καθεστώτος με τις λαϊκές τάξεις και τα στρώματα που σε καμιά περίπτωση δεν κατάφερε να προσεταιριστεί. Ωστόσο, τονίζει ο Πουλαντζάς, οι λαϊκοί αγώνες έδρασαν «εξ αποστάσεως», δεν έπληξαν άμεσα τη δικτατορία. Γι’αυτό και η έξοδος από τη δικτατορία έγινε από τη δεξιά πόρτα. ζ) Τέλος, λέγει ο Πουλαντζάς, ο συγκεκριμένος πολιτικός μηχανισμός που επέφερε την καταστροφή του πολιτικού πυρήνα του καθεστώτος, ήταν το κατά του Μακαρίου πραξικόπημα στην Κύπρο, με συνέπεια τη διάσπαση του Στρατού στην Κύπρο και την Ελλάδα και την απειλή ελληνοτουρκικού πολέμου. Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που ο Νίκος Πουλαντζάς αναδείχθηκε σε μια από τις σημαντικότερες μορφές θεωρητικών του «αριστερού ευρωκομμουνισμού». [Όμως] οι πολλοί, αν κάτι έχουν ακούσει γι’αυτόν είναι ότι αυτοκτόνησε και, γενικώς, τον εκλαμβάνουν σαν κάποιον που λάμπρυνε το όνομα της Ελλάδας στο εξωτερικό. Ελπιζουμε ότι η έκδοση της Κρίσης των Δικτατοριών που κυκλοφορεί μαζί με την επανέκδοση του Φασισμός και Δικτατορία θα συμβάλουν στην επικαιροποίηση της προσωπικότητας και του έργου του Νίκου Πουλαντζά. Το επίμετρο συνοδεύει την τελευταία έκδοση του έργου που επιμελήθηκαν το Ινστιτοτο Νίκος Πουλαντζάς και οι εκδόσεις Θεμέλιο (2006)

Σκότωσαν στη Γάζα το γνωστό ιταλό ακτιβιστή Βιτόριο Αριγκόνι

Λίγες ώρες νωρίτερα σε ένα βίντεο που στάλθηκε από το The Voice of Gaza, εμφανιζόταν ο Βιτόριο με δεμένα χέρια και μάτια, εμφανώς χτυπημένος στη δεξιά πλευρά του προσώπου. Οι απαγωγείς ανήκουν στην ταξιαρχία Mohamed Bin Moslama, μια από τις πολλές σαλαφιτικές ομάδες που αντιπαθούν τη Χαμάς και αδιαφορούν για το παλαιστινιακό ζήτημα

Ακραίοι ισλαμιστές σαλαφίτες απήγαγαν χθες τον γνωστό ακτιβιστή για την υπόθεση της Παλαιστίνης Βιτόριο Αριγκόνι, που ανήκε στο International Solidarity Movement. Το πτώμα του βρέθηκε σε ένα διαμέρισμα στη Γάζα, έπειτα από επιχείρηση της Χαμάς. Κατά τη διάρκεια της επιχείρησης υπήρξαν τραυματισμοί και συλλήψεις. Λίγες ώρες νωρίτερα σε ένα βίντεο που στάλθηκε από το The Voice of Gaza, εμφανιζόταν ο Βιτόριο με δεμένα χέρια και μάτια, εμφανώς χτυπημένος στη δεξιά πλευρά του προσώπου. Οι απαγωγείς ανήκουν στην ταξιαρχία Mohamed Bin Moslama, μια από τις πολλές σαλαφιτικές ομάδες που αντιπαθούν τη Χαμάς και αδιαφορούν για το παλαιστινιακό ζήτημα. Ζητούσαν την απελευθέρωση του σεΐχη Αμπού Αλ Γουαλίντ Αλ Μακντίζι, που συνελήφθη πριν από ένα μήνα και κρατείται στη φυλακή από τη Χαμάς. Όμως, κάτι δεν πήγε καλά και ο Αριγκόνι δολοφονήθηκε πριν εκπνεύσουν οι 30 ώρες προθεσμίας που είχαν θέσει οι απαγωγείς. Ο Αριγκόνι είχε συμμετάσχει στην επιχείρηση του Στολίσκου Ελευθερίας και είχε γράψει πολλές ανταποκρίσεις για το «Μανιφέστο», καθώς και το βιβλίο “Restiamo umani”, που δημοσιεύτηκε το 2009 από το manifestolibri.  Το blog του είναι σημείο αναφοράς για όποιον θέλει να μάθει τι συμβαίνει στην Παλαιστίνη: guerrillaradio.iobloggo.com Επίσημες πηγές της κυβέρνησης στη Γάζα, τέλος, δήλωσαν ότι δεν υπάρχει καμία οργάνωση που να συνδέεται με την Αλ Κάιντα στη Γάζα, αλλά ότι πρόκειται, αντίθετα, για μια πραγματικότητα που δημιουργήθηκε από τις ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες για να καλλιεργήσουν τις εσωτερικές διαφορές στη Γάζα, χρησιμοποιώντας κάποιες τοπικές ομάδες, οι οποίες είναι πεπεισμένες ότι εκπροσωπούν το δίκτυο του Μπιν Λάντεν.

Video: Debtocracy, δηλαδή Χρεοκρατία

http://www.rednotebook.gr/index.php?id=2340

Αγρίνιο: Αστυνομικοί διέκοψαν πρόβα θεατρικής παράστασης λόγω συνθημάτων

Την παρέμβαση της αστυνομίας προκάλεσαν... συνθήματα που περιλαμβάνονται σε θεατρική παράσταση που ανεβάζουν φοιτητές στο Αγρίνιο. Αστυνομικοί της Ομάδας Δίας εμφανίστηκαν στο χώρο όπου λάμβανε χώρα πρόβα του έργου για να ζητήσουν το λόγο που στο έργο ακούγεται το σύνθημα «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι».

Συγκεκριμένα, γύρω στις 02:00 τα ξημερώματα της Δευτέρας και ενώ η θεατρική ομάδα των φοιτητών έκανε πρόβες στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Αγρινίου, 4 αστυνομικοί της Ομάδας Δίας εμφανίστηκαν στην πόρτα του θεάτρου, διαμαρτυρόμενοι για τα όσα είχαν ακούσει ενώ βρίσκονταν έξω από το θέατρο. Σκηνή του έργου του Ντάριο Φο «Η μεγάλη παντομίμα», πάνω στην οποία εργάζονταν λίγο νωρίτερα, περιγράφει πορεία φοιτητών που συγκρούεται με την αστυνομία. Στο σενάριο περιλαμβάνεται και το σύνθημα «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι».
Αρχικά, οι αστυνομικοί υποστήριξαν πως πήγαν για να δουν αν είναι καλά το θέατρο γιατί, ενώ η ώρα ήταν περασμένη, είδαν φώτα και άκουσαν φασαρία. Όταν οι συντελεστές του έργου τους εξήγησαν πως όλα είναι εντάξει και πως πρόκειται για θεατρική ομάδα που κάνει πρόβα, άρχισαν να ζητούν το λόγο για τις κατηγορίες εναντίον τους. Ζήτησαν μάλιστα από τους συντελεστές του έργου να εγκαταλείψουν το χώρο. Ακολουθείσαι ένταση, με την σκηνοθέτιδα του έργου Φρύνη Θετάκη και τους φοιτητές να ζητούν την αποχώρηση των αστυνομικών. Χρειάστηκε η παρέμβαση υπεύθυνου του θεάτρου, για να απομακρυνθούν τελικά οι αστυνομικοί και να συνεχιστεί η πρόβα.
Η απάντηση της Αστυνομικής Διεύθυνσης στην ιστοσελίδα agrinionews σχετικά με το περιστατικό ήταν πως το προχωρημένο της ώρας σε συνδυασμό με τα επεισόδια των οπαδών νωρίτερα στην πόλη, ώθησε τις αστυνομικές δυνάμεις που βρίσκονταν πέριξ του θεάτρου να σπεύσουν εγκαίρως στο χώρο και αφού διαπίστωσαν ότι επρόκειτο για πρόβα αποχώρησαν. Από την πλευρά του, το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. έκανε λόγο για «μια παρεξήγηση» που δεν επιθυμεί να έχει συνέχεια.
Οι συντελεστές του έργου πάντως τονίζουν πως ελπίζουν να πρόκειται για ένα μεμονωμένο περιστατικό, το οποίο δεν θα επαναληφθεί και πως η παράσταση θα ανέβει κανονικά στις προγραμματισμένες ημερομηνίες (13-16 Μαΐου). Όπως σημειώνουν πρόκειται για μια πολιτική σάτιρα, αρκετά καυστική και σύγχρονη, που μιλά μεταξύ άλλων για τον αυτοματισμό και την υποδούλωση του ανθρώπου στις μηχανές, την εκμετάλλευση και την παραπληροφόρηση από τα ΜΜΕ και από κάθε μορφή εξουσίας. Κεντρικό μήνυμα του έργου είναι: «Κάνε τη δική σου επανάσταση. Μην ακολουθείς κανέναν».

Μήνυμα αλληλεγγύης από τους εκπαιδευτικούς της Ιταλίας

Είναι καθήκον μας να αποκρούσουμε αυτές τις πολιτικές και να υπερασπιστούμε την δημόσια εκπαίδευση για όλους σ’ ολόκληρη την Ευρώπη

Προς το Υπουργείο Παιδείας της ελληνικής κυβέρνησης Εμείς, τα μέλη της Συνομοσπονδίας Εκπαιδευτικών Ιταλίας: Υποστηρίζουμε τον αγώνα των ελληνικών συνδικάτων ενάντια στις συγχωνεύσεις 1933 σχολείων, πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, οι οποίες αποφασίστηκαν χωρίς να υπάρξει μια έστω στοιχειώδης μορφή διαλόγου με την εκπαιδευτική κοινότητα και την ελληνική κοινωνία. Η απόφαση αυτή, η οποία έχει ως συνέπεια το κλείσιμο 1056 δημοτικών και 205 γυμνασίων και λυκείων, συνιστά βαρύ πλήγμα στη δημόσια εκπαίδευση. Αυτό θα οδηγήσει σε δραματική πτώση της ποιότητας της εκπαιδευτικής διαδικασίας και στην απώλεια 3000 εκπαιδευτικών θέσεων. Η δημόσια, δωρεάν και ποιοτική εκπαίδευση δεν είναι ζήτημα λογιστικό το οποίο αφορά την γραφειοκρατία των υπουργείων: Είναι ένα από τα θεμελιώδη δικαιώματα των παιδιών σε όλο τον κόσμο, και πρέπει να αντιμετωπίζεται στην έγνοια για το κοινό καλό και τις προοπτικές των νέων ανθρώπων. Στην Ιταλία αγωνιζόμαστε ενάντια στις ίδιες πολιτικές λιτότητας που εφαρμόζει η κυβέρνηση, συνεπώς έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε πως οι αγώνες που διεξάγονται στην Ελλάδα και στην Ιταλία είναι κοινοί: χρέος μας είναι η δημιουργία ενός ισχυρού κινήματος σ’ ολόκληρη την Ευρώπη, το οποίο θα αντιπαλέψει αποτελεσματικά τις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Καλούμε τα Υπουργεία Παιδείας και τις κυβερνήσεις να αρνηθούν την επιβολή των πολιτικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ, να προασπίσουν το δημοκρατικό δικαίωμα για την ανεξαρτησία λήψης πολιτικών αποφάσεων και να δράσουν σεβόμενοι την εντολή των λαών τους. Οι αποφάσεις που λαμβάνουν πρέπει να σέβονται τον καθένα και ιδίως τους πιο αδύναμους. Προς όλα τα Συνδικάτα, κινήματα και τους πολίτες της Ευρώπης Εμείς, τα μέλη της Συνομοσπονδίας Εκπαιδευτικών Ιταλίας, εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στους καθηγητές, μαθητές και εργαζόμενους στην Ελλάδα: Η κυβέρνηση της Ελλάδας, ακολουθώντας πιστά τις κατευθυντήριες πολιτικές τις Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ, έχει περικόψει μισθούς και συντάξεις, έχει αυξήσει τα όρια συνταξιοδότησης και έχει διαλύσει το κράτος πρόνοιας. Οι πολιτικές αυτές έχουν ως συνέπεια την χειροτέρευση των εργασιακών συνθηκών των εκπαιδευτικών, τη συγχώνευση και το κλείσιμο πολλών εκπαιδευτικών μονάδων, την μείωση των κονδυλίων για την έρευνα, κλπ. Τα μέτρα αυτά στρώνουν το έδαφος για μια εκπαίδευση πλήρως υποταγμένη στη λογική της αγοράς και των επιχειρήσεων. Οι πολιτικές αυτές εφαρμόζονται σ’ ολόκληρη την Ευρώπη. Ο αγώνας των Ελλήνων εργαζομένων είναι και δικός μας αγώνας! Ο συντονισμός των δράσεων μας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο είναι αναγκαίος. Όλα τα κινήματα που σχετίζονται με τη σχολική και πανεπιστημιακή εκπαίδευση και έρευνα, αλλά και οι ενώσεις των εκπαιδευτικών και των φοιτητών, οι σύλλογοι γονέων και οι σύλλογοι του διοικητικού προσωπικού που εργάζεται στην εκπαίδευση, και, γενικότερα όλες οι συλλογικότητες που δραστηριοποιούνται στο χώρο της εκπαίδευσης πρέπει να αναλάβουν το έργο του συντονισμού των κινητοποιήσεων και των αγώνων τους. Είναι καθήκον μας να αποκρούσουμε αυτές τις πολιτικές και να υπερασπιστούμε την δημόσια εκπαίδευση για όλους σ’ ολόκληρη την Ευρώπη.

Το πάρκο Ναυαρίνου έγινε δύο ετών

Δύο χρόνια συμπληρώθηκαν από την κατάληψη του χώρου που οριοθετείται από τις οδούς Χαριλάου Τρικούπη, Ναυαρίνου, Ζωοδόχου Πηγής και Διδότου, στην καρδιά των Εξαρχείων, από κατοίκους που απαίτησαν το πάρκινγκ να γίνει πάρκο! Και τελικά τα κατάφεραν, με αποτέλεσμα ο αυτοδιαχειριζόμενος χώρος να σφύζει σήμερα από ζωή.

Η Επιτροπή Πρωτοβουλίας Κατοίκων Εξαρχείων, που πρωτοστάτησε στη δημιουργία του πάρκινγκ-πάρκου κάνει λόγο για ένα «τόπο δημιουργίας, χειραφέτησης και αντίστασης, ανοιχτός σε δράσεις πολιτικές, πολιτιστικές, αντικαταναλωτικές κλπ. Φιλοδοξεί να είναι, ακόμα, ένας κήπος της γειτονιάς που φιλοξενώντας μέρος της κοινωνικής ζωής των κατοίκων της πέρα από λογικές κέρδους κι ιδιοκτησίας, λειτουργεί σαν τόπος παιχνιδιού και περιπάτου, συνεύρεσης και επικοινωνίας, άθλησης, δημιουργίας και προβληματισμού, καταργώντας τα στεγανά της διαφορετικής ηλικίας, καταγωγής, μορφωτικού επιπέδου, κοινωνικής και οικονομικής κατάστασης». Δύο είναι, ωστόσο, τα ζητούμενα που θέτουν οι υπεύθυνοι: η καθαριότητα του χώρου κι ο σεβασμός της ησυχίας των γειτόνων.
Το πάρκο Ναυαρίνου έχει φιλοξενήσει συχνά σειρά εκδηλώσεων, όπως για παράδειγμα δραστηριότητες για παιδιά που περιλάμβαναν θεατρικό παιχνίδι, face painting, εργαστήρι κεραμικής ή κουκλοθέατρο, ζωγραφική, ζογκλερικά, αλλά και εκδήλωση αλληλεγγύης προς την Κερατέα, με προβολή σχετικών ντοκιμαντέρ και ανοιχτή συζήτηση πάνω στο θέμα. Με αφορμή τα 2α γενέθλια, ένα πλούσιο πρόγραμμα εκδηλώσεων περίμενε όσους επισκέφτηκαν το πάρκο το τριήμερο 1, 2 και 3 Απριλίου.
Ο χώρος έχει απασχολήσει συχνά τη δημοσιότητα και λόγω των συλλήψεων που έχουν πραγματοποιηθεί εκεί από την αστυνομία, με τους υπεύθυνους διαχείρισης του πάρκου να κάνουν λόγο για προσπάθεια «στοχοποίησής του, καθώς συνεχίζει τα τελευταία δύο χρόνια να υπάρχει και να εξελίσσεται αποτελώντας πόλο κοινωνικοποίησης και συνδιαλλαγής πέρα από λογικές κέρδους και ιδιοκτησίας».

Η ιστορία του χώρου
Στο οικόπεδο που φιλοξενεί σήμερα το πάρκο Ναυαρίνου, χτισμένη από το 1907 μια διάσημη στην εποχή της κλινική, το «Γερουλάνειον Ίδρυμα», η μετέπειτα «Κλινική Σμπαρούνη» που το 1972 έπαψε να λειτουργεί και αγοράστηκε από το Τεχνικό Επιμελητήριο της Ελλάδας. Στη δεκαετία του ΄80 το 4όροφο κτίριο γκρεμίστηκε με σκοπό να χτιστεί στη θέση του μέγαρο που θα στέγαζε τα γραφεία του ΤΕΕ, σχέδιο που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Το 1990, το ΤΕΕ προσέφερε το οικόπεδο στο δήμο Αθηναίων για να γίνει πλατεία, ζητώντας να αποζημιωθεί με τίτλο μεταφοράς συντελεστή δόμησης σε ιδιοκτησία του στο Μαρούσι. Λόγω καθυστερήσεων και αλλαγής του πολεοδομικού κώδικα, η ανταλλαγή δεν υλοποιείται κι έτσι το οικόπεδο παρέμενε επί χρόνια, νοικιασμένο σαν πάρκινγκ.
Με τη λήξη της μίσθωσης του πάρκινγκ στο τέλος του 2008, το ΤΕΕ επανέφερε το θέμα οικοδόμησης του οικοπέδου. Η Επιτροπή Πρωτοβουλίας Κατοίκων Εξαρχείων, ωστόσο, ενημερώνει τη γειτονιά, κινητοποιείται και ζητάει άμεσα τη μετατροπή του οικοπέδου σε χώρο υψηλού πρασίνου. Στις 7 Μαρτίου 2009 μαζί με τη συλλογικότητα «Εμείς, Εδώ και Τώρα και για ΄Ολους Εμάς» οργανώνει εκδήλωση και προχωρά σε κατάληψη του χώρου, με αίτημα «το πάρκινγκ να γίνει πάρκο!». Εξαρχειώτες και αλληλέγγυοι σπάνε την άσφαλτο με κομπρεσέρ και κόφτες, φέρνουν φορτηγά με χώμα, φυτεύουν δέντρα και λουλούδια και το γιορτάζουν.

Κι άλλοι χώροι στα χέρια των πολιτών

Η διεκδίκηση ελεύθερων χώρων στην πόλη από τους ίδιους τους κατοίκους, ωστόσο, δεν σταματά στην περίπτωση του πάρκου Ναυαρίνου. Μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα:
«Βοτανικός Κήπος», Πετρούπολη

Στις 23 Οκτωβρίου του 2009, πολίτες της Πετρούπολης και των Δυτικών Προαστίων κατέλαβαν δύο εγκαταλελειμμένα δημοτικά κτίρια, που αποτελούν τον πρώην Βοτανικό Κήπο, με στόχο να του ξαναδώσουν ζωή. Ο Βοτανικός Κήπος ήταν έργο του ΥΠΕΧΩΔΕ το οποίο δεν σχεδιάστηκε σωστά, αφού χρησιμοποιήθηκε ως πρότυπο ο βοτανικός κήπος της Κοπεγχάγης χωρίς να ληφθούν υπόψη τις ελληνικές κλιματολογικές συνθήκες, με αποτέλεσμα να μην καταφέρει να λειτουργήσει ποτέ ως Βοτανικός Κήπος.
Τα κτίρια παρέμεναν εγκαταλελειμμένα επί 5 μήνες. Οι κάτοικοι αποφάσισαν να τα καταλάβουν, μετατρέποντάς τα σε ένα «χώρο πολιτισμικής δημιουργίας, οικολογικών – κοινωνικών δράσεων, ανοιχτό σε όλη την κοινωνία», όπως σημειώνουν χαρακτηριστικά. Αποκατέστησαν τις ζημιές, έβαλαν πόρτες, τζάμια και έβαψαν τον εσωτερικό χώρο. Παράλληλα, αξιοποίησαν το γυάλινο κτίριο, έπειτα από πρόταση βιοκαλλιεργητών. Ο Βοτανικός χώρος έχει ενταχθεί από την προηγούμενη χρονιά στην εναλλακτική κοινότητα «Πελίτι», η οποία έχει ως στόχο τη συλλογή, διατήρηση και διάδοση των ντόπιων ποικιλιών, την ανταλλαγή αγαθών και υπηρεσιών χωρίς τη μεσολάβηση του χρήματος και τη δημιουργία μιας εναλλακτικής κοινότητας με κύριο άξονα τη διατήρηση των ντόπιων ποικιλιών.

Δημοτική Αγορά Κυψέλης

Στις αρχές του 2005, οι κάτοικοι της Κυψέλης κατάφεραν να αποτρέψουν την κατεδάφιση του κτιρίου της Δημοτικής Αγοράς, όπως σχεδίαζε ο δήμος Αθηναίων. Τα σχέδια όριζαν τη δημιουργία ενός πολυώροφου κτιρίου που θα περιελάμβανε εμπορικό κέντρο, γραφεία και γκαράζ, συνολικού εμβαδού 1180 m2. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε όμως την κατεδάφιση ενός οικήματος με ιστορική σημασία. Οι κάτοικοι της περιοχής, μαζί με άλλους επιστημονικούς και κοινωνικούς φορείς, κινητοποιήθηκαν και πέτυχαν τη διάσωση του.
Με υπουργική απόφαση του 2005, το κτίριο της Δημοτικής Αγοράς χαρακτηρίστηκε διατηρητέο. Η απόφαση είχε αναφορές στην αρχιτεκτονική του αξία, καθώς αποτελεί χαρακτηριστικό κτίσμα του μοντέρνου κινήματος, που κατορθώνει να ενσωματώνει με επιτυχία ιστορικές αναφορές απ’ τον κλασικισμό, και στη σημασία του ως δείγματος της ιστορίας ενός τύπου εμπορίου που εξαφανίζει η σύγχρονη εμπορευματοποίηση. Το κτίριο κατασκευάστηκε το 1935 επί δημαρχίας Κ. Κοτζιά.
Το Δεκέμβριο του 2006, με τοπική πρωτοβουλία και με τη στήριξη της Ανοιχτής Πόλης, η Δημοτική Αγορά ξανάνοιξε και φιλοξένησε για ένα δεκαήμερο ποικίλες πολιτιστικές και κοινωνικές εκδηλώσεις. Από τότε έως και σήμερα η Πρωτοβουλία Κατοίκων για τη Δημοτική Αγορά Κυψέλης έχει αναλάβει την αυτοδιαχείριση του χώρου. Δημότες κάθε ηλικίας, αλλά και άτομα από άλλες περιοχές της Αθήνας συμμετέχουν εθελοντικά στη λειτουργία της αγοράς. Έργα συντήρησης και η καθαριότητα γίνονται από τους ίδιους. Η ανοιχτή συνέλευση, που συνεδριάζει κάθε μήνα, και ένα συντονιστικό όργανο ρυθμίζουν το πρόγραμμα των εκδηλώσεων που γίνονται. Εχει πραγματοποιηθεί μεγάλος αριθμός εκθέσεων για νέους φωτογράφους, γλυπτικής, ζωγραφικής, διαλέξεις, προβολές ταινιών αλλά και μουσικές εκδηλώσεις.

Πάρκο Κύπρου και Πατησίων

Λίγους μήνες πριν την επέμβαση κατοίκων των Εξαρχείων με στόχο τη μετατροπή του πάρκινγκ σε πάρκο, η απόφαση του δήμου Αθηναίων να αποστείλει συνεργεία συνοδευόμενα από δυνάμεις των ΜΑΤ με στόχο την κοπή των δέντρων του πάρκου Κύπρου και Πατησίων και την κατασκευή υπόγειου πάρκινγκ ξεσήκωσε έντονες αντιδράσεις. Κάτοικοι του 6ου δημοτικού διαμερίσματος και αλληλέγγυοι αντέδρασαν άμεσα, περιφρουρώντας το χώρο ώστε να αποτραπεί η έναρξη των εργασιών για την κατασκευή του πάρκινγκ και ξαναφτιάχνοντας το πάρκο, με στόχο τη δημιουργία ενός ελεύθερου χώρου στην περιοχή. Δεκάδες δέντρα ξαναφυτεύτηκαν στη θέση των ξεριζωμένων, η παιδική χαρά που υπήρχε στο χώρο ανακαινίστηκε, πλήθος εκδηλώσεων, συναυλιών, προβολών, δραστηριοτήτων για παιδιά, θεατρικών παραστάσεων και συζητήσεων για θέματα περιβάλλοντος αλλά και ευρύτερου κοινωνικού χαρακτήρα λαμβάνουν χώρα.
Πλατεία Α’ Νεκροταφείου, Μετς
Μια ιστορία που θυμίζει αρκετά εκείνη του Πάρκου Κύπρου και Πατησίων είναι οι πρόσφατες εξελίξεις στην πλατεία Α’ Νεκροταφείου στο Μετς. Ένα περίπου μήνα πριν, φορτηγά της εταιρείας ΑΚΤΩΡ Α.Ε. κατέφτασαν στην πλατεία προκειμένου να ξεκινήσουν τις εργασίες κατασκευής 4όροφου υπόγειου πάρκινγκ. Χρειάστηκε η παρέμβαση των κατοίκων της περιοχής και δημοτικών συμβούλων του δήμου Αθηναίων, που είχαν καλέσει για περιφρούρηση του χώρου έπειτα από σχετικές πληροφορίες, ώστε τα φορτηγά να απομακρυνθούν τελικά λίγες ώρες αργότερα.
Η πλατεία Α’ Νεκροταφείου διαθέτει συνολικά 114 δέντρα, ορισμένα από τα οποία αιωνόβια. Επιπλέον, το Α' Νεκροταφείο αποτελεί σημαντικό μνημείο, ενώ έχει άμεση σχέση με τη ζώνη ενοποίησης αρχαιολογικών χώρων της Αθήνας.

Το πρώτο ενωτικό βήμα της πορτογαλικής αριστεράς γίνεται γεγονός!

Η πρώτη συνάντηση Λούσα-Σόουζα θα γίνει την Παρασκευή, 8 Απριλίου, στο πορτογαλικό Κοινοβούλιο και ήδη οι μεγαλύτερες σε κυκλοφορία πορτογαλικές εφημερίδες (όπως η "Publico" και η "Diario de Noticias") έχουν αναδείξει την είδηση σε πρώτο θέμα!

Του Γιάννη Μπουρνούς Η Πολιτική Επιτροπή του Μπλόκο της Αριστεράς (Bloco de Esqerda) αποφάσισε ομόφωνα και απηύθυνε δημόσια πρόσκληση στο Πορτογαλικό Κομμουνιστικό Κόμμα (PCP) για την έναρξη διμερών συναντήσεων διαλόγου των δύο κομμάτων, με αφορμή την οικονομική και πολιτική κρίση στη χώρα, μετά την αποτυχία της μειοψηφικής κυβέρνησης Σόκρατες να περάσει το νέο πακέτο λιτότητας και την εν συνεχεία παραίτησή του από την πρωθυπουργία. Ταυτόχρονα, ο Φρανσίσκο Λούσα, επικεφαλής του Μπλόκο, προανήγγειλε ότι στο 7ο Τακτικό Συνέδριο του κόμματος, στις 7-8 Μαΐου, θα προτείνει προς το Σώμα την υιοθέτηση μιας στρατηγικής ενότητας της αριστεράς με βάση τον διάλογο με το Πορτογαλικό Κ.Κ., συνδικαλιστικές δυνάμεις, αλλά και διαφωνούντες σοσιαλιστές. Ο Φρανσίσκο Λούσα δήλωσε: "Ο δρόμος που ανοίγουμε είναι για την ανάπτυξη της ικανότητας σύγκλισης των διαφόρων τμημάτων της αριστεράς, αφού γνωρίζουμε ότι στο Κοινοβούλιο και στην κοινωνία έχουμε συναντηθεί, λόγω της εναντίωσής μας στην κρίση και την ύφεση, με το PCP, με συνδικαλιστές, με τους εργαζομένους και ανένταχτους κοινωνικούς ακτιβιστές, με πολλούς ανθρώπους που ψήφισαν το Σοσιαλιστικό Κόμμα (P.S.), αλλά δεν αποδέχονται σήμερα την πολιτική λιτότητας που εφαρμόζει". Πρόσθεσε δε ότι τάσσεται υπέρ μιας στρατηγικής που χτίζει όλες τις απαραίτητες γέφυρες μέσα από τον διάλογο, "έτσι ώστε να οικοδομήσουμε μια εναλλακτική λύση που μπορεί να κυβερνήσει και να οδηγήσει στην αλλαγή των κανόνων της σημερινής οικονομίας, που έχουν προκαλέσει την οικονομική καταστροφή". Με την ευκαιρία της συνάντησης με το PCP, ο Λούσα επεσήμανε ότι "στην καταπολέμηση των φιλελεύθερων μέτρων και την προστασία των μισθών και της απασχόλησης, το PCP και το Μπλόκο της Αριστεράς έχουν θέσεις που συγκλίνουν μεταξύ τους". Σε απάντηση των δηλώσεων Λούσα, ο γενικός γραμματέας του PCP, Ζερόνιμο ντε Σόουζα, δήλωσε την Κυριακή (3/4) ότι στις εκλογές της 5ης Ιουνίου το PCP παραμένει στον συνασπισμό που διατηρεί εδώ και χρόνια με το κόμμα των Πρασίνων (σ.σ: κόμμα-"σφραγίδα", συγκροτημένο στα πρότυπα του ελληνικού "Αγροτικού Κόμματος", που δεν είναι καν μέλος των Ευρωπαίων Πρασίνων). Παρ΄ όλα αυτά, σύμφωνα με τον Σόουζα, το PCP είναι πρόθυμο να συζητήσει μια μετεκλογική συμμαχία με το Μπλόκο της Αριστεράς: "Υπάρχουν πολλοί άνδρες και γυναίκες, πολλοί Πορτογάλοι που ανησυχούν για το μέλλον της χώρας και για την εξέλιξη των μισθών τους. Σε σχέση με το Μπλόκο της Αριστεράς, θα πρέπει να αποσαφηνίσει τους στόχους του. Αλλά εμείς δεν έχουμε καμία επιφύλαξη, όταν ξέρουμε ότι υπάρχουν Πορτογάλοι που ανησυχούν για την κατάσταση και είναι διατεθειμένοι να ενισχύσουν μια προσπάθεια για μια πατριωτική, αριστερή κυβέρνηση", δήλωσε ο γενικός γραμματέας των Κομμουνιστών, ο οποίος πρόσθεσε: "Η εφαρμογή των αναγκαίων πολιτικών για την επίλυση των εθνικών προβλημάτων απαιτεί τον σχηματισμό μιας αριστερής, πατριωτικής κυβέρνησης, που θα είναι σε θέση να εξασφαλίσει μια νέα φάση για τη ζωή της χώρας, που θα χαρακτηρίζεται από την ανάπτυξη, τη δικαιοσύνη και την κοινωνική πρόοδο, μια κυβέρνηση, δηλαδή, για να σώσει τη χώρα και όχι μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας" (σ.σ: υπονοώντας τις υπάρχουσες προτάσεις κυρίαρχων πορτογαλικών και ευρωπαϊκών κύκλων για "μεγάλο συνασπισμό" μεταξύ των Σοσιαλιστών και των κεντροδεξιών Σοσιαλδημοκρατών). Οι δηλώσεις Σόουζα συνοδεύτηκαν από την αποδοχή της πρότασης του Μπλόκο για διμερή συνάντηση! Η πρώτη συνάντηση Λούσα-Σόουζα θα γίνει την Παρασκευή, 8 Απριλίου, στο πορτογαλικό Κοινοβούλιο και ήδη οι μεγαλύτερες σε κυκλοφορία πορτογαλικές εφημερίδες (όπως η "Publico" και η "Diario de Noticias") έχουν αναδείξει την είδηση σε πρώτο θέμα! Η σημαντική αυτή εξέλιξη για την πορτογαλική αριστερά μπορεί να θέσει νέους όρους στην πολιτική σκηνή της χώρας. Όχι γιατί κάποια από τις δύο πλευρές επιθυμεί να τη μετασχηματίσει σε μια πρόωρη και ακατέργαστη εκλογική συμμαχία, αλλά γιατί ανοίγει τον δρόμο, για πρώτη φορά μετά από πολλές δεκαετίες, για την έκφραση και την εδραίωση της ιδέας μιας αριστερής κυβέρνησης, μέσα από τη συζήτηση για την κρίση και την αναζήτηση κοινού πλαισίου προτάσεων, γεγονός που ενισχύει σημαντικά την αξιοπιστία τόσο του Μπλόκο της Αριστεράς όσο και του Πορτογαλικού Κ.Κ. στα μάτια των κοινωνικών στρωμάτων που πλήττονται σφοδρά από την ανεργία, την επισφάλεια και την παρατεταμένη λιτότητα. Αλλά και γιατί ανοίγει τον δρόμο για μια συγκροτημένη και διαρκή μετεκλογική συνεργασία των δύο κομμάτων, τόσο στη νέα πορτογαλική Βουλή, που θα κληθεί να εντάξει τη χώρα στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, όσο και στα συνδικάτα και τα κινήματα αντίστασης, που καλούνται, ενωτικά και μαζικά, να σταματήσουν την κοινωνική καταστροφή. Πηγή: Αυγή

Το ιταλικό ανταγωνιστικό κίνημα μετά το ’68, πέρα από τον «ιστορικό συμβιβασμό» και την αριστερή τρομοκρατία

Όπως το έθεσε κάποιος από τους διώκτες της, «η Αυτονομία ήταν ένα πραγματικό μωσαϊκό φτιαγμένο από χιλιάδες κομμάτια, μια πινακοθήκη κύκλων, ομάδων και κολεκτίβων δίχως κανενός είδους κεντρική οργάνωση»

AUTONOMIA – απόψεις, αγώνες, μαρτυρίες των Ιταλών Αυτόνομων (1970 – 1980), Έκδοση της Λέσχης Κατασκόπων του 21ου Αιώνα, Ιούνης 2010 Η επόμενη μέρα του του “παγκόσμιου ’68″ βρίσκει την Ιταλία στο σταυροδρόμι μιας οικονομικής και πολιτικής κρίσης. Το ιταλικό κομμουνιστικό κόμμα βρίσκεται σε τροχιά συμβιβασμού με τους Χριστιανοδημοκράτες, η ακροδεξιά τρομοκρατία με την “Προβιά” της CIA επιχειρεί, με την αιματηρή “στρατηγική της έντασης”, να ανακόψει και να συκοφαντήσει τον νεανικό ριζοσπαστισμό και αυτά ενώ ο ιταλικός καπιταλισμός διανύει μια περίοδο βίαιης αναδιάρθρωσης, που συναντά εμπόδια από ένα ανερχόμενο εργατικό κίνημα χωρίς πολιτική εκπροσώπηση. Και η Αυτονομία; Όπως το έθεσε κάποιος από τους διώκτες της, “η Αυτονομία ήταν ένα πραγματικό μωσαϊκό φτιαγμένο από χιλιάδες κομμάτια, μια πινακοθήκη κύκλων, ομάδων και κολεκτίβων δίχως κανενός είδους κεντρική οργάνωση“. Προήλθε από τη διάσπαση της οργάνωσης Potere Operaio (Εργατική Εξουσία/ 1969-1974), μιας από τις βασικές οργανώσεις που συσπείρωναν τα απομεινάρια του φοιτητικού κινήματος του ’68, καθώς και τμήματα των εργατών που οργανώθηκαν στους αγώνες του 1969. Η οργάνωση είχε ισχυρή παρουσία στην Πάντοβα, στα εργοστάσια του Πόρτο Μαργκέρε και στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης. Με τη διάσπασή της, ένα τμήμα της πέρασε στο “ένοπλο κόμμα”, τις Ερυθρές Ταξιαρχίες, ενώ ένα άλλο πρωταγωνίστησε στους αυτόνομους αγώνες της περιόδου μέχρι τα τέλη του ’70 (απεργίες, καταλήψεις, κίνημα της “αυτομείωσης”, αντιπληροφόρηση), φτάνοντας στο απόγειό του με το “κίνημα του ’77″. Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ιταλίας (με το οποίο οι Αυτόνομοι συγκρούστηκαν κατ’επανάληψη) και οι ιταλικές αρχές δεν παραδέχτηκαν ποτέ τη διάσπαση της Potere Operaio και συνήθιζαν να ταυτίζουν τους Αυτόνομους με τις “Ταξιαρχίες”. Η στάση αυτή του ΚΚΙ, σε συνδυασμό με την κλιμάκωση της δράσης των “Ταξιαρχιών”, διευκόλυναν το ιταλικό κράτος να εντείνει την καταστολή, επαναφέροντας στο νομικό του οπλοστάσιο διατάξεις της φασιστικής περιόδου (βλ. Νόμο Ρεάλε του 1975, που επέτρεπε στους αστυνομικούς να πυροβολούν διαδηλωτές όταν έκριναν ότι απειλούνται). Με την απαγωγή και δολοφονία  από τις “Ταξιαρχίες” του Χριστοανοδημοκράτη ηγέτη Άλντο Μόρο, η σκλήρυνση του ιταλικού κατασταλτικού μηχανισμού κατέληξε σε ένα μπαράζ συλλήψεων ηγετών της Αυτονομίας, όπως ο καθηγητής Τόνι Νέγκρι. Οι διώξεις ξεκίνησαν τον Απρίλιο του ’79 και συνεχίστηκαν, παρά την εκκωφαντική απουσία ενοχοποιητικών στοιχείων. Η εξέλιξη αυτή προκάλεσε την παρέμβαση διανοουμένων από την Ιταλία και το εξωτερικό -οι Ντάριο Φο, Φελίξ Γκουαταρί, Ζιλ Ντελέζ και Γκυ Ντεμπόρ ήταν μερικοί μόνο από αυτούς.Έχοντας να αντιμετωπίσει, εκτός από τα εσωτερικά του προβλήματα, και την κρατική βία, το κίνημα μπήκε σε μια περίοδο κρίσης χωρίς επιστροφή. Στον απόηχο της ήττας της Αυτονομίας, το βιβλίο είναι μια συλλογή κειμένων που γράφτηκαν στη δεκαετία του ’70 (κυρίως) από Ιταλούς Αυτονομους και προέκυψε από μια πρωτοβουλία του αμερικανικού περιοδικού Semiotext(e), που το 1979 έστειλε στην Ιταλία τον Sylvere Lotringer, μέλος της σύνταξής του, για να συγκεντρώσει πρωτογενές υλικό. Το υλικό αυτό αποτέλεσε το τρίτο τεύχος του Semiotext(e), με τον τίτλο AUTONOMIA: post-political politics, και χάρη στη δουλειά της “Λέσχης”, από τον Ιούνιο είναι προσβάσιμο και στο ελληνικό κοινό.

3ο Αντι-τρομοκρατικό Φεστιβάλ, 8-9 Απρίλη, Πολυτεχνείο (αιθ. ΜΑΧ)

Πρόθεση των διοργανωτών του, της Πρωτοβουλίας ΄Δράση για την Ελευθερία΄, είναι το 3ο Αντιτρομοκρατικό Φεστιβάλ να αποτελέσει, εκτός από χώρο κατάθεσης συλλογικών εμπειριών αντίστασης και αλληλεγγύης από την Ευρώπη και τη Λατινική Αμερική, και μια ευκαιρία συζήτησης και προβληματισμού για τη συγκυρία.

Από την ψήφιση του πρώτου τρομονόμου το 2001 και τις συλλήψεις για την υπόθεση της 17Ν το καλοκαίρι του 2002, το κίνημα αλληλεγγύης αγωνίστηκε για την αναχαίτιση της τρομολαγνείας και της «εγκληματοποίησης» των ένοπλων οργανώσεων, για την κατάργηση των ειδικών δικών και των ειδικών συνθηκών κράτησης, για το ξεσκέπασμα σωρείας φρονηματικών διώξεων. Μπορεί να μην πέτυχε τη συνολική ανατροπή των σχεδιασμών, αποκάλυψε όμως σε πολλές περιπτώσεις τις μεθοδεύσεις των διωκτικών μηχανισμών, ανέδειξε τον πραγματικό χαρακτήρα των τρομονόμων και κατοχύρωσε σε ευρύτερα ακροατήρια τον πολιτικό χαρακτήρα των συγκεκριμένων διώξεων καθώς και την αναγνώριση της ιδιότητας του πολιτικού κρατούμενου. Το 3ο Αντιτρομοκρατικό Φεστιβάλ γίνεται σε μια εποχή διευρυμένων συλλήψεων αγωνιστών/ριών, πολιτικών διώξεων και κατακόρυφης αύξησης του αριθμού των πολιτικών κρατούμενων. Η αλληλεγγύη απέναντι στους πολιτικούς κρατούμενους είναι υποχρέωση όλων όσοι παλεύουν ενάντια στην υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, όλων όσοι κατανοούν ότι η σύγχρονη βαρβαρότητα στηρίζεται πάνω στην εξόντωση των αντιπάλων της. Πρόθεση των διοργανωτών του, της Πρωτοβουλίας ΄Δράση για την Ελευθερία΄, είναι το 3ο Αντιτρομοκρατικό Φεστιβάλ να αποτελέσει, εκτός από χώρο κατάθεσης συλλογικών εμπειριών αντίστασης και αλληλεγγύης από την Ευρώπη και τη Λατινική Αμερική, και μια ευκαιρία συζήτησης και προβληματισμού για τη συγκυρία. Η παρουσία και συμμετοχή ανθρώπων από διαφορετικές πολιτικές διαδρομές, αλλά με κοινή επιλογή και επιδίωξη η αλληλεγγύη να αποτελεί πάντα οργανική συνιστώσα του ευρύτερου ανατρεπτικού κινήματος, επιδιώκεται να συμβάλει σημαντικά στη διεύρυνση του κινήματος αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους. Το πρόγραμμα του Φεστιβάλ εδώ

Ούτε Καντάφι, ούτε βομβαρδισμοί

Η σωστή αντίδρασή μας στους «ανθρωπιστικούς» βομβαρδισμούς δεν μας απαλλάσσει από την υποχρέωση μέσα στο υπάρχον σκηνικό, να προτείνουμε λύσεις που να αποδεικνύουν ότι δεν «αδιαφορούμε» για τις σφαγές των αμάχων   Σίγουρα οι βομβαρδισμοί της Λιβύης από τις δυνάμεις της Δύσης δεν φέρνουν πιο κοντά τη νίκη της εξέγερσης του λιβυκού λαού και του μεγάλου στόχου της, που ήταν και είναι η ανατροπή του δικτατορικού καθεστώτος Καντάφι. Η εντολή του ψηφίσματος του ΟΗΕ είναι η σωτηρία των αμάχων και όχι η ανατροπή του καθεστώτος. Ακόμα πιο σίγουρα, όταν ο ουρανός βρέχει βόμβες μέρα-νύχτα,  αποκλείεται τα θύματα να είναι λιγότερα από όσα θα ήταν τα θύματα της καταστολής που πραγματοποιούσε, σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες, ή θα πραγματοποιούσε ο Καντάφι αν δεν υπήρχαν οι βομβαρδισμοί. Οι δυνάμεις της Δύσης που επεμβαίνουν για να «σώσουν» τους αμάχους και όχι για να ανατρέψουν το καθεστώς, θα μείνουν «εκ των πραγμάτων» η μόνη συγκροτημένη δύναμη που θα μπορεί να δώσει «λύσεις» στην μετα-Καντάφι εποχή (αν υπάρξει τέτοια σε όλη τη Λιβύη ή σε μέρος αυτής).  Κατέπληξε μάλιστα ο βαθμός ασυδοσίας των βομβαρδισμών, όπου όποιος ήθελε βομβάρδιζε ό,τι ήθελε, χωρίς συνεννόηση μεταξύ των επιχειρούντων. Όταν δε ο στρατιωτικός εκπρόσωπος των «προθύμων» ανακοίνωσε στις 23 Μαρτίου ότι ολοκληρώθηκε η καταστροφή όλου του αεροπορικού οπλοστασίου του καθεστώτος, το οποίο κατέστη έτσι ανίκανο να σηκώσει αεροπλάνα ή να βομβαρδίσει από αυτά, αναρωτηθήκαμε τι θα κάνουν τώρα οι «πρόθυμοι» για να σώσουν τους αμάχους. Γιατί το καθεστώς άρχισε την καταστολή ή τη σφαγή αμάχων μόνο όταν ξεσηκώθηκε η αντίσταση εναντίον του, και περισσότερο ακόμα όταν αυτή η αντίσταση πήρε ένοπλη μορφή. Το επίδικο λοιπόν είναι, στην ουσία, η αντίσταση και η εξέγερση. Αν τώρα οι «πρόθυμοι» ζητήσουν από όλα τα μέρη να αφοπλιστούν, θα μείνουν οι μόνοι ένοπλοι που θα κουλαντρίζουν τις εξελίξεις, όπως έχει γίνει και σε τόσες άλλες περιπτώσεις. Η αριστερά βρίσκεται στην τραγική θέση να μην μπορεί να βοηθήσει σε τέτοιες συνθήκες σύγκρουσης ζωής και θανάτου, για να μην πούμε ότι δεν υπήρξαν μαζικές κινητοποιήσεις υποστήριξης της εξέγερσης, πριν την απόφαση του ΟΗΕ, κάτι που σίγουρα αποτελεί τραγικό έλλειμμα. Η αριστερά, όμως, μπορεί και πρέπει να προτείνει λύσεις για διπλωματικές πιέσεις στο καθεστώς, και επίσης να θεωρεί θεμιτή την παροχή όπλων στους εξεγερμένους για να βοηθηθούν να ανατρέψουν το καθεστώς. Μπορεί επίσης να ζητήσει εμπάργκο αγοράς πετρελαίου για να το αποδυναμώσει οικονομικά, και άμεσα μάλιστα. Η σωστή αντίδρασή μας στους «ανθρωπιστικούς» βομβαρδισμούς δεν μας απαλλάσσει από την υποχρέωση μέσα στο υπάρχον σκηνικό, να προτείνουμε λύσεις που να αποδεικνύουν ότι δεν «αδιαφορούμε» για τις σφαγές των αμάχων, όπως μας κατηγορεί η κυρία Μπακογιάννη (η οποία, για να μην ξεχνιόμαστε, «δεν είδε» και «δεν άκουσε», ούτε για Παλαιστίνη, ούτε για Ιράκ, ούτε για Αφγανιστάν... Το τι εκπροσωπούν οι εξεγερμένοι και ιδιαίτερα η ηγεσία τους, είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα, το οποίο ως προοδευτικό κίνημα θα βρούμε μπροστά μας. Πρέπει από τώρα να προετοιμαζόμαστε για την απαραίτητη πολιτική στήριξη των τμημάτων των εξεγερμένων που αποσκοπούν στην κοινωνική δικαιοσύνη όπως αυτοί την αντιλαμβάνονται, αντί της αλλαγής φρουράς των μεγαλοστελεχών του Καντάφι, που ξαφνικά έγιναν αντικαθεστωτικοί. Μιχάλης Καστρινάκης, Βόλος. Σίσσυ Βωβού, Αθήνα. Γιάννης Παπαδημητρίου, Γιάννενα. Γιάννης Σδράνης, Γιάννενα, Σοφία Τσαουσίδου, Σκύρος. Δημήτρης Γκιβίσης, Σκύρος. Χρήστος Λάσκος, Θεσσαλονίκη. Δημοσθένης Παπαδάτος Αναγνωστόπουλος, Αθήνα. Παναγιώτης Βωβός, Αθήνα. Τόνια Τσίτσοβιτς, Αθήνα. Γιάννης Σαρρής, Αθήνα. Δημήτρης Λαβατσής, Χίος. Κατερίνα Αντωνίου, Γιάννενα.

Ένας αντάρτης παπάς, στο πλευρό των καταπιεσμένων, σε πλήρη αντίθεση με την εκκλησιαστική ιεραρχία…

Ακούγαμε τις προηγούμενες ημέρες από την Κερατέα τον παπά του χωριού να στέκεται στο πλευρό των κατοίκων και σκεφτήκαμε ότι έτσι θα έπρεπε να είναι ο κλήρος. Δεν είναι, εκτός από εξαιρέσεις. Συνήθως η εξουσία και ο κλήρος πάνε μαζί. Υπάρχουν όμως και εξαιρέσεις... σαν αυτή.

Στο βίντεο (10 Δεκέμβρη), μετά το τέλος της Θείας λειτουργίας, ο καθολικός ιερέας Andrea Gallo μαζί με τον Gino Paoli και τους πιστούς, μέσα στον «οίκο του Θεού» τραγουδούν το γνωστό Αντάρτικο ύμνο «Bella Ciao».

Κι όμως, ο ιερέας don Gallo, παρά τις...

 επαναλαμβανόμενες "ποινές" από τον πάπα, σε εξοργιστικό πνεύμα για τη δράση του υπέρ των καταπιεσμένων -από τη στήριξή του στους Ζαπατίστας, στους μετανάστες, τους Παλαιστίνιους- σε κάθε γωνιά του πλανήτη, παραμένει Αδέσποτος.

Να ‘χαμε κι εμείς τέτοιους παπάδες, ειδικά αυτές τις δύσκολες ώρες κατοχής από το ΔΝΤ… σαν αυτούς που πήραν τα όπλα και στρατεύτηκαν μαζί με τον Άρη για Λευτεριά, δημοκρατία, αξιοπρέπεια.

Πηγή kepparou

Ανοιχτή επιστολή για την απόλυσή μου από το Ρ/Σ ΣΚΑΪ 100.3

Αρνούμαι να αποδεχτώ την παράνομη, εκδικητική και πολιτικά υποκινούμενη απόλυσή μου

Του Άρη Χατζηστεφάνου To πρωί της 31ης Μαρτίου η διεύθυνση του Ρ/Σ ΣΚΑΪ 100.3 μου ανακοίνωσε την απόλυσή μου. Θεωρώ ότι πρόκειται για μια προσπάθεια πολιτικής φίμωσης καθώς οι πληροφορίες που παρουσίαζα στην εκπομπή δεν ταίριαζαν με τη φιλοκυβερνητική και φιλομνημονιακή γραμμή που επιχειρούσε να επιβάλλει η διεύθυνση. Η προσπάθεια περιθωριοποίησης της εκπομπής μου ξεκίνησε πριν από χρόνια με τη διακοπή του τηλεοπτικού Infowar. Συνεχίστηκε με τη διακοπή των δεύτερων μεταδόσεων της ραδιοφωνικής εκπομπής αλλά και τις συνεχείς ακυρώσεις της μετάδοσης τις Κυριακές – θυμίζω ότι στα πρώτα χρόνια σε περίπτωση εκδηλώσεων και δράσεων του σταθμού η εκπομπή απλώς άλλαζε ώρα.  Αρκετά ακόμη περιστατικά έδειχναν ποιο ήταν το πραγματικό «ενδιαφέρον» του σταθμού για τη δημοσιογραφική μου δουλειά: Το βράδυ της επιδρομής στον Στόλο της Ελευθερίας, όταν επιχείρησα να επικοινωνήσω με το σταθμό για να μεταδώσω την έναρξη της επίθεσης από τον ισραηλινό στόλο, ο σταθμός αρνήθηκε να με βγάλει στον αέρα για περίπου μία ώρα ώστε να μη διακοπεί η αναμετάδοση… ενός αγώνα μπάσκετ. Πολιτικά χαρακτηριστικά όμως είχε και η στοχοποίησή μου για το γεγονός ότι αρνήθηκα να υπογράψω την παράνομη ατομική σύμβαση εργασίας με μείωση αποδοχών κατά 10%. Οι εργαζόμενοι που αρνηθήκαμε να υπογράψουμε, ακολουθώντας και την προτροπή της ΕΣΗΕΑ, γνωρίζαμε ότι αργά ή γρήγορα θα ερχόταν η ώρα των εκδικητικών απολύσεων. Η απόφασή μας δεν αφορούσε τις οικονομικές μας αποδοχές αλλά την καταστρατήγηση των συλλογικών συμβάσεων. Δεν είναι τυχαίο ότι και οι δύο απολύσεις στο ραδιόφωνο αφορούν εργαζόμενους που δεν είχαν υπογράψει την παράνομη σύμβαση. Παρά το γεγονός βέβαια ότι η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση δέχθηκαν τότε τις ατομικές συμβάσεις, ο ιδιοκτήτης του σταθμού αθέτησε την προσωπική του υπόσχεση και συνεχίζει τις μαζικές απολύσεις.  Τις τελευταίες ώρες ο σταθμός επιχειρεί να με παρουσιάσει ως «οικονομικό βάρος» παρά το γεγονός ότι οι αποδοχές μου για το ραδιόφωνο παραμένουν στάσιμες από το 2006 και κυμαίνονταν στο επίπεδο της συλλογικής σύμβασης. Θυμίζω επίσης ότι σχεδόν το σύνολο των αποστολών που πραγματοποιούσα στο εξωτερικό για τις ανάγκες της εκπομπής γίνονταν με δικά μου έξοδα και εξοπλισμό και πως στο παρελθόν μού ανατέθηκε για ένα χρόνο η επιμέλεια όλων των εκπομπών για τα 20 χρόνια του ΣΚΑΪ χωρίς αμοιβή. Για όλους αυτούς τους λόγους αρνούμαι να αποδεχτώ την παράνομη, εκδικητική και πολιτικά υποκινούμενη απόλυσή μου. Η προσπάθεια πολιτικής φίμωσης της εκπομπής μου δεν θα περάσει. Οι συνάδελφοι με τη στήριξη και της ΕΣΗΕΑ προχωρούν σε απεργιακές κινητοποιήσεις απέναντι στις παράνομες και καταχρηστικές απολύσεις αλλά και το κλίμα φόβου που επιχειρεί να επιβάλλει η διεύθυνση του σταθμού. Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους ακροατές του σταθμού και στους συναδέλφους που βρέθηκαν με συγκινητικό τρόπο στο πλευρό μου από την πρώτη στιγμή. Σε αυτούς οφείλω και την πορεία μου στο χώρο της δημοσιογραφίας από την πρώτη ημέρα που συνεργάστηκα με το ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ το 1996. Με αξιοπρέπεια Αρης Χατζηστεφάνου Δημοσιογράφος

Τα ES-ES της Κερατέας.

«Πρωταπριλιάτικη προσφορά» των Οικολόγων στον Πάγκαλο

Ένα κουτί με σοκολατάκια, από το οποίο όμως έλειπαν όλα εκτός από ένα, απέστειλαν οι Οικολόγοι Πράσινοι στον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, Θεόδωρο Πάγκαλο. Το κουτί συνοδευόταν από ένα σημείωμα το οποίο έγραφε : «Μαζί τα φάγαμε». 

«Οι συνεργάτες του κ. αντιπροέδρου δεν εκτίμησαν τη χειρονομία και επέστρεψαν το κουτί ως απαράδεκτο. Προφανώς δε διαθέτουν ούτε το χιούμορ του προϊσταμένου τους, που έχασε έτσι και την ευκαιρία να γευθεί το τελευταίο σοκολατάκι», αναφέρουν σε ανακοίνωσή τους οι Οικολόγοι Πράσινοι.
«Για την ιστορία, τα υπόλοιπα γλυκά του κουτιού είχαν μοιραστεί προηγουμένως σε πρόσφυγες και περαστικούς στην Πλατεία Κουμουνδούρου, κοντά στα γραφεία των Οικολόγων Πράσινων», καταλήγει η ανακοίνωση.
Πηγή tvxs.gr

ΣΤΟ 22.9% ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ......

 

 

Συνεχίζεται η ραγδαία κατάρρευση των ποσοστών του δικομματισμού, σύμφωνα με την τριμηνιαία δημοσκόπηση της εταιρείας “Metron Analysis” που δόθηκε χθες στη δημοσιότητα. Παράλληλα, στους “κερδισμένους” συμπεριλαμβάνονται ο ΣΥΡΙΖΑ, οι Οικολόγοι και το ΛΑΟΣ, ενώ εκτός Βουλής εμφανίζονται η Δημοκρατική Αριστερά και η Δημοκρατική Συμμαχία της Ντ. Μπακογιάννη.

Η εν λόγω σφυγμομέτρηση καταγράφει άλλο ένα ιστορικό ναδίρ για το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ., αφού τα ποσοστά τους, αθροιζόμενα, μόλις που αγγίζουν το 43%, δηλαδή όσο μια αυτοδύναμη κυβέρνηση!


Συγκεκριμένα, στην πρόθεση ψήφου, το ΠΑΣΟΚ συγκεντρώνει το 22,9% των προτιμήσεων, έχοντας πέσει 3,2 ποσοστιαίες μονάδες σε σχέση με τη δημοσκόπηση του Ιανουαρίου, όπου είχε ποσοστό 26,1%.


Κάτω από το “ψυχολογικό” όριο του 20% καταγράφεται και η Ν.Δ., καθώς προτιμάται από το 19,8% των ερωτηθέντων, έχοντας πέσει 1,2 μονάδες (21% τον Ιανουάριο).

Με αναγωγή: το ΠΑΣΟΚ 33,6%, η Ν.Δ. 29,3%, το ΚΚΕ 10,6%, ο ΣΥΡΙΖΑ 5,8%, οι Οικολόγοι Πράσινοι 5,8%, η Δημοκρατική Αριστερά 1,6%, η Δημοκρατική Συμμαχία 2,9% και 1,3% άλλο κόμμα.

Μείωση των ποσοστών του καταγράφει και το ΚΚΕ, που προτιμάται από το 7,1% των ερωτηθέντων, ενώ πριν τρεις μήνες το ποσοστό του ήταν στο 8,7%. Κερδισμένο είναι το ΛΑΟΣ του Γ. Καρατζαφέρη, καθώς από 5,1% του Ιανουαρίου έχει αναρριχηθεί στο 6,8% στην πρόθεση ψήφου. Άνοδο σημειώνουν και τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ, που φτάνουν στο 3,9%, ενώ τον Ιανουάριο ήταν στο 3,3%.

Το όριο της εισόδου στη Βουλή περνούν και οι Οικολόγοι Πράσινοι, με 3,3%. Οι Οικολόγοι περιλαμβάνονται στους “κερδισμένους”, αφού στην προηγούμενη σφυγμομέτρηση της ίδιας εταιρείας εμφανίζονταν εκτός Βουλής με ποσοστό 2,8%.


Μειωμένα είναι τα ποσοστά των δύο νέων κομμάτων, της Δημοκρατικής Αριστεράς και της Δημοκρατικής Συμμαχίας. Το κόμμα του Φ. Κουβέλη βρίσκεται στο 1,1%, από 1,7% που κατέγραφε τον Ιανουάριο, ενώ πτωτικά κινήθηκε και το κόμμα της Ντ. Μπακογιάννη. Η Δημοκρατική Συμμαχία, συγκεκριμένα, προτιμήθηκε από το 2% των ερωτηθέντων, ενώ στην προηγούμενη μέτρηση είχε αποσπάσει το 2,6% των προτιμήσεων. Άλλωστε, το ποσοστό των πολιτών που δήλωναν τον Ιανουάριο ότι έχουν προσδοκίες από τα δύο νέα κόμματα ήταν 41% και στην τωρινή μέτρηση έχει μειωθεί αισθητά, αφού τώρα προσδοκίες έχει μόλις το 23% των ερωτηθέντων.

Αξίζει να σημειωθεί ότι αυξητικά είναι τα ποσοστά των αναποφάσιστων και της αδιευκρίνιστης ψήφου. Από 27% τον Ιανουάριο, ανέβηκε στο 32,5%. Σημειωτέον, επίσης, ότι στη σφυγμομέτρηση έχει συμπεριληφθεί η αποτίμηση των αποτελεσμάτων των δύο Συνόδων Κορυφής (11 και 25 Μαρτίου), αλλά και η συκοφαντική επίθεση στον ΣΥΡΙΖΑ από τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, Θ. Πάγκαλο. Το δείγμα της μέτρησης ξεπέρασε τους 2.500 ερωτηθέντες.

του Γιώργου Μελιγγώνη

από την Αυγή

Τα λόγια και η ψήφος

Στην περασμένη σύνοδο της ολομέλειας του Ευρωκοινοβουλίου, στο Στρασβούργο, ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ Μπ. Αγγουράκης, συνοδοιπορώντας με την ευρωβουλευτή της Ν.Δ. Ρόδη Κράτσα, καταψήφισε την έκθεση της Αννυς Ποδηματά -που κατά πλειοψηφία ενέκρινε το Ευρωκοινοβούλιο- για την επιβολή φορολογίας στις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές.

Πρόσφατα, ξεχώρισε πάλι, από τους 44 ευρωβουλευτές της Επιτροπής Περιφερειακής Ανάπτυξης του Ευρωκοινοβουλίου, μιας και ήταν ο μόνος που καταψήφισε την έκθεση του αντιπροέδρου της Επιτροπής, ευρωβουλευτή του ΠΑΣΟΚ Γ. Σταυρακάκη, για καλύτερο συντονισμό των χρηματοδοτικών ταμείων της Ε.Ε. Επιθυμεί, τελικά, ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ τη φορολόγηση του κεφαλαίου, που διατρανώνει το κόμμα του, ή όχι;

ΡΟΥ. ΝΙ 

 

Πηγή e-net.gr

Kako Synapantima Sano (Ooo)