Χιόνι κι αίμα: Η σφαγή των ινδιάνων Lakota στο Wounded Knee

Δεν γνώριζα τότε πόσα τελείωσαν. Όταν κοιτάζω τώρα απ’ αυτόν τον ψηλό λόφο του γήρατός μου, μπορώ ακόμη να δω τις σφαγμένες γυναίκες και παιδιά να κείτονται σωριασμένοι και διαμελισμένοι καθ’ όλο το μήκος τους στραβού βαράθρου τόσο ζωντανά, όσο τους είχα δει με τα νεανικά μου μάτια. Και μπορώ να δω πως κάτι άλλο πέθανε εκεί στην ματωμένη λάσπη και θάφτηκε στη χιονοθύελλα. Τ’ όνειρο των ανθρώπων μου πέθανε εκεί. Ήταν ένα όνειρο όμορφο… η ελπίδα της φυλής τσακίστηκε και διαμελίστηκε. Δεν υπάρχει σημείο αναφοράς πλέον και το ιερό δέντρο είναι νεκρό. 
Black Elk, σαμάνος των Oglala Lakota (1863-1950) 

Κορνήλιος Καστοριάδης: Οι διανοούμενοι και η ιστορία

 Παλαιά φιλοσοφική συνήθεια: Είμαι υποχρεωμένος να σταματήσω κατ’  αρχάς στους όρους με τούς όποιους τίθεται το πρόβλημα.

'Ιστορία. Μ’ αυτή τη λέξη δεν εννοώ μόνο την ιστορία πού έχει γίνει, αλλά και την ιστορία πού γίνεται, όπως και την ιστορία πού απομένει να γίνει.

Μοναξιά του αρθρογράφου μεγάλων αποστάσεων

Περνούν οι μέρες, περνούν τα άρθρα. Κείμενο πέφτει πάνω σε άλλο κείμενο, σκόνη πάνω σε άλλη σκόνη, λόγια που μοιράζονται σε γραμμές, σε παραγράφους, σε οθόνες. Πρόχειρες σκέψεις, σκέψεις μελετημένες, γραμμένες στη βιασύνη της διορίας, στον άπλετο χρόνο εκτός ωραρίου. Υποσημειώσεις και παρατηρήσεις στο οπισθόφυλλο της μέρας, της κάθε μέρας. Στην περιοδικότητα των περιοδικών, στο εφήμερο των εφημερίδων, ανάμεσα σε ένα κλικ που γεννά και ένα κλικ που σβήνει. Άρθρα πάντοτε φρέσκα, ένα βήμα πριν το φέρετρο της ταξινόμησης, το ρηχό τάφο του αρχείου.

Πού πάνε τα άρθρα όταν πεθαίνουν;

Ο μονοδιάστατος άνθρωπος

Πριν από πενήντα χρόνια, το 1964, εκδόθηκε στην Αμερική ένα από τα πιο πολυδιαβασμένα βιβλία του εικοστού αιώνα, ένα έργο που άσκησε μεγάλη επίδραση στα γεγονότα του καιρού του. Ήταν το βιβλίο του Χέρμπερτ Μαρκούζε «Ο μονοδιάστατος άνθρωπος» (ελληνική έκδοση: Παπαζήση, 1971), το οποίο αποτέλεσε μία από τις βασικές πηγές έμπνευσης των κινημάτων του 1968, που εκδηλώθηκαν τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ευρώπη. Η θέση του Μαρκούζε είναι μια θέση ολικής κριτικής και ριζικής αντίθεσης στην καπιταλιστική «κοινωνία της αφθονίας». Ο Μαρκούζε δανείζεται από τον Μπρετόν και τους σουρεαλιστές την έννοια της «Μεγάλης Άρνησης», για να ορίσει ταυτόχρονα την ατομική εξέγερση και αντίσταση στο κυρίαρχο σύστημα και την αναζήτηση οραμάτων ενός άλλου, ριζικά διαφορετικού κόσμου. Ο Μαρκούζε αναλύει τη βιομηχανική και τεχνολογική κοινωνία συνδυάζοντας δύο διαφορετικές θεωρητικές προσεγγίσεις: εκείνη του Μαρξ (που έβλεπε τον καπιταλισμό να αναπτύσσει την επιστήμη και την τεχνική για να τις θέσει εργαλειακά στην υπηρεσία της παραγωγής και του κέρδους) και εκείνη του δασκάλου του, του Χάιντεγκερ, που ερμήνευε τη νεωτερικότητα ως εποχή της τεχνικής.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ

Έχουμε απωθήσει δραστήρια κάθε συμμαχία με την αστική πολιτική, ακόμα και της πιο ριζοσπαστικής φύσεως. Καμώνονται, βλακωδώς και δυσφημιστικά, ότι έχουμε απαρνηθεί όλες αυτές τις Πολιτικές συνεργίες επειδή περνούμε αδιάφορα το μεγάλο ζήτημα της Ελευθερίας, και λαμβάνουμε υπόψη μονάχα την οικονομική ή υλική πλευρά του ζητήματος. Έχει δηλωθεί ότι, ως εκ τούτου, τοποθετούμε τους εαυτούς μας στις τάξεις της αντίδρασης. Ένας Γερμανός εκπρόσωπος στο Συνέδριο της Βασιλείας έδωσε κλασική έκφραση στην άποψη αυτή, όταν τόλμησε να δηλώσει ότι, όποιος ποτέ δεν αναγνώρισε, με τη Γερμανική Δημοκρατία των Σοσιαλιστών, «ότι η κατάκτηση των πολιτικών δικαιωμάτων (εξουσία) ήταν η προκαταρκτική συνθήκη της κοινωνικής χειραφέτησης,» ήταν, συνειδητά ή ασυνείδητα ένας σύμμαχος, των Καισάρων!

Πολυτεχνείο 13/11:γιατί πρέπει να τελειώνουμε με τα πτώματα του παρελθόντος

Ονειρώξεις ενός φοιτητικού κινήματος που ζέχνει πτωμαΐνη

Σήμερα (13/11) συνέβησαν πρωτοφανή πράματα, ακόμη και για τα δεδομένα του ελλαδικού σουρεαλισμού. Πρυτάνεις έκλεισαν πρυτανείες και σχολές, τις οχύρωσαν με ματ, ενώ ταυτόχρονα μπάτσοι έσπαγαν στο ξύλο κόσμο σε παγκάκια και σκάλες μετρό, επειδή τολμούσαν να ξεφωνήσουν μέσω τηλεφώνου λέξεις όπως «σύντροφος» ή «αναρχικός». Μ’ αφορμή αυτά καλείται πανεκπαιδευτική πορεία Προπύλαια. Υγιή αντανακλαστικά ως εδώ.

Λίγα λόγια για τον αναρχικό Νίκο Βέλμο

Ξένες σκέψεις, ξένες λέξεις, ξένα έργα, ξένα φερσίματα, να με τι παλεύει η ζωή του Έλληνα λογίου και καλλιτέχνη.
Καλύτερα, πολύ καλύτερα, ν’ ανήκει κανείς στον κύκλο των αποπατοκαθαριστών, παρά στον καλλιτεχνικό και λογογραφικό κύκλο των Ελλήνων. Εκείνα που λέει κι εκείνα που κάνει δεν λέγονται. Ό,τι κακό κι αν πει κανείς γι’ αυτόν, είναι λίγο. Όσο σκληρά κι αν του φερθεί, έχει δίκιο. Κύκλος που ζει για την εντύπωση, με ιδανικό του το χρήμα, που περιφρονεί τον αφανή και θαυμάζει τον τραπεζίτη, κύκλος που ’χει πάντοτε για γνώμη του τη γνώμη του άλλου, που μεταμελείται μέχρι θανάτου για τα έργα του, κύκλος που όλα τα πουλεί, όλα τα συμβιβάζει, μα και όλα τα εκμεταλλεύεται για τον εαυτό του.[…]  Νίκος Βέλμος, Λογίων και καλλιτεχνών το ανάγνωσμα

Ασφυξία για μια ανάσα ελευθερίας (Απεργία πείνας Ν. Ρωμανού)

Την περασμένη άνοιξη έδωσα πανελλήνιες εξετάσεις μέσα από τη φυλακή και πέρασα σε μια πανεπιστημιακή σχολή στην Αθήνα. Με βάση τους δικούς τους νόμους, λοιπόν, από τον Σεπτέμβρη δικαιούμαι να αρχίσω να παίρνω εκπαιδευτικές άδειες από τη φυλακή για να παρακολουθώ το πρόγραμμα της σχολής.

ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΝΑΡΞΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΠΕΙΝΑΣ

Ασφυξία για μια ανάσα ελευθερίας.

Ζίγκμουντ Μπάουμαν: Η εποχή μας είναι ξανά μια εποχή φόβων

Παράξενη αλλά τόσο κοινή και οικεία σε όλους μας είναι η ανακούφιση που νιώθουμε, και η αιφνίδια συρροή ενέργειας και θάρρους, όταν μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα ανησυχίας, αγωνίας, σκοτεινών προαισθημάτων, ημερών γεμάτων φόβο και άγρυπνων νυχτών, αντιμετωπίζουμε τελικά τον πραγματικό κίνδυνο: μια απειλή την οποία μπορούμε να δούμε και να αγγίξουμε. Ή ίσως αυτή η εμπειρία να μην είναι τόσο παράξενη όσο φαίνεται αν, επιτέλους, μαθαίνουμε τι κρυβόταν πίσω από αυτό το ασαφές αλλά πείσμον αίσθημα κάποιου πράγματος φρικτού και προορισμένου να συμβεί, που συνέχιζε να δηλητηριάζει τις μέρες κατά τις οποίες θα έπρεπε να χαιρόμαστε, για κάποιο λόγο όμως δεν μπορούσαμε – και που έκανε τις νύχτες μας άγρυπνες … Τώρα που γνωρίζουμε από που έρχεται το πλήγμα, γνωρίζουμε επίσης, αν μη τι άλλο, τι μπορούμε να κάνουμε για να το αποκρούσουμε – ή τουλάχιστον έχουμε μάθει πόσο περιορισμένη είναι η ικανότητά μας να βγούμε αλώβητοι και τι είδους απώλεια, ή βλάβη, ή πόνο, πρέπει να περιμένουμε.

Περί ψύχραιμων και θερμόαιμων

Οι κροκόδειλοι λουφάζουν στην όχθη, για να κάνουν ταμείο όταν έρθει η ώρα.

Η ψυχραιμία (αγγλιστί cold blood, γαλλιστί sang froid, ιταλιστί sangue fredo) σημαίνει, αναλόγως, το ψυχρό, το παγωμένο ή ακόμη και το παγερό, για να μην πούμε το κατεψυγμένο, αίμα που έχει κάποιος. Όταν το αίμα είναι απλώς ψυχρό, σαν αυτό που πρέπει να έχει ο τερματοφύλακας τη στιγμή του πέναλτι ώστε να «ψωνίσει» τον αντίπαλο, αυτός που το διαθέτει επαινείται ως ψύχραιμος. Όταν το αίμα πάει προς το παγερό, τότε μπορεί κάποιοι να θεωρήσουν τον κάτοχό του αδιάφορο, αναίσθητο και άλλα όχι πολύ τιμητικά, που αρχίζουν από το στερητικό άλφα. Εκτός κι αν ανήκει στην ευγενή συνομοταξία των ερπετών, φιδιών, σαυρών, κροκοδείλων κ.λπ., που, αν δεν με απατά η μνήμη μου, δεν έχουν ακριβώς ψυχρό αίμα, αλλά απλώς αλλάζουν θερμοκρασία -και πιθανώς φρονήματα και συμπεριφορά- ανάλογα με το περιβάλλον και ανεξαρτήτως συναισθημάτων.

Μεταφρασμένη συνέντευξη της DAF για Κομπάνι

Συνέντευξη με την Αναρχική Επαναστατική Δράση (DAF) στην εφημερίδα Meydan 

Εδώ και δύο χρόνια, στη Ροτζάβα του ανατολικού Κουρδιστάν, οικοδομούνται τα θεμέλια της κοινωνικής επανάστασης. Έχοντας αυτό κατά νου, είναι δύσκολο να αγνοήσουμε το γεγονός ότι η βάση της επίθεσης εναντίον του Κομπάνι είναι οι πολιτικές σκοπιμότητες του τουρκικού Κράτους και του διεθνούς καπιταλισμού. Οι Abdülmelik Yalcin and Merve Dilber από την Αναρχική Επαναστατική Δράση (Revolutionary Anarchist Action) βρέθηκαν στο Suruc στα σύνορα με το Κομπάνι, από τη πρώτη μέρα της αντίστασης εναντίον των προσπαθειών συσκότισης της επανάστασης του λαού, σε ένδειξη αλληλεγγύης με τους ανθρώπους της περιοχής. Μιλήσαμε μαζί τους για την αντίσταση του Κομπάνι και για την Επανάσταση στη Ροτζάβα.

Οθόνιες Ρωγμές

Κι ἄν δὲν μπορεῖς νὰ κάμεις τὴν ζωή σου ὅπως τὴν θέλεις,
τοῦτο προσπάθησε τουλάχιστον
ὅσο μπορεῖς: μὴν τὴν ἐξευτελίζεις
μὲς στὴν πολλὴ συνάφεια τοῦ κόσμου,
μὲς στὲς πολλές κινήσεις κι ὁμιλίες.

Μὴν τὴν ἐξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνὰ κ’ ἐκθέτοντάς την
στῶν σχέσεων καὶ τῶν συναναστροφῶν
τὴν καθημερινὴν ἀνοησία,
ὥς ποὺ νὰ γίνει σὰ μιὰ ξένη φορτική.
Κ. Π. Καβάφης, Όσο Μπορείς

Περιμένοντας στην ουρά

Την ώρα που «όλα γίνονται εύκολα και γρήγορα» με «ένα απλό κλικ», πολλοί ανάμεσά μας, σαν φαντάσματα, αλλά ζώντες ακόμη, περιμένουν. Δεν ξέρουν και πολλά, δεν μπορούν να πουν σχεδόν τίποτε, για να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, χρωστώντας παντού τη ζωή τους, υποφέροντας σε μια ουρά νοσοκομείου, εφορείας, γραφείου πρόνοιας, ενός οποιουδήποτε γραφείου που τους υπόσχεται, αλλά δεν τους δίνει τίποτε. Κατά πάσα πιθανότητα, όλοι αυτοί δε θα είναι σε θέση καν να διαβάσουν το κείμενο αυτό. Πιθανότατα να κρίνουν πως δεν το χρειάζονται κιόλας. Κι όμως, οι άλλοι, που μπορούν με εκείνο το κλικ να πληρώνουν «εύκολα και γρήγορα» τους λογαριασμούς τους και να πηγαίνουν διακοπές, ούτε που το φαντάζονται. Δεν το διανοούνται.

Lilith: Μια μικρή αναφορά στην πρωτόπλαστη εξεγερμένη

Τα εβραϊκά κείμενα μάς την γνωστοποιούν ως Lilith ή Lilit. Παρόμοια και η ονομασία που της αποδίδουν οι Ακκαδικές γραφές, μιας και στα ουκ ολίγα πήλινα πλακίδια τής εν λόγω γραφής, που ανευρέθηκαν στην Μεσοποταμία, αναφέρεται ως Lilitu. Στην πρώτη περίπτωση, το όνομά της ταυτίζεται με την «αιώνια νύχτα», ενώ στην δεύτερη με το «πνεύμα» εν γένει. Αναφορές στο μυθολογικό πρόσωπο της Lilith παρουσιάζονται γίνονται στα Χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας (Qumran) και την Βίβλο, έως την Kabbalah και την ελληνο-ρωμαϊκή μυθολογία. Ωστόσο, αυτό που παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι η αφήγηση της Lilith αφ’ ενός ως πρωτόπλαστης (προγενέστερης της Εύας) κι αφ΄ετέρου ως της πρώτης γυναίκας που εξεγείρεται απέναντι στην πατριαρχία, αλλά και την εξουσία εν γένει.

Ο Έμπολα σκότωσε τη δημοκρατία του Περικλή;

Η ανάλυση των συμπτωμάτων του Έμπολα οδηγεί αρκετούς επιστήμονες στο συμπέρασμα ότι ο συγκεκριμένος ιός ευθύνεται για τον λοιμό της Αθήνας που περιέγραφε ο Θουκυδίδης το 430 π.Χ. Η λύση των προβλημάτων όμως δεν βρίσκεται στην περιγραφή των συμπτωμάτων αλλά των αιτιών μετάδοσης του ιού.

Ο,τι αφορά τας προς τους θεούς παρακλήσεις ή τας προς τα μαντεία επικλήσεις και τα τοιαύτα, τα πάντα ήσαν ανωφελή, και επί τέλους οι άνθρωποι, καταβληθέντες από το κακόν, παρητήθησαν αυτών.
Θουκυδίδης (μετάφραση Ελ. Βενιζέλος)

...Απομόνωση...

Δύο είναι οι βασικές καταστάσεις που θα έπρεπε να μας αγγίζουν την περίοδο που διανύουμε: ο έμπολα και οι πολεμικές συρράξεις. Κανείς όμως δεν φαίνεται να συγκινείται ούτε με το ένα, ούτε και με το άλλο. Σε κάποιες μέρες, βδομάδες, ή μήνες, η ασθένεια της παγκοσμιοποίησης, όπως μπορούμε να την αποκαλούμε, θα μας χτυπήσει πιθανότατα την πόρτα, θα διεισδύσει βίαια στην καθημερινότητα μας, όπως έχει συμβεί αρκετές φορές στο παρελθόν με κάθε είδους παρασιτικούς οργανισμούς (κράτη, αστυνομίες, ασθένειες, ιοί, κλπ). Η τρίτη παγκόσμια ανθρωποσφαγή είναι επίσης προ των πυλών. Τα σχέδια των κυρίαρχων και οι αναμεταξύ τους συγκρούσεις και διαφορές, θα αιματοκυλήσουν, πιθανόν, για άλλη μία φορά την γη και αυτό έχει είδη ξεκινήσει (βλέπε Ουκρανία και Τζιχάντ).

Θύτες και θύματα: ο έρωτας στους χρόνους της μιζέριας

Οι τάσεις μιας κοινωνίας δε δύνανται να είναι αυθόρμητες, όταν προκαθορίζονται κι ελέγχονται ως συμπεριφορές από το βασικό ιστό που την συνέχει, την ίδια την εξουσία. Η κυριαρχία έχει καταφέρει να μοιάζει απαραίτητη, να καλλιεργεί το αίσθημα ότι είναι αναντικατάστατη κι ότι χωρίς αυτήν οι ζωές των ανθρώπων θα ήταν σε κίνδυνο. Σ’ αυτό τη βοηθούν, μεταξύ άλλων, τα επιθυμητά κι ανεπιθύμητα πρότυπα συμπεριφοράς. Σε περιόδους που γίνεται θελκτική η πολεμική ως τρόπος ζωής, όπου τα άκρα –οφείλουν να– συγκρούονται και οι αντιθέσεις πολώνονται, γίνεται επιβεβλημένη η καλλιέργεια συμπεριφορών, που τείνουν είτε στο ρόλο του θύτη είτε σε αυτόν του θύματος.

Eπιστολή από Συντρόφους στο Λίβανο

Προς τους Αναρχικούς της Β. Αμερικής

Η ομάδα μας είναι μια μικρή ομάδα, ριζοσπαστών, οικολόγων, αναρχικών και φεμινιστριών, και δεν έχουμε κάνει πολλά σε σχέση με τις μεγάλες θυσίες πολλών συντρόφων μας αλλού. Ωστόσο, αναγνωρίζουμε ότι τα λόγια μας εκφράζουν πολλούς από τους συντρόφους μας στον αραβικό κόσμο, από το Μαρόκο έως τη Συρία, οι οποίοι αντιμετωπίζουν τα ίδια διλήμματα όταν επικοινωνούν με τους δυτικούς συντρόφους τους.

Σύντροφοι,

Τελικά, ποιος κυβερνά αυτόν τον κόσμο;

Ερχόμενοι αντιμέτωποι με όλο και πιο βίαιες πραγματικότητες της ταραγμένης γης, αναρωτιόμαστε τι είναι αυτό που κινεί τον κόσμο; Είναι η υλική αναγκαιότητα, όπως την ανέλυσε ο Μαρξ και οι συν αυτώ; Ήρθε το τέλος των μεγάλων θρησκειών ή μήπως αυτές σιγοβράζουν, μέχρι να αναπτυχθούν σαν επιδημίες στα μυαλά των ανθρώπων και να ξεσπάσουν πάλι, δίχως να φαίνεται καμιά οριστική «θεραπεία» στον ορίζοντα; Μήπως οι ιδεολογίες είναι αυτές που καθορίζουν την αναλογία των δυνάμεων; Πώς «γεννιούνται» και «πεθαίνουν» τα μπλοκ εξουσίας;

Αμφίπολη: θανάτῳ θάνατον πωλήσας

Ίσως θα μπορούσε να διαπιστώσει κάποιος ότι σήμερα η εποχή μας δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για το θάνατο. Ενώ τον φοβάται, προσπαθεί να τον αγνοήσει, δεν τον λογαριάζει και ίσως επιδιώκει να τον ξεπεράσει με την αυθάδεια των «αθάνατων» μηχανών της και τη γελοιότητα των «αισθητικών επεμβάσεων» σε γερασμένα πρόσωπα-προσωπεία. Σήμερα, που δίνεται πιο πολύ σημασία στην ανθρώπινη δράση και στις υλικές της αξίες, η ζωή μοιάζει μετρήσιμο μέγεθος. Διανύει συγκεκριμένες οδούς προς την επιτυχία, έχει συνταγές ευτυχίας, καλά κρυμμένα απωθημένα κλπ. Η λατρεία της ύλης πλέκει μια άλλη σχέση με τη λατρεία των νεκρών στην αρχαιότητα, που πήρε μνημειακές διαστάσεις στους πλούσιους και εντυπωσιακούς τάφους της, αναζητώντας ένα μονοπάτι για την υστεροφημία.

Ο μύθος του Μινώταυρου: Mια αφήγηση για τη σύγκρουση της αγριότητας με τον πολιτισμό

Η μυθολογία εν γένει και η ελληνική ειδικότερα βρίθουν συμβολισμών και πλούσιων φιλοσοφικών αναζητήσεων πάνω στη ζωή και στην ύπαρξη. Είναι μια αφήγηση που συνδέει την πεζή πραγματικότητα με τη φαντασία, φανερώνοντας όχι απλώς το πολυδιάστατο του ανθρώπινου βίου, αλλά και την εκ βάθρων ανάγκη των έλλογων όντων, να λεκτικοποιήσουν σκέψεις, απόψεις και συναισθήματα. Ίσως αυτό να είναι και το μόνο που μας διαχωρίζει απ’ τα ζώα∙ η φαντασία. Ίσως, πάλι, αυτή η ίδια να μας ξαναενώνει μαζί τους. Ο μύθος του Μινώταυρου, στο σύνολό του, περιλαμβάνει στοιχεία που δεν τα συναντάμε εύκολα σ’ άλλους μύθους. Και μάλιστα, τα στοιχεία αυτά παρέμειναν σταθερά και αναλλοίωτα στο πέρασμα του χρόνου. Ο μύθος του ενέπνευσε την τέχνη διαχρονικά μέχρι σήμερα.

Giorgio Agamben: Περιθωριακές Σημειώσεις για τα Σχόλια στην Κοινωνία του Θεάματος (1990)

Στρατηγιστής

Τα βιβλία του Γκυ Ντεμπόρ αποτελούν τη διαυγέστερη και σοβαρότερη ανάλυση των αθλιοτήτων και της σκλαβιάς μιας κοινωνίας που έχει επεκτείνει πλέον την κυριαρχία της σε ολόκληρο τον πλανήτη – δηλαδή της κοινωνίας του θεάματος στην οποία ζούμε. Επομένως, αυτά τα βιβλία δε χρειάζονται διευκρινήσεις, εγκώμια ή – ακόμα περισσότερο – προλόγους. Στην καλύτερη περίπτωση, θα ήταν δυνατό να προταθούν εδώ κάποιες σημειώσεις στα περιθώρια, όπως εκείνα τα σημάδια που εντόπιζαν οι αντιγραφείς του Μεσαίωνα δίπλα στα πιο αξιομνημόνευτα αποσπάσματα των βιβλίων. Ακολουθώντας μια αυστηρή ερμητική διάθεση, οι σημειώσεις αυτές διαχωρίζονται από το κείμενο και βρίσκουν τη δική τους θέση όχι σε ένα απίθανο αλλού αλλά μόνο στην ακριβή χαρτογραφική οριοθέτηση εκείνου που περιγράφουν.

Στις 2 Σεπτεμβρίου 1901, γεννήθηκε ο Ανδρέας Εμπειρίκος

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ, στις 2 Σεπτεμβρίου 1901, γεννήθηκε ο ποιητής, ψυχαναλυτής και φωτογράφος Ανδρέας Εμπειρίκος

Είναι τα βλέφαρά μου διάφανες αυλαίες 

Όταν τ΄ανοίγω βλέπω εμπρός μου ό,τι κι αν τύχει 

Όταν τα κλείνω βλέπω εμπρός μου ό,τι ποθώ

Πολιτικά όντα ή αντιπολιτικοί αγώνες;

Ουκ ολίγες φορές μιλήσαμε –και θα συνεχίζουμε να μιλάμε– ενάντια στην πολιτική, που αποτελεί την τέχνη της εξαπάτησης, της συναλλαγής και την κύρια έκφραση του, εκ βάθρων, αντί-ανθρώπινου πολιτισμού. Ωστόσο, μένουν πάντοτε αδιερεύνητες πτυχές του θέματος, που μας κάνουν να επανέλθουμε, για να τις διευκρινίσουμε.

Εθνική θησαυροθηρία ή κριτική αρχαιολογία;

Οι αρχαιολογικές ειδήσεις σπάνια γίνονται πρωτοσέλιδα ή κύρια θέματα σε εφημερίδες, τηλεοπτικά δελτία και ιστότοπους, και μάλιστα για βδομάδες. Ακόμα και στην Ελλάδα, όπου η αρχαιολογία είναι κατεξοχήν εθνική επιστήμη και η (εθνικοποιημένη) αρχαιότητα, εδώ και αιώνες, συμβάλλει καθοριστικά στη συγκρότηση του συλλογικού φαντασιακού, κάτι τέτοιο είναι σχετικά σπάνιο. Η δημοσιότητα που έχουν πάρει οι πρόσφατες ανασκαφές στην Αμφίπολη των Σερρών, λοιπόν, με αφορμή το σημαντικό εύρημα, συνιστά φαινόμενο που απαιτεί παραπέρα διερεύνηση. Οι μελλοντικοί αρχαιολόγοι, ανθρωπολόγοι και ιστορικοί θα έχουν πολλή δουλειά αναλύοντας τον όγκο του δημοσιογραφικού υλικού που συσσωρεύεται καθημερινά, όμως οι πρώτες σκέψεις παραπέμπουν σε φαινόμενα γνωστά στην έρευνα. Φαινόμενα που σχετίζονται, από τη μία, με τις πολιτικές διαστάσεις της Αρχαιολογίας ανά τον κόσμο και, από την άλλη, με βαθιά εδραιωμένες αντιλήψεις για το παρελθόν, τους θεωρούμενους ως προγόνους, αλλά και τη γη και το έδαφος, την υλικότητα και την ίδια τη διαδικασία της ανασκαφής.

Μπορεί η ινδιάνικη κοινοτική συμβίωση να εμπλουτίσει την αναρχική θεώρηση;

Είναι σίγουρα λογικό πως η συστηματική ενασχόληση μας με τον βίο και τα πεπραγμένα των ινδιάνικων φυλών γεννά σε ένα μέρος των αναγνωστών πλήθος ερωτημάτων. Γιατί, τέλος πάντων, μια αναρχική ομάδα «σπαταλά» χρόνο στη μελέτη και ανάδειξη τέτοιων ζητημάτων; Μας προτείνουν μήπως να ζήσουμε σαν ινδιάνοι; Μήπως τελικά εξιδανικεύονται πράγματα και καταστάσεις, στο όποιο προχώρημα της αναρχικής θεώρησης; Είναι εύλογο να γεννούνται αγαθοπροαίρετες απορίες σχετικά με το εν λόγω ζήτημα. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά.

Αρκεί το οικονομικό συμφέρον ως πολιτικό κίνητρο;

Η ανατομία του καπιταλισμού συχνά οδήγησε σε παρανοήσεις για το πού ακριβώς βρίσκεται αυτό που σχηματικά θα ονομάζαμε κέντρο βάρους του. Συχνά, αναφέρεται ότι ο καπιταλισμός ή καλύτερα ο δυτικός πολιτισμός, για να μιλήσουμε πιο συνολικά, δρα και πορεύεται, έχοντας ως κέντρο το συμφέρον του, που είναι καθαρά οικονομικό. Φαινομενικά αντίθετη, η μαρξιστική οικονομική ανάλυση μίλησε ενδελεχώς (και) για την σχέση κράτους-κοινωνίας-υλικών αναγκών-μέσων παραγωγής, ως βάση για την ερμηνεία του κόσμου και την εφαρμογή μιας ορθολογικής-«απελευθερωτικής» πολιτικής. Θεώρησε ότι το βασικό κύτταρο που κινητοποιεί τα πάντα (;) είναι η βελτίωση της τεχνολογίας-παραγωγής (πιο εξελιγμένα παραγωγικά μέσα, λιγότερες απαιτούμενες εργατοώρες, περισσότερος «ελεύθερος» χρόνος∙ φευ!), για την βέλτιστη (λέμε τώρα) κάλυψη των υλικών αναγκών. Καμμία, βεβαίως, πρόθεση να αναπαράγουμε κόκκινα μυθεύματα του προπερασμένου αιώνα. Όποιος επιθυμεί να βαυκαλίζεται με την ανάγνωσί των, του ευχόμαστε απλώς περαστικά. Ας δούμε, όμως, αν το άνωθι μαρξιστικό μοτίβο, όπως και το παρόμοιας ουσίας καπιταλιστικό, αντανακλά ή όχι το πολύπλοκο των πολιτικών σχέσεων εξουσίας.

Τραμπάλες, τσουλήθρες και πανοπτικός έλεγχος

Η συνήθεια είναι κακό πράγμα, λέει μια κοινότυπη φράση, αλλά αφήνει απ’ έξω το γεγονός ότι η συνήθεια είναι, εν δυνάμει, και προαγωγός κάθε εξουσίας. Μέσα απ’ αυτήν μπορεί, η εξουσία, να επιβάλει ό,τι πιο παράλογο και καταπιεστικό, μαθαίνοντας σε κάθε σκλάβο εν αρχή να συνηθίζει και εν συνεχεία να διαιωνίζει τις συνήθειές του και να εκπαιδεύει τα παιδιά του ομοίως. Κι ο δήμος Αθηναίων ακολουθεί ακριβώς αυτή την τακτική∙ τη συνήθεια, που επιβάλλει το «ορθό», το «αναγκαίο», το «αναντικατάστατο». Τι διαφορετικό άλλωστε θα μπορούσε να πράττει μια μπάμπουσκα του ανθρωποφάγου κρατισμού;

Το έθνος του κράτους και το έθνος της κοινωνίας

ΑΡΘΡΟ Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗ καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Οι χρήσεις της έννοιας έθνος, αλλά και συναφών πολιτικών εννοιών, από τη νεοτερικότητα, έχει αποκτήσει στις ημέρες μας μια βαθιά ιδεολογική χροιά με άκρως συντηρητική προσημείωση που διέρχεται το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων. Στο πλαίσιο αυτό, το ενδιαφέρον για τη γνωσιολογία των εννοιών βαίνει μειούμενο, με αποτέλεσμα ειδικοί και ίσως έγκυροι επί ενός γνωστικού αντικειμένου να εκτίθενται, πολυπραγμοσύνης ένεκεν, ως «ξερόλες».

Αθήνα Ξελογιάστρα

Ο Αύγουστος στην Αθήνα πάντα είναι μελαγχολικός .. πίσω στο αστικό περιβάλλον μένουν συνήθως οι χωρισμένοι, οι άφραγκοι και οι μοναχικοί.  Δεν αποκλείεται βέβαια οι τελευταίοι  ν’ ανήκουν και στις άλλες δυο κατηγορίες. Τ’ αμάξια μένουν πεισματικά παρκαρισμένα και οι σκύλοι περιδιαβαίνουν τα τετράγωνα σαν μπεκρήδες τα ξημερώματα...χμμμ... τους μοιάζουν θα έλεγε κανεις ! Εκεί που έχεις καθίσει ήρεμα κι ωραία έρχονται και σου γαυγίζουν χωρίς λόγο... Εγώ ξέρω όμως ... είναι που χάδι ανθρώπινο δεν  έχει βρεθεί να τα μαζέψει και βγάζουν τον θυμό τους κάπου αλλού... Σαν τους μεθυσμένους δεν είπαμε ; που μονολογουν και βριζουν στο βάδισμά τους κάτι μαύρα μάτια που τους θυμίζουνε κάποια αγάπη τους παλιά,  που λεν κι οι λαϊκοί...Ας είναι! Συνηθισμένο το τομάρι μας και συνήθως τέτοια εποχή  θ’ ακούσεις μουσικές στα θερινά μπαλκόνια της Αθήνας , θα βλέπεις μόνους να πίνουν το καφέ τους ή ν’ αλκοολίζουν τις σκέψεις τους τα βράδια που απλώνεται περισσότερη ησυχία. Το χαλασμένο φως της ΔΕΗ  να τρεμοπαίζει και να μοιάζει με την ετοιμόρροπη  ψυχολογία τους. Ένα στημένο παιχνίδι ρώσικης ρουλέτας που ενω γυρίζει ο μύλος κάποια στιγμή θα το ακούσεις και το μπαμ ! Σίγουρα πράγματα...το έχω δει να συμβαίνει αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία !

Κενές υπάρξεις

Πόσο κενές, τυφλές, και άνευ περιεχομένου μπορεί να είναι οι περισσότερες ανθρώπινες υπάρξεις, μη μπορώντας να παρατηρήσουν πως η τάξη δημιουργείται και διαμορφώνεται από το χάος και το τυχαίο για να ανανεωθεί μέσα από την καταστροφή της, δημιουργώντας συνεχώς νέες πραγματικότητες; Όσοι ζουν με το κεφάλι ψηλά, ατενίζοντας τον ουρανό σε όλες τις εκφάνσεις του (έναστρος, συννεφιασμένος, καθαρός κλπ), ή τον θαλάσσιο ορίζοντα, μπορούν να το κατανοήσουν, αλλά οι περισσότεροι βαδίζουν με το κεφάλι σκυφτό σαν ποντίκια που αναζητούν μια βαθιά τρύπα να θαφτούν.

“ΔΕΝ ΣΕ ΣΥΜΠΟΝΩ, ΠΤΩΜΑ”

Ένας σύντροφος στον πειθαρχικό λόχο, το “Biribi” του τίτλου του αριστουργήματος του Νταριέν, πεθαίνει σε ένα νοσοκομείο, και θάβεται σε δύο καφάσια καρφωμένα μαζί. Ο αφηγητής, Φρουασάρ, δίνει διέξοδο σε μια κραυγή οργής  του Γαλλικού αναρχισμού τους τέλους του δέκατου ένατου αιώνα.

Πρόσεχε τι εύχεσαι!

Στις χίλιες και μια νύχτες με τα χίλια ένα παραμύθια (και κάτι παραπάνω) συχνά εμφανίζεται το τζίνι που βγαίνει μέσα απ’ το μπουκάλι και σου ζητά να κάνεις ευχές. Τότε, θα πρέπει να προσέχεις τι να ευχηθείς και με ποιον τρόπο, για να μη σε παγιδεύσει κι η ευχή στραφεί εναντίον σου. Πόσο μάλλον, όταν έχεις να κάνεις με το κράτος ή –ακόμη χειρότερα– με έναν συνασπισμό αυτών. Δεν αρκεί μόνο να ευχηθείς το κλείσιμο μιας φυλακής∙ χρειάζεται να προνοήσεις να σκεφτείς ταυτόχρονα και τι θ’ ανοίξει στη θέση της.

Budour Hassan: «Δε νομίζω ότι αναρχισμός και εθνική απελευθέρωση έρχονται σε αντίθεση»

Σχεδόν τρεις βδομάδες μετά την έναρξη άλλης μιας δολοφονικής επιχείρησης του ισραηλινού στρατού εναντίον της πολύπαθης Λωρίδας της Γάζας, συνομιλούμε με την Budour Hassan, Παλαιστίνια αναρχική, μπλόγκερ, ανεξάρτητη δημοσιογράφο και φοιτήτρια της Νομικής, η οποία ζει στην Ιερουσαλήμ.

Η δημιουργία υπό διωγμόν

Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα ομιλίας που εκφώνησε ο Τσβετάν Τοντορόφ τον Ιούλιο του 2013 στο Μιλάνο, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του πολιτιστικού φεστιβάλ Milanesiana.

Από τον Θανάση Γιαλκέτση

Εκείνο το σκοτάδι ανάμεσα

Ἀγγελικὸ καὶ μαῦρο, φῶς,

γέλιο τῶν κυμάτων στὶς δημοσιὲς τοῦ πόντου,

δακρυσμένο γέλιο,

σὲ βλέπει ὁ γέροντας ἱκέτης

πηγαίνοντας νὰ δρασκελίσει τὶς ἀόρατες πλάκες

καθρεφτισμένο στὸ αἷμα του

ποὺ γέννησε τὸν Ἐτεοκλῆ καὶ τὸν Πολυνείκη.

Ἀγγελικὴ καὶ μαύρη, μέρα-

Γιώργος Σεφέρης, Κίχλη

Η Πόλη της Νύχτας

Η Πόλη της Νύχτας δεν πληρώνει φόρους, καθότι εκεί δεν παρέχεται καμιά κοινωφελής υπηρεσία. Οι λάμπες του νέον είναι σβηστές κι οι θόλοι μαυρισμένοι απ’ την κάπνα, δεκαετίες ολόκληρες ανάβουν φωτιές εκεί μέσα, για να μαγειρέψουν. Στη μαυρίλα που επικρατεί στο καταμεσήμερο μέσα στην Πόλη της Νύχτας ποιος θα κάτσει να προσέξει μερικές ντουζίνες από τρελαμένα πιτσιρίκια, που έχουν χαθεί μέσα στα σιδερένια δοκάρια της οροφής;
William Gibson, Ο μνημονικός Τζόνυ

Η ΝΥΧΤΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΠΗΤ ΣΤΗ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ: Η ΓΚΟΘΑΜ ΤΟΥ ΤΖΑΚ ΚΕΡΟΥΑΚ

“Ίσως και να το διασκεδάζει, τη μεγαλύτερη πόλη που είδε ποτέ ο άνθρωπος.”

Η Νέα Υόρκη είναι αναμφισβήτητα μία από τις μεγαλύτερες λογοτεχνικές μούσες της σύγχρονης ιστορίας — ο Φρανκ O’ Χάρα εξυμνούσε τα βρώμικα δρομάκια της, ο Γκάι Ταλιζ θαύμαζε την κοινωνική τάξη των γατών της, και αμέτρητοι δοκιμιογράφοι διοχέτευαν τη δόξα του Σέντραλ Παρκ. Μεταξύ των πολλών θαυμαστών της Γκόθαμ ήταν και ο Τζακ Κέρουακ — παθιασμένος έφηβος χρονικογράφος, συμβουλεύων κατά της κοινής γνώμης, σοφός της λογοτεχνίας και της ζωής. Το κεφάλαιο με τίτλο “Σκηνές απ’ τη Νέα Υόρκη” από το κόσμημα του ’60 του Κέρουακ Μοναχικός Ταξιδιώτης — ένα είδος αφηγηματικής συναισθηματικής χαρτογραφίας του Μανχάταν, υφασμένης με συναρπαστικά σχέδια της ζωηρής ζωής της Γκόθαμ και καστ χαρακτήρων όπως αυτό καταγράφεται στα ταξιδιωτικά περιοδικά του Κέρουακ, γραμμένα στο χαρακτηριστικό του ύφος της αυθόρμητης πρόζας, συμπληρωμένο με τη διάσημη περιφρόνησή του για τις αποστρόφους.

Διαδήλωση υποστήριξης του δίκαιου αγώνα για ελευθερία της Παλαιστίνης - Πάρος

Ιπτάμενοι μπάτσοι πάνω απ’ τον κόσμο [1]

Ένας νέος τύπος πολέμου, που ανταγωνίζεται σε τεχνολογικά μέσα και επιστημονική ακρίβεια τους προγενέστερους είναι γεγονός. Τα συμβατικά όπλα δεν είναι επαρκή, διότι για την παγκόσμια κυριαρχία ενέχουν την πιθανότητα του απρόβλεπτου. Ο πανοπτικός έλεγχος είναι αυτός που μπορεί να φέρει νέα δεδομένα και να κάνει τη διαφορά, όταν η έκβαση μιας μάχης κρίνεται στις λεπτομέρειες. Ο πόλεμος εδώ και καιρό είναι πόλεμος της πληροφορίας.

Οι «προλετάριοι» του Παβλώφ

Το ρολόι δείχνει στον τοίχο πέντε παρά τέταρτο. Δεν του είπαν τίποτε περί υπερωρίας σήμερα. Βαδίζει λοιπόν αργά, κατευθυνόμενος προς τον σταθερό λειαντήρα. Ανοίγει τον διακόπτη και βάζει την γεμάτη ξερούς στόκους σπάτουλα στην βούρτσα, για να καθαρίσει. Τα μάτια δεν συναντούν τα χέρια του∙ η κίνηση συμβαίνει αυτόματα, όπως και η περιστροφή της βούρτσας. Κοιτάζει τους δείκτες του φθηνού κινέζικου ρολογιού, που χαράσσουν επίμονα το ακριβές του χρόνου. Η σπάτουλα είναι τώρα πεντακάθαρη∙ σαν καινούρια, που λένε. Δεν χρειάστηκε καν να την κοιτάξει∙ τόσες και τόσες φορές που έχει επαναλάβει την ίδια κίνηση, υπολογίζει πλέον άριστα τον απαιτούμενο χρόνο∙ πέντε λεπτά. Την βάζει στην τσέπη και κατηφορίζει…

Απαγορεύεται το απαγορεύεται;

Φαίνεται ότι οι ευρωπαίοι έχουν περάσει προ πολλού απ’ το γνωστό σύνθημα του Μάη του ’68, που επιθυμούσε να άρει κάθε απαγόρευση απ’ την καθημερινή ζωή (απαγορεύεται το απαγορεύεται), στο απαγορεύονται τα πάντα. Έτσι, σε διάφορα ευρωπαϊκά κράτη κάνουν την εμφάνισή τους μια σειρά νόμων, που ενώ φαίνονται υπερβολικοί και παράλογοι, αποτελούν και μια δοκιμή για το ποια είναι τα όρια της λογικής των υπηκόων της ευρωπαϊκής αυτοκρατορίας.

Παλαιστίνη: Το μιλιταριστικό ιδεολόγημα του σιωνιστικού κρατισμού

Το μακελειό που διαδραματίζεται τις τελευταίες ημέρες στην λωρίδα της Γάζας, δεν είναι απλώς μια από τις πλέον αιματηρές δράσεις των σιωνιστών ενάντια στους παλαιστίνιους. Θα ήταν λάθος να ειδωθεί ως κάτι ξεκομμένο από το παγκόσμιο εξουσιαστικό γίγνεσθαι∙ πως θα μπορούσε άλλωστε; Έτσι κι αλλιώς, από το λυκαυγές του πολιτισμού και δώθε, οι κρατικές οντότητες δεν υπήρξαν ποτέ τους αυτάρκεις∙ χρειάζονταν είτε κατακτητικούς πολέμους, είτε εμπορικές συναλλαγές είτε και τα δυο, για να διατηρήσουν τα σκήπτρα και να κρατήσουν τους εξουσιαζόμενους στα δεσμά. Πόσο μάλλον σήμερα, όταν η γη έχει μετατραπεί από την κυριαρχία σε «πλανητικό χωριό», με ουσιαστικό σκοπό την πλήρη υποταγή της ανθρωπινότητας στην λεγόμενη νέα τάξη πραγμάτων. Εν ολίγοις, οι εκατόμβες νεκρών στην Παλαιστίνη, ας θεωρηθούν ως αναπόσπαστο κομμάτι της τρίτης παγκόσμιας ανθρωποσφαγής, που ξεκίνησε αμέσως μετά το τέλος της δεύτερης και συνεχίζεται αδιάκοπα μέχρι τώρα. Πεδίο ξεκαθαρίσματος των εξουσιαστών είναι εδώ και δεκαετίες όλη η υδρόγειος. Δίχως βεβαίως την καλπάζουσα εξέλιξη της τεχνολογίας, ουδέποτε τα μπλοκ κυριαρχίας θα διέθεταν τις δυνατότητες να διευρύνουν σε τέτοιο βαθμό την υποταγή ανθρώπου και φύσης.

Για τις πόλεις, που ποτέ δεν κοιμούνται

Οι κύκλοι του φωτός, η εναλλαγή της μέρας και της νύχτας γιορτάστηκαν και αντιμετωπίστηκαν ως μια έκφραση του κύκλου της ζωής από πολλούς λαούς. Οι γιορτές της ισημερίας, οι τελετές για τη μεγαλύτερη μέρα και νύχτα, για το καλοκαίρι και τις δραστηριότητές του και βέβαια οι γιορτές της άνοιξης. Οι μέρες και οι εποχές με τις ιδιαιτερότητές τους σηματοδοτούσαν το πέρασμα σε μια νέα φάση. Ίχνη απ’ τις γιορτές αυτές φτάνουν μέχρι σήμερα. Ωστόσο, για να είμαστε ειλικρινείς, λίγα πια έχουν απομείνει απ’ τις εναλλαγές αυτές, για να γιορτάσουμε.

Ουγκάντα: η πολιτική γεωγραφία της πείνας

Οι εργαστηριακές τροφές, που παρουσιάζονται υποτίθεται ως μάνα εξ ουρανού, προκειμένου να λύσουν τα προβλήματα υποσιτισμού του πλανήτη, είναι το νέο τυρί στην φάκα του τεχνοβιομηχανικού πολιτισμού. Μετά από χρηματοδότηση του ιδρύματος του Μπιλ Γκέιτς, οι έρευνες του τεχνολογικού τμήματος του πανεπιστημίου του Κουίνσλαντ (Αυστραλία) βρήκαν εφαρμογή στην Ουγκάντα. Η πρώτη εσοδεία γενετικά τροποποιημένων μπανανών, οι οποίες είναι πλουσιότερες απ’ τις κανονικές σε βιταμίνη Α, στάλθηκαν στην χώρα που βασίζει τη διατροφή της κατά 70% σε αυτές.

Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΠΡΟΥΝΤΟΝ ΣΤΟΝ ΜΑΡΞ

Απάντηση του Προυντόν στην επιστολή του Μαρξ

Λυών, 17 Μαΐου 1846

Αγαπητέ μου Μεσσιέ Μαρξ,

Μουντιάλ-Αλάνα: 0-1

Μια σύντομη ιστορία του ποδοσφαίρου

και η ένταξή του σε εξουσιαστικούς μηχανισμούς

«Η εξουσία είναι πάντα ευτυχισμένη κάνοντας το ποδόσφαιρο φορέα μιας διαβολικής υπευθυνότητας για την αποβλάκωση των μαζών».
Ζαν Μποντριγιάρ

Η Ιζαμπέλ Έμπερχαρντ για την αλητεία

Ο πατέρας της Ιζαμπέλ Έμπερχαρντ (1877-1904) ήταν αναρχικός, και την ανέθρεψε ως αναρχική. Έζησε τη ζωή τού άσκοπα περιφερόμενου και αλήτη και πέθανε από ασθένεια πριν πατήσει τα 30. Άφησε πίσω της μερικά εμπνευσμένα γραπτά. Λίγο πριν το θάνατό της η Ιζαμπέλ Έμπερχαρντ έγραφε: “Κανείς δεν έζησε περισσότερο από μένα την κάθε μέρα, κανείς δεν εξαρτιόταν τόσο από την τύχη. Είναι η αναπόδραστη αλυσίδα των γεγονότων που μ’ έφερε σ’ αυτό το σημείο, παρά εγώ που προκάλεσα να συμβούν αυτά τα πράγματα”. Η ζωή της έγινε ταινία από τη Ματίλντα Μέι στην ομώνυμη ταινία του 1991 “Ιζαμπέλ Εμπερχαρτ” στην οποία συμπρωταγωνίστησε ο Πήτερ Ο’ Τουλ.

Περιφρονώντας τον θάνατο: Οι ομιλίες του Τεκούμσε

Ο Τεκούμσε υπήρξε αρχηγός-σύμβουλος της φυλής των Σάονι, αλλά και μιας ευρείας ομοσπονδίας[1] ελεύθερων φυλών. Το όνομά του, στην γλώσσα της φυλής του, σημαίνει διάττων αστέρας και πάνθηρας στην άκρη τ’ ουρανού[2]. Ήρθε στον κόσμο μια μέρα του Μαρτίου το 1768. Πολέμησε σε αναρίθμητες μάχες τον λευκό κατακτητή, επιδεικνύοντας θάρρος και αυταπάρνηση. Έζησε περήφανα, δίχως ο φόβος να του σκιάζει το μέτωπο, βαδίζοντας με τα μοκασίνια του στο χώμα ως ελεύθερος άνθρωπος. Όρισε την ουσία της ζωής του, εμπνεόμενος από την απολίτιστη ηθική των προγόνων του. Οι σύντροφοι του πίστευαν πως τον περιέβαλε μιαν αύρα μεγάλης δύναμης κι ακόμη και οι εχθροί του τον θαύμαζαν.

Τα «μέταλλα» που δεν σκουριάζουν και το εναλλακτικό βασίλειον του Θερμαϊκού

Πες μου πες μου Αντονιόνι

το πεπρωμένο εκείνων των παιδιών

που γεννηθήκαν και θα γεννιούνται

κάτω από τον αστερισμό των σκουπιδιών,

κάτω από το μαγνητισμό των απορριμμάτων

Ποιο το περιεχόμενο των ποιημάτων,

η αγάπη τους για την Ωραία

ή για το Τέρας;

Λένα Πλάτωνος, Σκουπίδια πέραν της ατμόσφαιρας