«Το 1955 ένας υψηλόβαθμος ιταλός δικαστής, ο Τζουζέπε Γκουίντο Λο Σκιάβο, διακήρυξε ότι αστυνομία και Μαφία συνεργάζονταν στενά. «Ο κόσμος λέει ότι η Μαφία δε σέβεται την αστυνομία και το σύστημα δικαιοσύνης», ανέφερε ο δικαστής. «Αυτό είναι ανακριβές. Η Μαφία πάντα σεβόταν το σύστημα Δικαιοσύνης και την ίδια την δικαιοσύνη. Στην διάρκεια των διώξεων κατά των συμμοριτών και των παρανόμων, ουσιαστικά ένωσε τις δυνάμεις της με την αστυνομία». Tim Newark, Μαφία και Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, Η συμπαιγνία των Συμμάχων με το οργανωμένο έγκλημα 1941-1950
«Εάν θέλεις να αναμειχθείς σε αντι-ανατρεπτικές ή υπονομευτικές επιχειρήσεις, να συλλέξεις πληροφορίες και να διαθέσεις όπλα, είσαι υποχρεωμένος να συνεργάζεσαι με διακινητές ναρκωτικών». Στρατηγός Paul Gormap, πρώην αρχηγός του γενικού επιτελείου της αμερικανικής στρατιάς των Νοτίων Πολιτειών, Latin America Weekly Report, 23/3/1984
Είναι δύσκολο έως απίθανο, όσοι παλεύουν ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας και εκμετάλλευσης να μην έχουν διαχρονικά ιδιαίτερη αγωνία, ώστε οι απόψεις και οι πρακτικές τους, όχι μόνο να μην σπέρνουν την σύγχυση, αλλά αντίθετα να διατυπώνονται και να εκφράζονται ευρύτερα με απλότητα, αλλά και με σαφήνεια.
Όσες φορές υποτιμήθηκε η βαρύτητα αυτής της ανάγκης, οι συνέπειες αποδείχθηκαν, απλά, ανυπολόγιστες. Τα ζητήματα, τα οποία έχουν αναδείξει αυτήν την πραγματικότητα, μπορεί να εναλλάσσονται, αλλά σε κάθε περίπτωση οι ομοιότητες δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολιών για την αλληλεπίδρασή τους.
Ας δούμε όμως πιο συγκεκριμένα ορισμένες περιπτώσεις, όπως αυτή της κρατικής καταστολής.
Πολύ σωστά πλήθος αναρχικών δεν ταυτίζουν την κρατική καταστολή με την άμεση βία, τις συλλήψεις, τις φυλακίσεις, τους ξυλοδαρμούς σε διαδηλώσεις, τους βασανισμούς ή ακόμη και την φυσική εξόντωση αγωνιστών. Στην κρατική καταστολή εμπεριέχεται και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό η συστηματική και σε πολλές περιπτώσεις επιτυχημένη προσπάθεια να διαβρωθούν οι «ανατρεπτικοί χώροι» σε πολλά επίπεδα. Οι μηχανισμοί που συμμετέχουν σ’ αυτού του τύπου την κατασταλτική μεθόδευση είναι ποικίλοι. Πολλοί λανθασμένα ταυτίζουν αυτήν την προσπάθεια διάβρωσης με την πρακτόρικη διείσδυση.
Εδώ υποτιμάται το γεγονός ότι αυτή συνήθως για να επιτευχθεί προϋποθέτει πρώτα απ’ όλα την διάβρωση των ιδεών, προϋποθέτει πρακτικές που υιοθετούνται και γρήγορα γίνονται η κερκόπορτα για να πέσει το «οχυρό» από τα μέσα.
Έτσι, λόχου χάριν, χρήζει ιδιαίτερης προσοχής το ιδεολογικό περιεχόμενο του προτάγματος για σταδιακή μετατόπιση σε «αποτελεσματικότερες μορφές δράσης».
Σ’ αυτήν την κατεύθυνση διαφημίστηκε η αναγκαιότητα για «έξοδο στην παρανομία», κλήθηκαν οι πρόθυμοι να δεχθούν ότι ο αγώνας είναι «εγκληματικός», ενώ ταυτόχρονα και συστηματικά ο «χώρος» των σκληρών «παραβατικών», βαπτίστηκε ως η δεξαμενή των προνομιακών συνοδοιπόρων.
Μα, θα αναρωτηθεί κάποιος, αυτά δεν είναι καινούργιες καταστάσεις, τί είναι αυτό που έχει αλλάξει;
Πολλά. Και πρώτα απ’ όλα, όπως προαναφέρθηκε, το ιδεολογικό περιεχόμενο. Η αναζήτηση ισχύος, στρατιωτικής δύναμης, η εκφρασμένη πεποίθηση ότι όλα επιτρέπονται, ότι η «τύχη των αδυνάτων είναι απλά το τσάκισμα», ότι οι «δυνατοί» μέσα και έξω από τις φυλακές αποτελούν την πρωτοπορία. Η προπαγάνδα αυτή για να επιβληθεί πρέπει αυτή καθεαυτή να εξαφανίσει κάθε αντίπαλο δέος, να στείλει το μήνυμα ότι «διαφωνίες» δεν γίνονται ανεκτές.
Ο λόγος είναι απλός. Όταν γίνεται κατανοητό ακόμη και σε άπειρους γενικότερα ανθρώπους ότι σ’ αυτές τις καταστάσεις προ πολλού δεν υπάρχει ίχνος αναρχίας, ίχνος απελευθερωτικής προοπτικής, και ο απλός ακόμη διάλογος είναι ανυπόφορος, ακόμη και, όταν ελέγχεται πλήρως.
Ο εγκλεισμός ήταν, είναι και θα παραμείνει βασανιστήριο. Το γεγονός αυτό, όμως, δεν μπορεί να διαστρέφει, να ισοπεδώνει θεμελιώδεις αναρχικές απόψεις και πρακτικές.
Η επίδειξη ισχύος μέσα στις φυλακές έχει σαφώς πολλούς αποδέκτες οι οποίοι βρίσκονται εντός, αλλά και εκτός των τειχών. Το «μέσα» βρίσκεται σε άμεση επίδραση με το «έξω».
Η επίδειξη ισχύος κατοχυρώνει συσχετισμούς, τους μεταβάλλει ή ακόμη και τους ανατρέπει άρδην. Ο έλεγχος μιας πτέρυγας, ή έστω το πάνω χέρι σ’ αυτήν σημαίνει «κάτι» παραπάνω από εκείνο, που αρχικά καταλαβαίνει κάποιος.
Η επίδειξη ισχύος στις φυλακές δεν αρχίζει και δεν τελειώνει με πράξεις βίας, προστασίας, «συνετισμού» και λύσιμο διαφορών επί τόπου. Στην επίδειξη ισχύος συμπεριλαμβάνεται η διαφήμιση των επαναστατικών σχέσεων με την «αντισυστημική νύκτα», των δεσμών που συγκροτούνται ή εκείνων που διαλύονται συγκυριακά.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο δεν μπορούμε καν να μιλάμε για συγκρότηση «ανίερων» συμμαχιών, αφού εδώ οι συνέπειες της λογικής «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» οδηγούν στην πλήρη ενσωμάτωση σε καταστάσεις και στην αποδοχή συνθηκών βαθιά εξουσιαστικών. Το κράτος και οι μηχανισμοί του σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι οι μόνοι και μάλιστα πολλαπλά κερδισμένοι. Τα προνόμια και οι διευκολύνσεις παρέχονται άλλοτε διακριτικά και άλλοτε με τυμπανοκρουσίες. Προνόμια υπό έλεγχο, προνόμια που η δημοσιότητα ανακαλεί, ώστε να επιδειχθεί σκληρότητα από την «υπηρεσία», που σπεύδει να σταθεί στο ύψος της…
Έτσι και αλλοιώς η δυσφήμηση είναι δεδομένη.
Οι εξουσιαστές, όμως, δεν βάζουν πήχη στις φιλοδοξίες τους.
Επειδή ακριβώς πρόκειται για πλήρως ελεγχόμενες καταστάσεις ακόμη και όταν διαφημίζεται το αντίθετο, ό,τι αγγίζουν μολύνεται με απίστευτη ταχύτητα. Αγωνιστές βυθίζονται στην απόλυτη ανυποληψία, ενώ η ομερτά αντανακλά τον φόβο, που εννοείται αψηφούν όσοι αγωνίζονται ή έστω αγωνίστηκαν στο παρελθόν με πάθος για την υπόθεση της ελευθερίας.
Όμως είπαμε. Οι κρατικές φιλοδοξίες δεν έχουν όρια σ’ αυτές τις περιπτώσεις, ούτε οι κατασταλτικοί σχεδιασμοί.
Όταν ένας ευρύτερος κοινωνικός χώρος αποσυντίθεται με όχημα την οικονομική κρίση, η χειραγώγηση, η απονεύρωση, η πλήρης συκοφάντηση των αναρχικών αποτελεί βασική προϋπόθεση για να θαφτούν κυριολεκτικά οι κοινωνικές αντιδράσεις. Ιδιαίτερα όταν η αριστερά ετοιμάζεται να εισπράξει αργά ή γρήγορα το αντίτιμο της ανόδου στην εξουσία του Συριζα.
Και για να μην ξεχνιόμαστε.
Το 2008 η «νέα» ιταλική αριστερά ξέμεινε από στελέχη, καθώς κατηγορήθηκαν για διαπλεκόμενες σχέσεις με την μαφία, ενώ είναι χαρακτηριστική η περίπτωση μιας επαρχίας (Βασιλικάτα), όπου το Δημοκρατικό Κόμμα «έχασε» όλα τα στελέχη του, που συνελήφθησαν γι’ αυτόν τον λόγο.
Και ο νοών νοείτο…
Συσπείρωση Αναρχικών
Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 162, Ιούλιος-Αύγουστος 2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου