Η τραγωδία η φάρσα και η Βαϊμάρη

1.  Ο  ΙΑΚΩΒΟΣ  ΠΕΡ. ΧΟΝΔΡΟΜΑΤΙΔΗΣ  (εθνικιστής ιστορικός) στο βιβλίο του «ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ»

Και βρισκεται εδώ

Γράφει το εξής  στην εισαγωγή του, και διακρίνει έναν από τους κύριους  λόγους που δεν αναπτύχθηκε ένα μαζικό φασιστικό κίνημα στην Ελλάδα του μεσοπολέμου .

Οι εγγυητές της νομιμότητας και οι «ψεκασμένοι»

Οι Τούρκοι πραξικοπηματίες δοκίμασαν τη «θεωρία των άκρων», αφού πρώτα τσάκισαν όσους μιλούσαν για τις σχέσεις τους με τη φασίζουσα Δεξιά

«Πολλοί κρύβουν τσεκούρια για να επιτεθούν με βία. Μη φοβάστε, θα παραδώσουμε την πατρίδα καθαρή
Δικτάτορας Εβρέν

Να μην συνηθίσουμε στην ύβρη

Σε αντίθεση με την έννοια που η νεότερη και μετα-αρχαϊκή ανθρωπότητα αποδίδει στην λέξη ύβρη, ως ασέβεια προς οτιδήποτε πρεσβεύει κάποια κοινή αξία ή ταύτιση με κάθε είδους ενέργεια που θίγει την τιμή, το αξίωμα και την αξιοπρέπεια κάποιου, για τον αρχαιοελληνικό κόσμο η ὕβρις έχει αυστηρά πολιτικό χαρακτήρα. Η ὕβρις αποτελεί συστατικό στοιχείο του πολιτικού συστήματος των Αθηνών και η σημασία της μεταφέρεται μέσα από έναν εξίσου πολιτικό θεσμό, την Τραγωδία. (Δεν  είναι τυχαίο άλλωστε ότι με την πτώση του δημοκρατικού πολιτεύματος το 401 π.Χ. αμέσως μετά δηλαδή το τέλος του Πελοποννησιακού πολέμου, επήλθε και ο θάνατος της τραγωδίας, αλλά και της φιλοσοφίας. Έκτοτε οι πολιτικές ‘ύβρεις’ που διεπράχθησαν από τα Μακεδονικά βασίλεια και τις διάφορες πολιτικές ελίτ συνεχίζουν μέχρι σήμερα μέσω των φιλελεύθερων ολιγαρχιών να συμβάλλουν στην κοινωνική υποδούλωση και στον σφετερισμό κάθε προσπάθειας της ανθρώπινης χειραφέτησης).

Ποιοί είναι οι συνένοχοι για τον Παύλο;

Όχι αγαπητοί! Ένοχος δεν είναι μόνο το σκουλήκι ο νεοναζί δολοφόνος ο Ρουπακιάς, που έχουν πέσει όλοι επάνω του σαν τον Τσοχατζόπουλο λες και αυτός είναι ο μόνος ένοχος. Συνένοχοι στο φόνο του Παύλου είναι και ΟΛΟΙ αυτοί που ψηφίσανε δώσανε λόγο στους φανατικούς νεοναζί να βγαίνουν στο δρόμο να βαράνε και να μαχαιρώνουν όποιον δεν τους αρέσει η φάτσα του. Και αυτοί που ψήφισαν τη Χρυσή Αυγή δεν είναι κάτι αόριστο, νεφελώδες. Έχουν όνομα.

υπεύθυνα και με απόλυτη ειλικρίνεια....

Νέα Αντιφασιστική διαδήλωση Πέμπτη 19/9 στην Νίκαια

Πέμπτη 19 Σεπτέμβρη στις 6.30 το απόγευμα στην πλατεία Δαβάκη στο Περιβολάκι της Νίκαιας

 

Περίπου 30 χιλιάδες διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν στην Παναγή Τσαλδάρη. Η αστυνομία με χρυσαυγίτες που πέταγαν πέτρες συγκρούστηκαν με τους διαδηλωτές. Ο κύκλος του αίματος έχει αρχίσει και οι χρυσαυγίτες συνεχίζουν ανενόχλητοι το έργο τους.
Φωτογραφίες  Vassilis Mathioudakis

Αγαπητοί μαθητές και μαθήτριες. Διαβάστε παρακάτω

Αγαπητοί μαθητές και μαθήτριες. Διαβάστε παρακάτω, τι μέλλον σας υπόσχονται οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής:

«Μείωση των αργιών, κατάργηση των αδικαιολογήτων απουσιών. Γραπτές εξετάσεις και επιστροφή της αριθμητικής βαθμολογίας στο Δημοτικό. Σύστημα πόντων για τον έλεγχο της συμπεριφοράς των μαθητών ακόμη και εξωσχολικά. Κατάργηση των μαθητικών γενικών συνελεύσεων του σχολείου. Τι χρειάζονται τα κομματόσκυλα μέσα στο σχολείο; Επιβολή ομοιόμορφης εμφάνισης, έπαρση σημαίας, υποχρεωτικό εκκλησιασμό, πρόσληψη εκπαιδευτικών κατόπιν συνέντευξης. Περικοπή φοιτητικής συμμετοχής στα όργανα συνδιοίκησης των ΑΕΙ. Κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου»

Δ. Κουκούτσης, βουλευτής της ναζιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής.

Ραούλ Βάνεγκεμ – Το κράτος δεν είναι τίποτε, ας γίνουμε τα πάντα

Δεν είναι τυχαίο που η Ελλάδα, όπου γεννήθηκε η ιδέα της δημοκρατίας, δίνει πρώτη το σύνθημα της μάχης ενάντια σε μια διεφθαρμένη δημοκρατία, όπου αυξάνονται παντού οι πιέσεις από τις πολυεθνικές και τις χρηματοπιστωτικές μαφίες. Σ’αυτή τη χώρα είδαμε να εκδηλώνεται μια αντίσταση που έρχεται σε έντονη αντίθεση με τον λήθαργο του ευρωπαϊκού πολεταριάτου, που κείται πλέον αναίσθητο υπό την επίρροια δεκαετιών καταναλωτισμού και ψευδοχειραφέτησης.

Τα θρησκευτικά και το τέρας του Λοχ Νες

Ιστορίες θρησκευτικής παράνοιας από την ιδιωτικοποιημένη εκπαίδευση των ΗΠΑ.

«Υποστηρίζω (την απαγόρευση προσευχής στα σχολεία). Το κράτος δεν μπορεί να αποφασίζει ποιος θα προσεύχεται και σε ποιόν».
Αιδεσιμότατος Μάρτιν Λούθερ Κινγκ

ΜΙΑ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΙΔΕΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Του Andrea Tognina

Οι αναρχικοί είναι λίγοι. Συνήθως αντιμετωπίζονται με δυσπιστία. Καλλιεργούν μια ουτοπία η οποία στα μάτια των πολλών φαίνεται απραγματοποίητη. Η ιστορία τους έχει σημαδευτεί από πολλές ήττες. Σήμερα όμως πολλά κοινωνικά κινήματα  βασίζονται σε ελευθεριακές ιδέες και πράξεις.
«Τώρα πια ο αναρχισμός (…) καταλαμβάνει τη θέση που ανήκε στον μαρξισμό την εποχή των κινημάτων της δεκαετίας του ‘60: ακόμη και κάποιος που δεν θεωρείται αναρχικός προσφεύγει σε αναρχικές ιδέες και αυτοπροσδιορίζεται σε σχέση με αυτές», έγραψε πρόσφατα ο νεοϋορκέζος ανθρωπολόγος David Graeber,  ένας από τους διανοούμενους στους οποίους αναφέρεται το κίνημα Occupy Wall Street.

Απ' την απεργία στην γενικευμένη εξέγερση

Οι πολιτικό-οικονομικοί διαχειριστές του κεφαλαίου στην Ελλάδα, αφού διέλυσαν τις δυνάμεις της εργασίας στον ιδιωτικό τομέα επιβάλλοντας συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα για χιλιάδες εργαζομένους, αποφάσισαν την πλήρη διάλυση και των δημόσιων υπηρεσιών με πρόφαση τον «εκσυγχρονισμό» τους. Οι χρηματοοικονομικές ελίτ διευρύνουν συνεχώς την υποταγή των καταπιεζόμενων κοινωνικών τάξεων στη λογική του κεφαλαίου, ποντάροντας στην ενεργοποίηση των συντηρητικών ανακλαστικών της κοινωνίας.

Απαντηση του αυτοδιαχειριζόμενου μανάβικου «Μπαξές» στο «ενδιαφερον» της εφημεριδας «Το Βημα»

Χθες, Τρίτη, 10 Σεπτεμβρίου, λάβαμε από δημοσιογράφο της εφημερίδας «Το Βήμα» ένα μήνυμα που εξέφραζε το ενδιαφέρον για δημοσίευση ενός άρθρου σχετικά με την καμπάνια που έχουμε ξεκινήσει για το αυτοοργανωμένο εγχείρημα μαναβικής, Μπαξές, στα Ιωάννινα.

Ακρατικός Σοσιαλισμός: Αναρχισμός

Μιχαήλ Μπακούνιν

Ακρατικός Σοσιαλισμός: Αναρχισμός

Αρχές και Διακηρύξεις από την «Πολιτικη Φιλοσοφια του Bakunin» του G.P. Maximoff, 1953, The Free Press, NY.


Συνέπεια των Σπουδαίων Αρχών που Διακηρύχθηκαν από την Γαλλική Επανάσταση

Καλό ταξίδι, Μαύρε Αυτοκράτορα! Ή Γιατί ποτέ δεν συμπάθησα τον Μίκυ Μάους

Που θα βρισκόσαστε χωρίς εμένα JonasBrothers; Χο-χο. Η μουσική σας είναι για τα μπάζα και το ξέρετε. Χο-χο. Είναι επειδή αρέσετε στα μικρά κοριτσάκια και όταν κάτι αρέσει στα  μικρά κοριτσάκια εγώ βγάζω λεφτά χο-χο. Και αυτό συμβαίνει γιατί τα μικρά κοριτσάκια είναι τελείως ηλίθια χο-χο.  Και τα δαχτυλίδια αγνότητας που φοράτε, μου επιτρέπουν να κάνω ό, τι θέλω χο-χο.  Ακόμα και οι χριστιανοί είναι αρκετά ηλίθιοι ώστε να μην αντιληφθούν πως πουλάω σεξ στις κόρες τους. Βγάζω δισεκατομμύρια από την αφέλεια των χριστιανών εδώ και δεκαετίες χο-χο και ξέρετε γιατί; Γιατί οι χριστιανοί είναι καθυστερημένοι χο-χο. Πιστεύουν σε έναν νεκρό τύπο που μιλάει χο-χο!
(ο Μίκυ Μάους αυτοπροσώπως,  εξηγεί στο συγκρότημα JonasBrothers μια από τις πολλές στρατηγικές μάρκετινγκ της εταιρίας Disney, ανάμεσα σε απειλές, χαστούκια και βρυχηθμούς, στη σειρά κινουμένων σχεδίων SouthPark)

Για το (αυτο)ξεπέρασμα του μηδενισμού

Του Πολύκαρπου Γεωργιάδη

Όχι πως θέλω να φανώ αγνώμων απέναντι σε αυτή την αρρώστια. Υποστηρίζοντας σε αυτό το κείμενο πως ο μηδενισμός βλάπτει, επιθυμώ εξίσου να πω ότι είναι και απαραίτητος -στον επαναστάτη. Άλλοι μπορούν να επιβιώσουν μια χαρά χωρίς τον μηδενισμό: ο επαναστάτης όμως δεν είναι ελεύθερος να παραμερίσει τον μηδενισμό. Πρέπει να είναι η κακή συνείδηση της εποχής του -γι’ αυτό πρέπει να τη γνωρίζει όσο γίνεται καλύτερα.

Ο ΣΤΙΡΝΕΡΙΚΟΣ ΑΤΟΜΙΚΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

* Το κείμενο αυτό του Λουίτζι Φάμπρι (στο οποίο έγιναν ελάχιστες ορθογραφικές διορθώσεις)δημοσιεύτηκε στο αναρχικό περιοδικό «Το Ρήγμα» Νο 5, Γενάρης-Φλεβάρης 1979. «Το Ρήγμα» ήταν μια αναρχική περιοδική έκδοση Ελλήνων αναρχικών που ζούσαν στη Βρετανία.  

Του Λουίτζι Φάμπρι 

Πρίγκηψ Κροπότκιν: Ο ΄Αγιος Πέτρος της Επανάστασης

Στις 8 Φεβρουαρίου του 1921, στο Ντιτρόβ της Ρωσίας, άφησε την τελευταία του πνοή ο πρίγκιπας Πιοτρ Αλεξέγιεβιτς Κροπότκιν. Με προσωπική εντολή του Λένιν, δόθηκε άδεια να οργανωθεί από τους συντρόφους του μία μεγαλοπρεπής --κυρίως λόγω του αριθμού των συγκεντρωθέντων-- κηδεία.

Δεν είναι το φως που χρειαζόμαστε, αλλά η φωτιά...

Γίνεται σαφές σήμερα, ότι η εποχή που διανύουμε, ορίζεται από το σοβαρό αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει το καπιταλιστικό σύστημα, ως απόρροια της αδυναμίας του να απορροφήσει τους κραδασμούς που η ίδια η φύση του και η εξέλιξή του, του έχουν προκαλέσει.
Γίνεται επίσης σαφές σήμερα, ό,τι η εξουσία δεν είναι σε θέση να υπερασπιστεί το υπό κατάρρευση σύστημα με την αλλοτινή της αυτοπεποίθηση, αντιλαμβανόμενη ότι η βιωσιμότητά του στηρίζεται σε ένα σαθρό επίπεδο και αναγνωρίζοντας ότι έχουν χαθεί όλα τα κοινωνικά ερείσματα.
Όπως σαφής γίνεται σήμερα, καθώς το χάσμα ανάμεσα στις κοινωνικές ανάγκες και τα κριτήρια του κεφαλαίου, όλο και μεγαλώνει, η ανάδειξη μιας εκρηκτικής κοινωνικής συνθήκης που διαμορφώνεται στο εσωτερικό της χώρας.

Νέστωρ Μάχνο: Η αναρχική επανάσταση

Ο αναρχισμός είναι μια ζωή ελευθερίας και δημιουργικής ανεξαρτησίας για τον άνθρωπο, μια κατάσταση δηλαδή που δεν εξαρτάται από θεωρίες ή από προγράμματα που προσπαθούν να ελέγξουν τη ζωή του ανθρώπου στο σύνολό της. Είναι μια «διδασκαλία» που βασιζόμενη στην πραγματική καθημερινή ζωή, ξεπερνά όλους τους τεχνητούς περιορισμούς και δεν μπορεί να συνθλιφτεί από κανένα σύστημα.

Η εξωτερική μορφή του αναρχισμού είναι μια ελεύθερη, χωρίς κυβέρνηση, κοινωνία, που προσφέρει στα μέλη της ελευθερία, ισότητα και αλληλεγγύη. Οι διάφοροι οργανισμοί μπορούν να δημιουργούνται πλέον, με βάση το ανθρώπινο αίσθημα της αμοιβαίας υπευθυνότητας που έχει παραμείνει αναλλοίωτο σε όλους τους τόπους και όλες τις εποχές.

Η φι­λο­σο­φία του συρ­μα­το­πλέγ­μα­τος

Μέ­σα στον Αύ­γου­στο, η εξέ­γερ­ση των κρα­του­μέ­νων με­τα­να­στών στην Αμυ­γδα­λέ­ζα μάς θύ­μι­σε ότι η πρα­κτι­κή του συρ­μα­το­πλέγ­μα­τος, πρα­κτι­κή που ακο­λου­θεί τα βή­μα­τα πα­ντός εί­δους στρα­το­πέ­δων συ­γκέ­ντρω­σης του 20ού αιώ­να, ζει και βα­σι­λεύ­ει στη χώ­ρα μας κι ας έχου­με πε­ρά­σει στον 21ο αιώ­να.
Κά­θε όριο, κά­θε σύ­νο­ρο, κά­θε συρ­μα­τό­πλεγ­μα απο­σκο­πεί στην εξα­σφά­λι­ση του «κα­λού» από το «κα­κό», του «νό­μι­μου» από τον «πα­ρά­νο­μο», του «κα­νο­νι­κού» από το «δια­φο­ρε­τι­κό». Ιδε­ο­λο­γι­κές εκ­στρα­τεί­ες, ευ­φη­μι­σμός, μα­σκα­ρέ­μα­τα, νέ­ες τε­χνο­λο­γί­ες επι­χει­ρούν να απο­κρύ­ψουν τη ση­μα­σία αυ­τών των δια­χω­ρι­σμών, αυ­τών των συ­νό­ρων που ευ­νο­ούν κά­θε τα­ξι­κή εξου­σία, για­τί απο­δυ­να­μώ­νουν τους ήδη αδύ­να­μους. Όμως, η λο­γι­κή του συρ­μα­το­πλέγ­μα­τος, της ωμής δια­χω­ρι­στι­κής βί­ας απο­κα­λύ­πτε­ται σε κά­θε μας βή­μα.

Μετά τη βιομηχανία του καλοκαιριού

Τα κα­λο­καί­ρια, ε­δώ και και­ρό, προ­κύ­πτουν ως προ­βο­λή και διά­θλα­ση δύο χρο­νιών, της χρο­νιάς που πέ­ρα­σε και της χρο­νιάς που α­κο­λου­θεί. Μέ­σα στις αλ­λα­γές της κρί­σης, το κα­λο­καί­ρι προ­κύ­πτει δι­πλά αλ­λαγ­μέ­νο, τό­σο ως παύ­ση ε­νός πα­ρελ­θό­ντος που μό­λις στα­μά­τη­σε, ό­σο και ως α­που­σία μιας προσ­δο­κίας που δεν πλη­σιά­ζει.