Η κυριαρχία, πάντοτε, προσπαθεί να μεταβάλλει τους πραγματικούς όρους της καθημερινότητας. Να ξεγελάσει, να παραπλανήσει, να ωθήσει τους ανθρώπους στην υιοθέτηση απόψεων που όχι μόνο δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, αλλά και προκαλούν εμπόδια σημαντικά στην απελευθερωτική- επαναστατική προοπτική…
Η ισχύς του κράτους είναι γεγονός. Αυτό, όμως που καθορίζει τη δυναμική, την ένταση και την αποτελεσματικότητα της δεν είναι τόσο αυτό το ίδιο και οι κινήσεις του, αλλά μάλλον το μέγεθος της αδιαλλαξίας και της έντασης των δράσεων που αναπτύσσονται εναντίον του.
Θα βάλει πάνω στο τραπέζι όλα τα καλά χαρτιά του. Θα επιστρατεύσει όλους τους συνειδητούς ή μη, εξαγορασμένους υλικά ή πνευματικά συμμάχους του. Θα δημιουργήσει λογικές και ερμηνευτικά εργαλεία που ναι μεν θα στηρίζονται σε αληθοφανή επιχειρήματα, αλλά θα είναι τόσο ελλιπή που θα αλλάζουν άρδην την ουσία και το περιεχόμενο των καταστάσεων.
Η προπαγάνδα ανέκαθεν ήταν βασικό όπλο. Και σίγουρα χρησιμοποιείται συμπληρωματικά με άλλες μορφές καθυπόταξης όπως η θεσμολαγνεία, η ωμή και βίαιη καταστολή, ο οικονομικός εκβιασμός, η νομική απειλή.
Η προσπάθεια δε σταματάει μόνο στην αποτροπή των κρίσεων, αλλά προχωράει και στη διαχείριση τους όταν προκύπτουν.
Αν το κράτος δεν υπολόγιζε τις κοινωνικές αντιδράσεις δε θα τις συκοφαντούσε, δεν θα ασκούσε κάθε είδους διώξεις, δε θα ρίσκαρε ακόμα και να βάψει με αίμα τα χέρια του, πόσο μάλλον στην εποχή μας που προσπαθούν να φιλοτεχνήσουν το προφίλ ενός δημοκρατικού, φιλελεύθερου και κοινωνικά ευαίσθητου πολιτισμού.
Όταν κάτι είναι εξ ορισμού ακίνδυνο δεν συγκεντρώνει το πραγματικό ενδιαφέρον. Καμία προσοχή, κανέναν συναγερμό, καμία αγωνία.
Αντίθετα εκεί που υπάρχει ο κίνδυνος εκεί επικεντρώνονται όλοι οι μηχανισμοί. Ο καθένας στο ρόλο του, κανένας ως υποκατάστατο, όλοι συμπληρώματα των υπολοίπων.
Η δυνατότητα για εξέγερση βρίσκεται ουσιαστικά στα χέρια του καθενός. Τότε είναι που η κρατική παντοδυναμία αποδεικνύεται αναποτελεσματική, ένας μύθος ανίκανος να επιβληθεί.
Για αποφυγή παρεξηγήσεων δεν λέει κανείς πως το κράτος είναι αδύναμο, εύκολος αντίπαλος. Η ιστορία έχει αποδείξει το αντίθετο. Όμως η ρευστότητα και η αδράνεια συμβάλλουν στην μεγέθυνση του κρατικού κινδύνου. Αντίθετα η πίστη, η συνετή δράση, η επιθετικότητα, η αδιαλλαξία, η οργανωμένη δράση με στόχο συνολικές απελευθερωτικές κατακτήσεις αλλάζουν τα δεδομένα. Δημιουργούν παγιωμένες και κατακτημένες πρακτικές, φέρνουν στο προσκήνιο άλλες, ίσως και πιο δυναμικές. Σίγουρα, σε κάθε περίπτωση, δείχνουν στο κράτος πως δεν είναι ο κυρίαρχος, αλλά ένα ξένο και εχθρικό σώμα, που πολύ απλά αντιμετωπίζει τις συνέπειες της αλαζονείας, της απανθρωπιάς και της τυραννίας του.
Η αντιεξουσιαστική συνείδηση, (με την στενή της έννοια και με όλες τις αντιθέσεις που περικλείει), είναι διάχυτη στον ελλαδικό χώρο. Πάμπολλες φορές έχουμε βρεθεί μπροστά σε μια κατάσταση όπου άνθρωποι καταφέρονται, όχι και με τον πιο «κόσμιο» τρόπο ενάντια στους πολιτικούς, το κράτος, τους μπάτσους, τους νόμους, τις εφορίες, τις τράπεζες. Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό είναι πως δεν αρκεί η δυσαρέσκεια να μείνει σε φραστικές επιθέσεις, που πάντα συνοδεύονται και από μια μεμψιμοιρία-ομολογία της συνειδητότητας μιας εντελώς ανεδαφικής αδυναμίας. Όσες φορές οι άνθρωποι ξεσηκώθηκαν επί της ουσίας, παρά τις όποιες ακόμα και σημαντικότατες απώλειες, σίγουρα προκαλούσαν τριγμούς στο οικοδόμημα, ανέτρεπαν το σκηνικό και κατέγραφαν βήματα ουσίας. Και δεν είναι καθόλου λίγες οι φορές αυτές, και δεν είναι καθόλου μονόχνωτες και χωρίς πλουραλισμό οι μεθοδολογίες που αναπτύχθηκαν, πότε ως αντανάκλαση ενός άγριου αυθορμητισμού, πότε ως η κατάλληλη με τις ανάγκες της συγκυρίας στάση, πότε ως πολύ ανεπτυγμένη σύλληψη και εφαρμογή.
Έχει την ομορφιά του να βλέπει κάποιος τους μπάτσους και τους κάθε είδους κρατικούς υπαλλήλους μετά από την ανάπτυξη μιας αντικρατικής πρακτικής, ειδικά όταν αυτή είναι πετυχημένη. Ο πόλεμος της κοινωνίας με την εξουσία θέλει συμμετοχές και όχι αδράνεια. Η απάθεια προωθείται γιατί εξυπηρετεί, η δράση και η συμμετοχή ποτέ δε θα αντιμετωπιστούν με χαρά από κανένα όργανο της εξουσίας.
Η λυσσασμένη στάση των εχθρών είναι η καλύτερη δικαίωση πως κάτι βρίσκεται στη σωστή πορεία…
Ακόμα και αν σημειωθούν λάθη, ή και για κάποιους ήττες, σημασία τελικά δεν έχει αυτό αλλά ότι έγινε προσπάθεια. Εξ άλλου, τετριμμένο μεν, ουσιωδέστατο δε: λάθη δεν κάνουν μόνον αυτοί που δεν κάνουν κάτι…
Αναρχικός πυρήνας Κοινωνικός Πόλεμος
Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 36, Φεβρουάριος 2005
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου