Οποίαν αληθώς ειρωνείαν αποτελεί δια τον Λαόν η εορτή της 25ης Μαρτίου! Λαός πεινών, λαός ρακένδυτης, λαός δούλος ολίγων κηφήνων της Πολιτείας και της κοινωνίας κάμνει τι; Εορτάζει την ελευθερία του!
Άλλ’ όχι• ο λαός δεν εορτάζει πλέον την 25η Μαρτίου• την εώρταζεν άλλοτε• σήμερον την διέρχεται σύννους και κατηφής. Εκ μακράς πείρας εδιδάχθη ή τουλάχιστον διησθάνθη, ότι η ελευθερία αυτή δι’ ην οι πατέρες του ηγωνίσθησαν δεν ήτο μία φενάκη, η εν απατηλόν ίνδαλμα εξαφανισθέν εις το φως της πραγματικότητος, και ότι δεν αφεώρα η τους καπετανέους του, τα παιδιά των, τα κοπέλια των και ολίγους άλλους ασυνειδήτους.
Αι γενόμεναι κατ’ έτος τελεταί δεν αποτελούσιν εορτήν, αλλά μνημόσυνον εκ μέρους των κληρονόμων αυτής πλουτοκρατών και δημόσιων υπαλλήλων, εις ο ασυνειδήτως λαμβάνουν μέρος και τινες ποιητές ή ρήτορες, όπως επιδείξωσι το εαυτών τάλαντον εις κενάς και κωδωνιζούσας φρασεολογίας, και τινες αγοραίοι ανάπτοντες λιχναράκια και αναρτώντες εικόνας και όπλα αγωνιστών προς ρεκλάμαν των καταστημάτων των!
Η ημέρα της 25ης Μαρτίου δια τον Λαόν δεν είνε, ούτε οφείλει να ήνε ημέρα εορτής, άλλ’ ημέρα πένθους και θλιβερών συλλογισμών, άλλ’ ημέρα συλλήψεως μεγάλων και γενναίων αποφάσεων.
Ημέρα πένθους διότι τόσοι αγώνες και τόσα μαρτύρια τόσων ηρώων της ελευθερίας δεν κατέληξαν ή εις την ειδεχθή ταύτην δουλείαν του γενναιοτάτου και φιλελευθερωτάτου των λαών εις ευτελή τινα και ρυπαρά ανθρωπάρια, γνωστά υπό το όνομα κεφαλαιούχοι και δημόσιοι υπάλληλοι• ημέρα δεν συλλήψεως μεγάλων και γενναίων αποφάσεων, διότι ούτε η αποτρόπαιος αυτή σκλαβιά πρέπει να παραταθή επί πλέον, ούτε οι αγώνες της ελευθερώσεώς μας πρέπει να ώσι τοιούτοι, ώστε να καταλήξωσιν εις τα αυτά οικτρά αποτελέσματα.
Τι; Οι υπέρ της ελευθερίας αγώνες μας δεν θα έχωσιν άλλον σκοπόν, ή όπως αλάσσωμεν κυρίους; Ιδού• δια ν’αφήσωσι το έργον των ημιτελές οι επαναστάται πατέρες μας, ιδού ημείς στένοντες υπό βαρύτατον ζυγόν των λεγομένων αντιπροσώπων μας και μιας ληστρικής συμμορίας κεφαλαιούχων.
Εκείνοι είχον τους τους βαζιβουζούκους, ημείς έχομεν τους σταυρωτήδες, εκείνοι είχον την Υψηλήν Πύλην, ημείς έχομεν την Ψωροκώσταιναν, επί πλέον δε την ΄φαραν των πολιτευομένων.
Η μακρά αυτή δουλεία εις τους ελληνοφώνους τούρκους και εβραίους είνε αρκετή πλέον όπως μας διδάξη ότι οιανδήποτε μορφήν και εάν έχη η τυραννία του Κράτους και του Κεφαλαίου, πάντοτε της αυτής πονηράς φύσεώς εστί. Εις το μέλλον πρέπει να μη μας εξαπατά η μορφή. Η τυραννία είτε μοναρχική είνε, είτε συνταγματική, είτε δημοκρατική, πάντοτε τυραννία είνε. Εν όσω υπάρχει Κράτος και Ιδιοκτησία πάντοτε φόρους θα πληρόνωμεν, πάντοτε θ’ αδικώμεθα, πάντοτε θα δουλεύωμεν δι’ ολίγους. Είνε καιρός πλέον να εξέλθωμεν εκ του στενού κύκλου της μέχρι τούδε δράσεώς μας. Προς νέους ορίζοντες ευρυτάτους πρέπει να διευθύνωμεν το βλέμμα. Εχθρός και ξένος δι’ ημάς δεν πρέπει να ήνε πλέον ούτε ο γείτων μας, ούτε ο κάτοικος της άλλης επαρχίας, ούτε ο Τούρκος, ούτε ο Γάλλος, ούτε ο Ρώσος, ούτε ο Βούλγαρος, ούτε ο Γερμανός. Ό,τι έκαμνον οι Έλληνες άλλοτε εν μικρώ αλληλοτρογώμενοι, δεν πρέπει να κάμνωμεν ημείς σήμερον εν μεγάλω. Όλοι είμεθα αδελφοί, όλοι το αυτό συμφέρον έχομεν: Να ευδαιμονήσωμεν. Θέλομεν επιτύχει τούτο αλληλοσπαρασσόμενοι;
Μωρία και να το εκστομήση τις. Κάτω λοιπόν τα σύνορα, κάτω οι εθνικότητες, κάτω τα διαιρούντα ημάς θρησκευτικά δόγματα, κάτω το ιδικόν σου και το ιδικόν μου, κάτω τέλος τα ότι δίδει διακιολογίαν εις την ύπαρξιν των εξουσιών και … την παγκόσμιον αδέλφωσιν και ευδαιμονίαν. Ιδού ο σκοπός προς ον δέον να τείνωσιν άπασαι ημών αι προσπάθειαι, ιδού αι αποφάσεις ον δέον ταχέως να επιδιώξωμεν την επιτέλεσιν.
Εφημερίδα Νέον Φως, εν Πύργω την 25η Μαρτίου 1899.
Δύο κοινωνικές αναρχικές εφημερίδες του 19ου αιώνα, Επί τα πρόσω (1896-1898) & Νέον Φως (1898-1899), Ελευθεριακό Ιστορικό Αρχείο, Αθήνα, 2015.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου