Πολιτείες - Αρθούρος Ρεμπώ

Είναι οι πολιτείες! Είναι ο λαός που για χάρη του υψώθηκαν τα Απαλλάχεια όρη και οι Λίβανοι του ονείρου! Κρυστάλλινα και ξύλινα σπιτάκια του βουνού αργοκυλούν πάνω σε ράγες και σε αθέατα καρούλια. Παμπάλαιοι κρατήρες με γύρω-γύρω αγάλματα πελώρια και φοινικιές από χαλκό μελωδικά μες στη φωτιά βρυχώνται. Γιορτές του έρωτα ηχούν επάνω στις διώρυγες που κρέμονται πίσω απ’ τα ξύλινα σπιτάκια. Κυνήγι κωδωνοκρουσίας κραυγάζει στα φαράγγια. Συνάφια γιγαντόσωμων τραγουδιστών προστρέχουνε ντυμένα μ’ ενδύματα και λάβαρα που αστράφτουν όπως το φως στις κορυφογραμμές. Επάνω στις εξέδρες ανάμεσα στα βάραθρα Ρολάνδοι την ανδρεία τους διατυμπανίζουν. Στα γεφυράκια της αβύσσου και τις σκεπές των πανδοχείων η φλόγα τ’ ουρανού κατάρτια σημαιοστολίζει.
Σωριάζονται αποθεώσεις στα υψίπεδα όπου αγγελικές γυναίκες-κένταυροι προελαύνουν ανάμεσα στις χιονοστιβάδες. Πολύ πιο πάνω απ’ τις ψηλότερες βουνοκορφές, μια θάλασσα τρικυμισμένη απ’ την αιώνια γέννηση της Αφροδίτης, κατάφορτη από στόλους φιλαρμονικούς κι από ψιθύρους μαργαριταριών και κοχυλιών πανάκριβων - κάποιες φορές αυτή η θάλασσα μαυρίζει με αστραπές θανάτου. Στις κατωφέρειες μουγκρίζουν οι θερισμοί των λουλουδιών που είναι ψηλόλιγνα όσο τα όπλα κι όσο τα κύπελλά μας. Πομπές από Mabs, μ’ εσθήτες ξανθοκόκκινες, οπάλινες, χειμάρρους ανεβαίνουν. Εκεί ψηλά, πατώντας μες στον καταρράκτη και τα βάτα, την Άρτεμη βυζαίνουνε τα ελάφια. Των προαστίων οι Βάκχες κλαιν με λυγμούς και το φεγγάρι καίει και ουρλιάζει. Η Αφροδίτη μπαίνει σε σπήλαια σιδηρουργών και ερημιτών. Συστάδες καμπαναριών τραγουδούν των λαών τις ιδέες. Από κάστρα χτισμένα με κόκαλα βγαίνει πρωτάκουστη μουσική. Οι θρύλοι όλοι ξεχύνονται και οι εξάρσεις κάνουν έφοδο στις κωμοπόλεις. Καταρρέει ο παράδεισος των καταιγίδων. Οι άγριοι χορεύουν αδιάκοπα τη γιορτή της νύχτας. Κι εγώ κάποια στιγμή κατέβηκα στην κίνηση μιας λεωφόρου της Βαγδάτης όπου κάποιες παρέες τραγουδούσαν τη χαρά της καινούργιας δουλειάς, κυκλοφορώντας, μες στο νωθρό αεράκι, χωρίς να μπορώ ν’ αποφύγω τα μυθικά φαντάσματα βουνών όπου έπρεπε κανείς και πάλι να βρεθεί.
Ποια όμορφη αγκαλιά, και ποια ώρα καλή θα μου ξαναχαρίσουν αυτόν τον τόπο απ’ όπου κατάγονται τα όνειρά μου και όλες μου οι ενέργειες; 

Εκδόσεις Γαβριηλίδης, Εκλάμψεις