Έχει υποστηριχθεί ότι ορισμένα κράτη διαφέρουν μεταξύ τους, εκτός των άλλων, επειδή οι πολιτικές ελίτ, που διαχειρίζονται τις υποθέσεις τους, κάνουν διαφορετικές επιλογές σχετικά με την «ποσότητα» του παρελθόντος, που σκοπεύουν είτε να διατηρήσουν στο πολιτικό τους σύστημα είτε να χρησιμοποιήσουν ιδεολογικά.
Το ίδιο, φυσικά θεωρείται ότι ισχύει και για τα μεμονωμένα κόμματα.
Πολλές φορές οι εξαγγελίες για αλλαγές, που θεωρείται ότι εκτός των άλλων θα αποτελέσουν δέλεαρ για νέους ψηφοφόρους ή μια σημαντική μάζα, που υπολογίζεται ότι για διάφορους λόγους έχει την τάση να εκπροσωπηθεί πολιτικά με διαφορετικό τρόπο, αποδεικνύονται ψευδεπίγραφες.
Σ’ άλλες περιπτώσεις, αντίθετα, η παραπομπή στο παρελθόν θέλει να εμπνεύσει σιγουριά, αφού οι υπήκοοι καλούνται να αναγνωρίσουν κάτι οικείο σ’ αυτούς, δοκιμασμένο και αποδεκτό, καθώς ταυτίζεται στην μνήμη τους με την «σταθερότητα και την ευημερία».
Οι εξουσιαστές γνωρίζουν τις δυνατότητες, που τους προσφέρει για τον σκοπό αυτό η εναλλασσόμενη χρήση των όρων «ιστορία», «ιστορική μνήμη» ή «συλλογική μνήμη», η οποία βεβαίως και ευδιάκριτα οφείλεται σε πολιτικές σκοπιμότητες.
Θα τονίσουμε ότι όσον αφορά την συλλογική μνήμη, η επίκληση της οποίας γίνεται ολοένα και σπανιότερα, αυτή νοείται και αφορά μόνο τα μέλη μια ομάδας ή κοινότητας ανθρώπων, που όχι μόνο έχουν ζήσει τα ίδια γεγονότα, αλλά μέχρι ενός τουλάχιστον βαθμό τα έχουν από κοινού επεξεργαστεί βάσει κοινών ή συγγενικών ιδεών, αλλά και συνηθειών.
Όσον αφορά τους τωρινούς διαχειριστές, όπως έχουμε παρατηρήσει επανειλημμένα και παρά την απατηλή εικόνα που ακόμη κομίζουν περί «νέας» και «αδιάφθορης» διακυβέρνησης, η χρήση του παρελθόντος ουσιαστικά γίνεται με έναν τρόπο που παραπέμπει κυριολεκτικά σε μια παντελώς ασύνδετη σειρά επιλεκτικών αναπαραστάσεων του παρελθόντος.
Λίγη αριστερά (κομμουνιστική ή μη) του εμφυλίου, που «τώρα δικαιώνεται» παρ’ ότι έχει ενσωματωθεί πλήρως και έχει προσφέρει τα πάντα και από κάθε μετερίζι στην εξουσία. Λίγη «σκληρή» δεξιά που σε συνθήκες ολοκληρωτικής παράδοσης και απώλειας κάθε ψήγματος ή ψευδαίσθησης εθνικής κυριαρχίας σε υπερεθνικούς οικονομικούς, πολιτικούς και στρατιωτικούς συνασπισμούς και οργανισμούς (ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΕΚΤ, ΔΝΤ κα) καμώνεται τον υπερπατριώτη. Και από κοντά και οι όχι και τόσο ολίγοι (προβεβλημένοι ή μη) αλλά απαραίτητοι εκπρόσωποι του «παλαιού καθεστώτος» (ή αλλοιώς πρώην πασοκάριοι) για να μην ξεχνιόμαστε.
«Παλιό» και «νέο» καθεστώς μοιάζουν, ολοένα και περισσότερο, με τις προβαλλόμενες διαφορές τους να εκλείπουν με τόσο γοργό ρυθμό αφού έτσι απαιτεί και επιβάλλει πλέον η εξελισσόμενη φάση της παγκοσμιοποίησης.
Ταυτόχρονα με έναν εκρηκτικό τρόπο εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες διέρχονται και πλέον φυλακίζονται στον ελλαδικό χώρο, με τις εικόνες δεκάδων χιλιάδων παιδιών, γυναικών ανήμπορων γερόντων, νέων ή αναπήρων να μοιάζουν όχι με ανθρώπινες ζωές, αλλά με τα θραύσματα ενός πολέμου που αρχίζει να απειλεί και τους ντόπιους.
Η εξαθλίωση, ο πόνος, η προσφυγιά, ο θάνατος που σημαδεύει ακόμη την πλάτη τους και βαραίνει τον ίσκιο τους, χρήσιμα υλικά για την κατασκευή ενός ελεγχόμενου καθεστωτικού αντιρατσισμού.
Χρήσιμου για να είναι όλοι φρόνιμοι και ικανοποιημένοι μέχρι το κράτος να δείξει τα πραγματικά του δόντια. Να παραδειγματίζονται οι ντόπιοι και να μην δυσανασχετούν για τα χειρότερα που θα τους επιβληθούν. Πάντα με τον μανδύα της «σκληρής διαπραγμάτευσης», της εθισμένης πλέον στο ψεύδος και την απάτη της «πρώτη φορά» αριστερής κυβέρνησης.
Δεκάδες στρατόπεδα συγκέντρωσης κατασκευάζονται το ίδιο γοργά όσο επιτάσσουν οι εξελίξεις και οι συμφωνίες των μεγάλων αφεντικών για κλειστά ευρωπαϊκά σύνορα, για «εκεχειρία» στο μέτωπο, που παρ’ όλα αυτά παραμένει απροσδιόριστο μετά τις «ασύμμετρες» πολύνεκρες επιθέσεις σε Γαλλία, Τουρκία και Βέλγιο, Πακιστάν, Ιράκ, Μάλι.
Οι πολεμικές ναυτικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ, που ήδη βρίσκονται στο Αιγαίο περιπολώντας και εντασσόμενες στην ευρύτερη συμφωνία με το ρωσικό κράτος, έχουν ήδη δώσει το στίγμα ενός ενοποιημένου χώρου κυριαρχίας που περιλαμβάνει την ΕΕ, τα Βαλκάνια, το τουρκικό κράτος και την ευρύτερη Μέση Ανατολή, που επανεντάσσεται στον πολυπολικό «νέο» κόσμο της παγκόσμιας κυριαρχίας.
Συσπείρωση Αναρχικών
Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ.159, Απρίλιος 2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου