Για την εξουσία του Απρίλη

Κλωντ Μονέ, Κήπος

Δεν χωράνε δισταγμοί απέναντι στο άγριο κάλεσμα χαράς που απευθύνει ο Απρίλης στο βασανιστικά ανατατικό ξελόγιασμά του, στο πολύχρωμον της φύσης και στα μεθυστικά αρώματά της. Μπορεί να ασθενεί το σώμα αλλά ο πυρετός του είναι ρήγμα στις κοινωνικές συμβάσεις και στις αδολεσχίες των πολιτικών: Τι δροσερή κάψα· ανοιξιάτικη, όλη χλευασμό για τη σύνεση της λογικής, για τον ρεαλισμό της ανάγκης (της παραίτησης).

Ιδού ο χορός ζώων, φυτών, δέντρων και υδάτων, νοϊκών και ψυχικών κυττάρων. Και να η παραφορά αδιόρατων ερωτικών νευμάτων στην αμοιβαιότητα, η παρέκκλιση του μέτρου, η λήθη της απογοήτευσης, το γκρέμισμα των οχυρών της λογικής.

Τι κρίμα που όλο αυτό το εξωτερικό του Απρίλη δεν καταλαμβάνει το εσωτερικό των ανθρώπων -τι λέω, που είναι ακριβώς το αντίθετο. Εάν το εσωτερικό ήταν η αντανάκλαση του εξωτερικού, η ομορφιά θα επικρατούσε, το παιγνίδι κι ο χορός θα χαίρονταν να μας συντροφεύουν, να θωπεύουν τη σάρκα και την ενέργειά της, να μπαινοβγαίνουν όλο σκέρτσο και χάρη στους πόρους της (απαράβατος όρος της ύπαρξης...).

Τι κρίμα ακόμη που δεν εξουσιάζει ο Απρίλης αλλά άνθρωποι που δεν «υποφέρουν» από τη μέθη του, την παραφορά του, ανίκανοι να τον αγγίξουν· άνθρωποι χωρίς οσμές, τυφλοί, κωφοί - άνοες.

Χωρίς εσωτερικά φτερουγίσματα, χωρίς λίγο ανθρωπισμό πού οδεύουμε; Πού πάμε έτσι λειψοί, δίχως ταυτότητα και κατανόηση; Πού, διάβολε, μπορούμε να φτάσουμε χωρίς έναν τουλάχιστον Απρίλη μέσα μας; Πώς μπορούμε και μιλάμε χωρίς τους ήχους του εξαίσιου μήνα, τη συμπαντική μουσική του;

Το βλέπουμε όλοι πού οδηγούμεθα: σε βόρεια κλίματα, σε κλειστά από το κρύο στόματα (και σώματα), σε βαριές από το σκοτάδι ψυχές (σκοτάδι: λειψός ήλιος και μαύρη ή καθόλου θάλασσα, μουντό φως), σε αντιμεσογειακούς λειμώνες ελευθερίας; Τέτοιους θεσμούς οφείλαμε να κατασκευάσουμε, γεμάτους φως και ελευθερία, λόγο και δίκαιο, γεννημένους από τον ζωογόνο, ζείδωρο Απρίλη. Κούνια που μας κούναγε αν νομίζουμε ότι όλα τούτα είναι ποιητικές ακροβασίες ή ρομαντικές αδολεσχίες.

Εάν όμως έτσι νομίζουμε, αγνοούμε το παλίμψηστο της Ιστορίας και του πολιτισμού της ανθρωπότητας· αρνούμαστε να δούμε τη χυδαιότητα της εργαλειακής παιδείας και τον ολοκληρωτισμό των κοινοβουλευτικών μας δημοκρατιών. Κυρίως αρνούμαστε να βγούμε από τους κώδικες συμπεριφοράς που διαιωνίζουν το βόλεμά μας και τον ράθυμο νου.

Κατά τ’ άλλα, διαβάζουμε κάνα λογοτεχνικό βιβλίο, παρακολουθούμε σινεμά ή κάποια θεατρική παράσταση, βρισκόμαστε σε καμιά συναυλία... Και; Και χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι. Πόσο να ζήσει ένας ελεύθερος άνθρωπος με ψευδαισθήσεις; Δεν χωράνε στη νέα λογική οι κατσούφηδες και γκρινιάρηδες, οι τάχα μου πολύ αριστεροί και λοιπά γκρουπούσκουλα και δήθεν συνεργατικά, αυτοδιαχειριστικά κινήματα.

Δεν χωράνε αυτά στον σοσιαλισμό του μέλλοντος ή στη νέα Αριστερά της χώρας. Προπαντός δεν χωράνε ο Απρίλης και η συγκίνηση· είναι αφόρητα και τα δύο, δεν αντέχονται, ίσως γιατί πλησιάζουν την αλήθεια ή το νόημα του είδους.

Επειδή τρομάζουμε να κοιταχτούμε στον καθρέφτη της αλήθειας και του νοήματος, ας σταματήσουμε -φρόνιμα- εδώ.

 Συντάκτης: Γιώργος Σταματόπουλος

Πηγή: efsyn.gr