Ησιόδου Θεογονία - Αποσπάσματα

(…) Αληθινά πρώτα πρώτα έγινε το Χάος, αλλά μετά η πλατύστηθη Γαία, όλων στέρεη βάση πάντα των αθανάτων που έχουν την κεφαλή του χιονοσκέπαστου Ολύμπου και τα ομιχλώδη Τάρταρα στο βάθος της πλατύδρομης γης, κι ο Έρωτας, που είναι ο πιο ωραίος μέσα στους αθάνατους θεούς, ο λυσομέλης, κι όλων των θεών όλων των ανθρώπων δαμάζει μες στα στήθη τους τη γνώση και τη φρόνιμη βουλή.

Κι απ’ το Χάος ο Έρεβος κι η μαύρη Νύχτα έγιναν· κι απ’ τη Νύχτα ο Αιθέρας κι η Ημέρα γεννήθηκαν, που τα έκανε αφού συνέλαβε σμίγοντας με το Έρεβος στην αγάπη.

Μα η Γαία πρώτα γέννησε ίσον μ’ αυτήν τον έναστρο Ουρανό, για να την σκεπάζει γύρω από παντού, να είναι στους μακάριους θεούς βάση στέρεα πάντα. Και γέννησε τα μακριά βουνά, τα όμορφα των θεϊσσών κατοικητήρια, των Νυμφών, που κατοικούν στων βουνών τις κοιλάδες. Αυτή γέννησε και το άγονο πέλαγος, το όλο κύμα, τον Πόντο, χωρίς ηδονική αγάπη· κι έπειτα με τον Ουρανό κοιμήθηκε και γέννησε τον βαθύδινο Ωκεανό και τον Κοίο και τον Κρείο και τον Υπερίωνα και τον Ιαπετό και τη Θεία και τη Ρεία και τη Θέμη και τη Μνημοσύνη και τη χρυσοστέφανη Φοίβη και τη χαριτωμένη Τηθή. Και μετ’ απ’ αυτούς τελευταίος γεννήθηκε ο στρεψόνοος Κρόνος, ο πιο φοβερός απ’ τους γιους της· και το θαλερό εχθρεύτηκε γονιό του.

(…) Κι η Νύχτα γέννησε το μισητό Μόρο και τη μαύρη Κήρα και το Θάνατο, και γέννησε τον Ύπνο και γέννησε το γένος των Ονείρων· και δεύτερα το Μώμο και την πονεμένη Κακοπάθεια χωρίς να κοιμηθεί με κανένα γέννησε η ερεβώδης Νύχτα και τις Εσπερίδες, που τα μήλα πέρα απ’ το δοξαστό Ωκεανό τα χρυσά φυλάνε τα ωραία και τα δέντρα που κάνουν τον καρπό. Και τις Μοίρες και τις Κήρες γέννησε τις ανήλεες τιμωρούς, την Κλωθώ και τη Λάχεση και την Άτροπο, που στους θνητούς, όταν γεννιούνται, δίνουν να έχουν το καλό και το κακό και τα παραπατήματα θεών κι ανθρώπων κυνηγάνε· κι ούτε σταματούν ποτέ οι θεές την τρομερή οργή τους, πριν να ξεπληρώσουν το κακό χρέος σ’ όποιον σφάλλει. Και γέννησε και τη Νέμεση, βαρύ κακό στους θνητούς ανθρώπους η ολέθρια Νύχτα· και μετά γέννησε την Απάτη και την Αγάπη και το καταραμένο Γήρας και την Έριδα γέννησε η δυνατόψυχη. Κι η μισητή Έριδα γέννησε τον πονεμένο Μόχθο και τη Λήθη και την Πείνα και τους δακρυσμένους Πόνους και τις Συγκρούσεις και τις Μάχες και τους Σκοτωμούς και τις Αντροφονίες και τα Μαλώματα και τα ψεύτικα Λόγια και τα Διπλόλογα και την Κακονομία και την Άτη, αξεχώριστες μεταξύ τους, και τον Όρκο που πιο πολύ τους ανθρώπους πάνω στη γη τυραννάει όποιον με τη θέληση του ψεύτικα ορκιστεί.

(…) Κι η Θεία το μεγάλο Ήλιο και τη λαμπρή Σελήνη και την Ήω, που σ’ όλους τους πάνω στη γη δίνει φως και στους αθάνατους θεούς που έχουν τον πλατύ ουρανό, γέννησε από κάτω δαμασμένη στην αγάπη του Υπερίονα.

(…) Και στον Αστραίο η Ηώ τους ανέμους γέννησε τους γερόψυχους, τον ξάστερο Ζέφυρο και το γρηγορόδρομο Βοριά και το Νότο, στην αγάπη σμίγοντας, θεά με θεό. Και μετά απ’ αυτούς το αστέρι γέννησε τον Εωσφόρο η Ηριγένεια και τα λαμπρά αστέρια που στεφανώνεται ο ουρανός.

Κι η Στύγα η κόρη του Ωκεανού γέννησε σμίγοντας με τον Πάλλαντα το Ζήλο και τη ομορφόσφυρη Νίκη μες στον οίκο· και το Κράτος και τη Βία γέννησε ξακουστά παιδιά, που δεν έχουν οίκο χώρια απ’ το Δία ούτε έδρα ούτε δρόμο όπου δεν τους οδηγεί ο θεός, αλλά πάντα κάθονται δίπλα στον βαρύχτυπο Δία.