Πρόκειται για ένα έργο που έχει ως στόχο τη μεταγραφή αναρχικών συγγραμμάτων και βιβλίων σε μορφή ήχου, ώστε να βοηθήσει τους ανθρώπους να γίνουν ευρύτερα γνωστά οι ιδέες και κείμενα της αναρχικής προσέγγισης και σίγουρα για να εξασφαλιστεί η ύπαρξή του και σε άλλες μορφές με τη βοήθεια της σημερινής τεχνολογίας.
Συγχρόνως δίνει τη δυνατότητα σε ανθρώπους που δεν έχουν συνεχώς την ευχέρεια για ανάγνωση βιβλίων να μπορούν να το ακούσουν, κάτι που ίσως είναι πιο ευχάριστο και βολικό για αρκετούς.
Το Audio Anarchy project, είναι οργανωμένο μ’ έναν κατανεμημένο τρόπο. Αντί ένα άτομο ή μια ομάδα ανθρώπων να διαβάζει ένα ολόκληρο βιβλίο, διαφορετικοί άνθρωποι διαβάζουν ξεχωριστά κεφάλαια για τη διανομή του φόρτου εργασίας.
Κάτω από το κάθε βιβλίο, τ’ οποίο έχει μια ικανοποιητική και πλήρη περιγραφή, υπάρχει και το αντίστοιχο download ink, έχοντας έτσι σ’ ελάχιστα δευτερόλεπτα το/τα βιβλίο/α που επιλέξατε σε μορφή mp3, μπορώντας να το αναπαραγάγετε από οποιαδήποτε συσκευή:
.
>>> η ιστοσελίδα του Audio Anarchy.
Και γιατί είναι πολύ καλή ιδέα;
Είναι προφανές. Μια ομαδική δουλειά η οποία είναι μια μορφή δημιουργίας και συμβολής στα κοινά, χρησιμοποιώντας μια προσιτή καθημερινή τεχνολογία, προκειμένου να διασφαλιστεί πως ο καθένας μπορεί να έχει πρόσβαση στη γνώση.
Είναι κάτι που μπορεί να εφαρμοστεί άμεσα από οποιαδήποτε ομάδα εθελοντών και για οποιοδήποτε τομέα, ψηφιοποιώντας την γνώση, διαδίδοντάς την και εξασφαλίζοντάς την μελλοντικά.
Δεν είναι δύσκολο και το μόνο που χρειάζεται είναι θέληση και ένας βασικός συντονισμός.
-Και για για όσους/ες δεν κατάλαβαν, δεν ξέρουν, δεν έχουν σαφή άποψη, είτε θέλουν περισσότερα:
Μπορεί ο θάνατος του Aaron Swartz, η φυλάκιση του Jeremy Hammond, η καταδίκη δεκάδων άλλων ανθρώπων, για ορισμένους να αποτελεί μια ξερή και αδιάφορη είδηση, για άλλους όμως όχι, καθώς τους προκαλεί οργή και αγανάκτηση, επειδή ξέρουμε καλά πως μέσα σ’ ένα παγκοσμιοποιημένο καπιταλιστικό σύστημα ο άνθρωπος και η φύση δεν έχουν καμία απολύτως σημασία, καθώς το προεξέχον είναι το κέρδος των πολυεθνικών, των αφεντικών τους δηλαδή και ένα ολόκληρο σύστημα έτσι ρυθμισμένο ώστε να ελέγχει πλήρως και με κάθε τρόπο τον άνθρωπο, κυρίως για να μην εξεγερθεί.
Δεν υπάρχει πραγματικό δικαίωμα στη μόρφωση και τα σχολεία/πανεπιστήμια είναι κέντρα εκπαίδευσης αυριανών εργατών του συστήματος. Η μαζική αποβλάκωση με την απαλλοτρίωση και αλλοίωση των συνειδήσεων ήταν βασική προϋπόθεση για να δημιουργηθεί και αναπτυχθεί όλο αυτό το σύστημα.
Και όπως λέει και ο Στέλιος Ελληνιάδης:
Τα «πέη», οι «κώλοι», τα «βυζιά», οι «βίζιτες», οι «μπράβοι», τα «γκάτζετ» και οι «ουσίες» δεν άφηναν χώρο για «πολιτική συμμετοχή», «αισθητική αναζήτηση», «κριτική σκέψη», «ποιοτικές απαιτήσεις» και «διανοητικό προβληματισμό» στους καταναλωτές του λάιφ στάιλ. Ο νέος τύπος πολίτη έπρεπε να αποκτήσει τα μειωμένα ανακλαστικά του πρόβατου που προορίζεται για σφαγή. Αυτοί, οι μικρομεσαίοι θιασώτες του λάιφ στάιλ, που διαμορφώθηκαν μ’ αυτές τις «προδιαγραφές», μαζί με τους φοβισμένους συνταξιούχους, αποτελούν ακόμα, παρ’ όλα τα πλήγματα που δέχονται από τις μνημονιακές εφαρμογές, υποστηρίγματα, παθητικά ή ενεργητικά, του διεφθαρμένου καθεστώτος. Μπορεί το λάιφ στάιλ να ξέφτισε και να χρεοκόπησε, αλλά οι παρενέργειές του δεν εξανεμίζονται το ίδιο εύκολα.
Επενδυτές σαν τον Murdoch και τον Newhouse, ιδιοκτήτες –ταυτόχρονα- εφημερίδων, περιοδικών, ραδιοφώνων, τηλεοράσεων, εταιριών παραγωγής βιντεοταινιών, κινηματογραφικών στούντιο, δισκογραφικών εταιριών, βιβλιοπωλείων και εκδοτικών οίκων, οι οποίοι, μέσα από τον έλεγχο της γνώσης, της ενημέρωσης, της ψυχαγωγίας και κάθε σχετικής συζήτησης στο δημόσιο χώρο, όχι μόνο στηρίζουν τις πιο αντιλαϊκές πολιτικές και τους πιο αντιδραστικούς πολιτικούς, από την Θάτσερ και τον Μπλερ ως τον Κλίντον και τον Γκίνγκριτς, αλλά διαμορφώνουν και την κουλτούρα των πολιτών προκειμένου να αποδέχονται ως «φυσικό» και «μοναδικό» το καθεστώς διαφθοράς και να εκλέγουν ως εκπροσώπους τους αυτούς που απεργάζονται την εκμετάλλευση και ισοπέδωσή τους, την καταστροφή του πολιτισμού και του περιβάλλοντος, τη φτωχοποίηση της κοινωνίας και τη διεύρυνση του χάσματος των ανισοτήτων!
Γύρω τους, ένας ολόκληρος κόσμος από δημοσιογράφους, συγγραφείς και πανεπιστημιακούς, φέρνει σε πέρας αυτή την «αποστολή», με προφανείς ιδιοτελείς σκοπούς. Στον αντίποδα, ο Σίφριν, εκδότης –μεταξύ άλλων- του Νόαμ Τσόμσκι, της Χάνα Άρεντ και του Χάουαρντ Ζιν, αναφέρει συγγραφείς που αρνήθηκαν να δώσουν τα βιβλία τους στους εκδοτικούς κολοσσούς, χάνοντας πολλά εκατομμύρια από προκαταβολές και δικαιώματα, και, επίσης, απέφυγαν να τα παρουσιάσουν στις μεγάλες αλυσίδες προτιμώντας τα μικρότερα ανεξάρτητα βιβλιοπωλεία που συμπιέζονται αφόρητα από τα τραστ.
Οι εφημερίδες τους εκβιάζουν τους πολιτικούς και τροφοδοτούν την τηλεόραση με την οποία από κοινού απειλούν και τρομοκρατούν τους πολίτες, τα περιοδικά τους επίσης τροφοδοτούν τα κανάλια και, από κοινού, διαμορφώνουν τη μαζική κουλτούρα και ούτω καθεξής, με στόχο τη χειραγώγηση της κοινωνίας και την ανεμπόδιστη λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας. Καμία κοινωνία δεν θα ανεχόταν οποιαδήποτε ληστρική επιδρομή χωρίς να έχει προηγουμένως παραπλανηθεί και αποχαυνωθεί τεχνηέντως.
Πώς και με ποίων εντολές οι τράπεζες δανείζουν σε επιχειρήσεις που δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να επιστρέψουν τα δανεικά; Γιατί, άραγε, οι δημοσιογράφοι τους ξεσκίζονται στην καθεστωτική προπαγάνδα; Και ποιοι είναι αυτοί οι πανεπιστημιακοί που τους αβαντάρουν και τους τροφοδοτούν με επιχειρήματα; Κι από πού προέκυψαν οι συγγραφείς που έχουν αναλάβει τον εξωραϊσμό τους;
Τα ξέραμε αυτά, αλλά δεν το ψάξαμε αρκετά και δεν το ψάξαμε εγκαίρως. Δεν τους ξεμπροστιάσαμε, τόσα χρόνια, για να μην σπάσουμε αυγά ή γιατί υποτιμήσαμε τους εργολάβους που ελέγχουν τα ΜΜΕ και τα φερέφωνά τους που διορίστηκαν στα πανεπιστήμια και αλωνίζουν στις καθεστωτικές εφημερίδες και τηλεοράσεις.
Η απόπειρα να ελεγχθεί και το βιβλίο από τους ολιγάρχες των ΜΜΕ και των δημοσίων έργων και προμηθειών, έγινε και συνεχίζεται. Θύματα, όλοι οι ανεξάρτητοι εκδοτικοί οίκοι και τα βιβλιοπωλεία που πλήττονται από τα εκατομμύρια αντίτυπα των βιβλίων που διαθέτουν σε χαμηλότατες τιμές οι κυριακάτικες εφημερίδες για να διατηρήσουν υψηλές κυκλοφορίες.
Εξακολουθούν όμως, να υπάρχουν συγγράμματα τα οποία είναι κρυμμένα και πρόσβαση σε αυτά έχει μια ελίτ. Υπάρχουν βιβλία, τα οποία αποτελούν κτήμα της ανθρώπινης γνώσης σε ιδιωτικές συλλογές και με πωλήσεις αντιγράφων έναντι πολύ υψηλών τιμών. Παρέχουν επιστημονικά άρθρα σε ελίτ πανεπιστήμια στον Πρώτο Κόσμο, αλλά όχι στα παιδιά του Παγκόσμιου Νότου; Είναι εξωφρενικό και απαράδεκτο.
Υπάρχει τόση πραγματική γνώση απροσπέλαστη που όλη αυτή των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων μοιάζει σαν ένα ψίχουλο μπροστά της. Οι μεγάλες εταιρίες, φυσικά, είναι τυφλωμένες από την απληστία. Οι νόμοι βάσει των οποίων λειτουργούν το απαιτούν – οι μέτοχοί τους θα εξεγερθούν με οτιδήποτε λιγότερο. Και οι πολιτικοί έχουν εξαγοραστεί, περνώντας νόμους που τους δίνουν την αποκλειστική εξουσία να αποφασίζουν ποιος μπορεί να κάνει αντίγραφα.
Η πληροφορία είναι δύναμη. Όμως, όπως κάθε δύναμη, υπάρχουν εκείνοι που θέλουν να την κρατήσουν για τον εαυτό τους. Ολόκληρη η παγκόσμια επιστημονική και πολιτιστική κληρονομιά, η οποία δημοσιεύθηκε στη διάρκεια των αιώνων σε βιβλία και περιοδικά, ολοένα ψηφιοποιείται και κλειδώνεται από μια χούφτα ιδιωτικές εταιρείες.
Θέλετε να διαβάσετε τις δημοσιεύσεις που έχουν τα πιο διάσημα αποτελέσματα των επιστημών;
Θα πρέπει να στείλετε τεράστια ποσά σε εκδότες, όπως η Reed Elsevier.
έλεγε ο Aaron Swartz που με το Κίνημα Ανοικτής Πρόσβασης έχει αγωνιστεί γενναία για να διασφαλιστεί ότι οι επιστήμονες δεν μεταβιβάζουν τα πνευματικά δικαιώματά τους, αλλά αντί αυτού εξασφαλίζεται ότι η εργασία τους δημοσιεύεται στο Διαδίκτυο, σύμφωνα με όρους που επιτρέπουν σε όλους να έχουν πρόσβαση.
Αλλά ακόμη και κάτω από τα καλύτερα σενάρια, το έργο τους θα είναι διαθέσιμο μόνο για τα πράγματα
που δημοσιεύονται στο μέλλον. Τα πάντα μέχρι τώρα έχουν χαθεί.
Αυτό είναι πάρα πολύ υψηλό τίμημα.
Ο εξαναγκασμός των ακαδημαϊκών να πληρώνουν χρήματα για να διαβάσουν το έργο των συναδέλφων τους; Σαρώνουν ολόκληρες βιβλιοθήκες, αλλά μόνο για όσους επιτρέπει το Google να τα διαβάσουν;
Οι εταιρείες που κατέχουν τα πνευματικά δικαιώματα, κερδίζουν τεράστια χρηματικά ποσά χρεώνοντας την πρόσβαση, και αυτό είναι απολύτως νόμιμο – δεν υπάρχει τίποτα που μπορούμε να κάνουμε για να τους σταματήσουμε».
Αλλά υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε, κάτι που ήδη γίνεται: μπορούμε να αντεπιτεθούμε.
Πηγή indymedia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου