Ζητώντας κάτι που να μη γίνεται ουρλιαχτό κι οφθαλμαπάτη.
Κ. Τριπολίτης, δια στόματος Σωτηρίας Μπέλλου
Όσο κι αν η ύλη φθείρεται, η σύστασή της μένει αμετάβλητη. Καταστρέφεται και επαναμορφοποιείται αενάως, μέχρι να μην μπορούν τα μάτια να τη δουν και να την παρατηρήσουν γυμνά. Κι όμως, η εκτόνωση στην ύλη, στα σώματα και τα πράγματα είναι διαρκής. Μοιάζει ελευθερία η καταστροφή τους. Μοιάζει έστω και ως πρόσκαιρη ανακούφιση. Επιτέλους, καταστρέψαμε την πόλη, τις βιτρίνες της, τα ωραία της υπεροπτικά μάτια που κοιτάζουν αλλιώς τον καθημερινό μας ρυθμό.
Καταστροφή ως εκτόνωση μιας κατάστασης μοιάζει με μια συμφωνία, ένα συμβόλαιο που θα ζήλευε κι ο Hobbs ανάμεσα στον καταπιεστή και στον καταπιεζόμενο, που του ’μεινε μόνο η οργή. Καταστρέφουμε, εκτονωνόμαστε και συνεχίζουμε τη ζωή μας μέσα στα αναγεννημένα συντρίμμια. Κι οι στιγμές εκτόνωσης μοιάζουν με στιγμές ελευθερίας, γιατί θυμίζουν τις κινήσεις του κυνηγού εκείνου που αναζητά τροφή σε έναν κόσμο χωρίς σύνορα. Του κυνηγού που πολεμάει τα θηρία και τα μεταφέρει στη σπηλιά του, που συλλέγει την τροφή του από όπου τη βρει, χωρίς να μεσολαβεί αγοραπωλησία. Κινούμαστε για λίγο ως κυνηγοί κι ύστερα ξυπνάμε πάλι καταναλωτές.
Μοιάζουν όλα, μα δεν είναι. Ξέρουν όλοι καλά την αντοχή των υλικών. Αυτά καλά κρατούν. Όχι γιατί είναι από άτρωτα υλικά, μα γιατί προορίζονται για ανθεκτικές συνήθειες. Εκείνο που τα κρατάει πάντα δυνατά είναι πως έχουν γίνει το στήριγμα μας στη ζωή. Χωρίς αυτά, ο κόσμος μοιάζει ανυπόφορος. Χωρίς αυτά, οι συνήθειες δεν έχουν σχήμα. Τα καθημερινά μας αντικείμενα, τα πολλά μας πράγματα, ορίζουν την πραγματικότητά μας. Και η ύλη γίνεται όλο και από πιο σύνθετα υλικά, δεν πλάθεται, μα κατασκευάζεται και είναι πάντα πολύ χρήσιμη. Απευθύνεται σε όλους τους άυλους φόβους, τις άυλες επιθυμίες, τα άυλα συναισθήματα και τις άυλες σκέψεις. Κάνει τον κόσμο πιο βαρύ, καθώς φέρει τον εαυτό του. Η γη μοιάζει με τεράστιο σαλιγκάρι, με τα εντόσθια στην καμπούρα.
Κι όλα τα άυλα στοιχεία μας, που δεν αποδεικνύονται, όπως ένα πείραμα, αλλά ως μια πράξη αληθινή, χάνονται μέσα σε άυλες στιγμές. Η αγάπη δεν είναι χειροπιαστή, ακόμη κι όταν μεταμορφώνει συνηθισμένα πράγματα σε σπάνια δώρα. Η αγάπη δε φαίνεται με γυμνή καρδιά. Και δεν μπορεί να εκφραστεί ως μιαν εκτόνωση. Δεν είναι ένα ξέσπασμα κι ένα αποκούμπι, ακόμη κι αν καταδέχεται καμιά φορά και τέτοιες παραχωρήσεις. Είναι μια βαθιά επιλογή. Είναι μια μοιραία απόφαση. Είναι μια δύναμη, που μορφοποιείται διαρκώς, παίρνει τα σχήματα της ζωής και του θανάτου. Αν και άυλες οι επιλογές μας, μπορεί να επηρεάζουν βαθιά τον χρόνο, να τον χτυπούν εκεί που πονάει, στην αδυναμία του. Αν και άυλα τα συναισθήματα κι οι ιδέες, μπορούν να συντρίψουν τους λεπτοδείκτες και ν’ αφήσουν την ώρα μετέωρη. Η εκτόνωση είναι μια σταγόνα που δεν αλλάζει τα χρώματα του ερέβους. Η αδελφωσύνη, όμως, είναι μια σταγόνα αίμα, που αρκεί για να λερώσει και την πιο καθαρή αυταπάτη.
Η ελευθερία δεν είναι έννοια, δεν είναι στιγμή∙ είναι επιλογή. Μπορείς να τη δεις, ακόμη κι όταν είσαι μέσα σ’ έναν κόσμο τυφλών, που την αγνοεί∙ ακόμη κι αν είσαι εσύ ο φυλακισμένος. Άπαξ και την κατάλαβες, δεν την βγάζεις απ’ το μυαλό σου ποτέ. Γίνεσαι ο σπόρος που, αντί να εξημερωθεί, αγριεύει. Όχι για να εκτονωθεί, αλλά για να ξεσπάσει σα μια σπορά που θα φυτρώνει χωρίς κανείς να μπορεί να την σταματήσει.
σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου