Τετάρτη 25 Ιουνίου 2014

Ο παιδικός κόσμος που μας καθρεφτίζει

Όταν διασχίζετε το δρόμο πρέπει να προσέχετε πολύ, εξηγούσε σε μια ομάδα μαθητών ο Κολομβιανός εκπαιδευτικός Γκουστάβο Γουίλτσες.
-Ακόμα κι αν το φανάρι είναι πράσινο, ποτέ να μην περνάτε το δρόμο, χωρίς να κοιτάξετε πρώτα δεξιά αριστερά.

Ο Γουίλτσες διηγήθηκε στα παιδιά ότι κάποτε τον είχε χτυπήσει ένα αυτοκίνητο και τον είχε αφήσει πεσμένο μέσα στη μέση του δρόμου. Ξαναζώντας την τραγωδία που παραλίγο να του στοιχίσει τη ζωή, ο Γουίλτσες σκυθρώπιασε. Τα παιδιά όμως άρχισαν τις ερωτήσεις:

-Τι μάρκα ήταν το αυτοκίνητο, κύριε; Είχε κλιματισμό; Είχε ηλεκτρική ανοιγόμενη σκεπή; Είχε φανούς ομίχλης; Πόσους κυλίνδρους είχε ο κινητήρας του;

Εντουάρντο Γκαλεάνο, Παιδικός κόσμος (απ’ το Ένας κόσμος ανάποδα)

Τα παιδιά, όταν μεγαλώνουν, έχουν μαζί τους ένα σακούλι, σαν αυτό που είχαν οι κυνικοί. Δε λείπει από μέσα ούτε η ειρωνεία ούτε η πίεση ούτε ο πόλεμος, που μάζεψαν μέσα του από νωρίς. Κι όταν τα παιδιά έγιναν οι μεγάλοι, εκπροσώπησαν επάξια τα αποκτήματά τους, που τους τα ’δωσαν από μικρά οι δικοί τους γονείς κι οι γονείς των γονιών τους. Το σακούλι μεγαλώνει και μεγαλώνει. Και όταν έρχεται η ώρα να βγάλουμε από μέσα του κάτι, για να το προσφέρουμε στον κόσμο, στέκουμε σκεφτικοί, αποσβολωμένοι. Τώρα, τι έχει εδώ μέσα που να αξίζει να δώσουμε; Τι μάθαμε και τι πήραμε εμείς; Να το πετάξουμε διστάζουμε και φοβόμαστε∙ μια ζωή το φορτώναμε. Να το μοιραστούμε αδύνατο∙ γεμάτο πενία και αθλιότητα, που έμαθε να χωράει στην τσέπη μας.

Κάποτε ούτε τσέπες ούτε σακούλι είχαν τα παιδιά. Ήταν ελεύθερα να παίξουν και να μάθουν∙ δεν όριζαν τα διαστήματα της ζωής τους οι περίοδοι των εξετάσεων, δεν έπρεπε να έχουν σκοπούς και στόχους∙ προλάβαιναν να καταλάβουν ότι μεγάλωσαν. Ο χρόνος δεν είχε εξουσία. Μόνο που αυτά είναι πια τόσο παλιά, που μοιάζουν παραμυθένια. Τώρα είναι αλλιώς: ξέρουμε πολλές γλώσσες, αλλά δεν έχουμε βρει τη δική μας, πιπιλάμε την ατομικότητά μας κι επικοινωνούμε σε δίκτυα-δίχτυα. Μην ξεχνάμε, όμως, ότι και το παρόν αυτό αλλάζει, όπως κάθε τι∙ τίποτε δε μένει σταθερό.Κι εμείς είμαστε άλλοι κάθε στιγμή∙ τίποτε δεν τέλειωσε, όλα είναι ένα παιγνίδι, που μπορεί να γκρεμιστεί και να ξαναρχίσει απ’ την αρχή.

σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου