Στην ίδια πόλη υπό βροχή-Paco Ignacio Taibo II

Ίσως η προσωπική πόλη του καθενός να έχει ομοιότητες με τις άλλες. Η αθλιότητα, η ανεργία, η αδιαντροπιά της εξουσίας που ψεύδεται ηλεκτρονικά, η τιμή της βενζίνης, το μαύρο σύννεφο που ταξιδεύει από βορειοδυτικά προς νοτιοδυτικά, η κακοκεφιά των γειτόνων του πέμπτου, η στάνταρ γεύση των χάμπουργκερ στα φαστφουντάδικα, η ακαριαία αντίδραση της καθαρίστριας όταν μια λάμπα κινείται απρόβλεπτα και αναγγέλλει το σεισμό. Όλα αυτά όμως είναι διακόσμηση.
Ζούμε σε διαφορετικές πόλεις, που είναι κατασκευασμένες με υλικά τις καταχρήσεις της εξουσίας και το φόβο, τη διαφθορά και τη διαρκή απειλή της ζούγκλας που, κρυμμένη στα πρόσωπα του συστήματος, ξεπροβάλει κάθε τόσο για να μας υπενθυμίζει ότι είμαστε εύθραυστοι, ότι είμαστε μόνοι, ότι μια μέρα θα γίνουμε λίπασμα για τα ραδίκια. Ή ότι μια μέρα όλα πρέπει να παιχτούν κορόνα-γράμματα, στυλ ουέστερν, ή να κριθούν σε μια μονομαχία στην κεντρική λεωφόρο: αυτοί ή εμείς.

Μέσα σ’ αυτή τη μοναξιά, η ιδιωτική σου πόλη πλάθει αλληλεγγύη. Είναι κάποια αδύναμα φράγματα από οδοντογλυφίδες που μερικές φορές ανθίστανται στην ορμητική πλημμύρα. Είναι το χαμόγελο των ιδιοκτητών του χρωματοπωλείου, το μάτι που σου κλείνει συνένοχα στο λεωφορείο ο τύπος που τυχαία διαβάζει το ίδιο μυθιστόρημα μ’ εσένα, η ικανοποίηση των επιβατών που παρακολουθούν το ανθρωποφάγο φιλί αποχαιρετισμού δύο φοιτητών της Φιλοσοφικής που φιλιούνται λες και αύριο δεν θα έχουν πάλι μαζί μάθημα, ή λες και δεν θα γίνει πια κανένα μάθημα. Το άγριο βλέμμα όλων όταν ο μπάτσος της γωνίας δίνει κλήση σ’ έναν μοτοσυκλετιστή. Και μέσα στη δική σου πόλη δημιουργούνται άλλες μικρότερες πόλεις, χωριά, σχεδόν ατομικά αγροκτήματα που κάθε τόσο έρχονται σε επαφή με την πόλη των άλλων.

-Paco Ignacio Taibo II (Στην ίδια πόλη υπό βροχή)

Πηγή hitandrun