PhilSheridan, στρατηγός του ιππικού των Η.Π.Α (1831-1888)
Για όσους μελετούν την ιστορία όχι επιδερμικά, αλλά αντιθέτως επιμένουν να διερευνούν τόσο την ακρίβεια των γεγονότων, όσο και την συνάφεια που παρουσιάζεται ανάμεσά σε αυτά ανά τους αιώνες, πάντοτε η αμφιβολία θα γεννάται μέσα τους ισόποσα με την γνώση. Γνωρίζουν, το δίχως άλλο, πως η ρομφαία και η πυρίτιδα δεν είναι αρκετή, για να σβήσουν οι κρατιστές τα ίχνη των ελεύθερων φυλών απ’ το σώμα της Μητέρας Γης∙ οι δολοφόνοι της μνήμης δεν κρατούν όπλα, αλλά δημοσιογραφική ή ακαδημαϊκή πένα.
Οι κυρίαρχοι, διατηρώντας επιτυχώς την δική τους μνήμη ανά χιλιετίες και συσσωρεύοντας πολύτιμη γνώση είτε από τις ορθές είτε από τις λανθασμένες επιλογές τους, προχωρούν το εξουσιαστικό τους σχέδιο, που δυστυχώς για τους σκλάβους επί γης διαθέτει και συνέπεια και συνέχεια.
Carthago delenda est (Η Καρχηδόνα πρέπει να καταστραφεί) επαναλάμβανε, σε σημείο μάλιστα μανίας, ο συγκλητικός Κάτων ο πρεσβύτερος∙ και έτσι και έγινε. Ακόμη και στις μέρες μας η αρχαιολογική σκαπάνη μετά βίας είναι σε θέση να συναρμολογήσει τα ελάχιστα διασωθέντα στοιχεία του Καρχηδονιακού πολιτισμού. Αυτή υπήρξε η πρώτη και μία εκ των αιματηρότερων γενοκτονιών στην ανθρώπινη ιστορία. Δεν αρκούσε, όμως, ούτε η συθέμελη καταστροφή της πόλης της Καρχηδόνας και των περιχώρων της ούτε οι σφαγές και η πώληση των όποιων επιζώντων στα σκλαβοπάζαρα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας∙ η γραφίδα του Πολύβιου, του Αππιανού και του Τίτου Λίβιου ανέλαβε να «ξεπλένει» το αίμα από το gladio του ρωμαίου λεγεωνάριου. Και ας μην λησμονούμε πως εδώ ομιλούμε για μια σύγκρουση ανάμεσα σε δύο μορφές πολιτισμού∙ ανάμεσα δηλαδή σε δυο αντίπαλες κρατικές οντότητες. Παρ’ όλα αυτά οι μεν κατάφεραν να σβήσουν σχεδόν από τον ιστορικό χάρτη τους δε, αλλά κυρίως τους εξουσιαζόμενούς τους, αθροίζοντας μάλιστα από τα γεγονότα εμπειρία και γνώση για την διαιώνιση της δικής τους συνέχειας.
Οι εκατόμβες λοιπόν των σφαγιασθέντων Ινδιάνων, η φυσική δηλαδή εξόντωση τους, ήταν ένα μόνο μέρος από το συνολικό σχέδιο αφανισμού τους[1]. Έτσι, λοιπόν, παράλληλα με τους χασάπηδες του αγγλικού και εν συνεχεία του αμερικανικού στρατού, οι φιλοκρατικές φυλλάδες ανέλαβαν να ρίξουν τόνους «λάσπης» στις ελεύθερες φυλές μέσα από λίβελλους τόσο χυδαίους, που θα έκαναν τους αρχισυντάκτες της αγγλικής Sun και της ελλαδικής Espresso να κοκκινίσουν από ντροπή. Μιας όμως και η αρθρογραφία στον περιοδικό τύπο δεν εξασφαλίζει την «βαρύτητα» λόγου των ακαδημαϊκών συγγραμμάτων, την εκφόρτωση «αναβαθμισμένης» πολιτικής λάσπης ανέλαβαν οι οσφυοκάμπτες της πανεπιστημιακής «αυθεντίας».
Και βεβαίως, αφού ως γνωστόν «όποια πέτρα και αν σηκώσεις έναν έλληνα θα βρεις», εις εξ αυτών, ο πολύς Νικόλαος Καλτσάς, «υφηγητής της Ιστορίας εις το Πανεπιστήμιον της Μίσιγκαν» (sic), εν έτει 1931 στο… αντικειμενικότατο σύγγραμμα του Εισαγωγή εις την Ιστορίαν των Ηνωμένων Πολιτειών, μας πληροφορεί για τα εξής θέσφατα: Αι ακταί του Ατλαντικού όπου απεβιβάσθησαν, και η ενδοχώρα προς την οποίαν επροχώρησαν οι Άγγλοι άποικοι ήσαν παρθένα εδάφη, από απόψεως πληθυσμού και πολιτισμού, κατοικημένα από ολίγας χιλιάδας ερυθρόδερμους Ινδούς, περιπλανώμενους εις τας αχανείς εκτάσεις της Αμερικανικής ηπείρου, εις πρωτόγονον κατάστασιν, χωρίς φυλετικήν συνοχήν ή γλωσσικήν ενότητα, και καταδικασμένους εις βαθμιαίαν εξαφάνισην.
Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι… Ένα μεγάλο μπράβο λοιπόν στους μακελάρηδες που κατέσφαξαν εκατομμύρια (και όχι «ολίγας χιλιάδας») ελεύθερους ανθρώπους, βγάζοντας τους απ’ την μιζέρια και την δυστυχία, μιας και ήταν «καταδικασμένοι εις βαθμιαίαν εξαφάνιση». Έτσι και αλλιώς κάποια στιγμή θα «συνέβαινε»∙ ας τους ξεκάνουμε μιαν ώρα αρχύτερα να μην υποφέρουν οι δύστυχοι. Και δια του λόγου το αληθές, στα 1931, όταν συνέγραψε το «αριστούργημά» του, ήδη στην ελλαδική επικράτεια σχεδόν άπαντες οι σχετικοί με το ζήτημα ονομάτιζαν τις ελεύθερες φυλές της Β. Αμερικής ως Ινδιάνους και όχι Ινδούς. Κάποιος χριστιανός συνάδελφος του θα έπρεπε να τον είχε ενημερώσει για τον AmerigoVespucci[2]. Αν μιλούσε ωστόσο την γλώσσα της αλήθειας, δύσκολα θα ήταν υφηγητής στο πανεπιστήμιο του Michigan∙ μάλλον θα έπλενε πιάτα στα εστιατόρια της 5thAvenue, NewYork…
Η μνήμη όμως μιας άλλης, ελεύθερης ζωής χάνεται μόνον αν οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι αφήσουν το πνεύμα τους έρμαιο στις ορέξεις των τεχνικών της εξουσίας. Η αξία του λόγου έγκειται στο πόσο αυτός λειτουργεί απελευθερωτικά∙ όχι στις όποιες θεσμικές και ακαδημαϊκές του φιοριτούρες. Έτσι, αντί για τα ψέματα των από καθ’ έδρας «σοφών», εμείς επιλέγουμε την πνοή της αλήθειας των άγριων και απολίτιστων συντρόφων μας, όπως τα λόγια του BlueJacket, αρχηγού-συμβούλου της ελεύθερης φυλής των Σαόνι: Παντού ακούμε τα λόγια των Αμερικάνων και κανένα δεν μοιάζει με το άλλο. Πιστεύουμε ότι σκέφτονται να μας εξαπατήσουν (1789). Όπερ έδει δείξαι.
σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση
[1]Ακολούθησαν βεβαίως και τα χολιγουντιανά βοθρολύμματα με τους καλούς σερίφηδες και τους κακούς Ινδιάνους, αλλά αυτό είναι μια άλλη θλιβερή ιστορία…
[2]Ιταλός χαρτογράφος και τυχοδιώκτης (1454-1512). Ο πρώτος που αντελήφθη ότι η «νέα» ήπειρος δεν είναι οι Ινδίες. Από το επίθετό του ονομάτισαν οι εξουσιαστές Αμερική το σύνολο των κατακτημένων εδαφών. Ως γνωστόν, ο εξολοθρευτής των Ινδιάνων Αραουάκ, Χριστόφορος Κολόμβος, μέχρι το τέλος του βίου του νόμιζε πως είχε αποβιβαστεί στις ανατολικές Ινδίες. Και ανθρωποσφαγέας και ηλίθιος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου