Η απόφαση του συγκροτήματος Electric Litany να ακυρώσει τις συναυλίες του σε Βόλο και Πειραιά, λόγω των εκλογικών αποτελεσμάτων, χαρακτηρίστηκε από ορισμένους υπερβολική. Πόσο πραγματικά απέχει όμως η Ελλάδα του νεοναζισμού, των βασανιστηρίων και της φίμωσης του Τύπου από ένα πραγματικό καλλιτεχνικό μποϊκοτάζ από το εξωτερικό;
Του Αρη Χατζηστεφάνου
Πενήντα πέντε χρόνια συμπληρώνονται σε λίγες ημέρες από τη δημιουργία του «Κινήματος Μποϊκοτάζ» εναντίον του καθεστώτος του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική. Ισως η πιο επιτυχημένη πρωτοβουλία στην Ιστορία για τον αποκλεισμό ενός φιλοφασιστικού και ρατσιστικού καθεστώτος, έκανε τα πρώτα της δειλά βήματα με μια συγκέντρωση στην πλατεία Τραφάλγκαρ του Λονδίνου και λίγους μήνες αργότερα γινόταν παγκοσμίως γνωστή με αφορμή το θάνατο 69 άοπλων διαδηλωτών στο Σάρπβιλ της Ν. Αφρικής. Το Κίνημα Μποϊκοτάζ έπαιξε καθοριστικό ρόλο στον αποκλεισμό της Νότιας Αφρικής από την Κοινοπολιτεία αλλά και από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, το 1964. Ενα χρόνο αργότερα, βρέθηκε στο επίκεντρο του λεγόμενου ακαδημαϊκού μποϊκοτάζ, με το οποίο 496 καθηγητές από 34 βρετανικά πανεπιστήμια διέκοψαν οποιαδήποτε επιστημονική συνεργασία με τα εκπαιδευτικά ιδρύματα που ελέγχονταν από το ρατσιστικό καθεστώς.
Για την ιστορία, όπως μας θύμιζε παλαιότερα ο «Ιός», οι πρώτοι που δυσαρεστήθηκαν από αυτή την παγκόσμια πρωτοβουλία ήταν η ελληνική κοινότητα της Νότιας Αφρικής, που στήριζε με κάθε μέσο την κυβέρνηση, αλλά και γνωστοί όμιλοι εφοπλιστών (Λαιμού, Χατζηπατέρα, Κουλουκουντή, Εμπειρίκου κ.ά.), που έσπαγαν με κάθε ευκαιρία τον εμπορικό αποκλεισμό τον οποίο είχε επιβάλει ο ΟΗΕ.
Η ιστορία θα επαναληφθεί αρκετές δεκαετίες αργότερα, με το κίνημα για το καλλιτεχνικό και ακαδημαϊκό μποϊκοτάζ του Ισραήλ, το οποίο συγκεντρώνει εκατοντάδες καθηγητές πανεπιστημίων, σκηνοθέτες και άλλους καλλιτέχνες. Γνωστοί τραγουδιστές και στιχουργοί, όπως ο Ελβις Κοστέλο, ο Κάρλος Σαντάνα, ο Τζιλ Σκοτ Χίρον και (για μερικά χρόνια) οι Pixies ακύρωναν τις συναυλίες τους στο Ισραήλ. Τις τελευταίες εβδομάδες, μάλιστα, η υπόθεση οδήγησε σε μια άτυπη τιτανομαχία ανάμεσα σε δυο από τα σημαντικότερα συγκροτήματα του 20ού αιώνα, όταν ο Ρότζερ Γουότερς και ο Νικ Μέισον των Pink Floyd έστειλαν ανοιχτή επιστολή στους Rolling Stones, ζητώντας τους να ακυρώσουν τη μεγάλη συναυλία που έχουν προγραμματίσει για τις αρχές Ιουνίου στο Ισραήλ. Προχωρώντας μάλιστα ένα βήμα περισσότερο, ο Ρότζερ Γουότερς (ο οποίος έχει χαρακτηρίσει «αξιοθρήνητα» τα μέλη της Χρυσής Αυγής) συνέκρινε το σύγχρονο Ισραήλ με τη ναζιστική Γερμανία. «Υπήρχαν πολλοί άνθρωποι από το 1933 έως το 1946 που προσποιούνταν ότι η καταπίεση των Εβραίων δεν συνέβαινε. Αυτό είναι ένα νέο σενάριο. Μόνο που αυτήν τη φορά δολοφονούνται οι Παλαιστίνιοι», είχε δηλώσει χαρακτηριστικά ο Γουότερς, προκαλώντας οργισμένες αντιδράσεις ισραηλινών λόμπι σε ολόκληρο τον κόσμο.
Σχόλια υπήρξαν, όμως, και από καλοπροαίρετους επικριτές του ισραηλινού μποϊκοτάζ, οι οποίοι υποστήριξαν ότι δεν μπορείς να τιμωρείς έναν ολόκληρο λαό για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που πραγματοποιεί η κυβέρνησή του. Πόσο αθώος όμως μπορεί να χαρακτηριστεί ένας λαός, ο οποίος εδώ και δεκαετίες στηρίζει με την ψήφο του την ανθρωποκτόνο πολιτική εναντίον των Παλαιστινίων – πολύ περισσότερο που, σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις, η δημοτικότητα των Ισραηλινών πρωθυπουργών εκτοξεύεται ύστερα από κάθε αιματηρή επίθεση στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη ή σε γειτονικές χώρες όπως ο Λίβανος.
Ο συγκεκριμένος προβληματισμός αποκτά ειδικό ενδιαφέρον στην περίπτωση των Electric Litany και του συναυλιακού μποϊκοτάζ που πραγματοποιούν στον Πειραιά και τον Βόλο. Στην ανακοίνωσή του το συγκρότημα δεν στρέφεται μόνο εναντίον των υποψήφιων δημάρχων, αλλά της «πλειοψηφίας των πολιτών» που αξίζουν όπως αναφέρουν «τον μεσαίωνα που έχουν επιλέξει».
Πλησιάζει, λοιπόν, η στιγμή που τα καλλιτεχνικά μποϊκοτάζ δεν θα αφορούν μόνο καθεστώτα όπως αυτό του Ισραήλ, αλλά και την Ελλάδα; Είναι προφανές ότι κάθε σύγκριση της χώρας μας με τη Νότια Αφρική και το Ισραήλ είναι όχι μόνο παρακινδυνευμένη, αλλά ενδεχομένως και προσβλητική για τα θύματα των δύο αυτών καθεστώτων.Αξίζει όμως να αναλογιστούμε για λίγο πώς θα άρχιζε να αντιμετωπίζει τη χώρα μας στο εξωτερικό όποιος διάβαζε συγκεντρωμένους τους παρακάτω τίτλους εφημερίδων από την τελευταία πενταετία της μνημονιακής Ελλάδας: «Οροθετικές γυναίκες διαπομπεύονται στα κανάλια πριν από τις εκλογές». «Βασανιστήρια από την αστυνομία καταγγέλλουν ομάδες αντιφασιστών στον Guardian – με μήνυση απειλεί την εφημερίδα ο υπουργός Δημόσιας Τάξης». «Το 57% των Ελλήνων φοβούνται βασανιστήρια σε περίπτωση σύλληψης από την αστυνομία, αναφέρει η Διεθνής Αμνηστία». «Κάντε το βίο (των μεταναστών) αβίωτο, διατάζει τους υφισταμένους του ο αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ.». «Κατά 50 θέσεις μέσα σε πέντε χρόνια κατρακύλησε η Ελλάδα στην κατάταξη ελευθερίας του Τύπου». «Αποκλειστικά σε Ελληνες δημοσιογράφους το φετινό Βραβείο Ελευθερίας του Τύπου 2014 από τη διεθνή οργάνωση Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα». «Κυβερνητική συνεργασία της Ν.Δ. με τη ναζιστική Χρυσή Αυγή προτείνει πρώην στενός συνεργάτης του πρωθυπουργού».
Και εσείς πιστεύετε ότι απέχουμε πολύ από τη στιγμή που ξένοι καλλιτέχνες θα αρνούνται να τραγουδήσουν στη χώρα ή θα διοργανώσουν συναυλίες για τα ανθρώπινα δικαιώματα στο καθεστώς Σαμαρά – Βενιζέλου;
………………………………………….
Ακούστε
Electric Litany
Οι εξαιρετικές δουλειές μιας μπάντας στις πάντα προσεγμένες παραγωγές της Inner-ear. Ενα συγκρότημα που μας θυμίζει τη φράση του Πικάσο: Η τέχνη είναι αμυντικό και επιθετικό όπλο απέναντι στον εχθρό.
Δείτε
«The Furiosus» (1999)
Ντοκιμαντέρ για τον Ελληνα Δ. Τσαφέντα που δολοφόνησε τον αρχιτέκτονα του απαρτχάιντ Χέντρικ Φερβούρντ μέσα στη νοτιοαφρικανική Βουλή.
info-war.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου