Μέσω της συγκεκριμένης διαδικασίας παράγονται μεγάλες ποσότητες υγρών τοξικών αποβλήτων, γνωστές ως εκροές. Η συγκεκριμένη διαδικασία θα λάβει χώρα στο πολεμικό πλοίο των ΗΠΑ MV Cape Ray, στο οποίο έχει δοκιμαστεί μία φορά εν πλω, εξουδετέρωση μικρής ποσότητας χημικών όπλων, προφανώς στο πλαίσιο διερευνητικής καταγραφής της μεθόδου. Το MV Cape Ray είναι ένα πολεμικό πλοίο 36ετίας μη στεγανοποιημένων τοιχωμάτων, γεγονός που το καθιστά ακατάλληλο για επιχειρήσεις με υψηλή επικινδυνότητα λόγω αυξημένης πιθανότητας ατυχήματος. Είναι μονοπύθμενο, τo μήκος του πλησιάζει τα 200 μέτρα, διαθέτει πέντε καταστρώματα και έχει χρησιμοποιηθεί ως πλοίο μεταφοράς σε διάφορες θεομηνίες, όπως ήταν ο σεισμός στην Αϊτή, ο τυφώνας Κατρίνα, αλλά βέβαια και στις επεμβάσεις του αμερικανικού στρατού στο Ιράκ.
Ασφαλώς και δεν υπάρχει καμία δημοσιευμένη μελέτη για το μέγεθος των περιβαλλοντικών επιπτώσεων σε περίπτωση αστοχίας. Ορισμένα διαχειριστικά ερωτήματα που μπορούν να τεθούν, μέσα στα πλαίσια της συμβατής περιβαλλοντικής διαχείρισης, είναι: Για ποιό λόγο, αφού προκρίθηκε η λύση της εν πλω εξουδετέρωσης στην κλειστή λεκάνη της Μεσογείου, ορίστηκε ως περιοχή δράσης η θαλάσσια ζώνη Κρήτης-Σικελίας και όχι τα διεθνή ύδατα ανοικτά της Συρίας; Για ποιό λόγο ένα πλοίο να μεταφέρει χημικά όπλα σε απόσταση πάνω από 1.000 μίλια; Ορισμένοι ισχυρίζονται και ίσως, όχι άδικα, ότι η θέση επιλέχθηκε όχι βάσει επιστημονικών κριτηρίων αλλά «δια της εις άτοπον απαγωγής». Αφού ορισμένες χώρες με γεωστρατηγική και γεωπολιτική ισχύ ή δορυφόροι αυτών, αρνήθηκαν τη συμμετοχή τους στη διαδικασία εξουδετέρωσης.
Δεν χρειάζεται, πιστεύουμε, να επεκταθούμε σε αναλύσεις που να προβάλλεται η άποψη της αντίθεσης και εναντίωσης της χρήσης χημικών και τοξικών ουσιών σε διάφορους τομείς είτε πολεμικούς είτε εμπορικούς. Άλλωστε το πολεμικό και το εμπορικό ταυτίζεται σημαντικά στις περισσότερες περιπτώσεις. Η χημική βιομηχανία, και το ισχυρότατο λόμπι που έχει δημιουργήσει, είναι εκείνη που ευθύνεται για την υποβάθμιση της υγείας και του οικοσυστήματος. Και, απ’ ότι φαίνεται, αποτελεί το βαρέλι δίχως πάτο, ως προς τις επιπτώσεις που δημιουργούνται από τον φαύλο κύκλο χρήσης και απόθεσης αποβλήτων. Μια φαυλότητα η οποία έχει αποτυπωθεί ξεκάθαρα εδώ και δεκαετίες στη Γερμανία, με την μεταφορά και απόθεση τοξικών αποβλήτων. Και τα συγκεκριμένα απόβλητα, όπως οι πληροφορίες αναφέρουν, θα μεταφερθούν και αυτά στη Γερμανία. Από εκεί, δηλαδή, που ξεκίνησαν τη διαδρομή τους, ένα ποσοστό τουλάχιστον αυτών, αφού όπως έχει γίνει γνωστό η Γερμανία αλλά και άλλες χώρες (π.χ. Βρετανία) προμήθευαν επί σειρά ετών την Συρία με χημικά.
Όλα τα οικοσυστήματα έχουν ασφαλώς την αξία τους και τη σημασία τους αλλά ορισμένα παρουσιάζουν μοναδικά χαρακτηριστικά που η καταστροφή τους μέσω της ανθρώπινης παρέμβασης μπορεί να προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις που απαξιώνουν ή αδρανοποιούν ένα οικοσύστημα. Η Μεσόγειος θάλασσα, λόγω της στενής λεκάνης που παρουσιάζει, βρίσκεται ήδη σε κατάσταση συναγερμού τόσο από άποψη ιχθυαποθεμάτων όσο και ρύπανσης. Σύμφωνα με τον κ. Νίκο Κατσαρό (Δημόκριτος, πρώην πρόεδρος ΕΦΕΤ), «εάν πραγματοποιηθεί η εξουδετέρωση των χημικών όπλων της Συρίας με τη μέθοδο της υδρόλυσης τότε μιλάμε για ένα εφιαλτικό σενάριο. Είναι μια μέθοδος εξαιρετικά επικίνδυνη με απρόβλεπτες επιπτώσεις για το ευρύτερο περιβάλλον της Μεσογείου και για τους πληθυσμούς της Κρήτης, της Λιβύης και της Μάλτας.» (Σημείωση: Ο κ. Νίκος Κατσαρός σε πρόσφατη εκδήλωση στη Χαλκίδα με θέμα τους αεροψεκασμούς, ισχυρίστηκε ότι τα chemtrails εφαρμόζονται για να ελεγθεί η ηλιακή ακτινοβολία, δηλαδή όχι μόνο η υπερθέρμανση του πλανήτη, αλλά και ο έλεγχος του κλίματος γενικότερα. Το επισημαίνουμε διότι άλλοι μη ειδικοί «ειδικεύονται» στο να ειρωνεύονται, καυτηριάσουν, χλευάσουν μη κυρίαρχες απόψεις. Δεν μπορούμε να αποδείξουμε εάν η άποψη του κ. Κατσαρού είναι σωστή ή λάθος, αλλά τουλάχιστον είναι εγκυρότερη επιστημονικά από κάθε «παπαγαλάκι» της δημοσιογραφίας και της πολιτικής. Να τονίσουμε, ωστόσο, ότι ένας νέος σχετικά κλάδος της επιστήμης είναι η Γεωμηχανική που ασχολείται αποκλειστικά με την παρατήρηση, ανάλυση και εφαρμογή νέων μεθόδων που αφορούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου, υπερθέρμανσης κ.ά. και η οποία καθόλου δεν αντιτίθεται, αντιθέτως επιδιώκει, την διασπορά σωματιδίων στην στρατόσφαιρα, πιστεύοντας ότι έτσι θα ελέγξουν την κλιματική αλλαγή. Η προσθήκη της παρούσας σημείωσης κρίθηκε αναγκαία όχι ως προς τη συσχέτιση με το θέμα της υδρόλυσης αλλά με το ζήτημα της πληροφόρησης και της διαχείρισης της πληροφορίας και της επιστημονικής γνώσης από κυρίαρχους θεσμούς και μμε).
Επίσης όπως δήλωσε και ο κ. Γιδαράκος, καθηγητής του Εργαστηρίου Διαχείρισης Τοξικών και Επικίνδυνων Αποβλήτων του Πολυτεχνείου Κρήτης: «Δεν είναι δυνατό τη στιγμή που απαιτείται εκπόνηση περιβαλλοντικής μελέτης και δημόσια διαβούλευση για την κατασκευή ενός απλού βιολογικού καθαρισμού, τέτοιου είδους και κλίμακας διαδικασίες επεξεργασίας επικίνδυνων αποβλήτων να παραμένουν ασαφείς και να γνωστοποιούνται σε κράτη και αρμόδιους φορείς μέσω δημοσιευμάτων του τύπου… Τα συγκεκριμένα χημικά αυτά είναι μείγματα επικίνδυνων και τοξικών ουσιών που δεν είναι σε θέση να αδρανοποιηθούν μόνο με τη χρήση αυτής της μεθόδου, ώστε να μην προκαλέσουν καταστροφές στους ζώντες οργανισμούς».
Επί πλέον, σύμφωνα με δελτίο τύπου του Ινστιτούτου Θαλάσσιας Προστασίας «Αρχιπέλαγος», μέρος του κόστους της εν πλω διαδικασίας υδρόλυσης καλύπτει η ΕΕ («Λεφτά υπάρχουν» άλλωστε και υπολογίζονται σε 12εκατ. ευρώ). Ενώ οι μεγάλες διεθνείς περιβαλλοντικές οργανώσεις κρατούν μια ακαδημαϊκά «σιωπηρή» στάση (βλ. Greenpeace), είναι οξύμωρο από τη μια, η ΕΕ σε διάφορα θέματα να χρεώνει στις ΗΠΑ εχθρική στάση και συμπεριφορά εταίρου, όπως είναι οι υποκλοπές ηγετών, εμπορικός και νομισματικός πόλεμος και από την άλλη να επιτρέπεται σε αμερικάνικο στρατιωτικό πλοίο η καταστροφή των χημικών σε περιοχή που οι επιπτώσεις ενός ατυχήματος θα βαρύνουν την ΕΕ. Ασφαλώς και γνωρίζουμε τους ρόλους που έχουν μοιράσει οι συνεταίροι-συνεργάτες μεταξύ τους και ούτε αναμένουμε κάτι διαφορετικό, απλά σημειώνεται για να καταδείξει την έκταση της θεατρικότητας που μας περιβάλλει. Μια θεατρικότητα, που γίνεται ακόμη πιο εμφανής όταν είναι γνωστό ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν επικυρώσει τη σύμβαση για τον Ελεγχο της Διασυνοριακής Διακίνησης Επικίνδυνων Αποβλήτων και γι’ αυτό προφανώς αναλαμβάνουν τη «βρώμικη» δουλειά στα διεθνή ύδατα.
Ας δούμε, όμως, την διαδικασία αναλυτικά, το Σύστημα Εγκατάστασης Υδρόλυσης Πεδίου (Field Deployable Hydrolysis System, FDHS) για την προεπεξεργασία των ουσιών για χημικά όπλα, που αναπτύχθηκε από το υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ σε συνεργασία με τη βιομηχανία, είναι πιλοτικό. Η μέθοδος αυτή παράγει απόβλητα 800 τόνων λάσπης για 500 τόνους χημικών, ενώ δεν έχει προσδιοριστεί το πώς και το πού θα καταστραφεί αυτή η λάσπη. Επίσης, από τον εξοπλισμό του πλοίου (φίλτρα αέρα) καθίσταται φανερό ότι θα υπάρχει και εκπομπή αερίων κατά τη διαδικασία της υδρόλυσης. Η συγκεκριμένη διαδικασία δεν είναι καινούργια, αυτό που είναι καινούργιο είναι η εν πλω υδρόλυση. Για κάθε λίτρο επικίνδυνης ουσίας προκύπτει με την υδρόλυση 14 φορές μεγαλύτερος όγκος εξουδετερωμένου υγρού. Υπολογίζεται ότι η συνολική ποσότητα χημικών ουσιών είναι περίπου 150.000 μετρικών τόνων. Συνήθως τα χημικά καταστρέφονται μέσω της καύσης σε ειδικούς χώρους. Αυτο επρόκειτο να γίνει και με τα χημικά της Συρίας τα οποία θα μεταφέρονταν στην Αλβανία και θα καταστρέφονταν μέσα σε ειδικούς κλίβανους. Όμως η μαζική αντίδραση των κατοίκων της γειτονικής χώρας οδήγησε την κυβέρνηση να αρνηθεί παρά τα γεναιόδωρα ανταποδοτικά οφέλη που τους προσφέρθηκαν και την αρχική θετική τους απάντηση. Για άλλους λόγους δεν έγινε δεκτή και η πρόταση της Πορτογαλίας για εν πλω υδρόλυση στις Αζόρες, όπου οι ΗΠΑ ήταν σφοδρά αντίθετες. Έτσι προκρίθηκε η συγκεκριμένη περιοχή, αρκετά κοντά στη νότια ζώνη της Αδριατικής, που η ιταλική μαφία είχε φτιάξει το λεγόμενο «νεκροταφείο χημικών», όπου βύθισε μέσα σε μία 20ετία περίπου 30 πλοία με διαφόρων τύπου απόβλητα χημικών βιομηχανιών και πυρηνικών εργοστασίων, λόγω αυστηροποίησης της νομοθεσίας. Επίσης η θάλασσα δεν κινδυνεύει μονάχα από τα τοξικά και τα χημικά αλλά και τα πλαστικά. Συγκεκριμένα σε έρευνα που διεξήχθη επί τρία χρόνια για τη διασπορά των μικροπλαστικών στις ελληνικές θάλασσες, σε συνεργασία του Πανεπιστημίου του Σουόνσι (Ουαλίας) και του Ινστιτούτου «Αρχιπέλαγος» τα αποτελέσματα ήταν απογοητευτικά: από χιλιάδες δείγματα που λήφθηκαν από 167 ελληνικές παραλίες, ακόμη και από δυσπρόσιτες, δεν βρέθηκε ούτε ένα δείγμα που να μην περιέχει ίνες μικροπλαστικών. Το 100% των ψαριών και θαλάσσιων ασπόνδυλων οργανισμών που εξετάστηκαν βρέθηκαν να περιέχουν μικροπλαστικές ίνες, γεγονός που επιβεβαιώνει ότι τα μικροπλαστικά σωματίδια εισέρχονται πλέον στην τροφική αλυσίδα. Κατά τα άλλα, ο καρκίνος «θερίζει», αλλά οι επιστήμονες ψάχνουν να βρουν τι φταίει; Έλα ντε!
Αναρχικός Πυρήνας Χαλκίδας
Από την ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ.136, Μάρτιος 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου