Εγκληματίας εννέα μηνών

Έχουμε ξαναμιλήσει για τη φύση του νόμου και θα ξαναμιλήσουμε ευκαιρίας δοθείσης. Ωστόσο, σε αυτή την περίπτωση, η είδηση είναι αυτή που μας παρέχει ένα ακραίο παράδειγμα εξουσιομανίας σε βαθμό που αγγίζει το κωμικοτραγικό. Ο λόγος γίνεται για το περιστατικό που συνέβη στο Πακιστάν και συγκεκριμένα στο προάστιο της Λαχώρης. Οι κάτοικοι ξεσηκώθηκαν, πετώντας πέτρες στους ελεγκτές του φυσικού αερίου, που είχαν πάει για να εξακριβώσουν τυχόν πειραγμένους μετρητές.
Ανάμεσα στους ξεσηκωμένους κατοίκους ήταν και ένας ηλικιωμένος άνδρας, ο Muhammad Yasin, που κρατούσε στα χέρια τον εννέα μηνών εγγονό του. Όταν η αστυνομία συνέλαβε τριάντα άτομα και μαζί τον ηλικιωμένο αυτό άνθρωπο, παρέπεμψε σε δίκη όλους τους κατοίκους για απόπειρα ανθρωποκτονίας και μαζί με αυτούς τον εννέα μηνών …εγκληματία.

Τελικά, ο αστυνομικός Kashif Muhammad, που είχε την φαεινή ιδέα να παραπέμψει όλους τους κατοίκους για ανθρωποκτονία και να πάρει τα δακτυλικά αποτυπώματα του λιλιπούτειου εξεγερμένου Mohammad Musa τέθηκε σε διαθεσιμότητα. Ωστόσο, το γεγονός καταδεικνύει την ουσία του νόμου, που είναι να λειτουργεί κανονιστικά, να διακρίνει τους ανθρώπους με βάση σωστές και λάθος συμπεριφορές και τελικά να διαμορφώνει τα χαρακτηριστικά των ίδιων των εγκληματιών. Άλλωστε, πέρα από το παράλογο του πράγματος, το νομικό σύστημα του Πακιστάν από το 2013 θεωρεί ότι το ηλικιακό όριο για παραπομπή ανηλίκου για εγκληματικές πράξεις είναι τα δώδεκα έτη, ενώ για τρομοκρατία ειδικά τα επτά. Επομένως, ένας επτάχρονος θα μπορούσε κάλλιστα να θεωρείται απειλή για το κράτος.

Καλά που υπάρχουν τα παιδιά για να μας θυμίζουν μερικές φορές πως η κρατική καταστολή πέρα από απάνθρωπη, είναι και πεδίον ηλιθιότητος λαμπρόν. Επιλέγουμε, λοιπόν, να κλείσουμε με ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Eduardo Galeano, Ένας κόσμος ανάποδα:

Μέρα με τη μέρα, τα παιδιά στερούνται το δικαίωμα να είναι παιδιά. Η πραγματικότητα, που περιγελά αυτό το δικαίωμα, επιβάλλει τα διδάγματά της στην καθημερινή ζωή. Η κοινωνία μεταχειρίζεται τα παιδιά των πλουσίων σα να είναι χρήμα, ώστε κι εκείνα σιγά-σιγά να συνηθίζουν να δρουν σαν το χρήμα. Η κοινωνία μεταχειρίζεται τα παιδιά των φτωχών σα να είναι σκουπίδια, ώστε να τα μετατρέψει σιγά-σιγά σε σκουπίδια. Και τα παιδιά της μεσαίας τάξης, τα παιδιά που δεν είναι ούτε πλούσια ούτε φτωχά, η κοινωνία τα κρατάει δεμένα στο πόδι της τηλεόρασης, ώστε από νωρίς να αποδεχτούν, σαν κάτι το αναπότρεπτο, μια ζωή φυλακισμένη. Πολλή μαγεία και πολλή τύχη έχουν στην ζωή τους τα παιδιά που εξακολουθούν να παραμένουν παιδιά.

σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση