Ο «τσάρος», οι νατοϊκοί και ο αιματοβαμμένος χορός των… «εξεγερμένων»

Την ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο, οι συγκρούσεις ρώσων και ρωσόφωνων αυτονομιστών στα ανατολικά της Ουκρανίας με κυβερνητικές δυνάμεις βρίσκονται σε εξέλιξη. Απ’ τις φωτογραφίες των «εξεγερμένων» που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, γίνεται πασίδηλο πως ο εξοπλισμός που φέρουν είναι, αν μη τι άλλο, μια ευγενική «χορηγία» των ρωσικού στρατού∙ ας μην εθελοτυφλούμε.[1] Παράλληλα, το ρωσικό κράτος συγκεντρώνει δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες στα ουκρανικά σύνορα, με την συνδρομή αρμάτων μάχης, πυροβολικού, αεροπορίας και γενικότερης υλικοτεχνικής υποστήριξης∙ μια πολεμική μηχανή σε πλήρη ετοιμότητα για εισβολή στην ουκρανική επικράτεια, εάν και εφόσον κριθεί απ’ τους εντολοδόχους της πρέπον.
Η «εξέγερση» των ρωσικών και ρωσόφωνων πληθυσμών είναι τόσο αυθόρμητη, όσο και αυτή που υποκινήθηκε προ ολίγων μηνών στο Κίεβο, απ’ την αντιπολίτευση-μαριονέτα της Ευρωπαϊκής Αυτοκρατορίας και των Η.Π.Α. Η απάντηση των ρώσων εξουσιαστών υπήρξε τότε η εισβολή στην χερσόνησο της Κριμαίας και εν συνεχεία ακολούθησε το «δημοψήφισμα» και η άμεση προσάρτηση της περιοχής απ’ την Ρωσική Ομοσπονδία. Άλλωστε εκεί διαβιεί ιστορικά και το μεγαλύτερο μέρος του εν Ουκρανία ρώσικου και ρωσόφωνου πληθυσμού.

Μέχρι στιγμής, μετά την αναζωπύρωση των συγκρούσεων, έχουν επίσημα καταγραφεί δύο νεκροί και εννέα τραυματίες και απ’ τις δύο πλευρές. Οι ένοπλοι έχουν καταλάβει αστυνομικά τμήματα και άλλα κυβερνητικά κτίρια σε πολλές πόλεις της ανατολικής Ουκρανίας, όπως το Ντόνετσκ, το Λούγκανσκ, το Σλάβιανσκ, την Μαριούπολη κ.α. Έχουν στηθεί οδοφράγματα πέριξ των κτιρίων και οι αυτονομιστές περιμένουν αφ’ ενός εντολές απ’ την Μόσχα για να καθορίσουν τις περαιτέρω κινήσεις τους και αφ’ ετέρου την αντίδραση της Ουκρανίας και των μεγάλων μπλοκ εξουσίας που την στηρίζουν. Ο νέος πρόεδρος της Ουκρανίας Ολεκσάντρ Τουρτσίνοφ, που ανέλαβε την υστεραία της «εξέγερσης» του Κιέβου, δήλωσε πως αν δεν παραδώσουν οι «τρομοκράτες» τα όπλα, θα ακολουθήσει «μεγάλης κλίμακας αντιτρομοκρατική επιχείρηση του ουκρανικού στρατού εναντίον τους». Το γεγονός είναι πως ο εμφύλιος ήδη συμβαίνει και τα συνασπισμένα μπλοκ των εξουσιαστών δεν φείδονται της προοπτικής αιματοχυσιών και μάλιστα με τον πλέον βρώμικο τρόπο∙ τις ανθρωποσφαγές σε αστικά κέντρα. Αναμφίβολα, είναι σημαίνον γι’ αυτούς να ξεκαθαρίσουν τις επικράτειες τους, μιας και η σύγκληση για την παγκόσμια διακυβέρνηση είναι καθ’ οδόν και η κάθε πλευρά μαζεύει με κάθε τρόπο «άσσους» στο μανίκι της, για να έχει πλεονεκτικότερη θέση όσον αφορά την διεκδίκηση μεγαλύτερου μέρους απ’ το όλον της παγκόσμιας εξουσίας.

Το «έργο», ωστόσο, το έχουμε ξαναδεί∙ και δυστυχώς θα το βλέπουμε συχνά, όσο υπάρχουν άνθρωποι που άγονται και φέρονται απ’ τα τερτίπια της πολιτικής. Εν αρχή, οι εξουσιαστές με τους πολιτικούς λακέδες τους, κονιορτοποιούν τους όποιους ακηδεμόνευτους αγώνες υπάρχουν. Εν συνεχεία και όποτε κρίνουν σκόπιμο, στήνουν με την σκόνη τους αντικυβερνητικές διαδηλώσεις, χρησιμοποιώντας βεβαίως ως «πολεμικό εργαλείο» ανθρώπους που στις περισσότερες των περιπτώσεων βαυκαλίζονται πως δήθεν «μάχονται για την ελευθερία». Εν τούτοις, δεν λείπουν μεταξύ των «εξεγερμένων» και οι καλά πληροφορημένοι για το τι μέλλει γενέσθαι καιροσκόποι, οι οποίοι είναι ως συνήθως και αυτοί που ορίζουν το πώς, το πότε και το που, όσον αφορά τις συγκρούσεις και το μέγεθος της βίας που πρέπει να χρησιμοποιηθεί, όπου στις πλείστες των περιπτώσεων είναι απάνθρωπη∙ διατηρούν, αν μη τι άλλο, συνεχή επαφή με τους πολιτικούς τους προϊσταμένους –δίνοντας τους λεπτομερείς ενημερώσεις σχετικά με την εξέλιξη των γεγονότων–, για να ελέγξουν μην τυχόν και συμβεί κανένα «παρατράγουδο» έξω απ’ τον αρχικό πολιτικό σχεδιασμό της «εξέγερσης». Με άλλα λόγια, ο …ορισμός του αυθόρμητου και ανεξέλεγκτου που απελευθερώνει.

Ο Πούτιν, απ’ την πλευρά του, διεμήνυσε προς πάσα κατεύθυνση πως «θα προστατεύσουμε τους ρώσικους πληθυσμούς με κάθε τίμημα». Είναι, προφανώς, το δικό του lebensraum(ζωτικός χώρος) για την διεύρυνση της ρωσικής επικράτειας γεωστρατηγικά, εδαφικά και οικονομικά. Και το «αβίαστο» ξύπνημα των «κοιμώμενων» εθνικισμών επί Ουκρανικού εδάφους, είναι αυτό ακριβώς που χρειαζόταν. Μολονότι είναι απορίας άξιον πώς το νατοϊκό μπλοκ εξουσιαστών –που, ειρήσθω εν παρόδω, δεν λειτουργεί πάντα ομόθυμα– δεν προέβλεψε ότι το σενάριο της υποκινούμενης «εξέγερσης» θα εξυπηρετούσε περισσότερο το ρωσικό κράτος παρά τους ίδιους. Πιθανότατα και πάντα με το ενδεχόμενο οι εξελίξεις να φέρουν νέα δεδομένα, θεωρήθηκε πως η βούληση των ρώσων εξουσιαστών δεν θα έφθανε σε τέτοιο σημείο αποφασιστικότητας. Με άλλα λόγια, τα γεγονότα στην Ουκρανία, πέρα από ακόμη ένα αιματηρό επεισόδιο στο ξεκαθάρισμα ανάμεσα στα μεγάλα μπλοκ εξουσιαστών, είναι και μια προσπάθεια των δυτικών να τσεκάρουν τις αντιδράσεις της Ρωσίας, αποκομίζοντας έτσι πολύτιμη γνώση για τα επόμενα βήματά τους.

Για το ζήτημα της ενέργειας στην περιοχή, να προσθέσουμε πως ο αμερικανικός παράγοντας φιλοδοξεί να γίνει ο «λυτρωτής» τόσο της Ουκρανικής έλλειψης σε καύσιμα, όσο και της γενικότερης ευρωπαϊκής. Πώς; Μα, με το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο του Αζερμπαϊτζάν, του οποίου εδώ και χρόνια είναι πολιτικός νταβατζής, αλλά και χρηματοδότης των αγωγών που κατασκευάζονταν και κατασκευάζονται για την μεταφορά του προς δυσμάς. Ωστόσο, η Ρωσία δεν δείχνει διατεθειμένη ν’ αφήσει αμερικανούς και ευρωπαίους κρατιστές να παίξουν τόσο χοντρό παιχνίδι, μιαν ανάσα απ’ την συνοριογραμμή της. Άλλωστε, παρόμοια αντίδραση θα είχαν και οι Η.Π.Α, αν αντίστοιχα γεγονότα συνέβαιναν επί παραδείγματι στο Μεξικό ή στην, από δεκαετίες επιζητούσα την ανεξαρτησία της, πολιτεία του Τέξας.

Εν τούτοις, στις κινήσεις του Πούτιν και των συν αυτώ εξουσιαστών είναι ευδιάκριτος και ένας πολιτικός ρεβανσισμός. Η Ρωσία ιστορικά ποτέ δεν εγκατέλειψε την δική της «μεγάλη ιδέα», την δημιουργία δηλαδή μιας «πανσλαβικής ένωσης». Άλλωστε την έκανε σε μεγάλο βαθμό πράξη την περίοδο της ΕΣΣΔ. Οπότε, είναι εύκολα ν’ αντιληφθούμε πως η ανθρωποσφαγή στην πρώην Γιουγκοσλαβία την δεκαετία του ’90 –ενώ η Ρωσία ήταν ουσιαστικά «ακέφαλη»– είναι ένα ζήτημα που πλήγωσε τόσο το γόητρό της εξωτερικά, όσο και τον ρώσικο εθνικισμό εσωτερικά. Και ο Πούτιν γνωρίζει πολύ καλά πως για μια κατεστραμμένη ηθικά και οικονομικά κοινωνία, όπως αυτή που εξουσιάζει, η ενίσχυση του ήδη τονωμένου τα τελευταία χρόνια εθνικιστικού φρονήματος, μπορεί να σφίξει ακόμη περισσότερο τα πνευματικά δεσμά των εξουσιαζομένων.

Ας μην ξεχνάμε και την προ ολίγων ημερών επίθεση με δηλητηριώδη αέρια στην Συρία. Θεωρούμε πως είναι γεγονός άμεσα σχετιζόμενο με όσα διαδραματίζονται τόσο στην παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα, όσο και πιο συγκεκριμένα με τα τρέχοντα γεγονότα στην ανατολική Ουκρανία. Δεν μας αρέσει να κάνουμε εικασίες. Ωστόσο δεν είναι πραγματικά απορίας άξιον το ότι εμφανίζονται απ’ τους δυτικούς ντε φάκτο ως δράστες οι υποστηριζόμενες απ’ την Ρωσία συριακές ένοπλες δυνάμεις, όταν αυτές είναι πλέον καθαρά σε θέση ισχύος έναντι των ντόπιων «εξεγερμένων» και επίσης γνωρίζουν πως αυτό θα επισύρει την επέμβαση των νατοϊκών;

Το βέβαιον είναι πως όσα συμβαίνουν, αλλά και πρόκειται άμεσα να συμβούν στην Ουκρανία είναι ένα ακόμη αιματηρό επεισόδιο της τρίτης παγκόσμιας ανθρωποσφαγής με αμέτρητα θύματα ανά την υφήλιο. Οι εξουσιαστές δεν δείχνουν βεβαίως καμία διάθεση να μειώσουν την ένταση όσων αισχρών αφειδώς πράττουν. Εμφανίζουν, δε, φαιδρά προσχήματα που δεν θα είχαν καμία τύχη να πείσουν και να χειραγωγήσουν, αν απευθύνονταν σε ανθρώπους με ελεύθερη συνείδηση και αναλλοτρίωτη πνευματικότητα. Για να το θέσουμε και απλούστερα, «στο μυαλό είναι ο στόχος»∙ και όσοι αδυνατούν ή δεν επιθυμούν να το κατανοήσουν στην πλήρη του διάσταση θα άγονται και θα φέρονται ως σάρκινες μηχανές, για να ικανοποιήσουν τα βίτσια της κάθε εξουσίας.

σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση

[1]Στις εικόνες που κυκλοφορούν ευρέως σε τηλεόραση και διαδίκτυο, οι ρώσοι αυτονομιστές φέρουν, ως επί το πλείστον, τυφέκια μάχης ΑΚ-74. Το συγκεκριμένο όπλο υπήρξε το κύριον τυφέκιο μάχης, που χρησιμοποιούσε λίγο πριν την διάλυσή του ο σοβιετικός στρατός απ’ τα μέσα περίπου της δεκαετίας του ’80. Ωστόσο, οι πιο εξελιγμένες εκδόσεις του συνεχίζουν να αποτελούν τον βασικό ατομικό οπλισμό και του ρώσου στρατιώτη στις μέρες μας. Μιας και ο αριθμός του απαλλοτριωθέντος οπλισμού από ουκρανικές στρατιωτικές αποθήκες ειναι σαφώς μικρός και για να μην κουράσουμε με περισσότερες ανούσιες λεπτομέρειες, θεωρούμε πως είναι αδύνατον να βρεθούν τέτοιου είδους τυφέκια και μάλιστα σε άριστη κατάσταση και σε μεγάλη ποσότητα από άλλη πηγή πέραν του ρώσικου τακτικού στρατού.