Όταν υποχώρησαν τα νερά, οι άνθρωποι της χελώνας μαζεύτηκαν στα κούφια σπίτια και ζούσαν μαζί.
Κάνει παγωνιά εκεί που μένουν, χιονίζει εκεί που μένουν, κάνει θύελλες εκεί που μένουν, κάνει κρύο εκεί που μένουν.
Σ’ αυτή τη βόρεια χώρα μιλάνε με αγάπη για τους ήπιους, κρύους τόπους με τα πολλά ελάφια και βουβάλια.
Πάνω στο νερό η παγωμένη θάλασσα, πήγα να την απολαύσω. Στο υπέροχο γλιστερό νερό, στο πέτρινο νερό όλοι πήγαν.
Στην μεγάλη θάλασσα της παλίρροιας, στην οστρακώδη θάλασσα. Δεκάδες χιλιάδες τη νύχτα, όλοι σε μια νύχτα. Στο Νησί του Φιδιού στην ανατολή, που νύχτα περπατούσαν και περπατούν…
Αυτοί έρχονται από τη Δύση με δισταγμό και με βαθιά υπόληψη για την παλιά πατρίδα τους, τη χώρα της χελώνας.
Ινδιάνικη φυλή Delaware, Πάνω στο νερό
Το νερό σε δεκάδες χώρες του πλανήτη εντάσσεται σταδιακά όλο και περισσότερο στο επιχειρησιακό τμήμα μεγάλων εταιρειών, που επενδύουν σε ο,τιδήποτε έχει να κάνει με την ανθρώπινη ζωή και καθημερινότητα. Η ιδιωτικοποίηση του νερού, βέβαια, που αφορά πλέον και τον ελλαδικό χώρο, έχει ξεκινήσει προ πολλού. Από τη στιγμή που κάποιοι επιχειρηματίες διαθέτουν πηγές, από τις οποίες συλλέγουν και διαθέτουν νερό σε συσκευασία και από τη στιγμή που το κράτος ως τώρα διαχειρίζεται τη διάθεση του νερού έναντι αντιτίμου, μπορούμε να μιλάμε για αποδοχή εκ μέρους μας ότι το νερό είναι προς πώληση. Οπότε, το ερώτημα που τίθεται είναι ποιος προτιμάμε να έχει το μονοπώλιό του.
Εμείς απαντάμε ότι για μας είναι το ίδιο τρομακτικό όποιος κι αν έχει στα χέρια του το νερό. Ο χαρακτηρισμός του πόσιμου νερού ως ανθρώπινου δικαιώματος και δημόσιου αγαθού είναι μία λογική παγίδα, που κάνει τη σκέψη να περιορίζεται σε πολύ συγκεκριμένα κανάλια, μετατρέποντάς την σε πειραματόζωο που τρέχει στην ροδίτσα του, όσο οι εξουσιαστές μετράνε τους παλμούς των αντοχών μας. Το νερό δεν είναι ούτε ανθρώπινο δικαίωμα ούτε δημόσιο αγαθό.
Απεναντίας, είναι ένα στοιχείο της φύσης, βασικό για την ύπαρξη ζωής στον πλανήτη. Ζωοδοτεί κάθε πλάσμα, περιέχει το πολυπόθητο οξυγόνο για τα έμβια όντα που διαβιούν σε αυτό, αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος της Γης, αλλά και του σώματός μας. Η λέξη δικαίωμα, που νομιμοποιήθηκε από τη γαλλική επανάσταση, δίνοντας απλώς την σκυτάλη στην αστική πλέον άρχουσα τάξη να συγκεντρώσει το χρήμα και την εξουσία, αποτέλεσε τη δικαιολογία για κάθε είδους έγκλημα της πολιτικής. Το δικαίωμα σε αυτή την περίπτωση είναι η παραχώρηση που μας δίνει οποιοδήποτε κράτος, προκειμένου να μας καταπιέζει ανενόχλητο. Είναι, επί πλέον, ένας έξυπνος τρόπος να αποσπάται η προσοχή με «ανθρωπιστικές» και εθελοντικές υπηρεσίες με την ίδρυση οργανισμών, που σπεύδουν να υπερασπιστούν δικαιώματα. Να μπαλώσουν δηλαδή τις τρύπες της εξουσίας, για να συνεχίζει η τελευταία να υπάρχει. Ένας κόσμος «καλύτερος», όπου όλοι θα έχουμε δικαίωμα στο νερό σημαίνει δυστυχώς για τους περισσότερους ότι απλώς θα έχουμε τα χρήματα να το πληρώσουμε.
Το νερό δεν είναι δημόσιο, γιατί δεν ανήκει στο δήμο, δηλαδή στο λαό, όπως τον όρισαν οι διαχειριστές της εξουσίας. Δήμος είναι ο λαός στην πόλη-κράτος, αλλά και η σύγχρονη υποδιαίρεση του κράτους. Η λέξη δήμος αντιλαμβάνεται τους ανθρώπους σαν πολίτες. Το νερό δεν ανήκει σε κανέναν, όπως έλεγαν και οι ινδιάνοι για τη γη και κάθε τι φυσικό που μας περιβάλλει. Μόνο που εμείς έχουμε μάθει να θεωρούμε δεδομένο ότι το χώμα πωλείται ή ότι είναι δημόσιο και ιδιωτικό. Οι δρόμοι, τα πεζοδρόμια, τα σπίτια, όλα τα κτήρια, οι γέφυρες, οι ακτές, οι λόφοι, τα χωράφια, οι πέτρες∙ τα πάντα αλλάζουν χέρια. Αποτελούν προϊόν συναλλαγής. Έχουμε μάθει, λοιπόν, να θεωρούμε φυσικό ότι και το νερό ανήκει κάπου. Το μόνο που αλλάζει από το δημόσιο στο ιδιωτικό είναι ότι στην δεύτερη περίπτωση αποτελεί παιγνίδι στα χέρια λιγότερων.
Όσοι όμως μιλούν για την Cochabamba της Βολιβίας και θέλουν να παραλληλίσουν τους δικούς τους αγώνες με αυτούς της Βολιβίας, μάλλον θέλουν να ξεχάσουμε τι ακριβώς έγινε εκεί. Τον Ιανουάριο του 2000, λοιπόν, ξεκίνησε μια μαζική διαμαρτυρία εναντίον της ιδιωτικοποίησης του νερού, που έμεινε γνωστή ως η μάχη του νερού. Οι διαδηλωτές προέρχονταν από παντού –εργάτες, μεταλλωρύχοι, αγρότες, αναρχικοί, άστεγοι– και στην αρχή μεταφέρθηκαν στην πόλη από τα περίχωρα. Σύντομα εξαπλώθηκε και σε άλλες πόλεις (LaPaz, Oruro, Potosi), παίρνοντας μεγάλες διαστάσεις με οδοφράγματα και οδομαχίες, με αποτέλεσμα τη σύλληψη 200 διαδηλωτών και τον τραυματισμό 70 διαδηλωτών και 51 μπάτσων. Το πρόβλημα του νερού πυροδότησε και τα σοβαρά οικονομικά προβλήματα που προϋπήρχαν. Ακόμη και αξιωματικοί της αστυνομίας της LaPaz αρνούνταν να αφήσουν τις βάσεις τους και να υπακούσουν στους ανωτέρους τους, με αίτημα –τι άλλο;– την αύξηση των μισθών τους. Η κυβέρνηση θεωρούσε το ζήτημα του νερού αδιαπραγμάτευτο και θέλησε να παρουσιάσει τις διαδηλώσεις σαν υποκινούμενες από τους εμπόρους κοκαΐνης, επειδή οι καλλιεργητές κόκας (στη Βολιβία η χρήση της είναι νόμιμη) συμμετείχαν στις συγκρούσεις υπό την ηγεσία του μετέπειτα προέδρου της Βολιβίας EvoMorales. Τα οδοφράγματα έκοψαν την πόλη σε τμήματα. Οι οδομαχίες συνεχίζονταν αμείωτες και οι διαδηλωτές κέρδιζαν έδαφος.
Μετά την τηλεοπτική μετάδοση της εικόνας του αρχηγού του βολιβιανού στρατού Robinson Iriarte de la Fuente να πυροβολεί εναντίον διαδηλωτών, τραυματίζοντας πολλούς και χτυπώντας τον μαθητή λυκείου Victo rHugo Daza στο πρόσωπο, σκοτώνοντας τον, ξέσπασε ακόμη πιο έντονα η οργή. Η αστυνομία ενημέρωσε τα στελέχη της ότι δεν μπορεί πλέον να εγγυηθεί για την ασφάλειά τους και οι τελευταίοι τράπηκαν σε φυγή. Ο Oscar Olivera, ηγετική μορφή των διαδηλωτών, δέχτηκε να έρθει σε επαφή με την κυβέρνηση, με τον όρο την απομάκρυνση της εταιρείας που ήθελε να αγοράσει το νερό (Aguas del Tunari). Οι κρατιστές όφειλαν να απελευθερώσουν τους συλληφθέντες διαδηλωτές και ο νόμος 2029, που περιείχε τους όρους της ιδιωτικοποίησης, να αποσυρθεί.
Η εταιρεία Aguas del Tunari κατέθεσε αγωγή 40 εκατομμυρίων δολαρίων στο Διεθνές Κέντρο Επίλυσης Επενδυτικών Διαφορών, ως δευτεροβάθμιο όργανο της παγκόσμιας τράπεζας, κατά της κυβέρνησης της Βολιβίας, σαν αποζημίωση για διαφυγόντα κέρδη. Ακόμη κι όταν ο Oscar Olivera βγήκε στα μπαλκόνια, λέγοντας στους διαδηλωτές να διαλυθούν, εκείνοι παρέμειναν, μέχρι ο νόμος 2029 να αλλάξει. Τελικά, ευρισκόμενοι κρυφά και μετακινούμενοι με ελικόπτερα, οι νομοθέτες συναντήθηκαν και μετέβαλαν το νόμο στις 11 Απριλίου 2000.
Στις 19 Ιανουαρίου 2006, επιτεύχθηκε διακανονισμός μεταξύ της κυβέρνησης της Βολιβίας (υπό την τότε προεδρία του Eduardo Rodriguez Veltze) και της Aguas del Tunari. Συμφωνήθηκε ότι «η παραχώρηση τερματίστηκε μόνο, λόγω της εμφύλιας διαμάχης και της κατάστασης έκτακτης ανάγκης στην Cochabamba και όχι λόγω οποιασδήποτε πράξης ή παράλειψης από τους διεθνείς μετόχους της Aguas del Tunari». Με τη δήλωση αυτή και τα δύο μέρη συμφώνησαν να αποσύρουν τυχόν οικονομικές αξιώσεις ο ένας εναντίον του άλλου.
Τέλος καλό όλα καλά; Όχι. Οι τιμές του νερού της Cochabamba επέστρεψαν στα επίπεδα πριν το 2000, με μια ομάδα των ηγετών της κοινότητας να λειτουργεί την ανακαινισμένη κρατική εταιρεία κοινής ωφέλειας SEMAPA. Μέχρι το τέλος του 2005, οι μισοί απ’ τους κατοίκους της Cochabamba παρέμεναν χωρίς νερό και όσοι το λάμβαναν, το είχαν διαθέσιμο για τρεις ώρες την ημέρα. Ο Oscar Olivera, δήλωσε ότι «δεν είναι έτοιμοι να οικοδομήσουν νέες εναλλακτικές λύσεις». Ο διαχειριστής της SEMAPA Luis Camargo λέει ότι ακόμη αναγκάζονται να χρησιμοποιούν ένα σύστημα νερού διήθησης από δεξαμενές παλιότερες των ογδόντα ετών και ένα τμήμα χρησιμοποίησης της μετατόπισης του νερού από τη μια δεξαμενή στην άλλη, πάνω από 29 ετών. Το σύστημα αυτό δημιουργήθηκε για μικρότερη πόλη και ανησυχούν για συρρίκνωση του υδροφόρου ορίζοντα. Ένα σύστημα μεταφοράς νερού απ’ τα βουνά θα στοίχιζε πάνω από 300 εκατομμύρια δολάρια και ο προϋπολογισμός της SEMAPA είναι 5 εκατομμύρια το χρόνο.
Το νερό είναι πολύ ακριβό και δεν έχουν όλοι πρόσβαση στο δίκτυο ύδρευσης. Οι φτωχοί πληρώνουν το νερό των πλουσίων, δέκα φορές παραπάνω. Παρά τους τόσο αιματηρούς αγώνες, το νερό είναι είδος πολυτελείας στην Cochabamba. Οι τοπικοί μας αριστεροί ηγετίσκοι, που καλούν σε δημοψηφίσματα και θέλουν να συγκρίνονται με τους κατοίκους της Βολιβίας, καλώντας τους βολιβιανούς ηγέτες να παρουσιάσουν κι εδώ τους αγώνες τους για το νερό, μιλούν μόνο για καλούς και κακούς διαχειριστές. Στο μεταξύ, ο αμερικανός κροίσος επενδυτής John Paulson πίνει πλέον νερό στο όνομά μας, αφού το 10% της ΕΥΔΑΠ, που ανήκε στην τράπεζα Πειραιώς, έχει αγοραστεί απ’ την εταιρεία του.
Ό,τι είναι βεβαίως το αίμα για τα βαμπίρ είναι και οι κοινωνικοί αγώνες για την αριστερά, κοινοβουλευτική, εξωκοινοβουλευτική και τα ρέστα∙ μόλις το οσμισθούν κάνουν την εμφάνιση τους από όλες τις μπάντες, δηλητηριάζοντας ότι το ακηδεμόνευτο και αντικρατικό υπάρχει με το μικρόβιο της πολιτικής διαχείρισης. Έτσι και στην περίπτωση της ΕΥΑΘ, της οποίας το πλειοψηφικό πακέτο μετοχών φιλοδοξεί να πουλήσει η κυβέρνηση σε πολυεθνική, ο ΣΥΡΙΖΑ και τα λοιπά κόμματα και αποκόμματα της αριστεράς έσπευσαν να καπελώσουν εν τη γενέσει τους τις όποιες κινητοποιήσεις, καταστέλλοντας για άλλη μια φορά εκ των έσω τον κοινωνικό αγώνα. Βεβαίως, οι κυρίαρχοι της ευρωπαϊκής αυτοκρατορίας ουδόλως θα λησμονήσουν την «προσφορά» τους στην επίτευξη της κοινωνικής «ειρήνης»∙ ο Αλέξης με τον κομματικό του μπερντέ, αλλά και οι εξωκοινοβουλευτικοί αριστεροί με τα «αντιεξουσιαστικά» τους φύκια και μεταξωτές κορδέλες νιώθουν έτοιμοι να κυβερνήσουν∙ οι μεν στα έδρανα, οι δε στην διαχείριση και εκτόνωση της κοινωνικής οργής. Οψόμεθα, λέμε απ’ την πλευρά μας εμείς.
Το νερό, την πηγή κάθε ζωής, πώς είναι δυνατόν να το εμπιστευτούμε σε οποιονδήποτε διαχειριστή, που μάλιστα οι μασκαράδες της αριστερής εξουσίας μας καλούν να τον ψηφίσουμε κιόλας; Οι αγώνες που δεν είναι αντικρατικοί είναι καταδικασμένοι να λειτουργήσουν σαν μια σταγόνα στον ωκεανό της εξουσίας. Η ζωή δεν διασώζεται, επειδή υπάρχουν νόμοι, αλλά διότι ακόμη διατηρούμε τα στοιχεία εκείνα που αναδεικνύουν τη φυσική μας παρουσία. Η φύση δεν έχει νόμους, έχει ροή σαν το νερό, είναι ελεύθερη να μας παρασέρνει στο δικό της χορό αέναα, αν το επιθυμεί. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τα λόγια του ινδιάνου Σιάθ στον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών Φραγκλίνο Πιρς το 1855, όταν ο τελευταίος ζήτησε να αγοράσει ινδιάνικες εκτάσεις;
… Ο μεγάλος αρχηγός στην Ουάσιγκτον μηνάει πως θέλει να αγοράσει τη γη μας. O μεγάλος αρχηγός μηνάει ακόμα λόγια φιλικά και καλοθέλητα. Καλοσύνη του, γιατί ξέρουμε πως αυτός λίγο τη χρειάζεται αντίστοιχα τη φιλία μας. Την προσφορά του θα τη μελετήσουμε, γιατί ξέρουμε πως, αν δεν το πράξουμε, μπορεί ο λευκός να προφτάσει με τα όπλα και να πάρει τη γη μας.
Πώς μπορείτε να αγοράζετε ή να πουλάτε τον ουρανό – τη ζέστη της γης; Για μας μοιάζει παράξενο. Η δροσιά του αγέρα ή το άφρισμα του νερού ωστόσο δε μας ανήκουν. Πώς μπορείτε να τα αγοράσετε από μας; Κάθε μέρος της γης αυτής είναι ιερό για το λαό μου. Κάθε αστραφτερή πευκοβελόνα, κάθε αμμούδα στις ακρογιαλιές, κάθε θολούρα στο σκοτεινό δάσος, κάθε ξέφωτο και κάθε ζουζούνι που ζουζουνίζει είναι, στη μνήμη και στην πείρα του λαού μου, ιερό.
Ξέρουμε πως ο λευκός δεν καταλαβαίνει τους τρόπους μας. Τα μέρη της γης, το ένα με το άλλο, δεν κάνουν γι’ αυτόν διαφορά, γιατί είναι ένας ξένος που φτάνει τη νύχτα και παίρνει από τη γη όλα όσα τού χρειάζονται. Η γη δεν είναι αδερφός του, αλλά εχθρός που πρέπει να τον κατακτήσει, και αφού τον κατακτήσει, πηγαίνει παρακάτω. […]
σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου