Τα σχέδια ανάπτυξης προβλέπουν την κατασκευή μεγάλων οικιστικών συγκροτημάτων χωρίς κανέναν περιορισμό. Οποιοσδήποτε θα μπορεί –αρκεί να διαθέτει βέβαια το χρήμα– να χτίσει ό,τι θέλει οπουδήποτε θέλει, χωρίς περιορισμούς. Επίσης, θα μπορεί ο καθένας να κατέχει και να περιφράσσει το κομμάτι του, ακόμη κι εκεί που σκάει το κύμα, εμποδίζοντας όσους θέλουν να προσεγγίσουν την επικράτειά του. Τέρμα, λοιπόν, τα λεγόμενα «μπάνια του λαού», που είχαν αναδειχτεί σε μέγιστο αγαθό από την εποχή της «χρυσοπράσινης» οκταετίας. Προφανώς, όμως, δεν είναι αυτή η βασική απώλεια του νομοσχεδίου.
Είναι, όμως, ο νόμος αυτός που εμπόδιζε κάποιους να προχωρήσουν στα μεγάλα αναπτυξιακά τους σχέδια; Προφανώς και όχι, αφού όλα τα παραπάνω ήδη έχουν ξεκινήσει από καιρό. Το ζήτημα είναι ότι τώρα θα γενικευτούν και θα δημιουργήσουν ανεπανόρθωτες καταστροφές στο εναπομείναν φυσικό περιβάλλον, με συμφωνίες επίσημες πλέον και όχι κάτω απ’ το τραπέζι. Όσοι σπεύδουν να μιλήσουν για καλό τουρισμό, φιλικό στο περιβάλλον ή για τη μόνη διέξοδο από την «κρίση», αφού αυτός θεωρείται «η βαριά βιομηχανία μας», οφείλουν στον ελάχιστο εαυτό τους να σκεφτούν τι σημαίνουν όλα αυτά για την ίδια τη ζωή.
Ο τουρισμός αφ’ εαυτού του ορίζει μία τεχνητή κατάσταση, που δημιουργεί ένα αφύσικο περιβάλλον, ακόμη και μέσα στο πιο φυσικό τοπίο. Μετατρέπει έναν τρόπο ζωής σε αναμνηστική καρτ-ποστάλ. Οι κάτοικοι ενός τόπου μεταβάλλουν την ίδια την διάθεσή τους απέναντι στον κόσμο, κάνοντας τη ζωή τους σκηνικό για τις φωτογραφικές μηχανές. Σε περιοχές του ελλαδικού χώρου, για παράδειγμα, όπως αυτές με σημαντικές αρχαιότητες, που κατοικούνται ακόμη, αυτό είναι εμφανέστατο. Άλλη κατηγορία τουριστικών στόχων είναι τα ελληνικά νησιά. Τα τελευταία χρόνια στο στόχαστρο του αδηφάγου τουρισμού μπαίνουν και τα όρη και τ’ άγρια βουνά.
Παλαιότερα οι ταξιδιώτες διψούσαν να βρουν τις ιδιαιτερότητες ενός τόπου και να συγκρίνουν τις διαφορές του με τον δικό τους. Σήμερα, που οι τοπογραφίες εξομοιώνονται, αυτές που προέχουν είναι οι ανέσεις που παρέχει κάθε μέρος. Οπότε, τα μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα, πανομοιότυπα ανά τον πλανήτη, αφορώντας πλέον τις διακοπές των οικονομικών ελίτ, μπαίνουν στο πρόγραμμα δεκάδων κρατών, που έχουν τον τουρισμό στη «βαριά τους βιομηχανία». Το ίδιο συνέβη ήδη από τη δεκαετία του ’90 και στην Ισπανία, έχοντας ως αποτέλεσμα περιοχές-φαντάσματα, καθώς πολλές από αυτές τις εγκαταστάσεις δεν βρήκαν αγοραστές.
Σε όλη αυτή την παράνοια, που μετατρέπει και την ελάχιστη επαφή με τη φύση που μας απέμεινε σε κυνήγι θησαυρού, η απάντηση δεν είναι η καλή ανάπτυξη. Αυτό που ονομαζόταν παλαιότερα ύπαιθρος, κοντεύει πια να μείνει μια εικόνα σε παλιές φωτογραφίες. Οι μυρωδιές και τα αρώματα της φύσης καλύπτονται από τον οχετό των οικοδομικών υλικών του πολιτισμού. Οι όμορφες εικόνες μετατρέπονται σε project. Στην αρχαιότητα βουτούσαν στη θάλασσα, για να καθαρθούν, καθώς θεωρούνταν ιερή και όχι για να κολυμπήσουν. Σήμερα η μανία για κέρδος θεωρείται το μόνο «όσιο» και «ιερό» που απέμεινε.
Για μας η προοπτική των αναρχικών κοινοτήτων είναι αυτή που κρατά ανοιχτό το βλέμμα της ελευθερίας. Στρεφόμαστε γύρω και βλέπουμε απληστία, όχι ευκαιρίες. Αποζητούμε την συνειδητή απελευθέρωση, όταν ο καθένας θα είναι σε θέση να αποφασίσει για τον εαυτό του αυτά που αξίζουν για όλους∙ μια ζωή ανοιχτή στην άγρια φύση, που θα γκρεμίσει τα κτίρια της σκλαβιάς ανθρώπου από άνθρωπο. Όσοι ψάχνουν να βρουν ικανοποίηση σε αναπτυξιακά και τουριστικά σχέδια δε βλέπουν το πιο απλό και αληθινό∙ η ίδια η φύση είναι η χαρά της ζωής. Όταν όλοι μπορέσουμε να δούμε τη φύση, χωρίς να ψάχνουμε απ’ αυτήν κέρδη και οφέλη, τότε θα ’χουμε κάνει το πρώτο βήμα για την ελευθερία.
σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου