Γιατί, αντίθετα με τη δική τους, η δική μου ελευθερία αρχίζει εκεί που αρχίζει και η δική τους. Επίσης, αν η δική τους ελευθερία σημαίνει την δική μου καταπίεση, η δική μου ελευθερία σημαίνει την αντίδραση στην καταπίεση αυτή: Έχω κάθε δικαίωμα να βρίζω και να ειρωνεύομαι όποια θρησκεία θέλω και κάθε πιστό, όπως και ο ίδιος ο πιστός θα στραφεί εναντίον μου όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή. Πότε, αλήθεια, με σεβάστηκε εμένα το χριστιανικό σινάφι; Όταν με βάφτισαν ενώ όλη μου η οικογένεια σιχτίριζε, προκειμένου να μην με αντιμετωπίζουν διαφορετικά στο σχολείο; Όταν πέρασα ατελείωτες ώρες στα μαθητικά μου χρόνια, να πρέπει να διαβάζω τις πιο εξωφρενικές (για το δικό μου μυαλό), σεξιστικές ανοησίες που εμπεριέχονταν στα βιβλία θρησκευτικών; Στο στρατό; στη φυλακή; στο δικαστήριο; Όταν κατάκοπος ή άρρωστος ή απλώς άκεφος, είμαι υποχρεωμένος να ακούω τις σιχαμερές καμπάνες και τις φάλτσες ψαλμωδίες κάθε Κυριακή πρωί; Όταν συναντάω σε μέσα μεταφοράς επιγραφές όπως «ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ Η ΘΑΝΑΤΟC», που στην ουσία πρόκειται για μηδενικό σεβασμό ακόμη και στο αναντίρρητο δικαίωμα της ανεξιθρησκείας, αν όχι προτροπή σε μαζική βία; Πότε αναγνώρισε τις δικές μου ελευθερίες το βρωμερό σινάφι της (Β)οθροδοξίας κι ο όχλος που την υποστηρίζει, όταν κατά τη διάρκεια της μεγάλης εβδομάδας μ’ εξαναγκάζει να πέσω σε κατάθλιψη λόγω των «παθών του θεανθρώπου» και μου περιορίζει τη δημόσια συμπεριφορά έτσι ώστε να μην «προκαλώ τα θεία»; Η απάντηση είναι απλή: Ποτέ! Γιατί να τους σεβαστώ εγώ; Όσοι επιβάλλονται με τις πλάτες του Κράτους και της παρ’ αυτώ Εκκλησίας (1.700 χρόνια παράλληλης εξουσίας και διαπλοκής μεταξύ κοσμικών και επουράνιων αφεντάδων δεν είναι και λίγα) είναι τελείως τρελό να έχουν την απαίτηση από εμένα να κάνω αυτό που υποτίθεται ότι έκανε ο μυθικός τους ήρωας (αγάπη και κατανόηση για όλους και για όλα), ενώ στην πραγματικότητα το μόνο που έκαναν και αυτοί και ο συμβολικός τους Κύριος Υμών Ιησούς Χριστός, ήταν να μου κάθονται στο σβέρκο, άμεσα ή έμμεσα, κάθε στιγμή της ζωής μου. Μην μιλήσω για την φοροδιαφυγή: τη στιγμή που ολόκληρη η κοινωνία αγκομαχά, η αριστοκρατία της (Β)οθρόδοξης Εκκλησίας αρνείται να πληρώσει δεκάρα για το δημόσιο ταμείο (όπως και ποτέ της δεν πλήρωσε) ενώ εγώ έχω υποστεί δραματικές μειώσεις στις αποδοχές μου (στους μισθωτούς οι μειώσεις αυτές φτάνουν μέχρι και στο 50%) και φορολογούμαι ακόμα και όταν αναπνέω.
Υπάρχουν όμως κι άλλοι, που εγώ τους θεωρώ πιο «επικίνδυνους». Κι αυτό όχι γιατί είναι «χειρότεροι» άνθρωποι στην καθημερινότητα, όχι γιατί είναι ελληνορθόδοξοι φασίστες ή γιατί ανήκουν στον χριστιανικό σκοταδιστικό όχλο, αλλά γιατί, αντίθετα, ενώ (αυτο)παρουσιάζονται ως πολιτικοί σύμμαχοι ή ακόμα και ως «σύντροφοι», γίνονται φορείς της πιο μεγάλης σύγχυσης και πλάνης, την οποία, συνειδητά ή ασυνείδητα μεταφέρουν στην πολιτική. «Αναρχο»χριστιανοί, οι άλλοι τύποι που μέσα στη θολούρα, τη σύγχυση και το κομφούζιο της εποχής, υποστηρίζουν απόψεις καταφανώς ανισόρροπες, ιστορικά αδικαίωτες, λογικά αλυσιτελείς: «Ο Χριστός ήταν ο πρώτος Αναρχικός», «Σε μια εποχή σκοταδισμού Αυτός διατύπωσε τις πρώτες αναρχικές ιδέες», «ο Χριστός είπε σωστά πράγματα – άλλο αν μετά τα εκμεταλλεύτηκαν για να βγάλουν λεφτά», ή «Σαν αναρχικός είμαι ελεύθερος να πιστεύω όπου και ό,τι θέλω» κ.α. που κινούνται σ’ αυτό το πνεύμα. Ρωτάμε, λοιπόν, (οι άθεοι): πότε έγραψε βιβλίο ο Ιησούς και δεν το ξέρουμε εμείς; Ποιοί και πότε έγραψαν αυτά που υποτίθεται ότι είπε; Ποιές αξιόπιστες μαρτυρίες υπάρχουν για την ύπαρξη ενός ιστορικού προσώπου με τα εντελώς συγκεκριμένα χαρακτηριστικά; Πόσοι εκατοντάδες άνθρωποι δεν εξέφρασαν παρόμοιες αρχές πριν από αυτόν, στην κλασσική Ελλάδα ή και αλλού; Και τόσες ανοησίες που είπε, παράλληλα με τις «αναρχικές» δηλώσεις του (γύρνα και το άλλο μάγουλο, ακολούθησέ με και θα σωθείς, εγώ είμαι το φως κλπ.), πώς θα πρέπει να τις αξιολογήσουμε;
Επίσης, αναρχία δεν σημαίνει ότι αυθαίρετα μπορώ να πιστεύω ό,τι θέλω! Με αυτή τη λογική και ο αυτοαποκαλούμενος αναρχικός που πιστεύει παράλληλα στον καπιταλισμό («αναρχο»καπιταλιστής), ή στην αξία του έθνους («αναρχο»εθνικιστής), ή που υποστηρίζει με τυφλό μένος τον Ισλαμικό φονταμενταλισμό μόνο και μόνο επειδή φέρει την ταμπέλα του «αντι-ιμπεριαλισμού» είναι μια χαρά αναρχικός και δεν πειράζει που έχει αναιρέσει όλες τις βασικές αναρχικές παραδοχές. Δηλαδή, αν η πρόταση «αναρχικός είμαι – έχω ελευθερία να πιστεύω ό,τι θέλω» ίσχυε, θα έπρεπε ταυτόχρονα να ισχύει και η «αναρχικός είμαι αλλά είμαι και πατριώτης», η «αναρχικός είμαι αλλά είμαι και οπαδός της οικονομικής ελευθερίας και της ατομικής ιδιοκτησίας», η «αναρχικός είμαι αλλά οι μετανάστες μου την δίνουν», η «αναρχικός είμαι αλλά πιστεύω σε μία υπερβατική τάξη πραγμάτων την οποία δεν μπορώ να εξηγήσω και την δέχομαι αξιωματικά», καταλήγοντας στο «αναρχικός είμαι αλλά υπάρχει μια επουράνια, αόριστη, ανεξήγητη εξουσία που αποδέχομαι», δηλαδή στο «αναρχικός είμαι αλλά δέχομαι να έχω κάποιο αφεντικό». Όχι! Ο «αναρχο»χριστιανός δεν είναι αναρχικός. Είναι μόνο χριστιανός. Έτοιμος να υιοθετήσει τις πιο αλλόκοτες πολιτικές και ιστορικές ερμηνείες, επιρρεπής σε θεωρίες συνωμοσίας και αναλύσεις της συμφοράς όπως οι παραληρηματικές θεωρίες περί κυβερνώσας (σατανικών προθέσεων) Ν.Τ.Π, για τις προφητείες περί σωτηρίας της (β)ρωμιοσύνης, όπως έλεγε και ο Γέροντας Παστίτσιος κλπ. Ο «αναρχικός» όμως, που σκέφτεται όπως ο ψηφοφόρος των ΑΝ.ΕΛ. (για να μην ειπωθεί τίποτα χειρότερο) απλώς δεν είναι αναρχικός, ακόμα κι αν κατ’ αρχήν έχει καλές προθέσεις. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι εχθρός, κακός, κατάπτυστος κλπ. Σημαίνει αυτό που σημαίνει: δεν είναι αναρχικός, δεν προσπαθεί να χειραφετηθεί και, φυσικά, ούτε πρόκειται να χειραφετηθεί ποτέ, εκτός αν αφήσει κατά μέρους τις μεταφυσικές του ανησυχίες, μακριά από τα δημόσια ζητήματα, μακριά από τα εγκόσμια, όπως την κοινωνική επανάσταση που (υποτίθεται ;) ότι επιθυμεί. Μόνο αν πάψει να ετεροκαθορίζεται (όντας παραδομένος στο φόβο αναζητά επουράνιες λύσεις για βασικά προβλήματα που αφορούν τον ίδιο και την κοινωνία), μόνο αν πάψει να πορεύεται με βάση ένα ηθικό σύστημα που του επιβλήθηκε ασυναίσθητα και, κατά κάποιο τρόπο, ερήμην του – το οποίο ως ουρανοκατέβατο, είναι ανέλεγκτο ακόμα και από τον ίδιο, και συνεπώς η υιοθέτησή του είναι τελείως άγνωστο πού θα μπορούσε να οδηγήσει. Γιατί η αποδοχή της ύπαρξης ανώτερων δυνάμεων, η αποδοχή άνωθεν ηθικών συστημάτων, η ανοχή της ετερονομίας, ταυτίζεται με την εκούσια απεμπόληση κάθε πιθανότητας για ελεύθερη σκέψη και κοινωνική, ηθική, και ατομική χειραφέτηση.
Προσωπικά δεν έχω εμπιστοσύνη ούτε στον πασιφιστή «σύντροφο» αλλά ούτε και στον άλλο που, για παράδειγμα, σε μια σύγκρουση με την Αστυνομία θα πιστεύει ότι είναι ο στρατιώτης του Καλού, ένας άγγελος, που πολεμάει το μπάτσο-όργανο του Σατανά (κυκλοφορούν και σχετικά αφισάκια που παρουσιάζει τον αναρχικό σαν τον Γαβριήλ και τον μπάτσο σαν τον Μαμμωνά…). Αυτό το σκεπτικό λοιπόν, δεν είναι πολιτικό, δεν είναι ούτε καν συναισθηματικό, αλλά πρόκειται για ένα είδος τυφλού, προσωπικού ανομολόγητου ναρκισσιστικού φόβου και μιας άρνησης αντιμετώπισης της πραγματικότητας με πραγματικά ριζοσπαστικούς κι επαναστατικούς όρους. Όχι, τέτοιοι άνθρωποι δεν έχουν εναλλακτικά προτάγματα. Έχουν αδυναμία ερμηνείας του κόσμου και των πραγμάτων και άρα, δεν είναι, δεν μπορεί να είναι πολιτικά/κινηματικά έμπιστοι. Ετεροκαθορίζονται και αυτοί, όπως ακριβώς και το Χριστεπώνυμο πλήθος, από κάποιου είδους φετίχ, από κάποια τζιχάντ ενάντια σε κάτι που δεν έχουν προσπαθήσει ίσως ποτέ να το καταλάβουν, πέρα από τις κατωτάτου επιπέδου μπροσούρες του Περισσού που διάβαζαν πριν απογαλακτιστούν από το Σταλινικό σύνδρομο της εφηβείας. Ούτε είναι δυνατόν να ισχύει μια κατάσταση κατά την οποία ο θρησκευόμενος έχει την πίστη του αλλά κοινωνικά λειτουργεί ανεξάρτητα από αυτήν. Ως κοινωνικό ον, ο θρησκευόμενος διαχέει την υπερφυσική κακομοιριά του παντού. Αν ζούσε απομονωμένος, κάθε πίστη θα ήταν όντως, προσωπική υπόθεση, μη επιδεκτική κριτικής, ακριβώς όμως (και μόνο) επειδή η θρησκευτικότητα δεν θα μπορούσε να αποκτήσει κοινωνική διάσταση.
Θα ρωτήσουν κάποιοι: δηλαδή η αναρχία είναι ένα κλειστό σύστημα, που δεν εξελίσσεται, δεν ανέχεται την διαφορετικότητα, απορρίπτει όσους έχουν μεταφυσικούς καημούς, είναι μια σέκτα άθεων; Όχι βέβαια! Δεν υπάρχει αναρχόμετρο ούτε «αντικειμενικά κριτήρια αναρχικότητας». Αναρχία σημαίνει το αντίθετο: ελευθερία σκέψης και προσπάθεια για ατομική και κοινωνική χειραφέτηση με σκοπό μια αυτοθεσμιζόμενη κοινωνία ισότητας, ελευθερίας, αλληλεγγύης. Υπάρχουν όμως κάποια μέτρα και κάποια σταθμά! Σε αυτό τον κόσμο δεν είναι όλα υποκειμενικά. Η επιδίωξη της αναρχίας όπως ορίστηκε παραπάνω, με μεθόδους που ως πρώτη παραδοχή έχουν την μη χειραφετημένη (την μεταφυσική, άνωθεν εκπορευόμενη δοτή) σκέψη, είναι καταδικασμένη σε παταγώδη αποτυχία. Και κάθε πολιτικό ρεύμα, ιδεολογία, κοσμοθεωρία που ιεροποιείται και συνεπώς, στατικοποιείται, μεταμορφωνόμενο σε θρησκεία, είναι εξίσου φορέας συντήρησης και αποβλάκωσης όπως και οι κλασσικές θρησκείες. Η μη αποδοχή λοιπόν της μεταφυσικής διάστασης της ζωής δεν σημαίνει σεχταρισμό, αλλά απεναντίας, εγρήγορση και υπεράσπιση της δυνατότητας για συνεχή αυτοκριτική, αυτοέλεγχο, αυτοθέσμιση. Μεταφυσικές τάσεις, οργανωμένες θρησκείες και Αναρχία είναι έννοιες εντελώς και οριστικά ασυμβίβαστες.
Συμπερασματικά: Το κύριο πρόβλημα δεν είναι οι θεσμισμένες θρησκείες. Ούτε η διαφθορά των εκκλησιών. Ούτε η βλακεία ή η απατεωνιά (αναλόγως την περίπτωση) των παπάδων. Ούτε η αναντιστοιχία μεταξύ έργων και λόγων των θρησκευόμενων. Το πρόβλημα είναι η θρησκευτικότητα καθεαυτή ή, οι αιτίες που σπρώχνουν τον άνθρωπο να υιοθετήσει μια θρησκευτική ταυτότητα, δηλαδή ο φόβος και η αβεβαιότητα για το τί επικρατεί μετά το θάνατο, τα αναπάντητα ερωτήματα όπως: γιατί η ζωή είναι τόσο μικρή; Η πίστη στο υπερβατικό. Οι μεταφυσικές ανησυχίες. Ο προκατασκευασμένος «Θεός» ο ίδιος, ως έννοια και ως σύμβολο• ως ένα εγκεφαλικό παράσιτο που τρώει το μυαλό, που καταστρέφει την δημιουργική φαντασία, την χαρά, το χιούμορ, την διεισδυτική σκέψη, την πιθανότητα για προσωπική (επομένως και για συλλογική) χειραφέτηση.
Τέλος, υπάρχουν και κάποιοι που αναφερόμενοι στον αθεϊσμό κάνουν λόγο για την «αθεϊστική θρησκεία». Το επιχείρημα θα ήταν γελοίο αν δεν ήταν απλώς ανέντιμο και γλοιώδες. Πόσο εύκολο είναι όταν ο πιστός δεν μπορεί να κατανοήσει τον κόσμο παρά μόνο με ξένα (ετεροκαθορισμένα και άρα ελαττωματικά) εργαλεία, να επιχειρήσει να κρίνει τον άλλο με τα δικά του κριτήρια, τα μοναδικά που έχει, δηλαδή ένα – άρα κανένα – συγχέοντας την ελευθερία και ελεύθερη βούληση του άθεου με την κατ’ επίφαση δική του ελευθερία και ελεύθερη βούληση σε ένα αξιακό σύστημα στο οποίο εκ των προτέρων έχει δηλώσει υποταγή, παίζοντας το ρόλο που του επιφύλαξαν σε μια ακαταλαβίστικη υπερβατική τάξη….
Όχι πιστοί! Είμαι άθεος σημαίνει είμαι άθεος και δεν είμαι θρήσκος. Ούτε με καθιστά θρήσκο, φανατικό ή ζηλωτή το γεγονός ότι για να νιώσετε λιγότερο αβοήθητοι σε αυτόν τον ακατανόητο (για εσάς) κόσμο έχετε την τάση να κατατάσσετε τους πάντες και τα πάντα με βάση την δική σας άλογη θρησκευτική λογική. Γιατί η διαφορά μου είναι ότι εγώ δεν αυτοαναιρούμαι ήδη από το πρώτο συστατικό της προσωπικότητάς μου. Γιατί εγώ μπορώ να εξηγήσω τον πανικό σας και την θανατοφοβία σας (τις δυνάμεις που παρέδωσαν το μυαλό σας στην θρησκευτικότητα και τον ετεροκαθορισμό) κι εγώ γλίτωσα από αυτή την αθλιότητα ή τουλάχιστον προσπαθώ και πιστέψτε με δεν είναι ούτε εύκολο, ούτε ευχάριστο πάντοτε, αλλά τα αποτελέσματα είναι λυτρωτικά, κάτι σαν ψυχανάλυση όπου ο ίδιος ο ψυχαναλυτής είναι ο εαυτός μου, με τον οποίο συμφιλιώνομαι πλήρως όταν έρθει η στιγμή να συλλογιστώ και να βρω απαντήσεις. Ενώ εσείς που με κατηγορείται ως το μέγα πρόβλημα της κοινωνίας, ως πράκτορα των Εβραίων, του Σόρος, των μασόνων που μας ψεκάζουν, δεν τολμάτε (ή δεν μπορείτε καν) να μιλήσετε για τον δικό σας πανικό και συνεπώς δεν σας ενδιαφέρει να σκεφτείτε και για τα αδύνατα σημεία όσων δεν είναι σαν κι εσάς. Γιατί εγώ μπορώ να πω ότι όχι μόνο ο Θεός (και οι Θεοί), ο Χριστός, ο Πρωθυπουργός, ο Καθοδηγητής του Κόμματος ή ο Μέντορας της αναρχικής συλλογικότητας αλλά και ο πατέρας μου ο ίδιος είναι βαρίδια εξουσίας και στενοχώριας. Και σκατά στο λάκκο τους.
Ενώ όλοι εσείς έχετε ιερά και όσια.
Ο άσωτος υιός μπορεί να ελπίζει πως θα επαναστατήσει και ότι θα χειραφετηθεί, μόνο όσο παραμένει άσωτος.
Ο θρησκευόμενος είναι γέρος από κούνια και πεθαίνει γέρος.
Ο άθεος απλώς πεθαίνει με την ικανοποίηση ότι προσπάθησε να σκεφτεί.
Έτσι κι αλλιώς, δεν μένει τίποτα στο τέλος…
Πηγή eagainst.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου