Όποιος σε βγάζει απ’ τα σκατά δεν είναι (απαραίτητα) φίλος σου

Ένα μικρό πουλί πετούσε νότια για να αποφύγει τον χειμώνα. Έκανε πολύ κρύο, το πουλάκι πάγωσε και έπεσε στο έδαφος σε ένα μεγάλο αγρό. Ενώ έτρεμε εκεί, ήλθε μια αγελάδα και κόπρισε επάνω του. Καθώς το παγωμένο πουλάκι ήταν μέσα στον σωρό της κοπριάς, διαπίστωσε ότι ζεστάθηκε. Η κοπριά το ξεπάγωσε. Καθώς λοιπόν ήταν ζεστό και χαρούμενο, άρχισε να κελαηδά. Μια περαστική γάτα άκουσε το κελάηδημα και έτρεξε να δει από πού προέρχονταν. Ακολουθώντας τον ήχο, η γάτα βρήκε το πουλάκι στην στοίβα της κοπριάς, και αμέσως το άρπαξε και το έφαγε.

Ηθικά διδάγματα της ιστορίας:

(1) Όποιος σε χέζει δεν είναι απαραίτητα εχθρός σου.
(2) Όποιος σε βγάζει από τα σκατά δεν είναι απαραίτητα φίλος σου.
(3) Και όταν είσαι μέσα στα σκατά, είναι καλύτερο να κρατάς το στόμα σου κλειστό.

(4) Τελικά, μήπως τα μακροβούτια σε τέτοιου είδους ακαθαρσίες είναι προτιμότερα απ’ το «άνετο» βόλεμα σε παστρικούς πολιτικούς όνυχες;

Αυτή η παλιά ιστορία έρχεται να μας θυμίσει όσα μας αποκρύβουν οι πολλαπλοί «φίλοι» κι αντίπαλοι. Τα στρατόπεδα των καλών και των κακών, οι συγκρούσεις ιδεολογιών μας βοηθούν να ξεχάσουμε το προφανές της δίδαγμα. Όταν διακαώς επιχειρούμε να ξεφύγουμε απ’ τον βαρύ χειμώνα του κράτους μπορεί να εμφανιστεί μια αγελάδα να μας ξεπαγώσει με τα ζεστά της σκατά κι όσο εμείς χαιρόμαστε να εμφανιστούν επίσης κάθε λογής αυτόκλητοι σωτήρες να μας αρπάξουν στα γαμψά τους νύχια για μεζεδάκι. Κι ενώ μας μεταφέρουν, εμείς να κελαηδούμε αμέριμνοι ότι σωθήκαμε. Ποιος, όμως, στα θολά μας μάτια μπορεί να μοιάζει με σωτήρα, ενώ μας πάει στη φωλιά του να μας κατασπαράξει;

Όσο εμείς, λοιπόν, νομίζουμε ότι γλιτώσαμε απ’ τον παγετό της ποικιλώνυμης κυριαρχίας, αριβάρει ο θάνατος της «ελευθερίας» μας με άλλο πρόσωπο∙ αυτό της πανταχού παρούσας «αγίας» εναλλακτικής αυτό-οργάνωσης, που καλείται, ως άλλος δεξιοτέχνης ασπριτζής, ν’ ασβεστώσει το εκ βάθρων σταθερό κι αναλλοίωτο σκότος της αριστερής κομματίλας. Και βεβαίως, ο τρόπος λειτουργίας της, πέρα από τις κατά καιρούς «εξωραϊστικές» προσθήκες διασκεδαστικών φιοριτούρων, παραμένει εν ουσία ίδιος κι απαράλλαχτος: εγκλωβίζει στο πολιτικό μαντρί της όποιο ανθρώπινο χάρισμα της φαίνεται χρήσιμο και το κονιορτοποιεί εις το όνομα του εργατισμού, του οικονομισμού και της «αγίας» ταξικής πάλης.

Κοντεύουν δυο αιώνες από τότε που πολιτικοποιήθηκε ακόμη κι αυτός ο πόλεμος των αντιθέτων, το γιν και το γιαν, το νείκος κι η φιλία, το σκοτάδι και το φως. Πράγματι, η φυσική αυτή ροπή των αντιθέτων, που αλληλοσυμπληρώνονται και με τη σύγκρουσή τους φέρουν τον κόσμο σε μια αέναη κίνηση, εκεί περίπου στα τέλη του 18ου αι. έλαβε τη μορφή του πολιτισμικού της μανδύα. Ο Hegel με τη διαλεκτική της ιστορίας έθεσε σε κίνηση τη μηχανή της σκέψης, που παρήγαγε –εκτός των άλλων– και την μαρξιστική πάλη των τάξεων. Έτσι, η σύγκρουση των αντιθέτων έγινε η διαλεκτική της ιστορίας στον Hegel: η σύγκρουση των αντιθέτων προάγει την ιστορία. Κι ο αφανής μαθητής του ο Marx συμπλήρωσε: κι η πάλη των τάξεων προάγει την ιστορία.

Από τότε η τάξη έγινε κάτι σαν τη βροχή και τη βαρύτητα, μοιάζει με φυσικό φαινόμενο, με αδιαμφισβήτητη αξία. Στο εξής, κάθε σύγκρουση, κάθε μάχη όποτε κι αν έγινε, απ’ την εποχή του λίθου και δώθε, είναι ταξική. Η τάξη δεν έγινε μόνο ιστορικός προσδιορισμός, ούτε μόνο οικονομική οντότητα, αλλά και ψυχολογική κατάσταση, που ρυθμίζει αναλόγως τις ενοχές και τα δικαιώματα. Η εικόνα του προλετάριου προκαλεί, ενδεχομένως, ακόμη κι ενοχές σε όποιον δεν είναι (ή απλώς δεν πληροί τις προϋποθέσεις σύμφωνα πάντα με τις μαρξιστικές γραφές) και τρέφει τις αυταπάτες αυτού που είναι (;) ως περιούσιου. Κάποιοι πάλι, ενώ δεν είναι, προσπαθούν να γίνουν ή έστω να μοιάζουν προλετάριοι, ακόμη και μόνο στην εμφάνιση. Κι η τάξη είναι πια γεγονός.

Πολλές φορές, λοιπόν, αυτός που προσπαθεί ασυνείδητα κι ελαφρά τη καρδία να «γλιτώσει» απ’ τον χιονιά πέφτει στα νύχια της αριστερής εξουσίας, κελαηδώντας, σαν καναρίνι στο κλουβάκι, τις φαλτσαδούρες της ταξικής πάλης. Εν τέλει όμως, ποια είναι στην πραγματικότητα η αγελάδα, που με τα ζεστά της κόπρανα κρατάει στην ζωή το πουλί της ελευθερίας; Καμιά φορά, η απομόνωση που αναγκάζεσαι να υποστείς, η απομάκρυνση απ’ τους θορύβους μιας ανθρωποφάγας «κοινωνικότητας», η πνευματικότητα, η περισυλλογή κι αυτό-συγκέντρωση, σε φέρνουν πιο κοντά στον εαυτό σου, ξεπαγώνουν το πνεύμα σου και σε κάνουν να συνειδητοποιήσεις τις δικές σου αλήθειες, που μπλέχτηκαν στα ψέμματα των άλλων. Τότε μη σκεφτείς μόνο τον χειμώνα και τη γάτα. Σκέψου και τα ζεστά κόπρανα της αγελάδας∙ όχι σαν κατάρα, αλλά σαν έναν τρόπο να σιωπήσεις και να σκεφτείς.

σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση