Ανδρέας Εμπειρίκος (Οκτάνα, 1980)
Η έννοια της αναρχίας που εισάγουμε εδώ έχει νόημα που προηγείται του πολιτικού (η αντιπολιτικού) νοήματος που της αποδίδεται συνήθως. Δεν μπορεί, επί ποινή αντιφάσεως, να εγκαθιδρυθεί ως αρχή(με την έννοια που την αντιλαμβάνονται οι αναρχικοί). Η αναρχία, σε αντίθεση με την αρχή, δεν μπορεί να είναι κυρίαρχη. Μπορεί μόνον να κλονίσει, με ριζικό όμως τρόπο, το κράτος, δημιουργώντας μεμονωμένες στιγμές άρνησης χωρίς κατάφαση. Το κράτος, συνεπώς, δεν μπορεί να εγκαθιδρυθεί ως Όλον.
Λεβινάς -Otherwise than being
Για να πας στην άκρη του ανθρώπου, χρειάζεται, σε ένα ορισμένο σημείο να μην υπομένεις πια, αλλά να παραβιάζεις την μοίρα.
Ζωρζ Μπατάιγ (Η εσωτερική εμπειρία)
«Ένα κοπάδι από ξανθά αρπακτικά κτήνη - λέει ο Νίτσε – μία φυλή κατακτητών, η οποία με ολόκληρο τον στρατιωτικό μηχανισμό της και την δύναμη καταναγκασμού, βυθίζει τα φοβερά της δόντια σε έναν πληθυσμό αριθμητικά ανώτερο, ο οποίος παραμένει σε κατάσταση αποδιοργάνωσης...Αυτή είναι η προέλευση του Κράτους».
Η αναρχία δεν πρέπει να αντιγράψει την κυριαρχία που υποσκάπτει.Δεν πρέπει, δηλαδή, να επιδιώξει να εγκαθιδρυθεί ως η νέα ηγεμονική αρχή της πολιτικής οργάνωσης, αλλά πρέπει να παραμείνει η άρνηση της ολότητας και όχι η κατάφαση μιας νέας ολότητας. Η αναρχία είναι ένας ριζικός κλονισμός του κράτους, μια διασάλευση της προσπάθειας του κράτους να εγκαθιδρυθεί ή να αναγορευτεί σε όλον. Με τους δικούς μας όρους, αναρχία είναι η δημιουργία μια ρηγματικής απόστασης μέσα στο κράτος, η συνεχής αμφισβήτηση από τα κάτω κάθε προσπάθειας να εγκαθιδρυθεί μια τάξη από τα πάνω. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ηθική αναρχία είναι η εμπειρία των πολλαπλών μοναδικών στιγμών της συνάντησης με τους άλλους, η οποία ορίζει την εμπειρία της κοινωνικότητας. Κάθε τέτοια μοναδικότητα μα κατακλύζει και μας ξεκάνει, και δεν μπορούμε ποτέ να αντιδράσουμε επαρκώς. Κάθε προσπάθεια διάταξης αυτών των μοναδικοτήτων σε μια παρατεταγμένη "μαχόμενη συλλογικότητα" όπως θα έλεγε ο Καρλ Σμιτ, είναι καταδικασμένη να αποτύχει.
Simon Critchley(Ζητώντας το άπειρο)
Ο άνθρωπος δεν έγινε προθύμως «ζώο πολιτικό», αλλά συνδέεται με τους ομοίους του, όχι τόσο από επιθυμία όσο από συνήθεια, από μίμηση και από την πίεση των περιστάσεων. Ζει με τους άλλους ανθρώπους γιατί η απομόνωση είναι ένας κίνδυνος γι'αυτόν και γιατί πολλά πράγματα τα επιτυγχάνει καλύτερα μαζί τους, παρά μόνος. Στο βάθος όμως της καρδιάς του είναι ένας ερημίτης, που αντιμετωπίζει ηρωικός το σύμπαν. Εάν ο μέσος άνθρωπος μπορούσε να ακολουθήσει την φυσική του κλίση, δεν θα υπήρχε ποτέ κράτος.
Ο χρόνος διαιωνίζει τα πάντα, ακόμα και το προϊόν της πλέον αναίσχυντης κλοπής μεταμορφώνεται, στα χέρια των απογόνων του κλέφτη, σε μια απαραβίαστη και ιερή ιδιοκτησία. Κάθε κράτος αρχίζει με τον καταναγκασμό, έπειτα η υπακοή έγινε ασυνείδητη και μετά από λίγο, ο κάθε πολίτης αισθάνεται έντονη πατριωτική συγκίνηση. Για να εξασφαλίσει την διάρκεια του, το κράτος προσέφυγε στην πειθώ και απέκτησε τρεις πράκτορες στην υπηρεσία του, την οικογένεια, την εκκλησία και το σχολείο, οι οποίοι εργάζονται για να εμφυσήσουν στους πολίτες τον πατριωτισμό και την νομιμοφροσύνη προς αυτό. Με το μέσο αυτό κάνει οικονομία πολλών αστυνομικών και προετοιμάζει την κοινή γνώμη στην συνοχή και την υπακοή...
Όπως ο καταναγκασμός μεταμορφώνεται σε αυθόρμητη παραδοχή και συνείδηση προς το καθήκον, έτσι και ο φόβος μεταβάλλεται βαθμηδόν σε αγάπη...
William James Durant (Παγκόσμιος ιστορία του πολιτισμού)
"Πρώτα απ’ όλα τσακίζεις και καταστρέφεις αυτό τον κόσμο και βλέπουμε μετά αν ένας άλλος υψώνεται"
J. W. Goethe
«Οι άλλοι ακολουθούσαν χωρίς να σκέφτονται, στους δρόμους που είχαν μάθει μια για πάντα, προς το σχολείο, τη δουλειά, το σπίτι τους, προς ένα μέλλον που είχε προβλεφθεί. Γι’ αυτούς, το καθήκον είχε γίνει συνήθεια και η συνήθεια καθήκον. Δεν έβλεπαν την ανεπάρκεια της πόλης τους. Θεωρούσαν φυσική την ανεπάρκεια της ζωής τους. Θέλαμε να ξεφύγουμε απ’ αυτό το πάγωμα αναζητώντας καινούργια πάθη…»
Γκυ Ντεμπόρ (Κοινωνία του θεάματος)
Όποιος παλεύει με τέρατα, πρέπει να προσέξει να μη γίνει τέρας. Κι όταν κοιτάς πολλή ώρα μέσα σε μια άβυσσο, κοιτάει και η άβυσσος μέσα σε σένα.
Νίτσε
Υπάρχει μεγάλη απελπισία στις οδομαχίες, και η απελπισία είναι ένα όπλο στα χέρια της τυραννίας...Η ιστορία των αντάρτικων μας έχει ωστόσο δείξει με επάρκεια ότι αυτοί που περιορίζονται να πολεμούν απλώς τους μπάτσους και τους στρατιώτες, πολύ γρήγορα συμπεριφέρονται ως μπάτσοι και στρατιώτες στον δικό τους χώρο...Ας αψηφήσουμε τη βία της εκτόνωσης. Η εξέγερση που “αυτοϊκανοποιείται” σπάζοντας τα σύμβολα της εμπορευματικής τάξης είναι από πολλές απόψεις μια καταναλωτική εκδοχή της επανάστασης...
Ραούλ Βάνεγκεμ - Συνοπτικές σημειώσεις
Συχνά είναι πιο ασφαλές να είσαι αλυσοδεμένος από το να είσαι ελεύθερος.
Κάφκα
Σκλάβος είναι αυτός που περιμένει να έρθει κάποιος να τον ελευθερώσει.
Ezra Pound
"Η εξουσία είναι επικίνδυνη.Έλκει τους χειρότερους - Διαφθείρει τους καλύτερους "
Edward Abbey
Η εξουσία έχει την τάση να διαφθείρει και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα.
Λόρδος Acton
Έχουμε ποντάρει υπερβολικά πολύ στην έλλειψη και όχι αρκετά στην αφθονία. Αν ο έρωτας είναι τυφλός, ο λόγος είναι ότι δεν βλέπει τίποτα με τα μάτια της εξουσίας. Μην ελπίζεται να κρίνει και να κυβερνήσει, γιατί αγνοεί την ανταλλακτική σχέση. Αρκείται στον εαυτό του. Όντας το Κέρας της Αμαλθείας της σεξουαλικότητας, εκφράζει καλύτερα από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο του ευνουχισμού τη θέληση για ζωή και την υπέροχη αγριάδα της.
Raoul Vaneigem (Η βίβλος των ηδονών)
Όποιος κάνει σχέδια για μετά την επανάσταση είναι αντιδραστικός.
Μιχαήλ Μπακούνιν
Σε μια εποχή παγκόσμιου ψεύδους, το να λες την αλήθεια είναι μια πράξη επαναστατική.
George Orwell
Κάθε ανθρώπινο πλάσμα που δεν πάει στα έσχατα είναι ο υπηρέτης ή ο εχθρός του ανθρώπου. Στον βαθμό που δεν φροντίζει, με δουλική εργασία, για την κοινή ζωάρκεια, η λιποταξία του συνεργεί στο να δοθεί στον άνθρωπο μία αξιοπεριφρόνητη μοίρα.
Ζωρζ Μπατάιγ (Η εσωτερική εμπειρία)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου