Γίνεται επίσης σαφές σήμερα, ό,τι η εξουσία δεν είναι σε θέση να υπερασπιστεί το υπό κατάρρευση σύστημα με την αλλοτινή της αυτοπεποίθηση, αντιλαμβανόμενη ότι η βιωσιμότητά του στηρίζεται σε ένα σαθρό επίπεδο και αναγνωρίζοντας ότι έχουν χαθεί όλα τα κοινωνικά ερείσματα.
Όπως σαφής γίνεται σήμερα, καθώς το χάσμα ανάμεσα στις κοινωνικές ανάγκες και τα κριτήρια του κεφαλαίου, όλο και μεγαλώνει, η ανάδειξη μιας εκρηκτικής κοινωνικής συνθήκης που διαμορφώνεται στο εσωτερικό της χώρας.
Η μόνη άμυνα πλέον των εξουσιαστών, σε αυτή την ιστορική συγκυρία, είναι η πρωτοφανής κλιμάκωση του κοινωνικού και ταξικού πολέμου, στην οποία αποτυπώνεται όλη η αμηχανία και ο φόβος, μήπως βαθύνουν και άλλο τα ρήγματα του σάπιου αυτού οικοδομήματος, που έχουν στήσει.
Υπό το πρίσμα αυτό, γίνεται σαφές πλέον, ότι αυτή η πραγματικότητα της εμπόλεμης συνθήκης, που έχει επιβάλλει ο κοινωνικός αντίπαλος, θα οδηγήσει στην αναγκαιότητα της επαναστατικής ανατροπής του εκφυλισμένου αυτού κοινωνικού καθεστώτος.Μέσα στην ατμόσφαιρα αυτή, το αστικό κράτος, επιφορτισμένο με τη διαχείριση του υπό κρίση συστήματος, έχει κηρύξει μια μόνιμη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, προκειμένου να αντιμετωπίσει την αστάθεια στο εσωτερικό του.
Αρκεί βέβαια, μια ανάγνωση στην ίδια την ιστορία του κλασικού ρόλου του αστικού κράτους, ως εγγυητή του συστήματος κυριαρχίας, για να δούμε ό,τι σε όλες τις περιόδους αποσταθεροποίησης του συστήματος, υπερασπίστηκε με τη βία τα συμφέροντα της.
Την στιγμή λοιπόν που κεφάλαιο και κράτος έχουν εξαπολύσει την μεγαλύτερη τρομοκρατική επίθεση σε ταξικό και κοινωνικό επίπεδο, προκειμένου να ανοίξει ένας νέος κύκλος κερδοφόρας ανάπτυξης και καπιταλιστικής συσσώρευσης στις πλάτες των μη προνομιούχων, την ίδια στιγμή τα κυνηγόσκυλα της εξουσίας, έχουν κηρύξει τον πόλεμο κατά των πολιτικών αντιπάλων του καθεστώτος, γνωρίζοντας ότι η δράση τους αποτελεί ανάχωμα στα αντικοινωνικά και εγκληματικά σχέδια των καπιταλιστών.Στα πλαίσια αυτού του στυγνού πολέμου, ως στρατηγικό βήμα επιλέγεται η ποινικοποίηση των μέσων αγώνα, που εύκολα μέσα στην συνθήκη αυτή, θα μπορούσαν να μετατραπούν σε εργαλεία ζύμωσης και ανατρεπτικής δημιουργίας, στους κόλπους της χειμαζόμενης κοινωνίας.
Έτσι, ένα από τα κύρια στηρίγματα του εγκλήματος, ο νόμος, ό οποίος γίνεται αντιληπτός μέσα από την ιστορική του διαδρομή, ως όργανο για την διατήρηση της μηχανής του οικονομικού και πολιτικού συμπλέγματος, κάτω από το οποίο σφαδάζει η ανθρωπότητα` έρχεται στο προσκήνιο της κρατικής καταστολής, με διαχειριστικό ρόλο να κλείσει το ανοιχτό μέτωπο με τις δυνάμεις αμφισβήτησης.
Μια χαμερπής φάρα νομοθετών, δικαστών , δικηγόρων, αστυνομικών και ανθρωποφυλάκων - σε πλήρη συντονισμό- αναλαμβάνει την νομιμοποίηση αυτής της οργανωμένης βίας της εξουσίας, που είναι ο μεγαλύτερος καταπατητής και ο χειρότερος εγκληματίας που γνώρισε ποτέ ο άνθρωπος.Στερημένη από κάθε συναίσθημα, που να τιμά πράγματι την ανθρώπινη φύση και υπό τον μανδύα της ηθικότητας και του δικαίου, χτίζει σήμερα τα τείχη του τρόμου για την ανθρώπινη κοινωνία, δημιουργώντας ταυτόχρονα μια εξαχρειωτική πραγματικότητα, που ορίζεται από το πνεύμα της μη ανοχής και της καταδίωξης, του μίσους και της βίας.
Η νόμιμη βία αυτής της περιόδου, ξεπηδάει άγρια, με τον νόμο να μην διστάζει να παραβιάζει ακόμα και τα φετίχ της αστικής δημοκρατίας.Το καθεστώς εξοπλίζεται με αντιτρομοκρατικά νομοθετήματα, βιολογικές βάσεις δεδομένων, εξειδικευμένα συστήματα παρακολούθησης, δικαστική αδιαλλαξία, στρατιωτικοποίηση της αστυνομίας και παρακρατικές μεθόδους, αποκαλύπτοντας την ανάγκη του να οχυρωθεί από τους πολιτικούς του αντιπάλους.
Ο α/α χώρος, σε αυτή τη συνθήκη, με δεδομένο ότι βρίσκεται διαχρονικά στα μετερίζια της αντιπαράθεσης με το αντικοινωνικό αυτό σύστημα, γίνεται ο κύριος αποδέκτης αυτού του σχεδίου επίθεσης των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους.Γνωρίζοντας βέβαια, ότι κανένας αγώνας δεν γίνεται εκ του ασφαλούς, ένας μεγάλος αριθμός αιχμαλώτων αγωνιστών, βιώνει σήμερα την συνθήκη του εγκλεισμού, κάτω από ειδικές συνθήκες κράτησης και δικαστηρίων.
Απέχει όμως μακράν, όλη αυτή η δράκα της εξουσίας, από το να αντιληφθεί με τι είναι συνυφασμένη η έννοια του επαναστάτη. Εκείνο που τον κάνει επικίνδυνο στα μάτια της είναι η δύναμη του παραδείγματος, η παρουσία του και μόνο.Γιατί αυτός δεν είναι ακίνδυνος...Ο επαναστάτης δεν επιτρέπει ποτέ την αξιοπρέπειά του να την ορίσει η κάθε περίσταση αιχμαλωσίας.Αυτός που έχει συνδέσει την ζωή του με τον αγώνα για την απελευθέρωση της ανθρώπινης εμπειρίας από τα δεσμά του κράτους, ξέρει να δραπετεύει γενναία από τα δεδομένα και έρχεται να συνδιαλλαγεί με την ύπαρξή του, τον αγώνα του, την υπέρβασή του.
Κουβαλώντας αυτή ακριβώς την συνείδηση της ανταρσίας και της συνειδητής εκτροπής από την κανονικότητα, καταφέρνει να στέκεται όρθιος απέναντι στην εξουσία` να αποδεσμεύει την ύπαρξή του από την εξαχρείωση και τη διαφθορά που αναδύεται και από τους τοίχους της φυλακής`να αποτινάσσει από πάνω του την θυματοποίηση της κρατικής καταστολής` να μην επικαλείται ποτέ τον ανθρωπισμό των πολιτικών του αντιπάλων` να δηλώνει απερίφραστα αμετανόητος μπροστά στα δικαστήρια και τα στρατοδικεία για τις επιλογές του` να θεωρεί αδιαπραγμάτευτο τον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση, κάτω από οποιαδήποτε συνθήκη.
Όσο λοιπόν οι σύγχρονοι ραψωδοί της εξουσίας, θα προσπαθούν να απονοηματοδοτούν την δράση που υπερασπίζεται αδύναμους και καταπιεσμένους, την δράση των επαναστημένων συνειδήσεων, προσδίδοντάς της χαρακτηριστικά κοινής εγκληματικής δράσης και τρομοκρατίας, τόσο θα αυτοαποκαλύπτεται το γελοίο και παιδαριώδες παιχνίδι των συνωμοσιολόγων της εξουσίας, που δήθεν κόπτονται για την νομιμότητα, την οποία έχουν κατακρεουργήσει πάνω στα πτώματα των οικονομικά και κοινωνικά ασθενέστερων.
Όσο επίσης, αυτή η κοντόφθαλμη εξουσία, θα προσπαθεί να αδρανοποιεί τον αντίπαλο, με διάφορα μηχανιστικά τερτίπια, τόσο περισσότερο ο αγώνας θα γίνεται κοινός μέσα και έξω από τα τείχη, τόσο περισσότερο θα γίνεται ζήτημα τιμής και αξιοπρέπειας, τόσο περισσότερο η αντεπίθεση των επαναστατικών δυνάμεων, θα στοχεύει στην όξυνση του αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση.
Στην εποχή λοιπόν, όπου το κεφάλαιο με την βοήθεια του αστικού κράτους, ετοιμάζεται για την τελική του απογείωση, είναι καιρός να ετοιμαζόμαστε για να αντιμετωπίσουμε τους κυρίαρχους.
Το κίνημα του κοινωνικού οφείλει να δημιουργήσει άμεσα τους όρους , για μιά δυναμική επανεμφάνιση του επαναστατικού προτάγματος.Οφείλει άμεσα να επαναπροσδιοριστεί στην κατεύθυνση της σύγχρονης επαναστατικής θεωρίας και πρακτικής, δηλαδή στο επίπεδο της δυνατότητας, της παρέμβασης και της διαχείρισης του υπαρκτού.
Οφείλει άμεσα να δημιουργήσει μια συνθήκη συνολικού αγώνα, που θα στοχεύει στην κατάργιση της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας.
Είναι αλήθεια ότι σήμερα πρέπει να αγωνιστούμε με τα μέσα που μας έχει επιβάλει ο εχθρός, αλλιώς είμαστε καταδικασμένοι να ριμάξουμε στην επανάπαυση του θεωρητικού φαντασιακού και στις επιθέσεις του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης που έχει επιβληθεί, αλλά το κυριώτερο μια ιστορική ευκαιρία, θα έχουμε αφήσει να φύγει μέσα από τα χέρια μας.
Όσο πιό γρήγορα κατακτήσουμε την βεβαιότητα, ότι το κράτος και ο καταπιταλισμός θα καταστραφούν μόνο αν συγκρουστούμε μαζί τους, τόσο το επαναστατικό πρόταγμα θα βρίσκει έδαφος για να αναπτυχθεί.
Δεν υπάρχει κανένας νόμιμος και ειρηνικός τρόπος για να βγούμε από αυτήν την ταπεινωτική και υποδουλωτική συνθήκη.Κάθε συμβιβασμός από εδώ και πέρα, θα συναινεί στην εγκαθίδρυση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού.
Μπροστά στο εύρος των ζητημάτων που θέτει αυτή η εποχή, οι αποσπασματικές και αντανακλαστικές απαντήσεις αποδεικνύονται πολύ ''λίγες''.Ο πόλεμος που κήρυξαν οι κυρίαρχοι, θα πρέπει να ξέρουν, ότι στην σύγκρουση που έρχεται, θα έχει ισχυρό αντίπαλο, το επαναστατικό κίνημα, μέχρι την οριστική καταστροφή του κράτους και του καπιταλισμού.
Δεν είναι το φως που χρειαζόμαστε, αλλά η φωτιά. Δεν είναι η βροχούλα, αλλά η βροντή. Χρειαζόμαστε την καταιγίδα, τον ανεμοστρόβιλο και το σεισμό.
Frederick Douglass, 1817-1895, Αφροαμερικανός ακτιβιστής & απελευθ.σκλάβος
Αναρχική ομάδα Τερμίτες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου