Περί ειρηνικής αντίστασης

Έχουμε βαρεθεί να ακούμε κάθε λίγο και λιγάκι από τον κάθε δήθεν ειρηνιστή ότι η βία δεν θα νικηθεί με βία και να πιπιλάνε την πλέον χιλιομασημένη καραμέλα ως απάντηση, ότι η παθητική αντίσταση του Gandhi είναι ένα παράδειγμα ειρηνικής κοινωνικής αλλαγής.

Απορούμε όμως ποιός τους είπε ότι η ανεξαρτησία της Ινδίας ήταν μια ειρηνική κοινωνική αλλαγή που δεν περιείχε βία;
Εκατοντάδες πλήρωσαν με τη ζωή τους τα αγγλικά αντίποινα.
Από τότε έμεινε στην ιστορία η «σφαγή του Αμριτσάρ», όπου κατέληξε σε λουτρό αίματος από τις βρετανικές δυνάμεις και όπου υπολογίζεται πως τουλάχιστον 1.500 άνθρωποι εκτελέστηκαν εν ψυχρώ.
Και ο ίδιος ο Gandhi δολοφονήθηκε.
Άρα;

Όλες οι αλλαγές και οι ανατροπές έγιναν με τρόπους βίαιους και αιματηρούς, για τον πολύ απλό λόγο ότι καμιά κυβέρνηση και καμιά εξουσία, καμιά άρχουσα τάξη ή ομάδα δεν πρόκειται να αποχωρήσει οικειοθελώς από την εξουσία. Μήπως θα έπρεπε να περιμένουμε ότι οι εξουσιαστές και οι πλούσιοι θα συμπεριφερθούν στο μέλλον διαφορετικά απ’ ό,τι στο παρελθόν;
Και όπως έλεγε ο Βάρναλης:
“Την πόρτα αν δεν ανοίγει, τη σπαν”
Το να λέμε λοιπόν ότι είμαστε κατά της βίας, των καταστροφών, των εξεγέρσεων, αυτό που στην ουσία κάνουμε είναι απλώς να κλείνουμε τα μάτια απέναντι σ’ αυτή την πραγματικότητα και τελικά να συντασσόμαστε με τις συστημικές- κυβερνητικές δυνάμεις και να καταδικάζουμε τη δίκαιη αντίδραση του λαού απέναντι σε ένα πολιτικό σύστημα που καταφεύγει όλο και περισσότερο στη βία για να αντισταθμίσει την έλλειψη συναίνεσης προς αυτό.

Όταν θα βρεθεί ένας τρόπος που τα αφεντικά θα πάψουν οικειοθελώς να είναι αφεντικά… θα έρθουμε κι εμείς μαζί σας!

Πηγή  aixmi.wordpress.com