Τα ζητήματα που τίθενται έχουν ενδιαφέρον και γιατί είμαστε πάντοτε στην εποχή που τα κόμματα έχουν χάσει την αξιοπιστία τους έναντι των πολιτών για μια σειρά λόγους. Αυτό ισχύει και για τα κόμματα της Αριστεράς. Το ότι προηγείται η συνδιάσκεψη του συνεδρίου μάς εμποδίζει να αναπτύξουμε πλήρως την εναλλακτική μας λειτουργία, την ανοιχτή σχέση μας με τους πολίτες και την κοινωνία, τη συμμετοχική αντιεραρχική, αντιγραφειοκρατική μας αντίληψη. Όμως πρέπει να προϊδεάσουμε από τώρα για όλα αυτά. Το πρώτο βήμα, που είναι οι ανοιχτές συνελεύσεις συγκρότησής μας – τις διδαχτήκαμε προεκλογικά, ως αντανάκλαση και των πλατειών – πρέπει να ενισχυθεί χωρίς κανένα φόβο. Να επιμείνουμε, διότι δεν λείπουν οι αδράνειες και αντιστάσεις, στην εμπέδωση μέσα από συζήτηση αυτού του ανοιχτού, εξωστρεφούς, ζωογόνου στοιχείου στις διαδικασίες.
2. Συνεχίζοντας το σκεπτικό τής προηγούμενης απάντησης, θα υποστηρίξω ότι υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις ο φορέας αυτός να λειτουργεί συλλογικά. Διαθέτει, πρώτον, προϊστορία διότι αφότου εκκίνησε ο ΣΥΡΙΖΑ, όντως με πρωτοβουλία στις κορυφές των συνιστωσών, ο ρόλος του κόσμου του που προσήλθε μαζικά, υπήρξε καθοριστικός, ιδιαίτερα στα συμβάντα κρίσης του ΣΥΡΙΖΑ επιμένοντας στη συνέχεια. Δεύτερον, η τόσο μεγάλη διεύρυνση της πολιτικής του επιρροής δεν ήταν όλο δικό μας έργο, έγινε, από τα ίδια τα κοινωνικά στρώματα που τον ενίσχυσαν, ένα είδος «επίσκεψης – συμμετοχής». Τα δύο αυτά στοιχεία είναι το στέρεο έδαφος για να οικοδομήσουμε φορέα συλλογικό.
Εναντίον μας είναι το ενισχυόμενο από τα ΜΜΕ αρχηγικό αστικό πρότυπο κομμάτων, τα λαϊκά ρεύματα που ρέπουν στην ανάθεση σε αρχηγούς, η αρνητική παράδοση αρχηγικών κομμάτων της Αριστεράς. Η συλλογικότητα, βεβαίως, είναι αντίληψη που διαπερνά ή δεν διαπερνά ένα κόμμα, ιδεολογικό στοιχείο. Στο λειτουργικό επίπεδο, παρόλα αυτά, μπορούμε να φροντίσουμε για κανόνες όπως εκλογή και του προέδρου και της υπόλοιπης ηγεσίας, άρα η/ο πρόεδρος να μην είναι θεσμός ξεχωριστός. Επίσης, ο έλεγχος να γίνεται με βάση το σαφές πολιτικό πλαίσιο που αποφασίζεται συλλογικά, να υπάρχει εναλλαγή, να αποκτήσουμε θεσμούς ανάδειξης στελεχών, να θεσμοποιήσουμε τη συμμετοχή των πολιτών κ.τ.λ.
3. Πρόκειται για κρίσιμο και λεπτό ζήτημα και κίνδυνο που πρέπει να μελετηθεί σοβαρά μεν, χωρίς όμως να μας κάνει πιο «κλειστούς». Πρώτον, το υπόβαθρο της προσπάθειάς μας δεν οδηγεί σε τέτοιες ταυτίσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το αποτέλεσμα και η συμπύκνωση διεργασιών ιδεολογικών, κοινωνικών και πολιτικών, της βαθμιαίας φθοράς του δικομματισμού και του νεοφιλελευθερισμού, στην οποία προστέθηκε η κρίση του καπιταλισμού. Μεγάλο τμήμα της Αριστεράς, ιδίως αυτό που αναδύθηκε από τα κινήματα, υιοθέτησε την απάντηση που έδινε ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό είναι κρίσιμος θεμέλιος λίθος, που συγχρόνως προσδίδει τον αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ και επαναφέρει το ζήτημα της επικαιρότητας του σοσιαλισμού. Δεύτερον, η κρίση και το μνημόνιο ωρίμασε ταχύτατα την ανάγκη ριζοσπαστικών απαντήσεων, όχι στις πρωτοπορίες αλλά στη συνείδηση ευρύτατων στρωμάτων της κοινωνίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ επιλέχθηκε για το ριζοσπαστικό στοιχείο της πολιτικής του, για να δανειστώ μια σκέψη του Σπύρου Ασδραχά. Δεν θα αλλάξει το επόμενο διάστημα, θα ενταθεί.
Υπάρχει, βέβαια, η ανάγκη να απαντήσουμε, στο πώς θα συνδυάσουμε το καθήκον να ανταποκριθούμε στην ιστορική δυνατότητα να θεμελιώσουμε εναλλακτικό, λαϊκό, μαζικό, πλουραλιστικό, ταξικό κόμμα της Αριστεράς, που δεν θα είναι συμπληρωματική δύναμη, με το επίσης σπουδαίο καθήκον να κερδίσουμε την πλειοψηφία της Βουλής και της κοινωνίας άμεσα, για να σταματήσει η καταστροφή. Η προσέγγιση του ζητήματος αυτού με όρους πολιτικής τοπογραφίας έχει ήδη ξεπεραστεί και από τα μεγέθη. Η απεύθυνση πρέπει να είναι προς την κοινωνία. Η μεγάλη δεξαμενή είναι τα βαλλόμενα κοινωνικά στρώματα, τα οποία στην πρώτη φάση, πριν τις εκλογές του Ιουνίου, δεν πείστηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ διότι είχαν αυταπάτες – πέρα από φόβους – ελπίδες που τώρα διαψεύστηκαν πλήρως. Στρώματα και τάξεις που πιέζονται τώρα ακόμη περισσότερο: αγρότες, άνεργοι, αυτοαπασχολούμενοι, γυναίκες, μετανάστες, μικρομεσαίοι, μισθωτοί, νέοι, συνταξιούχοι.
Η συγκρότηση μιας κοινωνικής συμμαχίας με σαφές περιεχόμενο κυβερνητικής εξουσίας είναι απαραίτητη και, ταυτόχρονα, απαντά εντελώς διαφορετικά από τον τρόπο με τον οποίο απάντησε το ΠΑΣΟΚ στο έδαφος των μη προνομιούχων. Η υπαρκτή αδυναμία, με δεδομένη την άρνηση του ΚΚΕ και των Οικολόγων, να έχεις πειστική πολιτική πρόταση συμμαχιών δεν πρέπει να μας οδηγεί σε κατασκευές -και πρωτοβουλίες- σε τακτικές πολυσυλλεκτικότητας, που μας εμπλέκουν με το παλιό και αφερέγγυο πολιτικό σύστημα.
ΠΑΥΛΟΣ ΚΑΛΥΔΙΑΝΟΣ
Πηγή epohi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου