Πολιτικώς άδοξα, αλλ’ ουχί παράδοξα

Έχει γραφτεί πολλές φορές. Έχει αναφερθεί και έχει τονιστεί σε πάρα πολλές συζητήσεις: Η πολιτική είναι ένα διαφθορείο ανθρώπων, όπου οι ιδέες χάνουν την σημασία τους. Είναι ένας τρόπος για να χάνεται η υπαρκτή ή ψευδεπίγραφη αξιοπιστία ατόμων, ομάδων και κοινωνικών κατηγοριών. Όποιος ασκεί πολιτική σύντομα θα κατρακυλήσει στα έσχατα σημεία ενός κατήφορου όπου ενυπάρχει δυσώδης βόρβορος. Όποιος ανέχεται την πολιτική πολύ σύντομα θα ταυτιστεί με την δυσωδία. Θα ανέχεται τα ψέμματα, την εξαπάτηση, την κοροϊδία…

Μάλιστα πολλές φορές θα γίνεται και υποστηρικτής των ψεμμάτων που διοχετεύονται, χωρίς να ανατρέχει ακόμα και σε πολύ πρόσφατα γεγονότα και λεχθέντα, που είναι τελείως αντίθετα με τα όσα λέγονται ή λαμβάνουν χώραν κατά τον δεδομένο χρόνο.

Βεβαίως και δεν θα χρειαζόταν να απορήσει κανείς που ο Σύριζας (ς=συνεργαζόμενοι) προέβη στην πραγματοποίηση της παρέλασης. Τί κι αν ο Κουράκης πριν από ενάμισυ χρόνο δήλωνε πως όταν ο σύριζα γίνει κυβέρνηση θα καταργήσει τις παρελάσεις; Όσοι ήθελαν ή πίστευαν πως έπρεπε να καταργηθούν, έχαψαν το παραμύθι. Σήμερα, όμως, είδαν όχι απλώς την πραγματοποίηση της παρέλασης «με όλα τα κομφόρ», αλλά και ένα πανηγυράκι που ακολούθησε σαν συμπληρωματικό του παραδοσιακού.

Ευρύτατα διαδόθηκε το επιχείρημα ότι αυτή η παρέλαση διέφερε επειδή θα πραγματοποιείτο χωρίς απαγορευτικά κάγκελα. Έτσι και έγινε. Άλλωστε ποιος λόγος προφυλάξεων, αφού αυτοί που σε άλλες παρελάσεις «εφορμούσαν» ήταν μέρος του σχηματισμού που σήμερα διαχειρίζεται τις υποθέσεις του κράτους και των εξουσιαστών;

Το αξιοσημείωτο δεν βρίσκεται τόσο στην πραγματοποίηση της παρέλασης όσο στην ακινησία (σε σχέση με κινητοποιήσεις προηγουμένων ετών) των αντιεξουσιαστών, των αντιμιλιταριστών και των λοιπών αντιεθνικιστών του ελευθεριακού και αναρχιστικού χώρου. Ακινησία και κάποια ανάρια ψελλίσματα στη βάση τού «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε». Αυτή, άλλωστε, είναι η ουσία της πολιτικής. Οι ιδέες (εάν και εφ’ όσον είναι ή ήταν κάποτε αποδεκτές από αυτούς που υποτίθεται πως τις διαλαλούν) απεμπολούνται χάριν πρόσκαιρων ή και μακροπρόθεσμων σκοπιμοτήτων. Εάν, όμως, οι ιδέες αποτελούν απλά πρόσχημα για την εφαρμογή πολιτικής τότε η κατάσταση φαίνεται ότι είναι ακόμη πιο ζοφερή.

Πάντως, οι «αντιδράσεις» μέσα στους κόλπους μιας κυβέρνησης ή ενός συνονθυλεύματος όπως ο σύριζα ή το Πασόκ είναι το σύνηθες φαινόμενο εκτόνωσης και καθήλωσης του «ακροαματικού κοινού». Πρόκειται για την γνωστή κυβερνοαντιπολίτευση που άρχισε να εφαρμόζεται, προ τριακονταπενταετίας, κατά την πασοκοκρατία. Το ίδιο φαινόμενο συνεχίστηκε με κάποιες διακυμάνσεις και με τις επόμενες κυβερνήσεις. Το πεδίο, όμως, για την διεύρυνση αυτού του παραπλανητικού παιχνιδιού γίνεται ευρύτερο με την αριστεροδεξιά συγκυβέρνηση, η οποία μας φέρνει στη μνήμη την γνωστή φράση του «εθνάρχη» Καραμανλή περί αριστεροχουντισμού. Τα νομίσματα έχουν πάντοτε δύο όψεις.

Τέλος, για να μην πάμε πολύ μακρυά, ανεξάρτητα από τις κινητοποιήσεις ή την ακινησία σε σχέση με τις παρελάσεις, αυτοί που έχουν το μαχαίρι και το πεπόνι, σε αυτά τα ζητήματα, είναι οι εξουσιαστές. Μια υποβάθμιση ακολουθείται από αντικατάσταση, όπως για παράδειγμα η αντικατάσταση του πεπονιού από το καρπούζι, και μια κατάργηση φέρνει ένα νεωτερισμό. Το πρόβλημα είναι το μαχαίρι και αυτοί που το κρατούν και το χειρίζονται. Κι εδώ δεν χωρούν υπεκφυγές…

Δημοσιεύθηκε από Η. Α.

Πηγή anarchypress