Κυβέρνηση Σωτηρίας: Ο βασιλιάς είναι γυμνός, ας σώσει καλύτερα τον εαυτό του…

«Ψευδείς αφηγήσεις έχουν ξεσηκώσει τα πλήθη. Οι ψευδείς ειδήσεις με τις πολλαπλές μορφές τους –αφελείς φήμες, οργανωμένα ψεύδη, μύθοι– γεμίζουν τον βίο της ανθρωπότητας. Πώς γεννιούνται; Από ποια στοιχεία αντλούν την υπόστασή τους; Πώς διαδίδονται και γιγαντώνονται καθώς μεταδίδονται στόμα με στόμα ή από γραπτό σε γραπτό; Δεν υπάρχει άλλο ερώτημα που ν’ αξίζει τόσο να παθιαστεί μαζί του ο άνθρωπος που αρέσκεται να σκέπτεται την ιστορία».

Marc Bloch, Ψευδείς ειδήσεις σε καιρό πολέμου, Σκέψεις ενός ιστορικού

Μια φιλιππινέζικη παροιμία λέει ότι είναι πιο εύκολο να σταματήσεις ένα ποτάμι παρά τις φήμες. Οι φήμες έχουν το «προνόμιο» να αναπαράγονται γρήγορα, είτε είναι ψευδείς, είτε αληθείς, είτε μεταφέρουν με υπερβολικό, αλλά «αθώο» τρόπο ένα μέρος της πραγματικότητας, είτε φλερτάρουν με τον μύθο, είτε χρησιμοποιούνται συστηματικά για να εμπεδώσουν το οργανωμένο ψεύδος.

Εμάς θα μας απασχολήσει κυρίως η τελευταία περίπτωση.

Πότε, όμως, οι φήμες και μάλιστα οι ψευδείς έρχονται για «να μείνουν για πάντα»; Σε ποιες περιπτώσεις η επαγγελία της έλευσης της «νέας» εξουσίας παρουσιάζεται σχεδόν σαν ένα κοσμογονικό γεγονός, αναπόδραστο πεπρωμένο για τους κοινούς θνητούς, οι οποίοι είναι πλέον απλά υποχρεωμένοι να υποκλιθούν και να συστρατευθούν μαζί της;

Η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι δεδομένη: όταν η εξουσία απαιτεί την απόλυτη υποταγή. Και τότε είτε θα παρουσιαστεί σαν θεόσταλτη είτε ως λαοπρόβλητη, ταυτισμένη οργανικά με τον λαό.

Η συνταγή φαίνεται δοκιμασμένη.

Ο συγκινησιακός λόγος, οι μεγαλοστομίες, η «λαϊκή» ευφορία και ανάταση, και οι νέοι εθνικοί ήρωες, αντισυμβατικοί στο ντύσιμο και τη συμπεριφορά, χαλαροί και άνετοι δηλαδή προσιτοί, ασεβείς προς τους ισχυρούς, ταυτισμένοι με τον λαό, «σάρκα από την σάρκα του», έτοιμοι να πολεμήσουν και να «πέσουν» μέχρι τελευταίου για τα λαϊκά που αποτελούν βέβαια και εθνικά συμφέροντα.

Τα είδωλα των νέων (;) κυβερνώντων σ’ αυτές τις περιπτώσεις προβάλλονταν ήδη πριν την ανάληψη των καθηκόντων τους στην γιγαντοοθόνη της κρατικής προπαγάνδας καλλωπισμένα, φορείς του «καινούργιου» και βέβαια «άσπιλου» κυβερνητισμού.

Κάθε αναφορά σ’ αυτά τα «νέα» πρόσωπα συνοδευόταν και συνεχίζει να συνοδεύεται με την παραγωγή και κατανάλωση ενός συναισθηματικού φορτίου που έρχεται να περιγράψει ένας καταιγισμός λέξεων. Η έλευση από μόνη της παρουσιάζεται σαν ελιξήριο, σαν μια ντόπα που θα ανακουφίσει τα προηγούμενα άλγη, που θα θεραπεύσει πρώτα απ’ όλα την πληγωμένη εθνική υπερηφάνεια. Και οι μεσσίες φθάνουν με παιάνες και τυμπανοκρουσίες, τα πλήθη χειροκροτούν και πάλλονται από αγαλλίαση. Είναι απαραίτητο να χαρούν, να γίνουν ένα με τους «επάνω», να νιώσουν ένα με την εξουσία, να διαδηλώσουν την ομοιότητά τους με αυτήν. Έστω για λίγο… Η μνήμη να γίνει χυλός. Η λογική κουρέλι. Οι εμπειρίες στάχτη. Οι ειδικοί της «επικοινωνίας» επιμένουν ότι μπορείς να πουλήσεις πιο εύκολα μία κακή ιδέα, που προκαλεί ενθουσιασμό, από ό,τι μία «μεγάλη» ιδέα, που δεν εμπνέει κανέναν.

Και έπειτα θα έρθουν οι «άλλες» λέξεις: «ο έντιμος συμβιβασμός, αντί της μοιραίας ρήξης», «η σκληρή πραγματικότητα», «ο επικείμενος εφιάλτης του αδιεξόδου», «τα χρονικά περιθώρια που στενεύουν ασφυκτικά», «ο κρίσιμος κάβος που πρέπει εσπευσμένα να δέσουμε», «η έξοδος από την ζώνη του ατυχήματος», «η πάση θυσία αποτροπή καταστροφικών εξελίξεων», «το μοιραίο λάθος που θα κοστίσει πολύ».

Ας θυμηθούμε, όμως, ορισμένα πράγματα.

Γράφαμε ήδη το Μάιο του 2013 (Μνημονιακοί-αντιμνημονιακοί: η αρμονική συνύπαρξη σ’ όλο της το μεγαλείο) ότι:

«Μπορούμε, επίσης, κατά την γνώμη μας, πλέον, να μιλήσουμε για μια συμμετρία στην ανάπτυξη των αντιμνημονιακών και των μνημονιακών δυνάμεων. Αυτό φανερώνει σε μεγάλο βαθμό επίσης μια κοινωνική τάση ενίσχυσης της πολιτικής σταθεροποίησης, μέσω της διαπραγμάτευσης, της όποιας πολιτικής ισχύος των μνημονιακών και των αντιμνημονιακών πολιτικών δυνάμεων. Την ίδια στιγμή, πλήθος ανθρώπων απείχαν από τις πρόσφατες επαναλαμβανόμενες εκλογικές διαδικασίες στις οποίες μάλιστα τέθηκαν τόσο έντονα εκβιαστικά διλήμματα: απόλυτη καταστροφή ή απόλυτη καθυπόταξη. Η αφομοιωτική αυτή διαδικασία ανέδειξε, εκτός των άλλων, έναν «συντηρητικό» πατριωτισμό (ενάντια στην προδοσία του μνημονίου) ολοφάνερα χωρίς πραγματική διέξοδο, έστω και από πολιτικής σκοπιάς και ένα πατριωτισμό των ρεαλιστών του μνημονιακού μπλοκ. Η σύγκρουση ανάμεσα τους δεν είναι απλά ανέξοδη, αλλά και γελοία. Παρ’ όλα αυτά φαίνεται να προσφέρει μια εκλογική συσπείρωση σε κομματικούς μηχανισμούς, όπως λόγου χάρη οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, που βέβαια χαίρουν της στήριξης διόλου ευκαταφρόνητων εκπροσώπων της οικονομικής ελίτ, που διατηρεί τα προνόμιά της και διαπραγματεύεται την θέση της στην εξελισσόμενη κατάσταση. Αυτός, όμως, ο πολυκερματισμός του κοινωνικού χώρου και η βίαιη και ταχεία ανασυγκρότησή του δεν έφερε σε καμία περίπτωση βέβαια το χάος, αλλά την άνευ προηγουμένου ενδυνάμωση πολιτικών φορέων που είτε ήδη υπήρχαν είτε εν τάχει κατασκευάστηκαν χωρίς τις παραδοσιακές διαδικασίες παλαιότερων περιόδων».

Υποστηρίζαμε ακόμη ήδη από τον Νοέμβρη του 2012 (Όταν πέφτουν οι μάσκες φοριούνται τα προσωπεία):

«Ας αναζητήσει για του λόγου το αληθές ο καθένας και ας συγκρίνει τις κοινές δηλώσεις τόσο της Παπαρήγα όσο και του Τσίπρα για την αναγκαιότητα παραμονής στο ευρώ παρ’ ότι σε αντίθετη περίπτωση το «παγκόσμιο οικονομικό σύστημα θα ταρακουνηθεί συθέμελα». Ας ρίξει μια ματιά ο καθένας στις δηλώσεις του ειδήμονα περί τα οικονομικά βουλευτή του Συ.ριζ.α. Γ. Σταθάκη, που πρόσφατα στο Βήμα μίλησε για την ανάγκη σταθεροποίησης της ελληνικής οικονομίας στα σημερινά δεδομένα ευλογώντας, φυσικά, όλες τις συνέπειες των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων, που δήθεν αντιστρατεύεται το κόμμα του. Και μην μας πουν οι διάφοροι καλοθελητές ότι οι θέσεις του Σταθάκη αποτελούν κάποιου είδους «δεξιά παρέκκλιση» στο συριζαίικο επαναστατικό ρεύμα. Ο Σταθάκης απλά επιβεβαιώνει με τις δηλώσεις του την ρότα, για το που, δηλαδή, πλέει η βάρκα της αξιωματικής αντιπολίτευσης καθησυχάζοντας τρόικες, ΔΝΤ, ΕΕ και λοιπούς συγγενείς, στέλνοντας τους το μήνυμα που χρειάζονται για να προχωρήσουν χωρίς επιφυλάξεις σε μιαν ακόμα επέλαση σκληρότατων οικονομικών και όχι μόνο μέτρων. Και σε απλή μετάφραση: «εμείς είμαστε εδώ, αν χρειαστεί, αν υπάρξει στραβοπάτημα, εμείς θα βάλουμε πλάτη, και ως τότε προχωρήστε εσείς και μη σας μέλει, κατά τα άλλα θα πουλάμε ανέξοδα αντίσταση, άντε και να καλύπτουμε πολιτικά τα δικαιώματα των αντιφασιστών».

Η άνοδος πλέον στην εξουσία των εθνοσωτήριων αντιμνημονιακών δυνάμεων (Συ.ρι.ζα.-Αν.ελ.) είναι γεγονός. Η λαϊκή ευφορία στα ύψη να συνοδεύει την «ρητή» λαϊκή εντολή για «ρήξη» και «πραγματική, σκληρή διαπραγμάτευση» με τους «εταίρους και δανειστές» (ΕΚΤ, ΔΝΤ, Κομισιόν).

«Δεν εκβιάζουμε και δεν εκβιαζόμαστε» διατύπωναν με κάθε αγριάδα οι τσιπριστές. Και ύστερα η παντελώς προβλεπόμενη, η εντελώς αναμενόμενη συνέχεια: παρουσίαση της πλήρους υποταγής σε ένα «λογικό συμβιβασμό», που στηρίζεται από σύσσωμο τον περιούσιο λαό που θα κάνει υπομονή, αλλά παρ’ όλα αυτά το πεπρωμένο του δεν βρίσκεται αλλού παρά στην ηρωική αντίσταση με κάθε τίμημα και βέβαια τελικά στην «δικαίωση»!!!

Εδώ δεν πρόκειται απλά για μια κατασκευή, αλλά για μια άνευ προηγουμένου εξαπάτηση, όπου το κρέας όχι μόνο βαπτίζεται ψάρι αλλά ταυτόχρονα βγάζει λέπια και πτερύγια!!!

Λίγες ημέρες πριν από την περιβόητη συμφωνία έγραφε το Bloomberg:

«Ως προς την ουσία, η διαφορά μεταξύ των δύο πλευρών έχει μειωθεί σχεδόν σε τίποτε· παρά ταύτα, το αδιέξοδο και ο κίνδυνος μίας νέας οικονομικής κρίσης συνεχίζονται, ως εάν η διαφορά να ήταν τεράστια. Η ΕΕ δεν στηρίζει το μέλλον της νομισματικής ένωσής της σε αρχές, αλλά στη σημασιολογία.

»Αρχικά, η ευθύνη ήταν της νέας ελληνικής κυβέρνησης που έδωσε παρακινδυνευμένες προεκλογικές υποσχέσεις και τις παρουσίασε στους εταίρους της στην ΕΕ ως μη διαπραγματεύσιμες. Έκτοτε, έχει υποχωρήσει πολύ, ιδιαίτερα με την άρση της απαίτησης για μεγάλες διαγραφές του χρέους. Τώρα, θέλει ένα νέο πρόγραμμα στήριξης με πιο ήπιους όρους και μία προσωρινή συμφωνία για να γεφυρώσει το χρηματοδοτικό κενό μεταξύ της σημερινής και της νέας συμφωνίας. Όπως αναφέρεται, είναι διατεθειμένη να αποκαλέσει αυτή τη γέφυρα “παράταση”.

»Με τη γερμανική κυβέρνηση να ηγείται της απαίτησης για αυστηρή συμμόρφωση, η ευρωπαϊκή αντίδραση ήταν ότι το τρέχον πρόγραμμα πρέπει να ολοκληρωθεί με επιτυχία, ίσως με κάποια ευελιξία, πριν συζητηθεί οτιδήποτε άλλο. Εδώ είναι, λοιπόν, το παζλ. Ποια είναι η διαφορά μεταξύ μίας παράτασης που θα αποτελεί γέφυρα σε ένα νέο πρόγραμμα και μίας παράτασης με ευελιξία, με την εκκρεμότητα της συμφωνίας για ένα νέο πρόγραμμα; Για έναν λογικό παρατηρητή, είναι πολύ μικρή για να ενδιαφερθεί. – […] Η βλακώδης γερμανική αυστηρότητα απαιτεί από τη νέα ελληνική κυβέρνηση να αθετήσει απροκάλυπτα όλες τις προεκλογικές υποσχέσεις της».

Έχει όμως ενδιαφέρον να δούμε τι έλεγε λίγες ημέρες πριν ο νέος πρωθυπουργός (ούτε το όνομα του τολμούμε να προφέρουμε από δέος…).

«Οι ελληνίδες και οι έλληνες αισθάνονται πια περήφανοι και αξιοπρεπείς», είπε και ελάλησε ο Τσίπρας (ο πολιορκητής των τειχών του Βερολίνου όπως γράφτηκε, τρομάρα του και τρομάρα τους….) στην ΚΟ του κυβερνώντος κόμματος λίγες ημέρες πριν διατυπωθεί το αίτημα παράτασης και αναγνώρισης της δανειακής σύμβασης και των προηγούμενων μνημονίων.

«Η πρωτοφανής, στη σύγχρονη πολιτική ιστορία, οργανική ενότητα του λαού με την κυβέρνησή του, με την κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας, που συγκροτήσαμε μετά την λαϊκή ετυμηγορία της 25ης του Γενάρη, είναι αυτή που μας γεμίζει δύναμη και αντοχή, αλλά είναι και αυτή που στέλνει ταυτόχρονα ένα ξεκάθαρο μήνυμα στην Ευρώπη:

Όλοι μαζί σηκώνουμε την Ελλάδα στα χέρια μας.

Δυναμώνουμε τη διαπραγματευτική θέση της πατρίδας μας.

Γιατί, όχι μόνον η κυβέρνηση, αλλά και οι πολίτες, όλοι μας, με τη συλλογική στάση μας συμμετέχουμε ενεργά στη διαδικασία της διαπραγμάτευσης. Συμβάλλουμε καθοριστικά στην έκβαση τής διαπραγμάτευσης. Αυτή είναι η συλλογική υπευθυνότητα ενός ολόκληρου λαού και της κυβέρνησης που μόλις πριν από λίγες ημέρες εξέλεξε. Όπως δε βοηθά, και πρέπει να το πω αυτό, δε μας εκφράζει, το προκλητικό πολιτικό μήνυμα που εξέπεμψε μια ατυχής γελοιογραφία που δημοσιεύτηκε τη προηγούμενη εβδομάδα, που απεικόνιζε τον κο Σόιμπλε ενδεδυμένο με στολή ναζί.

Ήταν μια ατυχέστατη στιγμή που δεν εκφράζει σε καμία περίπτωση την ελληνική κυβέρνηση και τον ελληνικό λαό, καθώς κανείς δε δικαιούται ούτε για αστείο, να παίζει με τα φαντάσματα της ιστορίας. Η Αριστερά, στις πιο κρίσιμες στιγμές θα έλεγα, σε όλη την ιστορία της αλλά κυρίως στις πιο κρίσιμες στιγμές, δεν υπήρξε ποτέ αλαζονική απέναντι στην ιστορία της. Η δύναμη της ήταν πάντα, ότι δεν διεκδικούσε τα αξιώματα για τον εαυτό της. Διεκδικούσε έμπνευση, και διεκδικούσε τη φυσική καθοδήγηση του λαού. Για μας το κόμμα και οι επιθυμίες του, στις πιο λαμπρές σελίδες του τόπου όταν το κόμμα, το συλλογικό υποκείμενο ή οποιαδήποτε μορφή του, έπαιζε καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις, οι επιθυμίες του ήταν πάντα στην υπηρεσία του λαού και της πατρίδας».

Είμαστε, μάλιστα, έτοιμοι να πιστέψουμε ότι ο Τσίπρας δεν είναι άλλος παρά η μετεμψύχωση του θρυλικού Γιώργου Θαλάσση (Μικρός Ήρως), ο Καμμένος του Σπίθα και Νάντια Βαλαβάνη αντίστοιχα της Κατερίνας…

Υπάρχει, όμως, «νέος» και «παλιός» εθνικολαϊκισμός;

Οι συνέλληνες, η εθνική υπερηφάνεια, η «οργανική ενότητα λαού και κυβέρνησης» (κατά τον Γκράμσκι εγγενές στοιχείο του ιταλικού φασισμού), οι φιλοκυβερνητικές (χωρίς κομματική ταυτότητα…) εθνικομαζώξεις, που ήδη καταλαμβάνουν (έστω πρόσκαιρα) την θέση και εκείνων των απλών εκδηλώσεων κοινωνικής διαμαρτυρίας, είναι η απόκλιση από τα κινηματικά θέσφατα της αριστεράς ή απλά μια επανάληψη παρόμοιων «στιγμών» του παρελθόντος;

Σύμφωνα με τον νέο υπουργό Εξωτερικών, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: «Το υπογραμμίζω αυτό διότι πολλοί όταν αναφέρονται στην κυριαρχία εννοούν είτε την εσωτερική και μόνο είτε αποκλειστικά την εξωτερική/διεθνή. Το ίδιο συμβαίνει συχνά ως προς τα συμφέροντα. Ορισμένοι θεωρούν ότι συμφέροντα υπάρχουν μόνο στο εσωτερικό σύστημα μιας κοινωνίας και δεν κατανοούν ότι τα κυριαρχικά συμφέροντα μιας κοινωνίας έστω και με αντιφάσεις, αρθρώνονται στα προς τα έξω συμφέροντα που εκφράζει ένα εθνικό/τοπικό κράτος» (Νίκος Κοτζιάς, Πατριωτισμός και Αριστερά, εκδ. Πατάκη, 2014).

Ο εθνικολαϊκισμός για εμάς δεν αποτελεί την επιτομή του «κακού» στην πολιτική, όπως καμώνονται ουκ ολίγοι δημοσιολόγοι και εν γένει τεχνικοί της εξουσίας, ούτε βέβαια το κατ’ εξοχήν σύμπτωμα της παρακμής της πολιτικής, αλλά το απαραίτητο προγεφύρωμα σε περιόδους μεταβολής και πολιτικής «αστάθειας».

O Pierre-Andre Taguieff, στο βιβλίο του Ο Νέος Εθνικο-λαϊκισμός, προτείνει χαρακτηριστικά: «Αντί να δαιμονοποιούμε τους νεολαϊκιστές, είναι καλύτερα να τους εξημερώνουμε και να τους ενσωματώνουμε».

Μάλιστα. Σε ποιαν όμως κατεύθυνση; Πως θα «λυθεί» η «διαμάχη» ανάμεσα στους ευρωσκεπτικιστές, σε όσους δηλώνουν υπέρμαχοι της επιστροφής στο «εθνικό», πως θα συνταιριαστεί ο εθνικολαϊκισμός με τον «ορθό λόγο» και τον «ρεαλισμό της παγκοσμιοποίησης», πως θα γίνουν γρήγορα τα επόμενα βήματα ενοποίησης σε ένα περιβάλλον «επίμονων ανισορροπιών»;

Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν Κλοντ Γιούνκερ μοίρασε σε πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής, οκτασέλιδο υπόμνημα προς τους Ευρωπαίους ηγέτες, με τον τίτλο «Για ποια Ευρώπη διαπραγματευόμαστε;», θέτοντας ουσιαστικά το θέμα των «απτών μηχανισμών σύγκλισης και αλληλεγγύης», δηλαδή εάν θα πρέπει να υπάρχει ένας προϋπολογισμός ειδικά για τη νομισματική ένωση ή να συσταθεί ένα Κοινοβούλιο Ευρωζώνης, με συμμετοχή μελών από τα εθνικά κοινοβούλια, το οποίο θα ενισχύει τη διαδικασία της λογοδοσίας.

Με άλλα λόγια, έθεσε για μιαν ακόμη φορά τα θέματα, που αφορούν την ενοποίηση της ΕΕ, στα οποία περιλαμβάνονται μια πιθανή καθιέρωση προϋπολογισμού της Ευρωζώνης και νέοι ευρωπαϊκοί θεσμοί που θα συνοδεύουν το ενιαίο νόμισμα.

Ο Γιούνκερ παρουσίασε το υπόμνημα ως ένα βήμα της διαδικασίας που ζήτησε τον περασμένο Οκτώβριο ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) Μάριο Ντράγκι για την εκκίνηση των προσπαθειών ενοποίησης. Οι δύο πρόεδροι, μαζί με τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ και τον επικεφαλής του Εurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ, πρόκειται να παρουσιάσουν ένα πλήρες σχέδιο με νέα μέτρα ενοποίησης στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Ιουνίου.

Αναφέρεται χαρακτηριστικά στο υπόμνημα:

«Η Ευρωζώνη δεν έχει ανακάμψει από την κρίση με τον ίδιο τρόπο, όπως οι ΗΠΑ, γεγονός που ίσως δείχνει ότι μια ατελής νομισματική ένωση προσαρμόζεται πολύ βραδύτερα από μια ένωση που έχει πιο ολοκληρωμένη θε­σμική λειτουργία». Την ίδια στιγμή ανακοινώνεται σχέδιο δράσης με στόχο την θωράκιση των συνόρων της ΕΕ έναντι της δράσης των τζιχαντιστών, ενώ σε μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις, όπως το Παρίσι και η Ρώμη, χιλιάδες στρατιώτες περιπολούν ή φυλάσσουν πιθανούς στόχους.

«Κινδύνεψε», λοιπόν, στ’ αλήθεια το ελληνικό κράτος να βγει από την Ευρωζώνη; Το ζήτημα που διακυβεύεται είναι απλά οικονομικό;

Όχι βέβαια. Σύμφωνα με τον Marc Chandler (αντιπρόεδρο και επικεφαλή στρατηγικής παγκοσμίων αγορών της Brown Brother Harriman και αναπληρωτή καθηγητή στο Κέντρο Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης) το ερώτημα αν θα πρέπει να δοθεί στο ελληνικό κράτος ένα νέο δάνειο-γέφυρα ύψους 10 δις ευρώ είναι παρελκυστικό: «Η Ελλάδα γεφυρώνει τον Βορρά και τον Νότο, την Ανατολή και την Δύση όπως καμία άλλη χώρα. Διατηρεί ειδική σχέση με το Ισραήλ, την Αίγυπτο, την Παλαιστίνη, τη Ρωσία, το Ιράν, και την Κίνα. Είναι μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ με πρόσβαση στα Βαλκάνια και την Μεσόγειο. Αποτελεί ανάχωμα όσον αφορά την μετανάστευση από την βόρεια Αφρική και την Μέση Ανατολή πιθανώς για τους τζιχαντιστές […] Η γεωστρατηγική σημασία της Ελλάδας δεν διαχωρίζεται πλήρως από την κρίση δημόσιου χρέους. Η Ελλάδα είναι μια από τις λίγες χώρες της ΟΝΕ που εκπληρώνουν τη δέσμευση προς το ΝΑΤΟ αναφορικά με τις στρατιωτικές δαπάνες. Συγκαταλέγεται μεταξύ των σημαντικοτέρων πελατών των γερμανικών και πολεμικών βιομηχανιών. Η Ελλάδα δαπανά σε τακτική βάση περισσότερο από 2% του ΑΕΠ για την άμυνα».

Άνθρακας, λοιπόν, ο θησαυρός των «επιτευγμάτων» της κυβέρνησης σωτηρίας (σταλινικοί, σκληροί δεξιοί, πασόκοι και τα λιμά της πάλαι ποτέ ανανεωτικής αριστεράς, της οικολογίας και του αριστερισμού), του «λογικού συμβιβασμού» που πωλούνται με δόσεις στους ιθαγενείς οι οποίοι έχουν βαθιά παράδοση ανυποταξίας, κάτι για το οποίο ετοιμάζονται πυρετωδώς οι διαχειριστές της.

Συσπείρωση Αναρχικών

Δημοσιεύθηκε στην αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ.147, Μάρτιος 2015