Τα πράγματα που μένουν

Θέλουμε κάποιον να κοιτάζει μέσα μας και να μη φοβάται, να μας συγχωρεί για τα πάντα, να καθρεφτίζει άφοβα τις ενοχές μας. Και τον είπαμε «θεό», που ξέρει, υποτίθεται, τι θα πει αγάπη, που παίζει τις ενοχές στα δάχτυλα, ξεπληρώνει κάθε στιγμή μνησικακίας, νομιμοποιεί κάθε έγκλημα. Το ίδιο το σύμπαν του ανήκει, του ανοίγει την πόρτα να περάσει, άρχοντας αυτός όλου του τρόμου, η ίδια η σιωπή είναι οι λέξεις του, κρατάει καλά το θάνατο και γνωρίζει τη ζωή. Κι έπειτα, ακόμη κι έναν άθεο θα μπορούσε να τον πείσει ότι, αφού εκείνος δεν πιστεύει στο «θεό», άρα αυτός υπάρχει.

Έχει όλο το χρυσάφι και διαφεντεύει όλα τα σκατά. Το όνομα του θηρίου είναι φίλος του, νικάει τα πάντα. Το όνομα του κόσμου είναι σύντροφός του, ξέρει καλά τις παύσεις και τις συνέχειες, η ιστορία είναι κόρη του. Ο «θεός» είναι ένας, αυτός ο κύριος πάντων, αυτός που κανείς δεν του έκλεισε ποτέ το μάτι, χωρίς να μείνει στήλη άλατος. Κανείς δε γλιτώνει απ’ αυτόν.

Γεννήθηκε τη μέρα που έπαψαν οι άνθρωποι ν’ ακούνε την ψυχή τους. Κι ο κόσμος είναι καλός και σοφά πλασμένος, όπως είναι. Έτσι θα πρέπει να παραμείνει. Μέσα σ’ αυτό το τέλειο σύμπαν, που οι πόλεμοι καθαγιάζουν, τίποτε δεν περισσεύει μήτε εξουσία, μηδέ τύραννος, ούτε αυταπάτη. Σ’ αυτό το πολιτισμένο σύμπαν, που κάθε στιγμή είναι μετρημένη με το σταγονόμετρο, κάθε σοφή γενειάδα έχει τα νύχια της εξουσίας. Καλά που υπάρχει κι ο «θεός», για να μας επικυρώνει ότι ο κόσμος σοφά έχει πλαστεί, ότι όλα πηγαίνουν όπως θα έπρεπε. Κι η πιο βαθειά ατέλειωτη θλίψη θα μένει ασυγχώρητη για πάντα.

Μόνο αυτά,

Κατοικούν αιώνια στη γη και κατάφεραν να νικήσουν κάθε αίσθηση, κάθε σκέψη, κάθε στιγμή,

Έμειναν μέταλλα, ξύλα, πλαστικά, πέτρες, έμειναν κόσμοι παγεροί και επίμονοι,

Να ξεπηδούν μέσα από το χώμα,

Για να βροντοφωνάζουν πόσα συναισθήματα, πόσες σκέψεις, πόσα δάκρυα και χαμόγελα,

Έμειναν άδεια, για πάντα απόντα,

Για να μην τα θυμόμαστε ποτέ,

Αλλά να αναγκαζόμαστε να τα ξαναζούμε αιώνια,

Χωρίς σταματημό,

Χωρίς κανόνα,

Χωρίς να μας τα μάθει κανείς.

Είναι που τα ξεχνάμε σε κάθε ζωή,

Για να μπορούμε να τα φτιάξουμε εξ αρχής

Καινούρια,

Αδαείς μιας νίκης ανίκητης

Αμέτοχοι μιας παρουσίας που δεν είμαστε εμείς,

Μέχρι να γίνουμε μόνο κόκκαλα στο χώμα.

Τότε ναι,

Μας θυμούνται και είμαστε ο εαυτός μας.

σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση