Πρόκειται για την ελευθερία της έκφρασης ενάντια στο θρησκευτικό σκοταδισμό και την μισαλλοδοξία; Για τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό ενάντια στο Ισλάμ σε μια απόπειρα εκπλήρωσης της παλιάς «προφητείας» περί σύγκρουσης των πολιτισμών; Είναι άραγε το Ισλάμ το πρόβλημα ή η λεγόμενη «τρομοκρατία»; Φταίνε οι μετανάστες, είναι «ανίκανο» το κράτος να συνθέσει έναν πολυπολιτισμό της προκοπής, ή κάτι άλλο; Τί γίνεται στη Μέση Ανατολή και ποιά η σχέση της Γαλλικής κυβέρνησης –και ευρύτερα της Δύσης– με τους εκτελεστές; Τί σχέση έχουν όλα αυτά με την οικονομική «κρίση», τον πόλεμο των τιμών του πετρελαίου, την πτώση του ρουβλίου; Και τα ερωτήματα δεν σταματούν εδώ, καθώς η «μικρή» εικόνα μπλέκεται με την «μεγαλύτερη»… Λογικό, εφ’ όσον ο πλανήτης έχει μετατραπεί σε ενιαίο θέατρο πολέμου, αλλού «χαμηλής» και αλλού «υψηλής» έντασης με άγνωστη(;) κατάληξη.
Η «ελευθερία της έκφρασης» στην υπηρεσία του πολέμου ως κοινή προβοκάτσια
Ας ξεκαθαρίσουμε κατ’ αρχήν πως δεν τίθεται ζήτημα οποιασδήποτε δικαιολόγησης του γεγονότος. Στη γραφίδα απαντάς με τη γραφίδα και στο λόγο με το λόγο και όχι με σφαίρες. Και αυτό δεν έχει σχέση με το αν η φωνή σου είναι ασθενέστερη από αυτή του αντιπάλου, ο οποίος τυγχάνει να ελέγχει τα ΜΜΕ παγκοσμίως.
Όμως, έχει καταστεί σύνηθες –ειδικά στη Δύση– η ειρωνεία, ο χλευασμός και η διαπόμπευση απόψεων, πεποιθήσεων, ανθρώπων και κοινωνικών συνόλων, να υποκαθιστούν τον ορθό λόγο, την ανάλυση και την κριτική. Τόσο, ώστε η δυνατότητα, η τόλμη ή το θράσος τού να χλευάζει κάποιος, να θεωρούνται αυτόματα ως ένδειξη πνευματικής υπεροχής. Κάτι που, φυσικά, δεν ισχύει, αλλά αντιθέτως δικαιολογεί τη θέση ολόκληρων στρατιών από «άδεια πουκάμισα» που συνήθως κοσμούν το πάνθεον των κρατικών προπαγανδιστών. Η χλεύη όντως έχει τη θέση της στον ανθρώπινο λόγο σε ορισμένες κραυγαλέες περιπτώσεις. Δεν αποτελεί, όμως, το στοιχείο που θα μετατρέψει τον οποιονδήποτε ανιστόρητο τενεκέ σε άξιο συνομιλητή.
Το να εμφανίζεις, λοιπόν, τον Μωάμεθ σε ομοφυλοφιλικές περιπτύξεις, ή –αντίστοιχα– τον Ιησού σε σεξουαλικές περιπτύξεις με τον Παντεπόπτη Οφθαλμό στα οπίσθια, δεν είναι αστείο. Δεν μπορεί να ενταχθεί στη διάσταση του «χιούμορ» και αμφιβάλλουμε εάν ο οποιοσδήποτε άνθρωπος με συναίσθηση των πραγμάτων, ανεξαρτήτως θρησκευτικών –ή μη– πεποιθήσεων, θα γελούσε.
Εναντίον ποίου ακριβώς κατευθυνόταν η χλεύη; Εναντίον του αποκεφαλιστή «Ιππότη του Θεού» που αποτελεί εσχάτως τη μάστιγα της Μέσης Ανατολής με τις ευλογίες της Δύσης; Εναντίον του θρησκευτικού ηγέτη –Μουλά– που κάποτε ήρθε στην εξουσία πάλι με τις ευλογίες της Δύσης και εκδίδει φετφάδες κατά των θεωρούμενων εχθρών του Ισλάμ; Ή μήπως εναντίον του απλού μουσουλμάνου –που αποτελεί και την πλειοψηφία– ο οποίος απλώς προσεύχεται στον Προφήτη; Προφανώς, κατά βάση, εναντίον του τελευταίου, ο οποίος, φυσικά, αδυνατεί να «κατανοήσει» την «διδακτικότητα» της χλεύης, από μια Δύση με μακρύ και αιμοβόρο ιστορικό παρεμβάσεων στο χώρο της Μέσης Ανατολής τους τελευταίους τρεις αιώνες. Η χλεύη, εκ φύσεως, εντάσσεται στη λογική του πολέμου, από τη μια προσπαθώντας να αποδομήσει την ηθική υπόσταση του αντιπάλου και από την άλλη εξωθώντας τον σε «απονενοημένα διαβήματα» τα οποία θα τύχουν της κατάλληλης εκμετάλλευσης. Οι Αγγλοσάξωνες έχουν αποδειχθεί μεγάλοι δάσκαλοι σ’ αυτές τις τακτικές.
Η χλεύη, ειδικά με τον συγκεκριμένο τρόπο, κατατάσσει τον χλευαζόμενο στην κατηγορία του υπανθρώπου, τονίζοντας –από την άλλη– την «ανωτερότητα» του χλευαστή. Και ένας «υπάνθρωπος» προφανώς δεν χρειάζεται να υπάρχει, άρα δικαιολογούνται όλα τα μέσα εναντίον του. Σ’ αυτήν την περίπτωση, όμως, οι «υπάνθρωποι» είναι 1,6 δισεκατομμύρια μουσουλμάνων, οι περιοχές των οποίων αποτελούν το επίκεντρο ενός διαρκούς πολέμου για την ολοκληρωτική τους κατάκτηση και αναμόρφωση. Ο απλός μουσουλμάνος, όντας βαθιά προσβεβλημένος, εξωθείται στο να βλέπει με περισσότερη συμπάθεια τις πράξεις των αποκεφαλιστών του ISIS που, όμως, διεξάγουν τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή για λογαριασμό των Δυτικών. Ο Χριστιανός, ή άθεος Ευρωπαίος από τη φρίκη των δολοφονιών στο Παρίσι εξωθείται στο να δικαιώνει τις πολεμικές παρεμβάσεις στη Μέση Ανατολή «κατά των βαρβάρων». Τα στρατόπεδα σχηματίζονται, οι διαχωριστικές γραμμές έχουν τεθεί, το μόνο που απομένει είναι η περαιτέρω ένταση του πολέμου.
Οι αναρχικοί όπως και πολλοί άλλοι άνθρωποι, ορθώς, συχνά έχουν καταφερθεί εναντίον των εξουσιαστικών δομών της θρησκείας και του ρόλου που έπαιξαν σε διάφορες ιστορικές στιγμές. Το να υποκαθιστά κάποιος, όμως, τους θρησκευτικούς ιεράρχες με τους ιδεολογικούς ιεράρχες του αθεϊσμού, κατά το πρότυπο του Σαρλί, δεν τον κάνει καλύτερο από κανέναν. Τουναντίον οδηγείται σε υπεραπλουστεύσεις, καθώς το λεγόμενο θρησκευτικό στοιχείο στον άνθρωπο είναι κάτι πολύ βαθύτερο και ασφαλώς πολύ αρχαιότερο της εμφάνισης των οργανωμένων θρησκειών. Συνδέεται με λεπτές πτυχές της ανθρώπινης πνευματικότητας για την απόκτηση βιωματικής γνώσης και αυτογνωσίας και όχι απλής κατανόησης. Ασφαλώς το στοιχείο αυτό έτυχε εξουσιαστικής εκμετάλλευσης και διαστροφής, όπως τόσα άλλα ανθρώπινα στοιχεία, δημιουργώντας άπειρες ιστορικές τραγωδίες. Όμως, ας μη γελιόμαστε, ο πόλεμος κατά της θρησκείας σήμερα, που υπάρχει ως περιρρέουσα ατμόσφαιρα στις Δυτικές κοινωνίες δεν στοχεύει τόσο εναντίον των θρησκευτικών εξουσιαστικών δομών. Στοχεύει κυρίως στην αποκοπή των ανθρώπων από βαθύτερα πνευματικά τους στοιχεία και από την εύρεση δρόμων –που ασφαλώς είναι πολλοί– για την καλλιέργειά τους. Οι θρησκευτικές ηγεσίες στοχοποιούνται περισσότερο για να προσαρμοστούν σ’ αυτή τη διαδικασία εναρμονιζόμενες με το σύγχρονο παγκοσμιοποιητικό πλαίσιο. Ποιός κατάλαβε, για παράδειγμα, πως το Σχίσμα της Ανατολικής με τη Δυτική Χριστιανική εκκλησία, ένα καταλυτικό γεγονός στην παγκόσμια εξουσιαστική ιστορία, ουσιαστικά έληξε –τουλάχιστον στο ανώτατο επίπεδο και χωρίς πολλά-πολλά– με την τελευταία συνάντηση του Πάπα με τον Πατριάρχη στην Κωνσταντινούπολη;
Η απώλεια της πνευματικότητας – και όχι τόσο της ελπίδας– και η σύγχυση που αυτή προκαλεί είναι ο λόγος που αρκετοί άνθρωποι στη Δύση ανακαλύπτουν πως δυσκολεύονται να ζήσουν χωρίς τη θρησκεία τους, κι αυτό δεν πρέπει να περνά απαρατήρητο ανεξάρτητα με το τι κάνει και τι ρόλο παίζει το κάθε ιερατείο. Υπενθυμίζουμε την περίπτωση της Σοβιετικής Ένωσης όπου το κομμουνιστικό καθεστώς καταδίωξε τη θρησκεία και εγκαθίδρυσε επίσημα τον αθεϊσμό. Η κομμουνιστική «φυσική των ψυχών» δεν φαίνεται να πρόσφερε τόση συγκίνηση στον κόσμο, μιας και 70 χρόνια μετά η θρησκεία στη Ρωσία εμφανίζεται ισχυρότερη απ’ ότι πριν. Κι αυτό δεν οφείλεται μόνο στο ότι την προώθησε το νέο καθεστώς ανάγοντάς την σήμερα σε βασικό πυλώνα της γεωπολιτικής του προσέγγισης. Οφείλεται και στην απέχθεια που δημιουργήθηκε στους ανθρώπους από τα 70 χρόνια πνευματικής κατάπτωσης από την ολοκληρωτική κυριαρχία του υλισμού και –φυσικά– της ανελευθερίας. Η Ευρωπαϊκή Σοβιετία ακολουθεί ανάλογο δρόμο αλλά με ευφυέστερες και περισσότερο επικίνδυνες προπαγανδιστικές μεθόδους: Στην προσπάθειά της να προωθήσει τον αθεϊσμό (επαναλαμβάνουμε όχι ως απώλεια θρησκευτικής ταυτότητας που είναι η επιφάνεια αλλά ως απώλεια πνευματικότητας που είναι η ουσία) δεν διστάζει να στρέφει τη μια θρησκεία εναντίον της άλλης, συνδυάζοντας αυτή τη δράση τόσο με τις κοινωνικές όσο και με τις γεωπολιτικές της επιδιώξεις. Όταν όμως πυροδοτείς δια-θρησκευτικές ή δια-πολιτισμικές αντιπαραθέσεις ως μέρος της στρατηγικής σου για την αναμόρφωση του κόσμου, τα πράγματα γίνονται πολύ επικίνδυνα.
Εκεί όπου οι άνθρωποι είτε επέλεξαν, είτε μέσα από μια βίαιη ιστορική διαδικασία εξαναγκάστηκαν να εναποθέσουν την ψυχή τους, εφ’ όσον τελικώς αυτό συνέβη, είτε μας αρέσει ή είτε όχι, τα πράγματα γίνονται πολύ λεπτά και δεν μπορείς να συμπεριφέρεσαι ως ταύρος σε υαλοπωλείο, απλώς επειδή νομίζεις πως γνωρίζεις –ή κατέχεις– όλη την αλήθεια. Αυτό, βέβαια, δεν αναιρεί τη δυνατότητα αυστηρής ή και σκληρής κριτικής βασιζόμενης στην πραγματικότητα και σε ιστορικά στοιχεία. Αναιρεί, όμως, τη δυνατότητα του χλευασμού.
Αυτό σημαίνει πως θα έπρεπε να απαγορευτεί στους σκιτσογράφους του Σαρλί ή στον οποιονδήποτε «σατιρίζοντα» το να «εκφράζεται» κατ’ αυτόν τον τρόπο; Όχι, βέβαια. Ο καθένας μπορεί να γράφει και να λέει ότι θέλει, αλλά αυτό δε σημαίνει πως ό,τι λέγεται ή γράφεται είναι και εκτιμητέο ή έστω λειτουργικό προς την κατεύθυνση που υποτίθεται πως υπηρετεί. Αν και στην περίπτωση του Σαρλί, μάλλον αποδείχθηκε πολύ λειτουργικό, όπως βλέπουμε. Η δολοφονική επίθεση ώθησε το σύνολο των ΜΜΕ να περιχαρακωθούν πίσω από τη λεγόμενη ελευθερία της έκφρασης η οποία υποτίθεται πως ήταν και ο στόχος. Το αίμα τόσων ανθρώπων ανέδειξε μια κατακριτέα –κατά τη γνώμη μας– σκιτσογραφία στο ανώτατο βάθρο της ελεύθερης έκφρασης υποστηριζόμενης από τη διαδήλωση τριών εκατομμυρίων ανθρώπων στο Παρίσι με την παρουσία 40 ηγετών απ’ όλο τον κόσμο. Ήταν η μεγαλύτερη διαδήλωση στο Παρίσι μετά το τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, η οποία όμως δεν είχε κανένα κοινωνικό χαρακτηριστικό. Αντιθέτως, εκμεταλλευόμενη το σοκ που προκλήθηκε, σηματοδότησε την επιθυμητή συσπείρωση όλου του Δυτικού κόσμου έναντι του πολέμου που διεξάγεται στη Μέση Ανατολή. Μια συσπείρωση των «προθύμων», που εσχάτως έδειχνε εμφανή σημάδια κόπωσης.
Αυτό που ονομάζεται «ελευθερία της έκφρασης», τουλάχιστον με τον τρόπο που το καταλαβαίνουν οι περισσότεροι, ουσιαστικά με την υιοθέτηση και των λεγόμενων «αντιρατσιστικών» νόμων στην Ευρώπη αποτελεί κενό γράμμα. Κυριολεκτικά, σήμερα, σημαίνει την δυνατότητα κάποιων να λένε ότι θέλουν, όσο ακραίο κι αν είναι, και την υποχρέωση κάποιων άλλων να το βουλώνουν ανεξάρτητα με το τι λένε και με τι επιχειρήματα υποστηρίζουν τις απόψεις τους. Πολλοί έχουν διαβάσει για την «Αστυνομία της Σκέψης» του Όργουελ αλλά ελάχιστοι θα περίμεναν ότι αυτή θα έπαιρνε σάρκα και οστά στη βάση νόμων με τον ψευδεπίγραφο τίτλο του αντιρατσισμού που εκδιώκοντας το ρατσισμό από την πόρτα, τον επαναφέρουν ισχυρότερο από το παράθυρο. Που εκδιώκοντας την «ακροδεξιά» απειλή επιβάλλουν την «ακροαριστερή» εκδοχή και μεθοδολογία της φίμωσης. Η πραγματικά ελεύθερη έκφραση προϋποθέτει την ελεύθερη σκέψη και η ελεύθερη σκέψη σε ένα περιβάλλον ανηλεούς προπαγάνδας είναι ένα δύσκολο εγχείρημα. Η επίθεση στο Παρίσι δεν είχε καμία σχέση με την ελευθερία της έκφρασης, παρά μόνο ως έναυσμα για να εξουδετερωθεί εκ νέου η ελευθερία της σκέψης. Τι άλλο θα μπορούσαν να κάνουν οι 40 καραγκιόζηδες στο Παρίσι που έχουν συμβάλλει τα μέγιστα στο να γίνει όλος ο κόσμος μια φυλακή;
Τα γεγονότα στο Παρίσι, στη βάση μιας απλής συλλογιστικής μοιάζουν με χρονικό προαναγγελθέντος θανάτου. Οι απειλές και οι δολοφονίες «για προσβολή του Προφήτη» δεν είναι καινοφανείς καταστάσεις. Ήδη από τη δεκαετία του ‘80 είναι γνωστά τουλάχιστον 12 περιστατικά ανθρώπων που είτε απειλήθηκαν με θάνατο είτε θανατώθηκαν λόγω της κριτικής τους κατά του Ισλάμ. Μιλάμε για απλή και εμπεριστατωμένη κριτική, ούτε καν για χλευασμό. Οι σκιτσογράφοι του Σαρλί δεν αγνοούσαν αυτόν τον κίνδυνο, καθώς τουλάχιστον ένας από αυτούς απολάμβανε αστυνομικής προστασίας, δηλώνοντας πως προτιμά να πεθάνει όρθιος παρά να συμβιβαστεί. Τα γραφεία του Charlie Hebdo είχαν δεχτεί εμπρηστική επίθεση το 2011. Ένα από τα τελευταία σκίτσα του εντύπου, ακριβώς πριν την επίθεση, με τον τίτλο «Ακόμα να γίνει επίθεση στο Παρίσι;» απεικόνιζε έναν ένοπλο γενειοφόρο να απαντά «Περιμένετε! Έχουμε μέχρι το τέλος Ιανουαρίου για να πραγματοποιήσουμε τις επιθυμίες μας!». (Συνηθίζεται στη Γαλλία να εύχονται για τη νέα χρονιά μέχρι το τέλος Ιανουαρίου).
Κάποιοι, λοιπόν, προκαλούσαν ασύστολα και χωρίς φειδώ φωνάζοντας «κάντε το» και ήρθε η στιγμή που «κάποιοι» το έκαναν. Ποιοι όμως ήταν αυτοί; Το γεγονός είναι σοβαρό, οπότε αξίζει να δούμε λίγο τις «αστυνομικές» πτυχές της ιστορίας.
Ισλαμική ή υπερ-κρατική τρομοκρατία;
Οι ένοπλοι που πραγματοποίησαν την επίθεση στο Charlie Hebdo ανακαλύφθηκαν πολύ γρήγορα, παρ’ ότι κατόρθωσαν αρχικά να διαφύγουν με επιτυχία. Εντός ελάχιστων ωρών από την επίθεση, τα ονόματά τους ήταν ήδη γνωστά και τους κυνηγούσε όλη η Γαλλική αστυνομία. Συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις μεσολαβεί διάστημα έστω λίγων ημερών προκειμένου να ολοκληρωθούν οι έρευνες, να συλλεχθούν στοιχεία, μαρτυρίες, να οργανωθούν οι συλλήψεις κλπ. Για να αποκαλυφθούν τόσο άμεσα, σημαίνει πως είτε ήταν άτυχοι, πράγμα που δε συνέβη εφ’ όσον διέφυγαν επιτυχώς, εγκαταλείποντας το πρώτο τους αυτοκίνητο, είτε πως έκαναν κάποιο άλλο μοιραίο λάθος. Αυτό ισχυρίζεται η Γαλλική αστυνομία: Ότι δηλαδή, στο αυτοκίνητο που εγκατέλειψαν, βρέθηκε η ταυτότητα ενός από τους αδελφούς Kouachi.
Εάν είναι να πιστέψουμε κάτι τέτοιο, ασφαλώς θα πρόκειται περί ιλαροτραγωδίας μοναδικής στα παγκόσμια χρονικά, να «πέφτει» η ταυτότητα ενός εκ των δραστών μετά από επιτυχημένη επίθεση. Ακόμη κι αν είναι αλήθεια, από ποιον πραγματικά «έπεσε»; Και επειδή το γεγονός ονομάστηκε από τα ΜΜΕ ως «η Γαλλική 11η Σεπτέμβρη», θυμόμαστε πως οι Αμερικανικές αρχές είχαν ανακοινώσει πως οδηγήθηκαν στους δράστες των αεροπειρατειών από την μισοκαμμένη(…) ταυτότητα ενός απ’ αυτούς που βρέθηκε στα συντρίμμια ενός από τους δίδυμους πύργους…
Ο τρίτος ύποπτος της επίθεσης, ο 18χρονος Hamyd Mourad, ο οποίος υποτίθεται πως ήταν ο οδηγός του αυτοκινήτου (αυτό από που προκύπτει εφ’ όσον δεν του «έπεσε» η ταυτότητα;), με το που διαπίστωσε πως το όνομά του κυκλοφορεί στο internet κατονομάζοντάς τον ως δράστη, παραδόθηκε από μόνος του σε αστυνομικό τμήμα 250 χιλιόμετρα μακρυά από το Παρίσι προβάλλοντας ισχυρό άλλοθι. Συμμαθητές του δήλωσαν πως ήταν μαζί τους σε μάθημα την ώρα που έγινε η επίθεση. Έκτοτε, τα ΜΜΕ «απλώς» αναφέρουν πως ο τρίτος ύποπτος παραδόθηκε χωρίς να γίνεται καμία αναφορά στα παραπάνω γεγονότα. Είναι λάθος να υποθέτουμε πως αν δεν παραδινόταν εγκαίρως, θα είχε κι αυτός την τύχη των Kouachi; Ο αστυνομικός επιθεωρητής Helric Fredou ο οποίος ανέλαβε τη διερεύνηση της υπόθεσης, αντί να ζει τη μεγάλη στιγμή της καριέρας του, και πριν ολοκληρώσει την σύνταξη της αναφοράς του, αποφασίζει πως είναι η κατάλληλη στιγμή για ν’ αυτοκτονήσει. «Ήταν καταθλιπτικός», είπαν, χωρίς περαιτέρω επεξηγήσεις.
Ο αστυνομικός που κείτονταν στο πεζοδρόμιο κατά την ώρα της επίθεσης, ειπώθηκε από τα ΜΜΕ πως εκτελέστηκε από έναν ένοπλο με σφαίρα στο κεφάλι. Στο αρχικό βίντεο που δημοσιοποιήθηκε φαίνεται ο ένοπλος να τον πυροβολεί σχεδόν εξ επαφής και η σφαίρα να χτυπά καθαρά στο πεζοδρόμιο, με τον αστυνομικό στη συνέχεια να κάνει μάλλον τον… ψόφιο κοριό και χωρίς ίχνος αίματος (ας σκεφτεί κάποιος τι θα συνέβαινε εάν η σφαίρα πολεμικού τυφεκίου τον χτυπούσε εξ επαφής στο κεφάλι…). Στις επόμενες εκδόσεις του βίντεο η επίμαχη σκηνή απλώς… κόπηκε.
Η εκτέλεση του Coulibaly (στο έτερο σκηνικό, αυτό της ομηρίας στο Εβραϊκό παντοπωλείο) από τις ειδικές δυνάμεις φαίνεται καθαρά σε βίντεο που δημοσιοποιήθηκε. Εκτελείται ενώ τρέχει προς την έξοδο του παντοπωλείου φορώντας χειροπέδες στα χέρια, ενώ δηλαδή έχει ήδη συλληφθεί.
Ο Chérif Kouachi είχε συλληφθεί το 2005 κατηγορούμενος για «τρομοκρατία» (κατηγορήθηκε πως σκόπευε να ενταχθεί σε δυνάμεις τζιχαντιστών στο Ιράκ) και απελευθερώθηκε το 2008. Οι Γαλλικές και Αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες επισήμως λένε πως ο Said Kouachi ταξίδεψε στην Υεμένη το 2011 και εκπαιδεύτηκε από την Al Qaeda. Και οι δύο αδελφοί βρέθηκαν στη Συρία, όπου και πολέμησαν με τους τζιχαντιστές και επέστρεψαν 6 μήνες πριν, το καλοκαίρι του 2013. Η Γαλλική αστυνομία λέει πως σταμάτησε να τους παρακολουθεί μετά την επιστροφή τους επειδή τους θεώρησε «χαμηλού κινδύνου». Ο Γάλλος υπουργός εσωτερικών δήλωσε ήδη από τις πρώτες ώρες της επίθεσης πως οι Kouachi ήταν γνωστοί στις αρχές και πως «μάλλον παρακολουθούνταν». Συνάμα, αποκαλύπτεται πως για την σύντροφο του Coulibaly, θεωρούμενης σκληρής «τζιχαντίστριας», (για την οποία είπαν πως διέφυγε στη Συρία μέσω Μαδρίτης και Τουρκίας) είχαν καταγραφεί 500 τηλεφωνικές συνομιλίες με τη γυναίκα ενός εκ των αδελφών Kouachi.
Φυσικά, είναι δύσκολο να παρακολουθήσει κάποιος τις ανακολουθίες μεταξύ των διαφόρων κρατικών υπηρεσιών που από τη μια δείχνουν να έχουν καθαρή εικόνα για τα τεκταινόμενα και από την άλλη να «διαφωτίζονται» από ταυτότητες που «πέφτουν». Είναι σαφές πως έχουν ειπωθεί κραυγαλέα ψεύδη γι’ αυτήν την ιστορία και πως κάπως διαφορετικά συνέβησαν τα πράγματα. Και, τελικώς, όλοι οι δράστες των επιθέσεων (ή όσοι κατονομάστηκαν ως τέτοιοι) είναι νεκροί και ασφαλώς, οι νεκροί δεν περιπλέκουν τα πράγματα με πολυλογίες. Ο Chérif Kouachi φαίνεται πως μίλησε σε δημοσιογράφο του τηλεοπτικού σταθμού BFM-TV ενώ πολιορκούνταν από τις ειδικές δυνάμεις, κάτι που δημοσιοποιήθηκε μετά την εκτέλεσή τους. Εκεί, (εφ’ όσον είναι ο ίδιος) αποκάλυψε πως αποστάλθηκε από την Al Qaeda της Υεμένης και χρηματοδοτήθηκε από τον Anwar al-Awlaki, ο οποίος εκτελέστηκε από τη CIA με επίθεση drones στην Υεμένη το 2011. Το 2012 ο συνταγματάρχης Anthony Shaffer, αξιωματικός της Αμερικάνικης DIA δήλωσε δημόσια πως ο al-Awlaki ήταν πράκτορας του FBI ήδη προ των επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου. Γιατί να τον πιστέψουμε; Γιατί εντός ακόμα και του Αμερικάνικου στρατού υπάρχουν αρκετοί που δεν αντιλαμβάνονται το πως ακριβώς εξυπηρετούνται τα Αμερικάνικα συμφέροντα, όταν έχεις ρίξει τον Καντάφι μόνο και μόνο για να παραδώσεις τη χώρα εν λευκώ στην Al Qaeda η οποία δαιμονοποιήθηκε για τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου. Όπως επίσης δεν αντιλαμβάνονται το γιατί πρέπει να επαναληφθεί το ίδιο με τη Συρία, με ένα τμήμα της Al Qaeda να έχει μετονομαστεί σε ISIS και ισλαμικό χαλιφάτο. Τελικά για ποιον ακριβώς λόγο σκοτώνονται οι Αμερικανοί στρατιώτες και ξοδεύονται τα δισεκατομμύρια των Αμερικάνων φορολογούμενων;
Η εμπλοκή των Δυτικών υπηρεσιών μέσω της Τουρκίας, της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ στη χρηματοδότηση, εκπαίδευση και εξοπλισμό των κτηνών του ISIS είναι δεδομένη και καταγεγραμμένη από δεκάδες δημοσιεύματα. Εφόδια και εξοπλισμός δισεκατομμυρίων περνά από τα σύνορα της Τουρκίας, ΝΑΤΟϊκής δηλαδή χώρας, για τον ISIS. Η επαφή των ηγετών του ISIS με τις ΗΠΑ είναι καταγραμμένη στο ανώτατο δυνατό επίπεδο με το να φωτογραφίζονται με τον Αμερικανό γερουσιαστή John McCain σε Συριακό έδαφος. Η Γαλλική κυβέρνηση ήταν από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές της ευρύτερης υποστήριξης των «αντικαθεστωτικών» κατά του Ασάντ και την αποστολή επιπλέον οπλισμού. Διόλου απίθανο λοιπόν, εφ’ όσον δεχτούμε πως οι Kouachi πολέμησαν στη Συρία, να το έκαναν με όπλα ακόμα και από τη Γαλλική κυβέρνηση. Οι χιλιάδες Ευρωπαίοι «εθελοντές» που πηγαίνουν να πολεμήσουν στο πλευρό του ISIS φτάνουν εκεί μέσα από ελεγχόμενα κανάλια και διαδρομές. Το ίδιο συμβαίνει και όταν επιστρέφουν. Είναι λεπτομερώς καταγεγραμμένοι και επιτηρούμενοι. Τι σημαίνει επιτήρηση; Πως κάποια πράγματα μπορεί να «επιτρέπονται» και κάποια άλλα όχι.
Αν είναι έτσι, γιατί οι ΗΠΑ έκαναν τα πάντα για να μπορέσουν να στείλουν αεροπορικές δυνάμεις στη Συρία ώστε να βομβαρδίζουν τους ισλαμιστές; Το σημαντικό είναι να ελέγχεις όλες τις ανταγωνιστικές πλευρές του παιχνιδιού. Όπως πολύ εύστοχα παρατήρησε Γάλλος αναλυτής, «η υποστήριξη στον ISIS και οι βομβαρδισμοί κατά του ISIS είναι όπως το γκάζι και το φρένο σ’ ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο».
Και τώρα… τι;
Ποιο είναι το αποτέλεσμα αυτής της αιματηρής σκηνοθεσίας; Μας το λέει εύγλωττα ο Αμερικανός γερουσιαστής Joe Lieberman:
«Η ενότητα που μας εμπνέει και που γέμισε τους δρόμους του Παρισιού την Κυριακή για την προάσπιση της ελευθερίας πρέπει να μετασχηματιστεί στην ισχυρή ενότητα που είναι απαραίτητη για νικηθεί το ριζοσπαστικό Ισλάμ πριν σκοτώσει περισσότερους ανθρώπους και αφαιρέσει ακόμη περισσότερη ελευθερία».
Και για όσους δεν κατάλαβαν:
«Ο παγκόσμιος πόλεμος ενάντια στην Ισλαμική τρομοκρατία είναι τόσο μια ιδεολογική σύρραξη όσο ήταν οι παγκόσμιοι πόλεμοι κατά του φασισμού και του κομμουνισμού».
Από τί ακριβώς πρέπει να τρομοκρατηθούμε, από τους ελεγχόμενους τζιχαντιστές ή απ’ αυτό που λέει ο Lieberman; Ποιό ήταν το αποτέλεσμα των προηγούμενων παγκόσμιων πολέμων; Τίποτα άλλο παρά η Νέα Τάξη Πραγμάτων όπως τη γνωρίζουμε σήμερα. Η οποία για να περάσει στο επόμενο στάδιο θεωρεί πως χρειάζεται κι έναν παγκόσμιο πόλεμο κατά των μουσουλμάνων στο πιο επικίνδυνο μέρος του πλανήτη εδώ και δεκαετίες, όπου συγκρούονται και συντίθενται πολύ ισχυρά και περίπλοκα συμφέροντα. Και εάν κάτι τέτοιο «πρέπει» να γίνει, βεβαίως απαιτείται ισχυρή συσπείρωση και στο ανώτατο εξουσιαστικό επίπεδο αλλά και σε επίπεδο κοινωνικής αποδοχής… Είναι τέτοιο το εγχείρημα που δεν μπορεί να επιτραπεί στον οποιονδήποτε, στη Γαλλία ας πούμε, να προσπαθεί να τραβήξει το δρόμο του… Δεν μπορεί να επιτραπεί σε κοινωνικό επίπεδο οι άνθρωποι να «χαλαρώνουν» από την «κρίση» και να ονειρεύονται τα καλύτερα όταν τους περιμένουν τα χειρότερα. Οι παγκόσμιοι πόλεμοι χρειάζονται και αφορμές. Κάτι σαν το Περλ Χάρμπορ ας πούμε…
Θ.
Από την ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 146, Φεβρουάριος 2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου