Τραμπάλες, τσουλήθρες και πανοπτικός έλεγχος

Η συνήθεια είναι κακό πράγμα, λέει μια κοινότυπη φράση, αλλά αφήνει απ’ έξω το γεγονός ότι η συνήθεια είναι, εν δυνάμει, και προαγωγός κάθε εξουσίας. Μέσα απ’ αυτήν μπορεί, η εξουσία, να επιβάλει ό,τι πιο παράλογο και καταπιεστικό, μαθαίνοντας σε κάθε σκλάβο εν αρχή να συνηθίζει και εν συνεχεία να διαιωνίζει τις συνήθειές του και να εκπαιδεύει τα παιδιά του ομοίως. Κι ο δήμος Αθηναίων ακολουθεί ακριβώς αυτή την τακτική∙ τη συνήθεια, που επιβάλλει το «ορθό», το «αναγκαίο», το «αναντικατάστατο». Τι διαφορετικό άλλωστε θα μπορούσε να πράττει μια μπάμπουσκα του ανθρωποφάγου κρατισμού;

Έτσι, λοιπόν, για να είναι βέβαιο ότι δε θα προκύψουν άμεσες αντιδράσεις και δε θα εμποδιστούν στην εγκατάστασή τους, αποφάσισαν να τοποθετήσουν τις κάμερες «ασφαλείας» τους στα σχολεία στην καρδιά του καλοκαιριού, όταν ελάχιστες ψυχές κυκλοφορούν στους σχολικούς χώρους και τις παιδικές χαρές. Οι κάμερες παρακολούθησης, με την «αληθεστάτη πρόφασιν» ότι είναι απαραίτητες για την ασφάλεια των παιδιών ελλείψει φυλάκων, θα είναι τα μάτια και τα αυτιά του κράτους, που θα παρακολουθεί τους σχολικούς χώρους και τα πάρκα που παίζουν τα παιδιά, αλλά… θα σέβεται τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα τους. Το διαβεβαίωσε άλλωστε και η καθ’ ύλην αρμόδια υπηρεσία, η φέρουσα τον πομπώδη τίτλο Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων. Εντάξει, αν είναι έτσι το πράγμα αλλάζει∙ αν μας «προστατεύουν» οι λακέδες του κράτους από το… κράτος, θα είμαστε εις την ευχάριστη θέση να διάγουμε ύπνο ελαφρύ και βίο (επί πλέον) υπόδουλο. Με άλλα λόγια, αν για κάθε κρατικό ψεύδος λαμβάναμε έναν κόκκο άμμου και μια σταγόνα αλμυρό νερό, θα είχαμε φτιάξει ήδη ιδιωτική παραλία.

Η συνήθεια, λοιπόν, που οι κρατιστές προσπαθούν να επιβάλλουν στα παιδιά και τους γονείς τους, είναι ότι ο τεχνοκρατικός πολιτισμός επινόησε τον πανοπτικό έλεγχο για το «καλό» μας κι ότι αυτά –ούτως ή άλλως– δεν έχουν τίποτε να κρύψουν και να μην ανησυχούν. Έχουν, βέβαια, έτοιμες και τις απαντήσεις τους. Όποιος τολμήσει να τις καταστρέψει θα κατηγορηθεί για φθορά δημόσιας περιουσίας και θα θεωρηθεί ένοχος. Οποιαδήποτε αντίδραση στη μανία της εξουσίας είναι ενοχή. Αντιθέτως, κάθε συνήθεια στις εξοντωτικές της διαθέσεις είναι όχι μόνο επιθυμητή, αλλά και επιβραβεύσιμη.

Αύριο πιθανό να ανταμείβονται υλικά για τις υπηρεσίες τους και οι αργυρώνητοι μαθητές που είναι όχι μόνον υπάκουοι, αλλά και άριστοι καταδότες, όπως ο τα πάνθ’ ορών οφθαλμός του «συντηρητικού» ή και «εναλλακτικού» (τελευταίως) αστυνομο-διδάσκαλου, που τους παρακολουθεί. Μεθαύριο, με την πρώτη επικήρυξη υπόπτων και ενόχων θα είναι πρόθυμοι να καταγγείλουν τους «ενόχους», αλλιώς θα θεωρηθούν συν-«ένοχοι». Ευτυχώς, ωστόσο, ο ανθρώπινος εγκέφαλος, όσο κι αν προσπαθούν για το αντίθετο, είναι απρόβλεπτος και οι αντιδράσεις του δύσκολα ελέγξιμες. Βρίσκει τρόπους ν’ αντιδράσει, να εμβαθύνει, να στροβιλιστεί σε ανείπωτους γαλαξίες και πνευματικούς τόπους∙ εκεί όπου το όραμα της ανεξούσιας ζωής γίνεται μπούσουλας για τους αγώνες που μέλλονται.

σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση