Τρίτη 6 Δεκεμβρίου, τρία χρόνια μετά. Σήμερα, κάτω στο δρόμο ασφαλίτες υπό τον προστασία των ΜΑΤ ξυλοκόπησαν έναν νέο άνθρωπο που έκλαιγε και φώναζε «δεν έχω κάνει τίποτα».
Εκατοντάδες ασφαλίτες, μασκαρεμένοι ως αθώοι, και αστυνομικοί, ντυμένοι λειτουργοί του νόμου, ξεχύθηκαν στους δρόμους με στόχο να συλλάβουν, να προσαγάγουν, να τρομοκρατήσουν, να φιμώσουν τους νέους. Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς τις αθρόες, απρόκλητες και εν ψυχρώ προσαγωγές και συλλήψεις που έγιναν την Τρίτη; Περπατούσες στο δρόμο και δίπλα σου άρπαζαν νέους και τους έχωναν σε περιπολικά.
Το βράδυ, έξω από τη ΓΑΔΑ γονείς και συγγενείς έψαχναν απεγνωσμένα να μάθουν τι συνέβη στα παιδιά τους. Σαστισμένοι, απελπισμένοι, οργισμένοι ρωτούσαν αν τα παιδιά τους έχουν προσαχθεί και για ποιο λόγο. Σε πολλά παιδιά δεν είχε επιτραπεί καν να τηλεφωνήσουν στους δικούς τους. Φίλοι και περαστικοί τους είχαν ενημερώσει ότι τα παιδιά τους είχαν αρπαγεί στο δρόμο από αστυνομικούς και ασφαλίτες. Κι ύστερα ήταν κι ο Νίκος, μαθητής... Μπροστά σε περαστικούς και καταστηματάρχες τον ξυλοκοπούσαν και αυτός έκλαιγε και φώναζε: «Ποιοι είστε», «Δεν έχω κάνει τίποτα»... Σοκαρισμένο και σχεδόν υπό κατάρρευση τον έσυραν μέσα σε ένα περιπολικό. Το βράδυ στη ΓΑΔΑ κανείς δεν τον αναζήτησε, γιατί κανείς δεν ενημέρωσε την οικογένειά του... Κατάθεσε χωρίς την παρουσία δικηγόρου γιατί έτσι ζήτησε, είπαν... Οι γονείς ενημερώθηκαν από αυτόπτες μάρτυρες.
Την επομένη στο κτίριο 16 της Ευελπίδων περιμέναμε τους συλληφθέντες από το πρωί. Ως το απόγευμα είχαμε γνωριστεί οι περισσότεροι, κι ας μιλάγαμε άλλες γλώσσες, αφού οι συλληφθέντες και οι φίλοι τους ήταν και Γερμανοί, και Πορτογάλοι, και Ισπανοί. Μας ένωνε η γλώσσα της αλληλεγγύης. Κατά τις 4 το απόγευμα, κλούβες των ΜΑΤ άδειασαν διμοιρίες που παρατάχθηκαν έξω από το κτίριο της Εισαγγελίας. Μετά από δύο ώρες ήρθαν και τα παιδιά. Ο Νίκος έκλαιγε, το ίδιο και οι αδελφές του που μόλις τον αντίκρισαν έσπασαν τον κλοιό των ΜΑΤ να τον αγκαλιάσουν. Τα ΜΑΤ τούς οδήγησαν στο κτίριο και έφτιαξαν τείχος μπροστά στην είσοδο. Από το τείχος περνούσαν μόνο δικηγόροι. Ο Μαρίνος, μακροχρόνια άνεργος, πλησίασε και τους ζητούσε να τον αφήσουν να δει το παιδί του, 15 χρονών. Η διαταγή ρητή: μόνο δικηγόροι. Η απάντηση σκληρή: δεν έχουμε λεφτά για δικηγόρο... Κινητοποιηθήκαμε να βρούμε δικηγόρο αμισθί. Αλλά πάλι ποιος θα πληρώσει τα δικαστικά έξοδα; Τη λύση την έδωσε ο σύλλογος καθηγητών του σχολείου του 15χρονου. Θα πληρώσουν αυτοί τα έξοδα και θα διορίσουν δικηγόρο για τον αγαπημένο τους μαθητή, που το «αδίκημα» του ήταν ότι φορούσε φούτερ με κουκούλα... Το ερώτημα του Μαρίνου αγωνιώδες και αμείλικτο: Πώς θα εξηγήσω στο παιδί μου την αδικία που του έκαναν;
Όλη μέρα στην Ευελπίδων, μαζί με τους συγγενείς των συλληφθέντων, ένα ακόμα ερώτημα αιωρείται: τόσο άστοχες συλλήψεις γιατί; Γιατί δεν έχουμε συλλάβει το στόχο τους: να τρομοκρατήσουν, να συντηρητικοποιήσουν και να φιμώσουν όσο περισσότερους μπορούν. Η αλληλεγγύη είναι η απάντηση. Ήδη ο Δημήτρης, μαθητής, αυτόπτης μάρτυρας κι αυτός στον ξυλοδαρμό του Νίκου, κινητοποιεί μαθητές από αντίστοιχα σχολεία για να οργανώσουν δράσεις αλληλεγγύης. Ο Νίκος μας χρειάζεται και εμείς τον χρειαζόμαστε, μαζί μας στις πορείες. Δεν τον εγκαταλείπουμε σε κανέναν.
Ζωή Γεωργούλα
ΥΓ. Με τη σύμφωνη γνώμη ανακριτή και εισαγγελέα, ο Νίκος δεν κρίθηκε προφυλακιστέος. Είναι μια καταρχήν νίκη της δικαιοσύνης που κοίταξε στα μάτια τον Νίκο και τους φίλους του που του συμπαραστάθηκαν, χωρίς να κρύβεται πίσω από σωρούς δικογραφιών. Τα χειροκροτήματα έξω από το κτίριο 9 της Ευελπίδων ήταν και γι’ αυτούς. Για τη δικαιοσύνη από την αλληλεγγύη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου