Τα πράγματα που μένουν

Θέλουμε κάποιον να κοιτάζει μέσα μας και να μη φοβάται, να μας συγχωρεί για τα πάντα, να καθρεφτίζει άφοβα τις ενοχές μας. Και τον είπαμε «θεό», που ξέρει, υποτίθεται, τι θα πει αγάπη, που παίζει τις ενοχές στα δάχτυλα, ξεπληρώνει κάθε στιγμή μνησικακίας, νομιμοποιεί κάθε έγκλημα. Το ίδιο το σύμπαν του ανήκει, του ανοίγει την πόρτα να περάσει, άρχοντας αυτός όλου του τρόμου, η ίδια η σιωπή είναι οι λέξεις του, κρατάει καλά το θάνατο και γνωρίζει τη ζωή. Κι έπειτα, ακόμη κι έναν άθεο θα μπορούσε να τον πείσει ότι, αφού εκείνος δεν πιστεύει στο «θεό», άρα αυτός υπάρχει.

«Απ’ όσα βλέπεις να πιστεύεις τα μισά κι απ’ όσα ακούς, τίποτα»

Το αίμα των θυμάτων δεν έχει στεγνώσει ακόμη στο Παρίσι, αλλά οι –όπως φαίνεται– προδιαγεγραμμένες συνέπειές του ήδη ξετυλίγονται με ταχύ ρυθμό.

Πρόκειται για την ελευθερία της έκφρασης ενάντια στο θρησκευτικό σκοταδισμό και την μισαλλοδοξία; Για τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό ενάντια στο Ισλάμ σε μια απόπειρα εκπλήρωσης της παλιάς «προφητείας» περί σύγκρουσης των πολιτισμών; Είναι άραγε το Ισλάμ το πρόβλημα ή η λεγόμενη «τρομοκρατία»; Φταίνε οι μετανάστες, είναι «ανίκανο» το κράτος να συνθέσει έναν πολυπολιτισμό της προκοπής, ή κάτι άλλο; Τί γίνεται στη Μέση Ανατολή και ποιά η σχέση της Γαλλικής κυβέρνησης –και ευρύτερα της Δύσης– με τους εκτελεστές; Τί σχέση έχουν όλα αυτά με την οικονομική «κρίση», τον πόλεμο των τιμών του πετρελαίου, την πτώση του ρουβλίου; Και τα ερωτήματα δεν σταματούν εδώ, καθώς η «μικρή» εικόνα μπλέκεται με την «μεγαλύτερη»… Λογικό, εφ’ όσον ο πλανήτης έχει μετατραπεί σε ενιαίο θέατρο πολέμου, αλλού «χαμηλής» και αλλού «υψηλής» έντασης με άγνωστη(;) κατάληξη.

Δευκαλίων Αναλυόμενος

Μια λογοτεχνική αλληγορία για το αποτύπωμα μέσα μας ενός μέρους όσων αληθινών μοιραστήκαμε στον χώρο και τον χρόνο. Για αυτούς που χάθηκαν και δεν θέλησαν ποτέ να ξαναβρεθούν, αλλά κυρίως για όσους δεν έλειψαν στιγμή να μας συντροφεύουν στο δύσβατο μα πάντα γοητευτικό μονοπάτι της αλήθειας. Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι ξεκάθαρα σκόπιμη.