...Απομόνωση...

Δύο είναι οι βασικές καταστάσεις που θα έπρεπε να μας αγγίζουν την περίοδο που διανύουμε: ο έμπολα και οι πολεμικές συρράξεις. Κανείς όμως δεν φαίνεται να συγκινείται ούτε με το ένα, ούτε και με το άλλο. Σε κάποιες μέρες, βδομάδες, ή μήνες, η ασθένεια της παγκοσμιοποίησης, όπως μπορούμε να την αποκαλούμε, θα μας χτυπήσει πιθανότατα την πόρτα, θα διεισδύσει βίαια στην καθημερινότητα μας, όπως έχει συμβεί αρκετές φορές στο παρελθόν με κάθε είδους παρασιτικούς οργανισμούς (κράτη, αστυνομίες, ασθένειες, ιοί, κλπ). Η τρίτη παγκόσμια ανθρωποσφαγή είναι επίσης προ των πυλών. Τα σχέδια των κυρίαρχων και οι αναμεταξύ τους συγκρούσεις και διαφορές, θα αιματοκυλήσουν, πιθανόν, για άλλη μία φορά την γη και αυτό έχει είδη ξεκινήσει (βλέπε Ουκρανία και Τζιχάντ).

Οι περισσότεροι θεωρούν ότι εφιάλτες τέτοιου είδους δεν θα τους ακουμπήσουν ποτέ. Πιστεύουν ότι είναι ξεχωριστοί, ιδιαίτεροι, δυνατοί και η ζωή τους είναι σημαντική και "μετράει". Νομίζουν ότι είναι το παν. Η πραγματικότητα είναι διαφορετική, οι ζωές μας δεν είναι τίποτα και τελειώνουν εύκολα και γρήγορα, είμαστε απλά μία σφαίρα ή μία προσβολή από τον έμπολα.

Στην Ουγκάντα, μία από τις χώρες στις οποίες ο ιός θα μπορούσαμε να πούμε ότι θερίζει, η κυβέρνηση έκανε έκκληση προς τους υπηκόους της να σταματήσουν τις χειραψίες μεταξύ τους για την καταπολέμηση του ιού. Στο Τσαντ απαγορεύτηκε η κυκλοφορία λόγω έμπολα. Εκτός από την Αφρική, κρούσματα έχουν γνωστοποιηθεί στις ΗΠΑ, την Ισπανία και την Τουρκία.

Οι νέες καταστάσεις στις οποίες θα βρεθούμε, εκτός από το ότι θα είναι εφιαλτικές και ενδεχομένως μοιραίες για πολλούς, δίνουν τροφή για σκέψη και στοχασμό. Για ένα τεράστιο διάστημα, μεγάλο μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού και ειδικά το δυτικό κομμάτι του, ζούσε και εξακολουθεί να ζει σαν σε ψευδαίσθηση. Ακραίος ατομισμός, απομονωτισμός, άσκοπος καταναλωτισμός, απώλεια βούλησης και γενικευμένη αδιαφορία.

Για σκεφτείτε  να ζούσατε στο Τσαντ, ή στην Ουγκάντα... Πόσο μακριά θα βρεθούν οι άνθρωποι εκεί, ζώντας μέσα στο παράλογο και στον τρόμο, πλέον μόνοι, αναγκαστικά, από την τρέλα; Πόσο μακριά νομίζετε είναι αυτές οι χώρες από το σπίτι σας στους καιρούς των αερομεταφορών; Πόσο κοντά μπορείτε να βρεθείτε λόγω διαδικτύου με κάποιον από το Τσαντ που έχετε κοινά ενδιαφέροντα, ενώ δεν γνωρίζετε και αδιαφορείτε για τους συν-ένοικους σας, στα σύγχρονα οικοδομήματα της πλήξης; Το Κομπάνι και το Ντόντσεκ, θεωρείτε ότι είναι πολύ μακριά και ότι δεν πρόκειται να ζήσετε ποτέ την φρίκη;

Στοχαστείτε σχετικά με τον πολιτισμό μας, που πολλοί των θεωρούν ανώτερο σε σχέση με τους "βάρβαρους" τριτοκοσμικούς. Όταν η ζωή ενός Αφρικανού είναι φτηνότερη από την ζωή ενός Ευρωπαίου, η ζωή ενός Έλληνα υπηκόου, είναι φτηνότερη από εκείνη ενός Γερμανού, ή ενός Αμερικάνου.

Παραθέτω ένα εξαιρετικό απόσπασμα από την Πανούκλα του Καμύ, ένα βιβλίο που θα μπορούσε να να έχει γραφτεί στις μέρες μας.

"Οι δυστυχίες, στην πραγματικότητα, είναι μια κοινή υπόθεση, αλλά δύσκολα τις πιστεύει κανείς όταν του πέσουν στο κεφάλι. Υπήρξαν στον κόσμο τόσες πανούκλες όσοι και οι πόλεμοι. Και παρόλα αυτά οι πανούκλες και οι πόλεμοι πάντα βρίσκουν τους ανθρώπους το ίδιο απροετοίμαστους. Ο γιατρός Ριέ ήταν απροετοίμαστος, όπως και οι συμπολίτες μας και έτσι πρέπει να καταλάβουμε τους δισταγμούς τους. Και μ' αυτόν τον τρόπο επίσης πρέπει να καταλάβουμε ότι μοιράστηκε ανάμεσα στην ανησυχία και την εμπιστοσύνη. Όταν ξεσπάει ένας πόλεμος, οι άνθρωποι λένε: "Δεν θα διαρκέσει πολύ, είναι πολύ ανόητο". Κι αναμφίβολα ένας πόλεμος είναι σίγουρα πολύ ανόητος, αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να διαρκέσει. Η ανοησία επιμένει πάντα και θα μπορούσε κανείς να το διακρίνει αν δεν σκέφτονταν μόνο τον εαυτό του. Απ' αυτή την άποψη οι συμπολίτες μας ήταν σαν όλο τον κόσμο, σκέφτονταν τους εαυτούς τους και για να το πούμε κι αλλιώς ήταν ανθρωπιστές: δεν πίστευαν στις δυστυχίες. Η δυστυχία δεν είναι στα μέτρα του ανθρώπου, επομένως λέμε ότι η δυστυχία δεν είναι πραγματική, είναι ένα κακό όνειρο που θα περάσει. Αλλά δεν περνάει πάντα και από κακό όνειρο σε κακό όνειρο, είναι οι άνθρωποι που περνάνε και πρώτα πρώτα οι ανθρωπιστές, γιατί δεν πήραν τις προφυλάξεις τους. Οι συμπολίτες μας δεν ήταν πιο ένοχοι από άλλους, ξεχνούσαν να είναι μετριόφρονες, αυτό είναι όλο και σκέφτονταν ότι όλα είναι ακόμη δυνατά για αυτούς· πράγμα που σήμαινε ότι οι δυστυχίες είναι αδύναμες. Συνέχιζαν να κάνουν επιχειρήσεις, να ετοιμάζουν ταξίδια, και να έχουν γνώμες. Πως θα μπορούσαν να σκεφτούν τη πανούκλα, που καταργεί το μέλλον, τις μετακινήσεις, τις συζητήσεις; Θεωρούσαν τους εαυτούς τους ελεύθερους και κανένας δεν θα είναι ποτέ ελεύθερος, όσο υπάρχουν δυστυχίες...

Κοιτώντας από το παράθυρο την πόλη που δεν είχε αλλάξει, μόλις τότε άρχισε ο γιατρός να αισθάνεται μέσα του τη γέννηση αυτής της ελαφριάς αηδίας μπροστά στο μέλλον, που ονομάζουμε ανησυχία."


ΥΓ: Άλλη μία είδηση που μου έγινε γνωστή μόλις ολοκλήρωνα αυτό το κείμενο: Γάλλοι γιατροί καταγγέλλουν ότι η Ευρώπη δεν έχει τις απαραίτητες κτιριακές υποδομές (συγκεκριμένου τύπου αίθουσες εντατικής) για την αντιμετώπιση κρουσμάτων έμπολα στον χώρο της.

Χ.Φ.