Το ιταλικό ανταγωνιστικό κίνημα μετά το ’68, πέρα από τον «ιστορικό συμβιβασμό» και την αριστερή τρομοκρατία

Όπως το έθεσε κάποιος από τους διώκτες της, «η Αυτονομία ήταν ένα πραγματικό μωσαϊκό φτιαγμένο από χιλιάδες κομμάτια, μια πινακοθήκη κύκλων, ομάδων και κολεκτίβων δίχως κανενός είδους κεντρική οργάνωση»

AUTONOMIA – απόψεις, αγώνες, μαρτυρίες των Ιταλών Αυτόνομων (1970 – 1980), Έκδοση της Λέσχης Κατασκόπων του 21ου Αιώνα, Ιούνης 2010 Η επόμενη μέρα του του “παγκόσμιου ’68″ βρίσκει την Ιταλία στο σταυροδρόμι μιας οικονομικής και πολιτικής κρίσης. Το ιταλικό κομμουνιστικό κόμμα βρίσκεται σε τροχιά συμβιβασμού με τους Χριστιανοδημοκράτες, η ακροδεξιά τρομοκρατία με την “Προβιά” της CIA επιχειρεί, με την αιματηρή “στρατηγική της έντασης”, να ανακόψει και να συκοφαντήσει τον νεανικό ριζοσπαστισμό και αυτά ενώ ο ιταλικός καπιταλισμός διανύει μια περίοδο βίαιης αναδιάρθρωσης, που συναντά εμπόδια από ένα ανερχόμενο εργατικό κίνημα χωρίς πολιτική εκπροσώπηση. Και η Αυτονομία; Όπως το έθεσε κάποιος από τους διώκτες της, “η Αυτονομία ήταν ένα πραγματικό μωσαϊκό φτιαγμένο από χιλιάδες κομμάτια, μια πινακοθήκη κύκλων, ομάδων και κολεκτίβων δίχως κανενός είδους κεντρική οργάνωση“. Προήλθε από τη διάσπαση της οργάνωσης Potere Operaio (Εργατική Εξουσία/ 1969-1974), μιας από τις βασικές οργανώσεις που συσπείρωναν τα απομεινάρια του φοιτητικού κινήματος του ’68, καθώς και τμήματα των εργατών που οργανώθηκαν στους αγώνες του 1969. Η οργάνωση είχε ισχυρή παρουσία στην Πάντοβα, στα εργοστάσια του Πόρτο Μαργκέρε και στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης. Με τη διάσπασή της, ένα τμήμα της πέρασε στο “ένοπλο κόμμα”, τις Ερυθρές Ταξιαρχίες, ενώ ένα άλλο πρωταγωνίστησε στους αυτόνομους αγώνες της περιόδου μέχρι τα τέλη του ’70 (απεργίες, καταλήψεις, κίνημα της “αυτομείωσης”, αντιπληροφόρηση), φτάνοντας στο απόγειό του με το “κίνημα του ’77″. Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ιταλίας (με το οποίο οι Αυτόνομοι συγκρούστηκαν κατ’επανάληψη) και οι ιταλικές αρχές δεν παραδέχτηκαν ποτέ τη διάσπαση της Potere Operaio και συνήθιζαν να ταυτίζουν τους Αυτόνομους με τις “Ταξιαρχίες”. Η στάση αυτή του ΚΚΙ, σε συνδυασμό με την κλιμάκωση της δράσης των “Ταξιαρχιών”, διευκόλυναν το ιταλικό κράτος να εντείνει την καταστολή, επαναφέροντας στο νομικό του οπλοστάσιο διατάξεις της φασιστικής περιόδου (βλ. Νόμο Ρεάλε του 1975, που επέτρεπε στους αστυνομικούς να πυροβολούν διαδηλωτές όταν έκριναν ότι απειλούνται). Με την απαγωγή και δολοφονία  από τις “Ταξιαρχίες” του Χριστοανοδημοκράτη ηγέτη Άλντο Μόρο, η σκλήρυνση του ιταλικού κατασταλτικού μηχανισμού κατέληξε σε ένα μπαράζ συλλήψεων ηγετών της Αυτονομίας, όπως ο καθηγητής Τόνι Νέγκρι. Οι διώξεις ξεκίνησαν τον Απρίλιο του ’79 και συνεχίστηκαν, παρά την εκκωφαντική απουσία ενοχοποιητικών στοιχείων. Η εξέλιξη αυτή προκάλεσε την παρέμβαση διανοουμένων από την Ιταλία και το εξωτερικό -οι Ντάριο Φο, Φελίξ Γκουαταρί, Ζιλ Ντελέζ και Γκυ Ντεμπόρ ήταν μερικοί μόνο από αυτούς.Έχοντας να αντιμετωπίσει, εκτός από τα εσωτερικά του προβλήματα, και την κρατική βία, το κίνημα μπήκε σε μια περίοδο κρίσης χωρίς επιστροφή. Στον απόηχο της ήττας της Αυτονομίας, το βιβλίο είναι μια συλλογή κειμένων που γράφτηκαν στη δεκαετία του ’70 (κυρίως) από Ιταλούς Αυτονομους και προέκυψε από μια πρωτοβουλία του αμερικανικού περιοδικού Semiotext(e), που το 1979 έστειλε στην Ιταλία τον Sylvere Lotringer, μέλος της σύνταξής του, για να συγκεντρώσει πρωτογενές υλικό. Το υλικό αυτό αποτέλεσε το τρίτο τεύχος του Semiotext(e), με τον τίτλο AUTONOMIA: post-political politics, και χάρη στη δουλειά της “Λέσχης”, από τον Ιούνιο είναι προσβάσιμο και στο ελληνικό κοινό.