Το «όραμα» που παίζει η οθόνη της εξουσίας δεν είναι άλλο από την επίτευξη ενός «έντιμου συμβιβασμού», που θα σβήσει το έρεβος του επικείμενου χάους της «ασυμφωνίας» και θα γίνει κοινωνικά αποδεκτό με ανακούφιση.
Κλειδί, επίσης, για μια πετυχημένη διαπραγμάτευση θεωρείται η αποτελεσματική παραπλάνηση μέσω της κατασκευής μιας κατάστασης «ταραχής και αναστάτωσης», η οποία θα ασκήσει «αγχώδη» πίεση, ώστε τα χρονικά περιθώρια για να παρθούν αποφάσεις να συμπιεστούν ασφυκτικά. Το ενδεχόμενο της «σταθερότητας» έρχεται τότε σαν επιτακτική ανάγκη, αφού εκείνο της περεταίρω κλιμάκωσης περιγράφεται σχεδόν σαν το τέλος του κόσμου που γνωρίζουμε.
Ο κίνδυνος της οριστικής απώλειας του υπάρχοντος κόσμου που μπορεί να είναι σκληρός, άδικος, άνισος αλλά παρ’ όλα αυτά μια κατάσταση που έστω οριακά βιώνεται, έρχεται να εξασφαλίσει την κοινωνική συναίνεση για τις όποιες εξελίξεις θα τον περιορίσουν ή τουλάχιστον θα τον μεταθέσουν χρονικά.
Το πρόσκαιρο αδιέξοδο εμφανίζεται ως αποτέλεσμα είτε της αποτυχίας των τακτικών επικράτησης και της εξάντλησης των αναγκαίων πόρων, είτε της απώλειας της κοινωνικής στήριξης και του μη αποδεκτού κόστους. Η «δραματική κατάσταση», υπαρκτή ή κατασκευασμένη, προβάλλεται επίσης στην γιγαντοοθόνη της επικοινωνίας με εκκωφαντικούς υπότιτλους: «η κόλαση είναι μπροστά μας», «ώρα μηδέν», «ψηλαφώντας στο σκοτάδι», «ο απόλυτος εγκλωβισμός», «πιστωτική ασφυξία», «και πάλι στον προθάλαμο της κόλασης».
Η «άλλη» πλευρά του ίδιου νομίσματος τονίζει τον «σκληρό» αγώνα για «αξιοπρέπεια» και «προάσπιση του εθνικού συμφέροντος».
Στα τέλη Μαρτίου το Stratfor, γνωστό αμερικάνικο think thank (δεξαμένη σκέψης), κατέληγε συμπερασματικά σε έκθεσή του ότι παρ’ όλο που η γερμανική κυβέρνηση έχει διαπιστώσει ότι μια ενδεχόμενη έξοδος του ελληνικού κράτους από την ζώνη του ευρώ δεν θα είχε τις επιβλαβείς επιπτώσεις της περιόδου του 2011, παρ’ όλα αυτά «δεν αντέχει μια ελληνική αποχώρηση από την ευρωζώνη ούτε αντέχει χώρες να αποχωρούν από αυτή» και για τον λόγο αυτό «χρειάζεται ένας συμβιβασμός και επομένως η ελληνική κυβέρνηση σε ένα βαθμό στηρίζεται σ’ αυτό».
Στο ίδιο μήκος κύματος βρίσκονται οι αναλυτές της Citigroup, της Bank of America και της Μorgan Stanley αλλά και πλήθος άλλων.
Η ελβετική Credit Suisse σε έκθεσή της εξετάζει τις συνέπειες από τα αποτελέσματα των ελληνικών εκλογών τόσο στην οικονομία, όσο και στον τραπεζικό κλάδο της χώρας, υποστηρίζει ότι έξοδος από την ευρωζώνη ή χρεοκοπία θα είχε οδυνηρές επιπτώσεις για την ελληνική οικονομία και χαρακτηρίζει μηδαμινή την πιθανότητα είτε ελληνικής χρεοκοπίας είτε εξόδου από την ευρωζώνη.
Η Royal Bank of Scotland, τοποθετεί την πιθανότητα Grexit κάτω του 10%, και υποστηρίζει πως οι ανησυχίες για τυχόν έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ είναι υπερβολικές θεωρώντας ότι το κόστος εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη είναι υψηλότερο έναντι του κόστους αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, το οποίο δεν αναμένεται να υπερβεί τα 60 δισ. Ευρώ.
Η γαλλική τράπεζα Societe Generale, σε έρευνα που πραγματοποίησε μεταξύ 179 αναλυτών, εκτιμά πως η πιθανότητα εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη εντός των επόμενων 12 μηνών, είναι από μικρή έως και μηδαμινή.
H ελβετική UBS επίσης προβλέπει συμβιβασμό μεταξύ των δύο πλευρών και υπογραμμίζει πως οι διαπραγματεύσεις μεταξύ Ελλάδας και Ευρώπης θα επηρεαστούν, όχι μόνο από τον υπολογισμό του κόστους και του κέρδους, αλλά και από τα τρέχοντα πολιτικά ρεύματα της ευρωζώνης.
H Merrill Lynch παραμένει βέβαιη ότι στο τέλος θα επικρατήσει η λογική και πως η ελληνική κυβέρνηση και οι Ευρωπαίοι εταίροι, αν και βρίσκονται μακριά από μια πιθανή συμφωνία, θα κάνουν τα βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση, ωστόσο η μεταβλητότητα θα παραμείνει.
Τέλος η Credit Agricole χαρακτηρίζει «ακραίο κίνδυνο το Grexit» και αναφέρει ότι η συμβιβαστική συμφωνία πιθανόν να περιλαμβάνει ένα μίγμα από επέκταση στις διάρκειες, παραχωρήσεις στα επιτόκια, δημοσιονομική χαλάρωση και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις.
Είναι φανερό ότι εάν όλες αυτές οι αναλύσεις δεν αποτελούν μέρος μιας παγκόσμιας συνωμοσίας ψεύδους, τότε διεξάγεται απλά ό,τι περιγράψαμε προηγουμένως, αλλά και διεξοδικά στα προηγούμενα φύλλα της Διαδρομής Ελευθερίας. Άλλο τόσο είναι εύκολο να διαπιστώσει κάποιος και να αντιληφθεί ότι η παραμονή στο ευρώ δεν θα αποτελεί φυσικά την παραμονή στο παράδεισο αλλά την παγίωση μιας δεινής ούτως ή άλλως θέσης για πλήθος ανθρώπων.
Οι τωρινοί διαχειριστές των κρατικών υποθέσεων επιδιώκουν τόσο την σταθεροποίηση της θέσης τους στο λεγόμενο «εσωτερικό», όσο και να υπηρετήσουν πλήρως τα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα, που δήθεν αντιμάχονται. Ως εκ τούτου θα κινηθούν με συνέπεια στην οδό της πλήρους εναρμόνισης και ενσωμάτωσής τους στους παγκόσμιους εκείνους συσχετισμούς, που βρίσκονται σε μια διαρκή μεταβολή και χαρακτηρίζουν ένα πολυπολικό παγκόσμιο κυριαρχικό σύστημα.
Έχουν διαφορές με τους προηγούμενους; Η διαφορά τους έγκειται στο ιδεολογικό στίγμα που επιδιώκουν να συντηρήσουν, κυρίως στο λεγόμενο εσωτερικό μέτωπο, και στην ιδιαίτερη δυνατότητα, που κατέχουν όσον αφορά την κοινωνική χειραγώγηση.
Όσοι, λοιπόν, αιτούνται και διαπραγματεύονται με τους νέους εθνοσωτήρες στηρίζουν και στέλνουν απλά ένα μήνυμα κοινωνικής ανοχής σε μια όντως κρίσιμη περίοδο για τους εξουσιαστές, που αγωνιούν πραγματικά για την ανανέωση των συνθηκών κοινωνικού ελέγχου.
Θα σημειώσουμε για μιαν ακόμη φορά ότι το μοντέλο της οικουμενικής κυβέρνησης απλά ανανεώθηκε και στην περίπτωση της τωρινής κυβέρνησης που αποτελείται εκτός των άλλων (συριζαίων και πρώην εξωκοινοβουλευτικών της αριστεράς) από πάλαι ποτέ «σκληρούς» σταλινικούς του ΚΚΕ, ένα κομμάτι επίσης της «σκληρής» δεξιάς και ένα ευάριθμο πασοκογενές τμήμα. Οι σχέσεις με την καραμανλική δεξιά, που διαφημίζονται κάθε τρεις και λίγο απλά συμπληρώνουν την παραπάνω εικόνα.
Οι διαφορές με τους προηγούμενους διαχειριστές όχι μόνο πρέπει να κατασκευαστούν, αλλά πραγματικά να εφευρεθούν από το πουθενά. Αυτόν ακριβώς τον ρόλο εκτός των άλλων παίζουν οι «δραματικές» διαπραγματεύσεις, οι οποίες φυσικά είναι απαραίτητες και για τους «θεσμούς».
Το υβριδικό κρατίδιο που κλείνει αισίως πέντε χρόνια ζωής θα περπατήσει με τον τρόπο που ήδη έχει αποφασιστεί, αλλά και με τις τροποποιήσεις που επιλέγονται στην πορεία, καθώς ήταν και παραμένει κατακτημένο έδαφος από την ίδρυσή του μέχρι και τις ημέρες μας.
Συσπείρωση Αναρχικών
Από την αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 149, Μάϊος 2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου