Για όσα συμβαίνουν, ενώ κάποιοι δείχνουν το δέντρο

Αν μια σειρά γεγονότων αποτελεί τροφή για σκέψη, τότε ο ρυθμός με τον οποίον αυτά φανερώνονται καθορίζει και τον χρόνο που χρειάζεται ένας νους ή μια συντροφιά ανθρώπων, για να τα μελετήσει, να τ’ αναλύσει και, αν το κρίνει ουσιώδες, να τοποθετηθεί πάνω σε αυτά. Θεωρούμε, λοιπόν, πως η απόδραση του Χριστόδουλου Ξηρού αποτελεί ένα ζήτημα με ουκ ολίγες προεκτάσεις. Ακόμη η κατάσταση είναι ασαφής και διαρκώς προκύπτουν νέα δεδομένα. Δεν υποστηρίζουμε, βεβαίως, πως το συγκεκριμένο γεγονός είναι καθόλα άδηλο ή πως το τυλίγουν πέπλα πυκνής ομίχλης. Κάποιες φορές, όμως, η βιασύνη στην εκφορά άποψης και μάλιστα γραπτής, δεν αποτελεί και τον καλύτερο σύμβουλο.
Πιστεύουμε πως ακόμη λείπουν κομβικά κομμάτια από το συγκεκριμένο πολιτικό «πάζλ». Απ’ την άλλη, βεβαίως, δεν μας βρίσκει αντίθετους η εκφορά ξεκάθαρης άποψης συντρόφων, οι οποίοι θεωρούν πως έχουν αναλύσει το ζήτημα ενδελεχώς και είναι σε θέση να τοποθετηθούν επί αυτού. Κάθε αναρχικός ή αναρχική ομάδα διαθέτει το θάρρος της γνώμης του, κάτι που αποτελεί και θεμελιώδη αξία της αναρχικής ηθικής.

Ωστόσο, αυτό που θεωρούμε επιτακτικό είναι να μιλήσουμε για όσα συμβαίνουν στο πλαίσιο της αναζήτησής του απ’ την αντιτρομοκρατική και τους λοιπούς κατασταλτικούς μηχανισμούς. Διαρκώς μαθαίνουμε για εισβολές σε σπίτια με το πρόσχημα της αναζήτησης του Χριστόδουλου Ξηρού ή της οποιασδήποτε σχέσης του ενοίκου με αυτόν. Σπάνε πόρτες, τρομοκρατούν συγγενείς του «υπόπτου», σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα ερευνούν τα σπίτια δίχως να είναι παρών κανείς ως κοινά κλεφτρόνια, αρπάζοντας προσωπικά αντικείμενα ανάλογα με τα κέφια τους.

Ήταν, λοιπόν, αναμενόμενη μια τέτοια αντίδραση απ’ την κρατική καταστολή; Η απάντηση, σίγουρα, δεν είναι τόσο προφανής όσο πιθανόν να φαντάζει. Οι προθέσεις του κράτους για όξυνση της καταστολής και του ελέγχου με χίλιους-δυο τρόπους είναι πάντα δεδομένες. Για να γίνουν όμως πράξη οι προθέσεις αυτές της εξουσίας και ο βαθμός βεβαίως που θα υλοποιηθούν, είναι απαραίτητη για τους κρατιστές η όλο και ευρύτερη υποταγή της αγωνιζόμενης κοινωνίας στην βούληση της κυριαρχίας. Με άλλα λόγια, η συναίνεση των εγκλωβισμένων ανθρώπων στην κοινωνία-φυλακή καθορίζει το βαθμό στον οποίο το κράτος μπορεί να εφαρμόσει επάνω τους της κατασταλτικές τους μεθοδεύσεις. Η συναίνεση αυτή είναι αποτέλεσμα τόσο παραπλάνησης απ’ τις πολιτικές γητείες, όσο και εκφοβισμού απ’ την άμεση ή έμμεση άσκηση κρατικής βίας. Όσο λοιπόν η κρατική μηχανή διευρύνει την ομαλή σχέση κοινωνίας-κράτους, τόσο θα γιγαντώνεται και θα ισχυροποιείται. Σκοπός των αναρχικών και όλων των υπόλοιπων αγωνιζόμενων ανθρώπων, είναι η καταστροφή αυτής της σχέσης με μέσα που θα ‘ναι, φυσικά, ίδιας φύσης με τον σκοπό. Οι κατασταλτικοί μηχανισμοί δοκιμάζουν αντανακλαστικά και κάνουν ασκήσεις ετοιμότητας. Δική μας όμως πρόθεση θα είναι πάντα να μην τους αφήνουμε να κάνουν ανενόχλητοι τις ασκήσεις τους πάνω μας.

Οι εισβολές, λοιπόν, σε σπίτια, οι αρπαγές ανθρώπων απ’ το δρόμο, τους χώρους εργασίας ή τις σχολές τους, δεν είναι ένα γεγονός που σχετίζεται εξ ολοκλήρου με την απόδραση του Χ. Ξηρού. Το κράτος, κάθε φορά που θα νιώθει πως μπορεί, θα πράττει αναλόγως. Δεν έχουμε καμιά αμφιβολία για αυτό. Τα ιστορικά μάλιστα παραδείγματα είναι τόσα πολλά, που αν επιλέγαμε να αναφέρουμε μερικά, είναι σίγουρο πως θα παραγκωνίζαμε κάποια άλλα ίδιας σημασίας. Τώρα, όσον αφορά το τι μέλλει γενέσθαι, όπως ήδη αναφέραμε, χρειάζεται χρόνος για να δούμε αν κάποιες σκιώδεις ενδείξεις αποτελούν τελικά ξεκάθαρα στοιχεία που μπορούν να οδηγήσουν στο ένα ή στο άλλο συμπέρασμα. Οψόμεθα, λοιπόν.

Είναι ηλίου φαεινότερο πως στο πλαίσιο της εν λόγω κατασταλτικής όξυνσης, εντάσσονται ευρύτεροι κρατικοί σχεδιασμοί που υπερβαίνουν την ελλαδική επικράτεια. Θα ήταν τουλάχιστον αφελές να μην εντάξουμε τα όσα συμβαίνουν εδώ στο ευρύτερο πλαίσιο της παγκόσμιας και παγκοσμιοποιημένης κυριαρχίας. Βλέπουμε καθημερινά πως τα –φαινομενικά πάντα– ανταγωνιστικά μπλοκ των εξουσιαστών στήνουν ανά την υφήλιο ακόμη και εμφύλιες ανθρωποσφαγές, για να προωθήσουν τον έναν ή τον άλλον πολιτικό τους σχεδιασμό. Δεν παραλείπουν μάλιστα, όπως συνέβαινε ανέκαθεν άλλωστε, να ανταλλάσουν και φιρμάνια κατασταλτικής τεχνογνωσίας. Ας μην ξεχνάμε την δήλωση του Δένδια, λίγες μέρες μετά την απόδραση Χ. Ξηρού πως «θα αξιοποιηθεί κάθε διεθνώς καταγεγραμμένη χρήσιμη πρακτική στον τομέα της τρομοκρατίας, από οποιανδήποτε χώρα και αν προέρχεται αυτή». Το Γκουαντάναμο, δηλαδή και τα Λευκά Κελιά, δεν είναι σκοτεινές ιστορίες που αφορούν μόνο εξουσιαζόμενους μακριά από εμάς στο χώρο και το χρόνο. Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και η δημιουργία φυλακών υψίστης ασφαλείας στον Δομοκό και η εισαγωγή του «βραχιολιού» ηλεκτρονικής παρακολούθησης που θα επιτρέψει στους κρατιστές να αυξάνουν τον αριθμό των φυλακισμένων δίχως χωρικούς περιορισμούς. Το κρατικό οπλοστάσιο θα διευρύνεται δίχως σταματημό, όσο η αγωνιζόμενη κοινωνία παρατηρεί φοβική και μουδιασμένη τα δρώμενα.

Υπάρχει, δυστυχώς και εκείνο το κομμάτι των υπηκόων που πιστεύει πως αυτή η κατάσταση δεν το αφορά, δηλώνοντας απ’ την μια πως «δεν έχει τίποτα να κρύψει» και απ’ την άλλη πως «αυτοί ξέρουν που μπαίνουν». Ας τους γνωστοποιήσουμε, για άλλη μια φορά πως ο νόμος και η δικαιοσύνη έχουν τόση σχέση μεταξύ τους, όση η καρφίτσα με το μπαλόνι. Αυτοί, ασφαλώς, που «ξέρουν που μπαίνουν», δεν θα αργήσουν να χτυπήσουν ή να σπάσουν και την δική τους πόρτα. Και τότε, ίσως, να’ ναι κάπως αργά για να καταλάβουν πως ο φιλοτομαρισμός δεν είναι στοιχείο της ανθρωπινότητας, αλλά μια απ’ τις πολλές αλλοιώσεις της∙ αποτέλεσμα χιλιετιών της κρατικής τυραννίας πάνω σε ελεύθερες υπάρξεις. Αν, λοιπόν, κάποιος πιστεύει ακόμη στην κρατική «δικαιοσύνη», να τον βεβαιώσουμε πως είναι τόσο τυφλός, που ούτε το ειδικό μπαστούνι, ούτε ο εκπαιδευμένος σκύλος είναι σε θέση να τον βοηθήσουν να διασχίσει τον δρόμο που χωρίζει το κρατικό σκοτάδι απ’ το φως της απόλυτης ελευθερίας.

σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση