Η κοινοβουλευτική μας «δημοκρατία», ένα παραμύθι για ηλίθιους

Μετά το θρίλερ της παραίτησης του πρωθυπουργού, Γεωργίου Παπανδρέου, και το διασυρμό της Ελλάδας σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, έρχεται η ανάδειξη μιας νέας ολιγαρχικής κυβέρνησης τεχνοκρατών με πολιτικούς υπαλλήλους. Έπειτα από μια επεισοδιακή εβδομάδα, στην οποία η αναζήτηση πρωθυπουργών έμοιαζε με το κυνήγι του χαμένου θησαυρού και συνοδεύτηκε από ενέργειες ύψιστου λαϊκισμού, κατεργαριάς και ψηφοθηρίας με σκοπό τον αποπροσανατολισμό της κοινωνίας, ο Λουκάς Παπαδήμος ανακηρύσσεται (ως άλλος αυτοκράτορας) πρωθυπουργός. Έτσι, λοιπόν, σήμερα, η εκκλησία «μας», (ο ξεπουλημένος αυτός θίασος Βυζαντινολάγνων προγονόπληκτων) δια του αρχιεπισκόπου της, ευλόγησε στο όνομα του Θεού και του Έθνους την κυβέρνηση σωτηρίας του χρηματοπιστωτικού συστήματος, και τη συνεργασία των συντηρητικών πολιτικών δυνάμεων της χώρας. Αυτοί που πριν λίγες μέρες διαπληκτίζονταν μπροστά στα αδηφάγα μάτια του τηλεοπτικού κοινού, προς τέρψη των κομματικών αντανακλαστικών, σήμερα ενώνονται ώστε να αντιμετωπίσουν τον κοινό τους εχθρό: την κοινωνία. Η σκηνή της ορκομωσίας της νέας κυβέρνησης ήταν η συμβολική συμπύκνωση της πολιτικής ζωής της χώρας μέσα σε λίγα καρέ: Το άθλιο μπουλούκι των παπάδων καθαγιάζει τους χαμογελαστούς πολιτικούς αντιπάλους που, «χάριν της πατρίδας και του έθνους, παραμέρισαν τις πολιτικές τους διαφορές… και ενωμένοι θα παλέψουν για ένα καλύτερο αύριο, για μια νέα Ελλάδα», για κάτι που περιγράφουν με όσες λέξεις μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους αλλά στο οποίο «κάτι» δεν εμπεριέχεται ο άνθρωπος, ο πολίτης. Μια “πατρίδα” χωρίς ανθρώπους, μια χώρα έρημη. Μέσα στα απαστράπτοντα σκούρα μπλε κοστούμια τους και τα μαύρα ταγιέρ, θύμιζαν κατσαριδοφωλιά που είναι έτοιμη να ξεχυθεί προς κάθε κατεύθυνση.

Τα προσχήματα δεν κρατιούνται πια, οι μάσκες έπεσαν και πλέον οι εκπρόσωποι των ισχυρών στέκονται ολοφάνερα απειλητικοί, απέναντι στον απελπισμένο πληθυσμό της Ελλάδος που εξευτελίζεται διεθνώς γιατί τόλμησε να διαδηλώσει ενάντια στην φιλελεύθερη ολιγαρχία, (η οποία σιγά σιγά μετατρέπεται σε πραγματική δικτατορία). Η κοινοβουλευτική κατ’ επίφαση δημοκρατία, λοιπόν, το όνομα της οποίας επικαλούνται σε κάθε κοινωνική αντίδραση δηλαδή κάθε φορά που αισθάνονται ότι κινδυνεύουν, καταρρέει μπροστά στα μάτια μας, δίνοντας τη θέση της στην τεχνοκρατία που κάνει την ιδανική πολιτεία του Πλάτωνα να φαντάζει τόπος αναρχικός. Ο κυρίαρχος λαός, όπως έλεγαν όλοι οι δήθεν δημοκρατικά ευαίσθητοι ηγέτες, από τον Ανδρέα Παπανδρέου, έως και τον υιό του, αυτός ο κυρίαρχος λαός λοιπόν, δεν έχει το δικαίωμα πια ούτε καν να διαλέγει τον δήμιο του πριν την καρμανιόλα.

Η κυβέρνηση των υπηρετών των τραπεζων, τελικά, έπεσε. Στο εξής θα κυβερνούν φανερά οι ίδιοι οι τραπεζίτες. Οι ολιγάρχες έκαψαν, μέσα στον πανικό τους, τις τρεις σανίδες σωτηρίας τους (ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑΟΣ). Από την άλλη, τα γραφειοκρατικά απολιθώματα της αριστεράς δείχνουν να αποτελούν το τελευταίο φρούριο του κοινοβουλευτικού τσίρκου. Φτάσαμε, πλέον, στο σημείο ν’ αναρωτιόμαστε, τι είναι προτιμότερο… μια κυβέρνηση τραπεζιτών στελεχομένη από τους ακροδεξιούς Μάκη Βορίδη και Άδωνι Γεωργιάδη (το όνειρο του Νορβηγού μακελάρη Άντρες Μπρέιβικ γίνεται πλέον πραγματικότητα), ή μια κυβέρνηση κρατιστών που θα εξαργυρώνει την «επαναστατική» δημαγωγία της με κοινοβουλευτικές έδρες και με πρωταγωνίστρια την Λιάνα Κανέλλη;

Όπως έχουμε πει και σε προηγούμενή μας ανάρτηση, αυτό που τρομάζει και εξοργίζει τους ολιγάρχες (Ευρωκράτες – τραπεζίτες – διεθνείς κεφαλαιοκράτες) και τους υπαλλήλους τους, δεν είναι η χαμηλή παραγωγικότητα της Ελληνικής οικονομίας καθ’ αυτή, αλλά το γεγονός πως από την Ελλάδα ξεκίνησε μια από τις σημαντικότερες εξεγέρσεις στην Ευρώπη, ο Δεκέμβρης του 2008, που το φάντασμα του στοιχειώνει ακόμη τις Ευρωπαϊκές ελίτ, και τους θεολόγους του Νεοφιλελευθερισμού. Δεν είναι μόνο η καταστολή που πλέον θυμίζει άλλες εποχές (μερικά παραδείγματα μπορεί κανείς να βρει στις απειλές των ακροδεξιών Τόριδων ότι θα κινητοποιούνταν ο στρατός για να πυροβολήσει τους ταραξίες κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του Αυγούστου ή στην απαγόρευση των διαδηλώσεων στο κέντρο της Ρώμης στην Ιταλία), αλλά και η ψυχολογική βία, η καταστολή της συνείδησης, όπως συντελείται από τα ΜΜΕ: ο τερατώδης συνδυασμός της ηθικής της ενοχής και της εργασίας ταυτόχρονα: οι αποτυχημένοι φταίνε γιατί είναι τεμπέληδες… έτσι λοιπόν και ο Ελληνικός λαός, φταίει, γιατί είναι τεμπέλης και ανεύθυνος. Η προπαγάνδα αυτή, ξεκινώντας από μέλη της δεξιάς παράταξης της Γερμανίας, αγκαλιάστηκε από τους Ολλανδούς και στην συνέχεια μετατράπηκε σε reality show στη Βρετανία. Αυτού του είδους ο παραδειγματισμός (ότι αυτά παθαίνει όποιος δεν υπακούει στους κανόνες, στους νόμους που σύμφωνα με το φαντασιακό αυτού του άθλιου πολιτισμού είναι δοτοί και γραμμένοι πάνω σε πέτρα και μόνο οι ειδικοί έχουν το δικαίωμα να τους αλλάζουν), αυτός ο παραδειγματισμός είναι παρόμοιος με αυτό που συναντά κανείς στο «Επιτήρηση και Τιμωρία» του Φουκώ: διαπόμπευση του «ενόχου», δημόσιος εξευτελισμός του παραβάτη προς παραδειγματισμό των υπόλοιπων, γιατί «μόνον όποιος φόβο προκαλεί μπορεί να οδηγήσει άλλους» όπως έλεγε και ο Νίτσε! Θα αφήσουμε αυτόν τον εφιάλτη να μας πνίξει;

Παρακολουθώντας την κατάρρευση της κατ’ επίφασην δημοκρατίας, θυμόμαστε το κείμενο του Κλωντ Πελιέ, γραμμένο μετά την εξέγερση του Μάη του 68:

      Η μαύρη σημαία κυματίζει για μια ακόμη φορά πάνω από τα κεφάλια εκείνων που βλέπουν / “Ψηφίζω σημαίνει παραιτούμαι” / Αυτός ο αφορισμός ήταν γραμμένος σ’ έναν τοίχο, οδός Σαιν Ζακ / Τοίχοι διάτρητοι από το προκατασκευασμένο είδωλο / Η ηλιθιότητα των ανθρώπων που κατέχουν την εξουσία και της αστικής τάξης αποκάλυψε τα γλοιώδη, μονότονα χαρακτηριστικά τους, τάξη, νόμος σεβασμός στην ιδιοκτησία, “συμμετοχή”, συνεργασία / Η καταπίεση αυξάνει καθημερινά / Τα άναρχα άτομα έχουν απελευθερωθεί, κανείς δεν το πίστεψε / Η ποιητική βία των “διαδηλώσεων”, μεταδόσιμη αναμιγμένη με τα πιο αγνά ποιήματα/ Κέρδη, σχέδια, μεταρρυθμίσεις, δημαγωγικό μπέρδεμα μέσα στην αγάπη για τη ρουτίνα και τις παραδόσεις / Εκμετάλλευση, αλλοτρίωση, καταστολή, εκβιασμός των ψηφοφόρων / Οι μάζες πιστεύουν πως “εξακολουθούν να ‘ναι ελεύθερες” γιατί μπορούν να ψηφίσουν. [1]

Τι περιμένουμε λοιπόν; Οι ευλογημένοι με αγιασμό υπουργοί, με την απόλυτη στήριξη όλων των μέσων μαζικής ενημέρωσης, πρόκειται να κινηθούν σε ένα προδιαγεγραμμένο δρομολόγιο. Ο μόνος που μπορεί να προκαλέσει την ανατροπή της αμαξοστοιχίας του Νεοφιλελευθερισμού είναι η ίδια η κοινωνία, μέσα από την αυτοοργάνωσή της. Μέσα από την άμεση θέσμιση των βάσεων αυτών που θα αποτελέσουν το θεμέλιο της ουσιαστικής αλλαγής κατεύθυνσης. Μέσα από την κήρυξη απεργιών διαρκείας από τους ίδιους τους εργαζόμενους και όχι από τις συστημικές ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Απεργίες που θα στηριχθούν σε τέσσερις άξονες: την πληροφόρηση, την τροφοδοσία, την αυτοάμυνα, και την οργάνωση διαδηλώσεων. Πληροφόρηση (ή αντιπληροφόρηση) που θα απαξιώσει το «ενημερωτικό» δηλητήριο που σπέρνουν τα ΜΜΕ στην κοινωνία, θα δημιουργήσει συνδέσμους μεταξύ απεργών, φοιτητών και υπόλοιπης κοινωνίας, αλλά και αλληλέγγυα κινήματα σε ολόκληρο τον πλανήτη. Τροφοδοσία που θα στηρίξει τις οικογένειες των απεργών, και όσων έχουν ανάγκη μέσα από δίκτυα αλληλέγγυας οικονομίας. Αυτοάμυνα που θα προστατέψει τους απεργούς από τις δυνάμεις καταστολής και απεργιακές επιτροπές που θα διαφυλάξουν τις απεργιακές κινητοποιήσεις από κάθε απεργοσπαστικό μηχανισμό. Διαδηλώσεις που θα κινητοποιήσουν ολόκληρη την κοινωνία στη συνδιαμόρφωση των θεσμών της από τα κάτω.

Ο Ρουσώ κάποτε έλεγε: «Ο λαός της Αγγλίας πιστεύει ότι είναι ελεύθερος! Αυτό είναι σοβαρό λάθος! Είναι ελεύθερος μόνο όταν γίνονται οι εκλογές για την ανάδειξη του κοινοβουλίου. Μόλις εκλέγονται τα μέλη, ο λαός γίνεται δούλος. Ένα τίποτα». Για τον Καστοριάδη όμως, ελεύθερος δεν είναι ούτε κατά τη διάρκεια των εκλογών. Διότι η επιλογή και εκλογή των βουλευτών είναι προκαθορισμένη και καθοδηγούμενη από την ιδεολογική κυριαρχία των κομμάτων και των αντιπροσώπων. Ας τελειώνουμε, λοιπόν, με τον κοινοβουλευτισμό, αυτήν την φαρσοκομωδία των τεράτων. Ας τελειώνουμε και με την τελετουργία της κατανάλωσης, ας αρνηθούμε τη θρησκεία του εμπορεύματος. Ας ξεκινήσουμε ένα ελευθεριακό πανηγύρι στους δρόμους των πόλεων. Ας εγκαταλείψουμε μια για πάντα τα ατομικά μας κελιά στα οποία έχουμε εγκλωβιστεί. Ας συνειδητοποιήσουμε πως ό,τι ήταν κάποτε ονειρικό, βασιζόταν πάντα στον εφιάλτη του διπλανού μας. Τώρα που απομυθοποιήθηκε η γνώση, τώρα που καθετί ορθολογικό αμφισβητείται, τώρα που πονάς… γιάτρεψε την πληγή σου! Ο παλιός κόσμος είναι πίσω σου. Στα συντρίμμια του αναδύεται ένας καινούριος, ικανός να εμπνέεται από τα πιο μεγάλα μας όνειρα. Αρκεί να τον νοηματοδοτήσεις!

Σημειώσεις
[1] “Το μήνυμα των οδοφραγμάτων”, Ico- Κον Μπεντίτ, Ελεύθερος Τύπος