Συνέντευξη με την Αναρχική Ένωση του Αφγανιστάν και του Ιράν.

Που μένεις; Είναι όλοι σας που ζείτε στο εξωτερικό ή κάποιοι από εσάς  ζείτε στο Αφγανιστάν και το Ιράν;

Τα μέλη μας είναι περίπου τα δύο τρίτα στο Ιράν και το Αφγανιστάν και το ένα τρίτο έξω από αυτά. Περισσότερο από το ήμισυ του συνόλου των μελών είναι στο Ιράν. Τα μέλη μας στο εξωτερικό είναι κυρίως κάτοικοι της Ευρώπης, του Καναδά και των Ηνωμένων Πολιτειών και ορισμένα από αυτά τα μέλη γεννιούνται ή μεγαλώνουν σε αυτές τις χώρες. Αναφορικά με την είσοδο νέων μελών, θα πρέπει να σημειωθεί ότι η μεγάλη τους πλειοψηφία προέρχεται από το Αφγανιστάν και το Ιράν και η ένταση των νέων εισόδων επιταχύνεται ταχέως.

Ποιες είναι οι χειρότερες πτυχές της πολιτικής κατάστασης στις χώρες σας;

 Το χειρότερο πολιτικό πρόβλημα στο Αφγανιστάν είναι ότι η κυβέρνηση είναι ένα μέσο για τις παγκόσμιες δυνάμεις. Ο αγώνας μας δεν είναι μόνο με την αφγανική κυβέρνηση και την κριτική της προσέγγισής τους, ένα βασικό πρόβλημα είναι οι μεγάλες δυνάμεις όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες. Επειδή η αφγανική κυβέρνηση είναι στην πραγματικότητα ένα εργαλείο των Ηνωμένων Πολιτειών. Στα διεθνή ιδρύματα υπάρχουν διοικητικά τμήματα, τα καθήκοντα των οποίων είναι να ασχολούνται με θέματα αποικιοκρατίας. Οι συνέπειες αυτών των δραστηριοτήτων δεν είναι τίποτα άλλο εκτός από ακόμη πιο ακραίες καταχρήσεις εις βάρος του Αφγανιστάν. Για παράδειγμα, οι επιτροπές ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να κάνουν στατιστικά στοιχεία από βίαιες πράξεις και να μην απαιτούν ποτέ αλλαγές στις κρατικές υποθέσεις όσον αφορά τις συνθήκες ανθρωπίνων δικαιωμάτων των γυναικών και των παιδιών.

Η πόλη δεν ανήκει στα αφεντικά και στους μπράβους

Άνοιξη 2017:Η μόδα του airbnb έχει κατακλύσει την πόλη των Χανίων.
Ιδιοκτήτες ακινήτων διώχνουν τους ενοίκους τους, καθώς τα σπίτια πρόκειται να αποφέρουν μεγαλύτερο κέρδος, ως καταλύματα για την τουριστική περίοδο, διογκώνοντας το πρόβλημα της εύρεσης κατοικίας στην πόλη.

Καλοκαίρι 2017 : Σεζόν είναι θα περάσει.
Όπως κάθε καλοκαίρι, οι δημόσιοι χώροι περιορίζονται ακόμα περισσότερο με την επέκταση των καταστημάτων. Η σκιά κάτω από τα δέντρα των πλατειών και πόσο μάλλον η θέα της θάλασσας  αποτελεί πολυτέλεια. Τα αφεντικά πλουτίζουν, ενώ οι εργαζόμενοι αναγκάζονται να υπομένουν τα εξαντλητικά ωράρια και τα χαμηλά μεροκάματα μιας που  «σεζόν είναι … θα περάσει».

Ο «ελληνοκεντρισμός» και η νεοελληνική ιδεολογία

Καθώς το έθνος και το κράτος έμειναν πάντοτε ασύμμετρα μεγέθη στη νεοελληνική ιστορία (όσο κι αν το έθνος σμικρύνθηκε με διαδοχικούς ακρωτηριασμούς), καθώς δηλαδή το έθνος δεν μπήκε ποτέ εξ ολοκλήρου στα όρια του κράτους για να υποστεί την εκλογίκευση των σύγχρονων θεσμών, κρατήθηκε στη σφαίρα του μύθου ή μάλλον αποτέλεσε τον ίδιο τον μύθο που χρησίμευσε ως άξονας της νεοελληνικής ιδεολογίας. Ο νεοελληνικός μύθος αναφέρεται λοιπόν στο έθνος και όχι στο κράτος, είναι προϊόν της ιστορικής και ιδεολογικής κατίσχυσης ενός εννοιολογικά ασαφούς έθνους απέναντι στο αστικό εθνικό κράτος και ονομάζεται, με έναν πολυσήμαντο όρο, «ελληνοκεντρισμός». Η πολυσημία του όρου αυτού αντιστοιχεί στην πολυσημία ενός έθνους ιστορικά και εννοιολογικά αποσυνδεδεμένου από το αστικό εθνικό κράτος και έχει ως συνέπεια να φορτίζεται ό,τι εκάστοτε χαρακτηρίζεται ως «ελληνικό», με στοιχεία και γνωρίσματα μη επιδεχόμενα σαφείς ιστορικούς και κοινωνιολογικούς προσδιορισμούς.

Η ανάμνηση ως αντίσταση-Jan Assmann

Τυπικό παράδειγμα αντιπαροντικής ή αντιπραγματολογικής ανάμνησης αποτελεί, εκτός από το βιβλίο του Δανιήλ, το βιβλίο της Εσθήρ. Το αντικείμενο αυτής της αφήγησης δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα αντισημιτικό πογκρόμ. Σε αυτό όμως δεν δολοφονούνται οι Εβραίοι αλλά οι διώκτες τους. Ο βασιλιάς Αχάσβερος δεν μπορεί μεν να ανακαλέσει τη διαταγή που έδωσε παρακινούμενος από τον απατεώνα Χαμάν, προειδοποιεί όμως τους Εβραίους και τους ενθαρρύνει να αντισταθούν. Η μέρα τελειώνει με τη σφαγή των διωκτών των Εβραίων. Πρόκειται για την τυπική αντιστροφή του βιώματος της διασποράς. Η αντιστροφή αυτή ωστόσο δεν εξελίχθηκε ποτέ, απ’ όσο γνωρίζω, σε επαναστατική μυθοκινητική. Πολύ περισσότερο, ο ρόλος της Εσθήρ εξελίχθηκε στο τελετουργικό τυπικό ενός καρναβαλικού εορταστικού εθίμου, που παρουσιάζει την ουτοπία σαν έναν αντεστραμμένο κόσμο. Πρόκειται για την ιουδαϊκή γιορτή Purim. Εδώ έχουμε να κάνουμε με την τυπική περίπτωση μιας αντιιστορίας(counter-history). Το παρελθόν παρουσιάζεται από τη σκοπιά των ηττημένων και καταπιεσμένων, έτσι ώστε οι σύγχρονοι καταπιεστές να αποκτούν έναν αξιολύπητο ρόλο και οι σύγχρονοι ηττημένοι να φαίνονται ως οι αλλοτινοί πραγματικοί νικητές. Στην Αίγυπτο εμφανίζονται την ίδια περίοδο και κάτω από παρόμοιες προϋποθέσεις αφηγήσεις παρόμοιας μορφής.

Για το "εργατικό ατύχημα" στην Τήνο και τις συλλήψεις Ρουβίκωνα

Οι δήμοι στις Κυκλάδες πλουτίζουν άλλοι λιγότερο κι άλλοι περισσότερο από τη βαριά βιομηχανία του τουρισμού. Οι κοινωνίες έχουν πια ελάχιστη συνοχή αφού αυτή έχει συντριβεί από την αχαλίνωτη τουριστική ανάπτυξη. Μέσα σε λίγες δεκαετίες το περιβάλλον έχει κακοποιηθεί βάναυσα και η μορφή των νησιών έχει αλλάξει οριστικά.

Η επιδρομή εκατομμυρίων τουριστών επισκεπτών κάθε χρόνο στις Κυκλάδες έχει δημιουργήσει συνθήκες περιβαλλοντικού ολέθρου. Αυτό φαίνεται σε μια σειρά από θέματα όπως η λειψυδρία και η αντιμετώπισή της (π.χ. γεωτρήσεις, μεγάλο φράγμα στη Νάξο, κλπ), ο τεράστιος όγκος απορριμμάτων και η διαχείρισή τους, η εμπορευματοποίηση των ακτογραμμών, η ανεξέλεγκτη δόμηση, η εξαφάνιση της αγροτικής γης προς όφελος της τουριστικής χρήσης, η άγρια εκμετάλλευση της ανάγκης για στέγαση (με αποτέλεσμα να μην βρίσκουν σπίτια για να νοικιάσουν οι εργαζόμενοι ή να εξαναγκάζονται να πληρώνουν υπέρογκα νοίκια), οι διανοίξεις δρόμων καταστρέφοντας ευαίσθητα οικοσυστήματα κλπ.

Ο Καμύ για την Ελλάδα - Αποσπάσματα

«Το καλό και το κακό, ο νικητής κι ο ηττημένος: στην Κόρινθο δύο ναοί γειτονεύουν, ο ένας της Βίας κι ο άλλος της Ανάγκης».

«…αν ο Προμηθέας ξαναγύριζε, οι σημερινοί άνθρωποι θα έκαναν ακριβώς ό,τι και οι θεοί εκείνα τα χρόνια: θα τον κάρφωναν στο βράχο εν ονόματι του ανθρωπισμού που πρώτος εκείνος συμβόλισε. Οι εχθρικές φωνές που θα βλαστημούσαν τότε το νικημένο θα ήταν οι ίδιες που αντηχούν στην αρχή της τραγωδίας του Αισχύλου: οι φωνές της Δύναμης και της Βίας.»

 

«…για τον Προμηθέα η μηχανή αποτελεί αδιάσπαστη ενότητα με την τέχνη. Πιστεύει πως τα σώματα και οι ψυχές μπορούν να ελευθερωθούν ταυτόχρονα».

Αυτόνομες γυναίκες και καθεστωτικός φεμινισμός

Θέλετε να οικειοποιηθείτε τη ζωή σας; Λοιπόν, καταστρέψτε το αφεντικό που βρίσκεται μέσα σας, καταστρέψτε τα καπιταλιστικά χαρακτηριστικά που υπάρχουν σε σας. Καταστραφείτε ως αφεντικά. Καταστραφείτε ως ανεξάντλητοι απορροφητήρες της οικιακής σας εργασίας.

«Οι εργάτριες στο σπίτι», Ιούνης-Ιούλης 1976

“(…) Η φεμινιστική εξέγερση ήταν μια πραγματική επανάσταση μέσα στην επανάσταση. Και να πούμε ότι υπάρχουν ακόμη και σήμερα κάποιοι, πρώην πρωταγωνιστές εκείνης της εποχής, που ρίχνουν την ευθύνη στο φεμινισμό για την κρίση του κινήματος, όταν ήταν ακριβώς αυτοί που το καταπίεζαν, αντιπαραθέτοντάς του τους συνήθεις, παλιούς, ανυπόφορους «πολιτικούς λόγους»: αυτούς που είναι πραγματικοί γιατί είναι λογικοί, που πάντοτε τους εκφέρουν άντρες ακόμη και όταν αυτή που μιλάει είναι «γυναίκα», αυτούς που αναφέρονται πάντοτε και αποκλειστικά σε ένα «υποκείμενο» που παραμένει εγγεγραμμένο στην πολιτική οικονομία, ακόμη και στις πιο έξυπνες και εκσυγχρονισμένες μαρξιστικές διατυπώσεις.

Αμήχανος Οδυσσέας

«Πρόκειται να έρθει το νέο είδος των ανθρώπων ένα άλλο είδος ξαφνικό. Μια νέα ράτσα κι απόλυτοι θα έχουν μια αφάνταστη τελειότητα. Οι παληοί άνθρωποι κι αυτός ο τρομαγμένος λαός πρέπει να εξαφανιστούν. Κανονίστηκε να πεθάνουν σε μια ωρισμένη μέρα. Αλλά πρέπει να γυρίσουν ο καθένας στον τόπο του κι εκεί να πεθάνει».[1] Γιώργος Χειμώνας, Ο γιατρός Ινεότης

Κι εκείνος στη στιγμή με γνώρισε θωρώντας με μπροστά του,

και μες στα κλάματα ανεμάρπαστα μου

συντυχαίνει λόγια:

Γιέ του Λαέρτη αρχοντογέννητε,

πολύτεχνε Οδυσσέα,

ίδια και συ τραβάς, βαριόμοιρε,

τρισάθλια μοίρα, βλέπω,

σαν που κι εγώ τραβούσα αδιάκοπα

κάτω απ᾿ το φως, του γήλιου! Ομήρου Οδύσσεια, Ραψωδία Λ΄ (Νέκυια), στίχοι 615-619

Σε καιρούς που χάνονται τα ονόματα και ένας παλιός κόσμος πεθαίνει, ακόμη κι ένας πολυμήχανος Οδυσσέας χάνει το δρόμο του· στέκει αμήχανος και λέει τα τελευταία του λόγια. Πριν περάσει στο βουβό σκοτάδι, θ’ αντικρύσει στα μάτια τις βουβές σκιές δίχως ψυχή. Μόνο που αυτές αναπνέουν αδιάφορες για τη ζωή τους. Και τον αφήνουν μεταίωρο ταξιδιώτη του σήμερα και του πάντα.

Ελεύθερο Πνεύμα

Με αφορμή τον θόρυβο που προκλήθηκε από τη παράφραση κειμένου του Γεωργίου Θεοτοκά, που δόθηκε στους μαθητές στις πρόσφατες Πανελλήνιες εξετάσεις, όπου ο «κακός πρωθυπουργός» διασκευάστηκε σε «κακό επιστήμονα», θυμηθήκαμε ορισμένα ενδιαφέροντα αποσπάσματα από το δοκίμιο του Γεωργίου Θεοτοκά, «Ελεύθερο Πνεύμα» το οποίο γράφτηκε το 1929, όταν ο ίδιος ήταν μόλις 24 χρονών.

Άλλεν Γκίνσμπεργκ, Ουρλιαχτό

Βγάλτε τίς κλειδαριές από τίς πόρτες!

Βγάλτε τίς πόρτες απ' τούς μεντεσέδες!

Εργατική τάξη & Ανθρωπότητα και εθελοδουλεία

Μέχρι το 1847, στην επαναστατική γραμματεία, σπάνια χρησιμοποιούταν μια γλώσσα απευθυνόμενη αποκλειστικά στους εργαζόμενους ως τάξη. Στην προπαγάνδα για έναν καλύτερο κόσμο, αυτό που πάντα λεγόταν ήταν «όλοι οι άνθρωποι είναι αδέρφια», και γινόταν επίκληση στους ανθρώπους με καρδιά και καλή θέληση για τον αγώνα ενάντια στην τυραννία και την καταπίεση. Μετά την εμφάνιση του Κομμουνιστικού μανιφέστου ειπώθηκε το «εργαζόμενοι όλων των χωρών, ενωθείτε», μια διατύπωση που ερμηνεύτηκε σαν μια αδελφοσύνη αποκλειστικά μεταξύ των εργατών. Ασφαλώς και η κοινωνική επανάσταση θα είναι γέννημα των  μεγάλων προλεταριακών μαζών, αυτοί που θα δώσουν μάχη για το μελλοντικό κόσμο δεν θα είναι παρά μόνο κατ’ εξαίρεση από τα παλάτια ή από τα εκμεταλλευτικά στρώματα της αστικής τάξης. Ωστόσο, στον επαναστάτη εργάτη, ο άνθρωπος είναι πάνω από τον εργάτη. Η έννοια της ανθρωπότητας είναι πάνω από την έννοια του προλεταριάτου. Στη συνείδηση του προλετάριου που αγωνίζεται για έναν καλύτερο κόσμο, θα βρείτε πρώτα απ’ όλα την ανθρώπινη αξιοπρέπεια που διασύρεται από την τυραννία ή την καταπίεση, και μόνο κατά δεύτερο λόγο τον τσαγκάρη, τον οικοδόμο, τον ξυλουργό…

Δημοκρατία-Ολιγαρχία-Μοναρχία, Ηρόδοτος

Όταν ωστόσο καταλάγιασε η φασαρία και πέρασαν πέντε ημέρες, αυτοί που είχαν επαναστατήσει κατά των Μάγων, έκαναν συμβούλιο για την κατάσταση γενικά, και ειπώθηκαν τότε λόγια που μερικοί Έλληνες τα βρίσκουν απίστευτα, αλλά που είναι γεγονός ότι ειπώθηκαν. Ο Οτάνης πρότεινε να ανατεθούν οι δημόσιες υποθέσεις σε όλους τους Πέρσες μαζί, λέγοντας τα εξής:
«Εγώ πιστεύω ότι δεν πρέπει πια να γίνει μονάρχης ένας από εμάς: αυτό δεν είναι ούτε ευχάριστο ούτε καλό. Γιατί είδατε πού έφθασε η αλαζονεία του Καμβύση, δοκιμάσατε και την αλαζονεία του Μάγου. Πώς λοιπόν μπορεί να είναι κάτι πρόσφορο η μοναρχία, όπου επιτρέπεται στον ανεύθυνο να κάνει αυτά που θέλει; Σίγουρα, ακόμη και ο καλύτερος απ᾽ όλους τους ανθρώπους, αν αποκτήσει τέτοια εξουσία, θα πάψει πια να σκέπτεται με τον ίδιο τρόπο.

Διαδρομή Ελευθερίας φ.172 προλογικό σημείωμα

Σύμφωνα με τον γάλλο ιστορικό Πατρίκ Μπουσερόν «έχουμε ανάγκη την ιστορία, γιατί μάς χρειάζεται μια ανάπαυλα. Μια παύση για να καταλαγιάσει η συνείδησή μας, για να διατηρήσουμε τη δυνατότητά μας να έχουμε συνείδηση –ως έδρα όχι μόνο της σκέψης, αλλά και ενός πρακτικού λόγου, που θα μας δίνει κάθε ελευθερία δράσης». Και πράγματι, ποιός μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν διψά, δεν επιθυμεί μ’ όλη του την δύναμη να έχει κάθε ελευθερία δράσης; Και άλλο τόσο, πόσες ματαιώσεις δεν έχουν ως αφετηρία κάθε είδους αυταπάτη ότι αυτή η ελευθερία δράσης υφίσταται ενώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο;

Αυτή, λοιπόν, η «ανάπαυλα» στην οποία αναφέρεται ο Μπουσερόν, αυτή η «παύση» δεν σχετίζεται με την αδράνεια. Γιατί; Γιατί το παρελθόν μάς ανήκει, γιατί μπορούμε να το ανακαλούμε, να το επαναφέρουμε, γιατί τα αποτυπώματά του δεν σβήνονται, γιατί το μνημονεύειν δεν ταυτίζεται με το αναμιμνήσκεσθαι, γιατί ο άνθρωπος εξακολουθεί να διαθέτει την ικανότητα του πρότερου και του ύστερου.

Η Νίτωκρις της Βαβυλώνας, Ηρόδοτος

Και πολλοί άλλοι στάθηκαν βασιλιάδες της Βαβυλώνας, που κόσμησαν τα τείχη και τα ιερά της (θα μιλήσω γι᾽ αυτούς στο κεφάλαιο το αφιερωμένο στους Ασσυρίους), ανάμεσά τους όμως ξεχωρίζουν δύο γυναίκες. Η πρώτη βασίλισσα, που τη χωρίζουν από τη δεύτερη πέντε γενιές, λεγόταν Σεμίραμις· δικό της έργο είναι τα αναχώματα της πεδιάδας, πράγματι αξιοθέατα· γιατί προηγουμένως ο ποταμός συχνά μετέβαλλε την πεδιάδα όλη σε θάλασσα.

[1.185.1] Όσο για τη δεύτερη στη σειρά βασίλισσα, που το όνομά της ήταν Νίτωκρις, αυτή στάθηκε πιο συνετή από την προηγούμενη βασίλισσα· άφησε βέβαια και μνημεία που θα τα περιγράψω, κυρίως όμως, βλέποντας τους Μήδους να αποχτούν όλο και μεγαλύτερη δύναμη και να μη θέλουν να ησυχάσουν αλλά να έχουν κυριεύσει κι άλλες πόλεις κι ανάμεσά τους και τη Νίνο, πήρε όσο μπορούσε πιο πολλά μέτρα για να φυλάξει τη χώρα της.

Τα πενήντα χρόνια δουλείας και το «θολωμένο» μυαλό του Τσίπρα…

Στην χθεσινή ομιλία του (24/5) το κομμουνιστικό ανδρείκελο που ονομάζεται Αλέξης Τσίπρας από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης του Συνδέσμου Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος (ΣΒΒΕ) απαντώντας στο ερώτημα γιατί δεν υπήρξε λύση στο τελευταίο Eurogroup, απάντησε με τον εξής τρόπο: «Διότι υπήρξε προσπάθεια να προωθηθεί και πάλι μια θολή λύση. Μια λύση μετάθεσης του προβλήματος. Μια λύση που δεν αντιστοιχούσε στο οικονομικό κλίμα, στα δημοσιονομικά αποτελέσματα της ελληνικής οικονομίας αλλά ούτε και στις θυσίες του ελληνικού λαού».

Την ίδια στιγμή η γερμανική εφημερίδα Tageszeitung (ΤΑΖ), σε σχόλιο με τίτλο «50 χρόνια δουλείας», υποστήριζε ότι «Αυτή τη φορά η αγωνία δεν οφείλεται σε Έλληνα υπουργό Οικονομικών, αλλά στον Γερμανό Β. Σόιμπλε.

Δημόκριτος ο Αβδηρίτης, Αποσπάσματα

50.  Όποιος νικιέται πάντοτε από τα χρήματα είναι αδύνατο να γίνει ποτέ δίκαιος.

62.  Αγαθό είναι όχι το να μην αδικούμε, αλλά το να μη θέλουμε ν’ αδικήσουμε.

65.  Πρέπει να αυξάνουμε τη νοητική μας αντίληψη και όχι τις γνώσεις μας.

68.  Ο άνθρωπος είναι άξιος ή ανάξιος όχι μόνο με βάσει όσα κάνει αλλά και όσα σκέφτεται.

76.  Οι ανόητοι δεν διδάσκονται από τους λόγους αλλά από τις συμφορές.

81.  Οι διαρκείς αναβολές κάνουν τις πράξεις να μην ολοκληρώνονται ποτέ.

102. Στα πάντα το ωραίο είναι το ίσο, δεν θεωρώ όμως σωστή ούτε την υπερβολή ούτε την έλλειψη.

107. Είναι σωστό αφού είμαστε άνθρωποι, να μη γελάμε με τις συμφορές των άλλων ανθρώπων, αλλά να θρηνούμε.

108. Τα καλά μας έρχονται με δυσκολία και μετά από αναζήτηση, ενώ τα κακά και χωρίς να τ’ αναζητήσουμε.