Η ΝΑΤΟϊκη αρμάδα ετοιμάζεται να πλεύσει στο Αιγαίο για την «αντιμετώπιση» των «προσφυγικών ροών»…
Ούτε καν δράκους δεν έχουν τα σύγχρονα παραμύθια, πλέον. Είναι γνωστό τοις πάσι, πως στη διακίνηση των προσφύγων (αλλά και ευρύτερα των μεταναστών) δια του Αιγαίου, εμπλέκονται το Τουρκικό κράτος, δίκτυα ισλαμιστών στη Συρία, δυτικές μυστικές υπηρεσίες και ένα τεράστιο πλέγμα ΜΚΟ υποστηριζόμενο από ανθρωπιστές τύπου Σόρος. Όλοι αυτοί, λοιπόν, λένε πως δεν μπορούν να προφυλάξουν τους πρόσφυγες από… τον εαυτό τους(!) γι’ αυτό και απαιτείται η ΝΑΤΟική αρμάδα, ώστε να ελέγξει τους «διακινητές»… Το ΝΑΤΟ προσπαθεί να προφυλάξει τους πρόσφυγες από τον εαυτό του…
Δεν θα μείνουμε στις αστειότητες περί «δικλείδων ασφαλείας για την εθνική κυριαρχία» που συνοδεύουν τη συμφωνία, σύμφωνα με τα ψελλίσματα των κυβερνώντων. Όλοι οι φεντεραλιστές της Ευρώπης γνωρίζουν πολύ καλά (και σ’ αυτούς περιλαμβάνεται η συντριπτική πλειοψηφία της Ελληνικής πολιτικής ελίτ) πως στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής ενοποίησης η λεγόμενη εθνική κυριαρχία αποτελεί αρχαϊκό κατάλοιπο καταδικασμένο να εξαφανιστεί στα πλαίσια του βιαίως ενοποιούμενου «μαγικού» κόσμου μας. Ο Ελλαδικός χώρος είναι κατακτημένη ζώνη από τις δυνάμεις της Δυτικής αυτοκρατορίας με τη συμφωνία και σύμπλευση της τοπικής ελίτ, συνεπώς το έδαφός του μπορεί να χρησιμοποιηθεί κατά το δοκούν για τις επιχειρήσεις που διεξάγονται στη Μέση Ανατολή, όπως ακριβώς συνέβαινε δηλαδή στον 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Αυτή είναι η πραγματικότητα.
Άραγε τα ρωσικά πλοία που πηγαινοέρχονται διαρκώς δια των Στενών στη Συρία για τον εξοπλισμό, εφοδιασμό και προστασία της εκεί Ρωσικής στρατιωτικής δύναμης, θα μπορούν στο μέλλον να το κάνουν το ίδιο εύκολα –εάν τα πράγματα «σφίξουν» περισσότερο– περνώντας από «Νατοϊκά χωρικά ύδατα»; Τα οποία θα επιτηρούνται από διεθνή Νατοϊκή δύναμη 56 πλοίων και βλέπουμε;
Η κίνηση αυτή, λοιπόν, στοχεύει στο «σφράγισμα» της περιοχής του Αιγαίου εν’ όψει της αναμενόμενης γενίκευσης του πολέμου στη Μέση Ανατολή. «Σφράγισμα» όχι τόσο προς τους «διακινητές», αλλά κυρίως προς τους «αντιπάλους». Και ως τέτοια, φέρνει τον πόλεμο ακόμα πιο κοντά μας.
Επιβάλλεται, επίσης, εμμέσως μέσω του ΝΑΤΟ, το παλιό σχέδιο της συγκυριαρχίας στο Αιγαίο με το Τουρκικό κράτος. Και οι κυριαρχικές μεταβολές δεν αφορούν μόνο τους επίδοξους κυρίαρχους. Έχουν πάντα επιπτώσεις στους «από κάτω». Ας μην ξεχνάμε πως σε όλους τους πολέμους που έγιναν σ’ αυτήν την περιοχή εδώ και έναν αιώνα, οι Ελληνικοί πληθυσμοί ήταν «σύνηθες» να ματώνουν πολύ δυσανάλογα με το μέγεθός τους. Η αλλαγή του κυριαρχικού μοντέλου σίγουρα δεν θα αφήσει ανεπηρέαστους τους κατοίκους των νησιωτικών περιοχών αν το δούμε προοπτικά στο μέλλον. Η δε «συγκυρία» (συμβολισμός;) της πτώσης του ελικοπτέρου την ίδια μέρα με την ανακοίνωση της αποδοχής της Τουρκο-Γερμανικής πρότασης δύσκολα περνά απαρατήρητη. Μοιάζει να υπενθυμίζει την ήττα σε πόλεμο που δεν έγινε… Ή τουλάχιστον δεν έγινε όπως θα τον περίμεναν οι περισσότεροι.
Και, διάολε, είναι κι αυτή η συγκυρία με τη συμφωνία της Βάρκιζας… Υπογράφηκε πριν από 71 χρόνια, στις 12 Φλεβάρη του 1945. Να θέλουν ν’ αγιάσουν αυτοί οι αριστεροί και να μην μπορούνε…
Ας δούμε, εν συντομία, την πολεμική εικόνα, όπως διαμορφώνεται στη Μέση Ανατολή. Οι «κομπάρσοι» αποσύρονται από το προσκήνιο του πολέμου, οι μάσκες πέφτουν και εμφανίζονται με θόρυβο οι κυρίως πρωταγωνιστές. Τα «ανθρωπιστικά» προσχήματα υποχωρούν και αναλαμβάνει η κυνική γλώσσα των πολεμικών απειλών. Η Ρωσική και Ιρανική επέμβαση εκκαθαρίζουν τους ισλαμιστές «πιόνια» της Τουρκίας, της Σαουδικής Αραβίας –εν τέλει του ΝΑΤΟ– εξωθώντας αυτές τις κρατικές οντότητες να αναλάβουν ενεργότερο ρόλο στο προσκήνιο. Η επέλαση των Κούρδων πέρα από τον Ευφράτη, η υποστήριξη του (σιωπηλού…) Ισραήλ προς ένα νέο Κουρδικό κράτος, η «αμφίσημη» στάση των ΗΠΑ ως προς το ζήτημα, ενεργοποιούν τα απόλυτα ένστικτα επιβίωσης και προς το Τουρκικό κράτος, πέραν της ολοκληρωτικής περικύκλωσής του από τις Ρωσικές δυνάμεις (Κριμαία, Αρμενία, Κασπία, Συρία). ΤΟ ΝΑΤΟ συνεδριάζει με τη Σαουδική Αραβία και ανακοινώνουν σχέδιο εισβολής στη Συρία από 34 κράτη-δορυφόρους της Σαουδικής Αραβίας μέχρι το τέλος Μαρτίου… Οι «διαρροές» μιλάνε για στρατό 150.000 ανδρών. Ο Σουλτάνος ανεβάζει διαρκώς στροφές και συγκεντρώνει 70.000 στρατό στα σύνορα Τουρκίας-Συρίας. Οι Ιρανοί εν όψει αυτών των γεγονότων στέλνουν επί πλέον χιλιάδες άνδρες των Φρουρών της Επανάστασης. Και ο Μεντβέντεφ με τον πιο επίσημο τρόπο στην «ειρηνευτική» συνδιάσκεψη στο Μόναχο δηλώνει πως εάν οι Αραβικές δυνάμεις εισβάλλουν στη Συρία θα πυροδοτήσουν παγκόσμιο πόλεμο. Ενώ πρόσφατα έχουν υπάρξει σαφείς προειδοποιήσεις και «διαρροές» από την πλευρά των –συνήθως συντηρητικών στην ομιλία– Ρώσων για τη χρήση πυρηνικών.
Αυτό είναι το κλίμα μέσα στο οποίο αποφασίζεται ο περισσότερο ασφυκτικός έλεγχος του Αιγαίου από το ΝΑΤΟ. Οπότε, κάποια συμπεράσματα είναι εύλογα.
Ας περάσουμε όμως και στην εταίρα αδελφή του πολέμου, τη λεγόμενη οικονομική κρίση. Ήδη στα μέσα του Γενάρη η RBS εξέπεμψε το σήμα, προειδοποιώντας τους πελάτες της να πουλήσουν ότι έχουν και δεν έχουν στο χρηματιστήριο «εκτός από τις πολύ σίγουρες επενδύσεις» καθώς επίκειται «κατάρρευση». Λίγο μετά είδαμε την «εξαΰλωση» 2,5 τρις δολαρίων στα χρηματιστήρια της Κίνας. Και μετά από αυτό, έως σήμερα, τη συνολική «εξαΰλωση» 17 τρις δολαρίων στα χρηματιστήρια παγκοσμίως. Δεν πειράζει, υπάρχει ακόμη πολύς «αεράτος πλούτος» προς εξαΰλωση: Ενάμισυ και πλέον τετράκις εκατομμύρια δολάρια σε παράγωγα, τα περισσότερα εκ των οποίων κατέχονται από την Deutche Bank, η οποία έχει αναφερθεί πως βρίσκεται στο «κόκκινο» ήδη από το 2013, αλλά για την οποία ο «πολύς» Σόιμπλε «δεν ανησυχεί». Η επιχείρηση «ελεγχόμενης αποσταθεροποίησης» και συρρίκνωσης της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας σε πλήρη εξέλιξη. Όταν όμως συμβαίνει αυτό, δηλαδή όταν σημαντικό μέρος του δήθεν «πλούτου» αποδεικνύεται αέρας κοπανιστός, όπως στην πραγματικότητα είναι, σημαίνει επέκταση της φτωχοποίησης. Σημαίνει αύξηση της πίεσης χαμηλότερα στις κοινωνίες. Σημαίνει «μέτρα έκτακτης ανάγκης». Σημαίνει φωνές και πίεση για περισσότερο ολοκληρωτικά συστήματα ελέγχου για να μπει «τάξη στο χάος». Σημαίνει επίσης πίεση και πόλεμο σε αντίπαλους εξουσιαστές… Παράλληλα, ο πόλεμος των τιμών του πετρελαίου το οποίο «καταβαραθρώνεται» βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Δεκάδες πετρελαϊκές εταιρείες στις ΗΠΑ χρεοκοπούν. Το ΔΝΤ προειδοποιεί ότι ακόμη και η Σαουδική Αραβία(!) θα χρεοκοπήσει λόγω των μειωμένων τιμών μέχρι το 2018… Ενώ ο «κυβερνητικός εκπρόσωπος» των οικονομικών πρακτόρων του χάους Σόρος «αναμένει» την Ρωσία να αντιμετωπίσει εκτεταμένη οικονομική κρίση το 2017 και άρα «πολιτική αποσταθεροποίηση» αρκετά πριν από αυτό.
Όλα αυτά, ανεξαρτήτως του τι τελικώς θα πραγματοποιηθεί, σημαίνουν απλώς περισσότερο και αγριότερο πόλεμο, καθώς ισχυρές εξουσιαστικές κλίκες αλληλοεξωθούνται στα όρια της επιβίωσής τους. Πόσο τυχαίο θεωρεί κάποιος το γεγονός πως η σχεδιαζόμενη επέκταση του πολέμου στη Μέση Ανατολή συμπίπτει χρονικά με την πορεία μιας ακόμη μεγαλύτερης οικονομικής κατάρρευσης; Η οποία, κατάρρευση, δεν ξεκίνησε φυσικά τώρα, αλλά πυροδοτήθηκε ήδη από το δεύτερο μισό του 2015 με τις πρώτες καταρρεύσεις των Κινέζικων χρηματιστηρίων. Δηλαδή στην απαρχή της Ρωσικής επέμβασης. Το ντόμινο χρειάζεται το χρόνο του για να εξελιχθεί. Η επόμενη Lehman Brothers δεν είναι τόσο μακρυά, με τη διαφορά ότι θα κάνει μεγαλύτερο πάταγο. Ο διεθνής πόλεμος, λοιπόν, θα διεξάγεται υπό ακόμα χειρότερες συνθήκες.
Το σκηνικό «ρουα-ματ» στους ήδη καταπονημένους κοινωνικούς χώρους είτε των πολεμικών ζωνών είτε των ζωνών του οικονομικού πολέμου συμπληρώνεται από τη λεγόμενη προσφυγική κρίση. Η οποία με τη σειρά της, για τα κτήνη που επανασχεδιάζουν τον κόσμο είναι όπως όλες οι «καλές κρίσεις»: Δημιουργεί ευκαιρίες…
Δεν θα επεκταθούμε ιδιαίτερα στο προσφυγικό, καθώς είναι τεράστιο ζήτημα από μόνο του. Είναι σαφές πως οι Ευρωπαίοι άρχοντες επιθυμούν να εκμεταλλευτούν την δυστυχία που δημιούργησαν από πολλές πλευρές: Ως φτηνά εργατικά (ή και επιστημονικά) χέρια, ως εγχείρημα τεχνητής δημιουργίας πολυπολιτισμικών κοινωνιών που λόγω της εσωτερικής τους διαφοροποίησης θα ελέγχονται ευκολότερα, ως απόπειρα μεταφοράς του πολέμου στο εσωτερικό της Ευρώπης ώστε να επιβληθούν περισσότερο ολοκληρωτικά κοινωνικά μέτρα, ως απόπειρα διάλυσης παγιωμένων τρόπων ζωής και αντιλήψεων στον Ευρωπαϊκό χώρο… Το καθένα από αυτά θα ήθελε χρόνο και προσοχή για να αναλυθεί. Ένα είναι το σίγουρο: Οι Ευρωπαίοι άρχοντες είναι οι μεγαλύτεροι αντιρατσιστές όταν πρόκειται για τη διαχείριση προσφύγων στο έδαφός τους, αφού πρώτα βέβαια υπήρξαν οι μεγαλύτεροι ρατσιστές όταν τους ξερίζωσαν δια του πολέμου από τους τόπους τους. Στους δικούς τους τόπους (Συρία) θέλουν να τους αφανίσουν. Ερχόμενοι στον Ευρωπαϊκό χώρο θέλουν να τους «προστατεύσουν» από τους «ρατσιστές» των τοπικών κοινωνιών, ώστε να μπορέσουν να τους χρησιμοποιήσουν εναντίον των ντόπιων πληθυσμών. «Ρατσιστές», οι οποίοι θα πρέπει να δημιουργηθούν ακόμη κι αν δεν υπάρχουν. Οι οποίοι θα πρέπει να εμφανίζονται πολλοί, ενώ στην πραγματικότητα αποτελούν μειοψηφία.
Ο εγκλωβισμός στο δίπολο του ρατσισμού-αντιρατσισμού υπηρετεί ξεκάθαρα τη λογική του πολέμου. Η μόνη διέξοδος θα ήταν η ανάπτυξη ισχυρής κοινωνικής πίεσης σε όλο τον Ευρωπαϊκό χώρο για τον τερματισμό του πολέμου ώστε να υπάρξει ουσιαστική δυνατότητα επιστροφής αυτών των ανθρώπων στην πατρίδα τους. Ναι, στην πατρίδα τους, επειδή οι άνθρωποι έχουν πατρίδα. Είναι ο χώρος όπου αναπτύσσονται τα ουσιαστικότερα βιώματα τους, ο αναγκαίος χώρος όπου ξεδιπλώνεται η δημιουργικότητά τους. Το «όπου γης και πατρίς» ισχύει σχεδόν μόνο σε περιπτώσεις πραγματικής ανάγκης. Είτε για λόγους ανέχειας και εξαθλίωσης, είτε για λόγους διωγμών και πολέμου. Αντί όμως να σείεται ο τόπος από καθημερινές αντιπολεμικές εκδηλώσεις, που να δημιουργούν πρόβλημα ελέγχου στους εξουσιαστές, απέναντι σε έναν πόλεμο, που πραγματικά διακυβεύει το μέλλον της ανθρωπότητας, ψάχνουμε να βρούμε ποιος είναι ρατσιστής και ποιος ο αντιρατσιστής. Οι αντιπολεμικές εκδηλώσεις που κατά παράδοση συνέβαιναν στον Ελλαδικό χώρο (π.χ. κατά τον πόλεμο στο Ιράκ ή στην πρώην Γιουγκοσλαβία) είναι ανύπαρκτες και η αριστερίζουσα ιδεοληψία όντας στον πυρήνα της παγκόσμιας εξουσίας ψάχνει με το δάχτυλο στη σκανδάλη για να χαρακτηρίσει τον οποιονδήποτε εκφράζει έναν σοβαρό προβληματισμό ως ρατσιστή.
Ουσιαστικά αυτή η συνθήκη εγγυάται πως ένα μεγάλο –τουλάχιστον– μέρος των προσφύγων δεν θα ξαναδεί τον τόπο του. Ο πόλεμος εκτός των άλλων εξυπηρετεί την πληθυσμιακή αλλοίωση και την εκκαθάριση ανεπιθύμητων πληθυσμών. Όπως ακριβώς συνέβη με τους δικούς μας πρόσφυγες, Πόντιους και Μικρασιάτες σχεδόν 100 χρόνια πριν. Ο πόνος τους δεν ήταν τόσο η αντιπαλότητα που συνάντησαν από τους ντόπιους κατοίκους της κονσέρβας που ψευδεπίγραφα ονομάστηκε Ελληνικό κράτος. Ήταν σε θέση να τους αντιμετωπίσουν. Όταν ήρθαν, σχεδόν κανείς τους δεν πίστευε πως η απώλεια του τόπου του θα ήταν οριστική. Πίστευαν πως ήταν μια προσωρινή κατάσταση και πως με το πέρας του πολέμου θα μπορούσαν να επιστρέψουν. Και ήταν σε θέση να ξαναφτιάξουν τα πάντα από τα ερείπια. Ο πόνος με τον οποίο «έφυγαν» ήταν η σταδιακή συνειδητοποίηση πως δεν θα επέστρεφαν ποτέ…
Δημοσιεύθηκε από Θ.
Εξαιρετικο κειμενο ευχαριστω.
ΑπάντησηΔιαγραφή